Is 319 mijl geworden, maar amper sprake van iets met wegwerpartikelen. Dat zat hem vooral in het midden van het traject. Het eerste deel had de GPS ons op een verrassing getrakteerd. Eerder dan verwacht dienden wij linksaf te slaan. Dit keer besloten aan de instructie gevolg te geven. Wij werden verrassend kleine landweggetjes opgestuurd en boften af en toe met fraaie uitzichten. Maar als je alle instructies volgend opeens voor een afgesloten hek staat, krijg je toch neiging die GPS met zijn eigen snoer te wurgen. Deze versie blijkt ook een hekel te hebben aan een U-turn en stuurt je liever zo’n beetje bij iemand over het erf om daar te draaien. Kan dus wel een moderner versie zijn, maar het ding vertoonde meer kuren. Eigen snelheid was ‘opeens’ constant 12 mijl. En laatste dag reed ik naast de I-5 i.p.v. erop. Harde reset (stroom eraf) bracht het ding weer tot de orde. Had ik misschien ook in “the middle of nowhere” moeten doen, maar terugredenerend en steeds controlerend de kaart bekijkend, ben ik met de nieuwe (door mij afgedwongen) instructies toch netjes op de gezochte highway 26 gekomen. Bij Govt Camp een Scenic Byway naar Hood River genomen. Daar langs de Columbia rivier de ‘Historic route’ tot The Dalles gevolgd. Op deze ‘golvende’ weg heel wat fietsers gezien. Ik heb het dan wel over ‘golvend’, de betreffende wielrenners, zullen het – terecht – over een soort steile wandrace hebben. Respect voor deze lieden! Van The Dalles over de “197” (later wordt dat de “97”) terug naar Bend.

Van Bend zijn wij zondag 19/4 via deels bekende wegen (via Medford) naar Yreka (CA) gereden. Ook deze route biedt heel veel natuurschoon. In Yreka hebben wij ons bij Grandma’s House lekkers laten voorschotelen. Helly ging aan de tong (vis geen kalf) en ik had een prima prime rib. Ober had haar hielen nog niet gelicht, of Helly vraagt mij of die vis nog gevangen moet worden. Wie dat nog niet uit eerdere verslagen heeft kunnen opmaken, weet nu dus wel dat zij van de ongeduldige is.

Van de slotrit van Yreka naar Lodi was de eerste helft OK. Daarna wordt het ‘platte pannenkoek’ tot aan Lodi.

’s Middags al begonnen een eerste selectie te maken uit de gemaakte foto’s. Vanmorgen e.e.a. (voorlopig) afgerond. Straks rest mij nog het maken van een definitieve keus voor het plakboek. Keus van Helly zit al op een USB-stick en daarmee ga ik straks naar Walmart om afdrukken te laten maken.

Helly is moe, maar zeer tevreden over onze trip(s). Had het voor geen goud willen missen. Ook mij zal men niet horen klagen. Zelfs het tot vervelens toe herhalen van de geheugenproblemen van (en door) zus, ben ik inmiddels al weer vergeten. “Selectief geheugen” noemt men dat, geloof ik. Resteert nu nog het probleem de diverse nieuw aangeschafte kledingstukken in de koffer voor ruim respectievelijk cabine te doen passen.

Maar niet alvorens op de valreep toch nog ‘typisch Amerikaans’ een pizza te scoren. “Papa Murphy”, opperde Helly. Herinnerde ik mij vaag en was daar destijds niet van ondersteboven. Ik had ergens een reclame van Round Table gezien en meende dat ze daar pizza’s zonder zo’n mega stuk karton als bodem serveerden. Kan dat nu niet bevestigen. Straat met reclamebord zorgvuldig afgestruind maar betreffende tent niet gevonden. Inboorling geraadpleegd. Zou op dezelfde straat moeten zijn als Walmart. Best mogelijk, maar ook daar niet ontdekt. Uiteindelijk dus toch bij Papa Murphy terecht gekomen. Verschil tussen large en medium was slechts $.1,-, dus extra overdreven gedaan. Grap was dit keer dat er geen oven aan te pas komt. Dat mag je dus thuis doen. Ze knikkeren de ingrediënten op je pizza, verpakken hem blij en daarna is het kassa. Met vereende krachten de oven van Helly laten doen waarvoor hij is aangeschaft. Helly bleek dit apparaat al geruime tijd niet meer te hebben gebruikt. Ze heeft er volgens mij zelfs twee, maar erg slijten doen ze niet. Geldt voor het merendeel van de keukenspullen. Maar over Papa Murphy heb ik mijn mening moeten herzien. Prima te eten!!!

