De titel verklapt al dat we Californië bereikt hebben. De laatste berichten op de avond voor vertrek waren niet bepaald bemoedigend, maar we hebben ons onverdroten toch richting Schiphol begeven.

Instapkaart zonder stoelnummer. Speciale labels om je koffer, want als jij niet meegaat, gaat de koffer dus ook niet mee. Spannend hoor om standby te zijn op een vlucht die eigenlijk overboekt is.

Persoonlijk heb ik gelaten gewacht tot wij achtergelaten zouden worden. Dat is er dus niet van gekomen. Integendeel, onze namen werden omgeroepen en kort daarvoor had Charlotte via een collega al een bericht ontvangen dat we stoelen 21A en 21B hadden en als toevoeging “You made it”. Het feit dat onze vlucht met vertraging zou vertrekken werd opeens volmaakt onbelangrijk. Het enige wat telde was het feit dat we mee konden. Collega had het trouwens mis, want we kregen stoel 12B en 17B toegewezen. Dat betekende Economy Comfort en daarvoor betaal je dus normaliter extra. Dat je niet naast elkaar zit en dat je net als de deugd in het midden zit, is wederom volmaakt onbelangrijk. Lekker veel beenruimte en achterover leunen is eveneens prima de luxe.

Ondanks het feit dat er weinig was geslapen, kwam er van uiltjes knappen aan boord erg weinig. Verzorging was – zoals bij KLM gebruikelijk – goed en in het begin dacht ik dat we nog wat tijd goed zouden maken, want er werd soms een snelheid van 1040 km/uur behaald. We landden rond 12.20 uur plaatselijke tijd en dat was toch een slordige 90 minuten later dan gepland.

Wij waren rap het toestel uit, maar toen bleek de rollator van Charlotte te ontbreken. Die kwam uiteindelijk echter nog redelijk vlot, maar toen waren toch al heel veel mensen ons voor richting immigratie. Charlotte vond dat aantal nog veel te beperkt en dook een toilet in. Zij was amper de hoek om of een nieuwe lading klanten voor de plaatselijke grensbewakers snelde in drommen naderbij. Ik vreesde een herhaling van zetten en een soortgelijke wachttijd als in maart 2013. Reden waarom ik mij het afgelopen voorjaar ‘met assistentie’ heb laten verwennen. Het bleek uiteindelijk nog wel iets mee te vallen en ergens moet ik een vooruitziende blik hebben gehad toen ik de autohuur regelde. Als ophaaltijdstip had ik namelijk 14.30 uur opgegeven en bij normale aankomst en bij vlotte afhandeling door de dienstdoende koddebeiers zou dat knap laat zijn geweest. Nu kwam het redelijk overeen met de werkelijke ophaaltijd. Uiteraard weer de gebruikelijke kletskoekverhalen om extra muntjes uit mijn zak te kloppen. En zoals gebruikelijk zonder resultaat. In de garage was – wederom zoals gebruikelijk – geen Toyota Corella te bekennen, maar ik zag een mooi uit de kluiten gewassen Nissan Sentra en daarmee zijn wij naar Lodi gereden. Het verkeer onderweg was goed voor een extra 20 minuten vertraging, maar we waren ruim voor 17.00 uur bij zus Helly. Die had door het gejojo aan berichten niet echt meer op ons gerekend. Ingewikkelde scenario’s met verschillende varianten en mogelijkheden zijn aan haar niet echt meer besteed. Het plaatselijk borreluur was voor ons meer iets als een nightcap. Alvorens door mijn hoefjes te storten Charlotte afgezet bij haar motel en vervolgens snel mijn mandje opgezocht. Vond ik na 24 uur wel een strak plan.