Inmiddels mijn derde herhalingsbezoek aan Bryce Canyon gepleegd en wat mij betreft is dat aantal eindeloos te vermenigvuldigen. Uniek plekje op deze aardkloot. Vrij dicht bij het park (in Canonville) overnacht. In 2006 zwaar allergisch geworden van ‘tourist processing factory’ Ruby’s Inn. Grand Staircase in Canonville is prima bevallen en ik kan hooguit iets negatiefs over het (niet inbegrepen) ontbijt zeggen. Maar: Hallo, niet inbegrepen…

Bovendien zeggen wij geen van twee “Woef, Woef” als wij opgestaan zijn. Met andere woorden er wordt niet van de honger geblaft.

Zesde zintuig had mij de avond voor het bezoek aan Bryce doen besluiten het weerbericht eens te raadplegen. ‘Leuk’: 40% kans op SNEEUW. ’s Ochtends bleek witte auto inderdaad extra wit. Lange broek dus weer aan. Dat en flanel hemd met lange mouwen en onder het flanel nog een T-shirt zouden – dacht ik – voldoende moeten zijn i.v.m. de verwachte lage temperaturen. Ik kan verklappen dat het fleece jack er ook aan te pas moest komen, want op sommige ‘views’ blies een tot op het bot verkillende wind. Zus Helly, al ruim een halve eeuw aan het zonnige Californië gewend, had bij het inpakken van haar garderobe geen rekening gehouden met deze weersomstandigheden, maar heeft deze toch diverse keren getrotseerd om van de fabelachtige uitzichten te kunnen genieten. Als beloning haar een paar sokken te leen gegeven. Bij amper 4 graden Celsius een verantwoord barmhartig gebaar. Gisteren heb ik al wat foto’s aan de bestaande Reismee-serie toegevoegd en ik kan deze kiekjes van harte aanbevelen, maar het geheel ‘in het echt zien’ is nog stukken beter.

Op enkele ‘viewpoints’ waren de vergezichten veranderd in ‘dichtbijgezichten’ en zou je de fotocamera in hebben moeten ruilen voor een thermo-camera, of een soort röntgenapparaat. Vanaf een van de hoogste punten (9100 feet) zag je wolken beneden je. En na wat afdalen had je plotseling weer een zonnig uitzicht. Alsof je in de keuken van het weer stond. Door de barre omstandigheden op diverse plaatsen waren wij toch wat sneller het park al weer uit dan gedacht. Voordeel daarvan was dat wij nu tijd genoeg hadden ook Zion Nat. Park in de route op te nemen. Daar was het mooi zonnig, maar ook onfatsoenlijk druk. Bij gebrek aan een parkeerplekje midden op de weg stilstaan om een foto te nemen wordt niet echt op prijs gesteld (denk ik, want ik ga zoiets niet uitproberen). Bij de tunnel is dat echter geen probleem. Daar moet je wachten tot het tegemoetkomend verkeer er door is en ‘jouw’ file groen licht krijgt. Tijdens dat wachten had ik mooi uitzicht op een knabbelende berggeit. Foto is weliswaar gelukt, maar bij nadere beschouwing vind ik het fotogenieke van een berggeit toch vrij beperkt.

Bij het doorrijden van de tunnel miste ik de af en toe gasgevende Harley, die achter mij reed in 2011. Was een ‘wereldgeluid’. Kan ik bijna alsnog een harde plasser van krijgen.

Na Zion was het niet zo gek ver meer naar ons volgende nestje. Of er waren daarerg veel goklustigen, of er waren meer mensen, die van de bescheiden prijsjes hielden, want bij het inchecken was er een soort file. Zo vreemd is dat niet bij een kamerprijs ( 2 x Queen bed) van $.33,-, maar wel hinderlijk. Het inpandige restaurant had ik via grote borden zien adverteren. Rib-eye (plus) voor $.6,99 (ongetwijfeld ook met een plus maar toch…) sprak zeer tot mijn carnivoren verbeelding. Vanaf kamer, waar wij al een happy hour hadden genoten, parkeerplaats over richting restaurant. Staat daar weer en rij ‘tot Tokyo’. Rechtsomkeert gemaakt, Helly bij een uitgang geparkeerd en auto opgehaald. Helly zenuwachtig denken dat ik dat plekje niet zou kunnen terugvinden. Ten onrechte uiteraard. Via kleine omzwerving bij erg lekker Chinees buffet beland. Voor nog geen $.20,- verlaat je daar kogelrond de tent. Eh… $.20,- voor 2 personen. En dat is nog inclusief tip!!!!