Op de een of andere manier ben ik erin geslaagd de aankopen en het op de heenreis al meegebrachte in de koffer en mijn cabinegeval kwijt te raken. Maakte mij wel wat ongerust over het eventueel aangeslagen worden i.v.m. overgewicht. Dat bleek mee te vallen en dus heb ik nu pas echt goedkoop gewinkeld. Daar dient nog een kleine kanttekening bij te worden geplaatst. Bij de Security zag ik mijn handbagage op een zijspoor verdwijnen. Juf vroeg of zij even de ingewanden mocht bekijken. Ben ik makkelijk in. Eerst pulkt zij mijn flesopener/sommeliersmes er uit. Daar zit immers een levensgevaarlijk mes met een lemmet van wel zo’n 2 cm bij inbegrepen. Op de lijst van meest geschikte wapens voor het kapen van een verkeersvliegtuig komt het sommeliersmes duidelijk voor de blikopener, de eiersnijder en het damestasje. Mijn multifunctionele zakmesje (nep Zwitser) veroorzaakte nog net niet het ingrijpen door een SWAT-team. Ik doe dit mes eigenlijk altijd in mijn schoenen. Ene schoen ‘Zwitsers’ zakmes, andere schoen zo’n Gerber-ding met tangetje, schroevendraaier (en ook een mes). Doet dat geen pijn aan je voeten zal iemand zich afvragen. Nee, het betreft een ander paar schoenen. Zat in de koffer voor in het ruim. Op laatste moment echter één schoen in handbagage gedaan om nog wat gewicht te verminderen. Nooit meer aan mijn zakmes gedacht. Dat dus ook kwijt. Ik had nog terug kunnen gaan naar de counter om alsnog deze levensgevaarlijke spullen in te checken, maar dat was mij allemaal teveel moeite. Koop wel nieuw kapingsgereedschap. Toevallig vandaag geconstateerd dat retourtarieven Amsterdam - San Francisco en San Francsico – Amsterdam zo’n €.300,- schelen. Of dit verschil een kwestie is van buitenlandse toeristen trekken of voorkomen dat de eigen mensen naar Europa gaan, is mij niet bekend, maar die Amerikaanse juffrouw, die spullen van mij afpakte, mag voor het opsnuiven van wat Europese lucht dus extra dollars neertellen. Net goed.

Terugvlucht ging per 25 jaar oude jumbo. Vergeleken met de Airbus 330 van de heenreis een flinke knul, maar als je de naast de 747 geparkeerde Airbus 380 ziet, past toch wel enige bescheidenheid. Overigens heeft ruim 37% van die joekels het Midden Oosten als thuishaven. Slechts 13 luchtvaartmaatschappijen hebben zo’n ding in hun vloot.

Ouwe taaie deed het echter nog prima en met een beetje rugwind werden er nog snelheden van 1.020 km/uur uit geperst en landden wij voor schema op Schiphol. En ik had de mazzel te worden vertroeteld door één van de vrolijkste en meest spontane stewardessen, die ik de laatste 10-12 jaar op verre vluchten heb meegemaakt.

Op het station van Weesp, waar ik moest overstappen, voor het eerst even plezier gehad van mijn jas, die ik dus verder voor Jan Doedel had meegesleept. ’s Middags gewoon even krantjes doen en ’s avonds rond 19 uur omkiepen. Volgende morgen om 7.30 uur weer naar de kranten en zo ben je rap van je jet-lag af.

Deze reis niet zo gek veel dwaze dingen meegemaakt. Wordt dus tijd voor nieuwe plannen.

Wie behalve de hier geplaatste foto’s nog wat andere plaatjes wenst te bekijken, kan navolgende link overnemen. https://www.flickr.com/photos/124805948@N06/