7 April heeft mijn gevoel voor richting ons stevig parten gespeeld. Of misschien is het langzamerhand ontbreken van gevoel voor richting een betere formulering. Na een prima ontbijt vertrokken wij omstreeks 9.15 uur naar onze volgende stek in Cannonville. En ik wilde beslist over de UT 12, want die vond ik spannend en de moeite waard. Je rijdt dan ook langs/door Capitol Reef. Bij een eerdere gelegenheid was ik al eens via de 24 gereisd. Nu was de 95 aan de beurt. Herkende ik deels ook, want die voert langs Natural Bridges. Met deze bezienswaardigheid is niets mis (zie verslag najaar 2013) en met de afslag over de 276 naar Monument Valley ook niet. Na die afslag werd het allemaal nieuw voor mij. Ruim voor die afslag was dat het al voor Helly. Onderweg hertjes gezien en van de fraaie uitzichten genoten. Het ging allemaal braaf naar het noordwesten en dat klopte volgens mij. Nadat wij de brug over de Coloradorivier waren overgestoken merkte ik dat wij ‘opeens’ in zuidelijke richting reden en dat was volgens mij niet goed. Tot overmaat van ramp had ik de kaart van Utah in Lodi laten liggen. “Ik ga dus niet via Lake Powell en zo” bromde ik en ging dwars tegen de navigatie-instructie in op zoek naar een gemiste afslag voor de juiste route. Zo’n beetje vlak voor ons startpunt (Blanding) meende ik die afslag te hebben gevonden, maar de benzinetank was hard aan een vulling toe en ‘leuke landweggetjes’ munten uit door het gebrek aan benzinestations. Naast ons motel getankt, een kaart van Utah weten te bemachtigen en rond 12.15 uur opnieuw de 95 op. Uiteindelijk dus 174 MIJL (twee keer 87) heen en weer gereden voor Jan Doedel. Vanaf het punt waar ik ben gekeerd, was het nog iets van een dikke 42 mijl tot Hanksville en het plaatselijk benzinestation…

Ik troost mij (en Helly) door erop te wijzen dat het zonlicht vanuit een andere hoek op het buitengebeuren schijnt en dat je vast allerlei dingen ziet, die je de eerste keer (of tijdens de terugreis) nog niet hebt gezien. Andere herten bijvoorbeeld!!!

Ter compensatie van de extra brandstofkosten hebben wij het wat eten betreft op de billijke toer gegooid. Beiden zijn wij zelden van de hongerige, maar enige mondvoorraad inslaan om het gebrek aan exquise eetgelegenheden in Canonville het hoofd te bieden, bleek een juiste zet. Onze slaapstee biedt een soort supermarktje, waar wat knabbels kunnen worden aangeschaft en op een welkomstpapiertje lees ik dat men best wel een pizza voor je kan opwarmen. Geen idee of deze in het supermarktje te koop zijn of dat je daar – net als voor benzine – 180 mijl voor moet omrijden.

Morgen gaat het naar het door mij zeer aanbeden Bryce Canyon en knorren willen we in zo’n casinohotel in Mesquite in Nevada. Niet vanwege het gokken, maar omdat die stakkers van hoteliers denken dat hun hotelgasten dat vast wel gaan doen en daarom de prijzen voor overnachten tot aangenaam niveau verlagen.

Op de UT 12 is er ergens een stuk wat mijn Ineke “spannend” zou hebben genoemd. Zowel links als rechts gapende afgronden en je rijdt eigenlijk over een soort bergkam. Helly kreeg er kriebels van in de kuiten. Ineke zou bij mij op schoot zijn geklommen. Wel een weggetje voor 0% alcohol dus. Geen idee of dat met het plaatselijk beleid in Blanding iets van doen heeft. Of misschien is Utah vanwege de Mormonen zo matig qua alcohol. Kon in het supertje hier ook al nergens een Budweiser of soortgenoot ontwaren. Moet dus gaan oppassen anders raak ik nog verslaafd aan de Sprite.