Bij nabije super nog 2 ferme Budweisers (25 fl ounce) aangeschaft en foto’s zitten downloaden van camera’s. Toch nog 1 Budweiser voor heden kunnen bewaren.

Heden – zoals verwacht en voorspeld – natuurschoontechnisch een afknapper, maar dat is na bezoek aan Bryce praktisch in alle richtingen het geval. Google maps meende voor de 444 mijl zo’n 6 uur en 40 minuten te moeten uittrekken. Voor wat zoeken naar een geschikt tentje om iets qua ontbijt te nuttigen enkele mijlen verprutst. Erger werd het toen we echt iets hadden gevonden. Na een prima bak koffie en een Subway terug naar waar we de snelweg hadden verlaten. Helemaal fout, want daar mocht ik kiezen tussen “Don’t enter” en “Las Vegas only”. “Don’t enter”was pure zelfmoord, dus werd het terug in de richting waar we vandaan kwamen. Omweg van 22 mijl, want pas na 11 mijl was er een mogelijkheid te ‘keren’. Vandaar dus …

Jawel! Ondanks alles keurig rond borreltijd bij hetzelfde motel waar we op de heenweg de eerste overnachting hadden. Bij zus ging geen enkel belletje van herkenning rinkelen. Na haar Chardonnay achtte zij het de hoogste tijd voor een horizontale positie en mocht ik solo knabbelen. Heb ik als weduwnaar al aardig ervaring mee.

Morgen gaat het nogmaals door Sequioa en Kings Canyon, maar nu in omgekeerde richting en met een goed gevulde benzinetank, zodat wij zonder zenuwachtig te hoeven zijn van het natuurschoon kunnen genieten. Mag wel na vandaag, want eigenlijk zou dit stuk uit de kaart geknipt moeten worden, of opzij geschoven, zodat de bezienswaardigheden wat dichter bij elkaar komen te liggen.

Gedurende onze tocht zijn wij diverse keren door gebieden gereden, die de Amerikaanse regeringen in het verleden aan indianenstammen hebben toegewezen. “Reservaat” is de bijpassende benaming.

Bij nogal wat van die reservaten krijg ik een soort plaatsvervangende schaamte. Volgens mij heeft ‘men’ in het verleden kakkerlakken en coyotes in tal van gebieden uitgezet en als deze twee op overleven ingestelde diersoorten het daar niet wisten te redden, was het betreffende grondgebied goed genoeg als reservaat.

Vriendelijk volk hoor die Amerikanen, maar soms moet ik toch wel stevig dooreten, want anders heb ik geen kots genoeg. Denken is vaak al een probleem, maar doordenken is helemaal een zeldzaamheid en daar moet ik in feite regelmatig van overgeven. Nu maar hopen dat Homeland Security dit niet allemaal leest, anders moet ik nog iets gaan uitleggen aan mensen die nergens iets van snappen. En als ik dan toch aan de tand wordt gevoeld, heb ik ook een vraag:

Motorrijders zie ik regelmatig zonder helm rijden. (Dit in tegenstelling tot fietsers.) Schijnt dus wettelijk te zijn toegestaan om zonder helm te rijden. Freedom of choice heet dat dan. Maar het dragen van de veiligheidsgordel is wel degelijk verplicht (NO freedom of choice dus. “It’s the law” kakelen ze dan). Mijn vraag is dus om de logica uitgelegd te krijgen.

Bij de Walmart in Gallup ‘mijn’ dilemma met deze problematiek aan een daar al dan niet toevallig aanwezige agente van politie voorgelegd. Zij stond in feite met een (mooie) mond vol tanden en kwam dus ook niet veel verder dan “It’s the law” en dat zij er slechts was om deze te handhaven. Haar nog voorgesteld het er eens met de collegae over te hebben en eventueel collectief in staking te gaan m.b.t. het handhaven van een dergelijke inconsequente wetgeving. Ben bang dat er meer toeristen voor nodig zijn dan slechts armzalige ikke.