De vader van de dame die wij in Phoenix bezochten was een neef van ons beider vader en is pas een aantal jaren terug ‘gevonden’ via gedegen recherchewerk. “Bloed is dikker dan water” en dat bleek ook nu weer het geval, want het was gezellig. Na een koffie en echte ontbijtkoek en beschuit werd een tochtje naar “White Tank Mountain Regional Park” niet ver buiten Phoenix gemaakt en daar bevonden zich, men raadt het al, cactussen. Hier en daar andere soorten en de weg was er geplaveid. Dat was in het zuiden dus niet het geval en het huurkoetsje zag er na bezoek aan dat gebeuren niet uit. Helly opperde bezoek aan een wasstraat. Zal de leeftijd wel zijn. Weldenkende mensen gaan toch niet aan een huurauto zitten poetsen en wrijven. Ramen schoonmaken bij een tankstation met zo’n allemans borsteltje is nog wel OK, maar dan houdt het wat mij betreft op.

Van Phoenix naar onze volgende stek zijn we door Apacheland en ook Navajoland gereden. Bewust snelwegen vermeden en via Globe gestuurd. Aanbevelenswaardige route. De uitbundige aanwezigheid van bloeiende mimosa de voorafgaande dagen had mijn geelzucht geminimaliseerd en weer eens iets groens zien was erg prettig.

Alvorens in de wereldstad Chambers te belanden, bezochten wij het Petrified Forrest/Painted Dessert. Daar is weinig mis mee. Alhoewel, als je 1 ‘gemummificeerde’ boomstam hebt gezien, is de aanblik van zijn soortgenoten niet echt een verrassing meer. Uitgebreide wandelingen heb ik daar dan ook niet gemaakt. Toch al geen bezigheid waaraan ik mij overdadig bezondig. Maar ik heb er gekuierd en daarbij ook kunnen vaststellen dat sommige stammen wat fraaier ogen dan andere. Maar om in dat gebied – en dat omvat slechts een 10% van alles wat er in die buurt aan versteende boomstammen te vinden is – op zoek te gaan naar de aller, allermooiste en daar eventueel een prijs aan uit te reiken, gaat mij te ver.

Painted Dessert deed mij denken aan Vermilion Cliffs nabij Page (AZ). Het land van puddinkjes noemde ik dat destijds.

In het restaurant naast ons motel was er geen tapvergunning. Mexicaanse/Amerikaans Indiaanse en nog wat bloedstromen vertegenwoordigende serveerster meldde echter er geen enkel probleem mee te hebben als wij ons eigen vuurwater aldaar zouden consumeren. Beleef je ook niet elke dag, dus snel weer kamerwaarts om dit uit te buiten.

Helly mopperde de volgende morgen nog wel iets over het feit dat ons motel dicht bij de snelweg lag, maar ging nog niet direct in staking. Strenge juf in de ontbijtruimte wist ons te vertellen dat het na 9 uur was en dat wij te laat waren om aldaar iets te nuttigen. Op kamer toen maar even een bakkie gedaan.

Reisdoel was Canyon de Chelly. Redelijk saaie weg die kant op. Maar een pracht bestemming voor mensen met hoogtevrees. Er zijn 2 tochten te maken. Een langs de noordzijde en een langs de zuidkant. Zuidzijde biedt meer ‘overlooks’ en in het algemeen met kortere loopafstanden tot het punt waar je peilloze diepten kan bewonderen. Over een amper fraaiere route naar Gallup in New Mexico. Onderweg ons gebrek aan fatsoenlijk ontbijt gecompenseerd bij McDonald. Ja, een mens kan behoorlijk afglijden in dit land. In Gallup hadden we (= ik) braaf gereserveerd, maar dit keer had ik verzuimd het adres van ons motel te noteren. Naam begon met Royal….

Eerst even ‘zomaar’ proberen. Zo’n megapool is Gallup toch ook weer niet. Maar voor het bereiken van Mainstreet meende de GPS ons de snelweg op te moeten sturen en daar werd ik schichtig van. Dus iPad uit de koffer gehaald. Ik had immers een bevestiging via e-mail ontvangen en mails worden naar mijn iPad doorgestuurd. Daarvoor moet hij echter wel in een soort standby-stand staan en hij stond dus helemaal uit. Moest later 199 mailtjes de prullenmand in knikkeren. Lap-top deed ook vreemd. Geen idee wat ik verkeerd heb gedaan, maar ik las iets van “kan niet opgestart worden”. Beeldscherm spiegelde als een gek. Onafhankelijk van stand etc. Lap-top dus op plaats rust gezet en verder ouderwets verkenningswerk gepleegd. Bij ergens linksaf slaan werd er vlijtig getoeterd en een tegemoetkomend automobilist maakte duidelijk dat deze lawaai-serenade voor mij bestemd was en dat ik een eenrichtingsstraat van de verkeerde kant was ingereden. De man bedankt voor de info en van de gelegenheid gebruik gemaakt te informeren of hij toevallig een motel met “Royal” in de naam kende. Kende hij. Probleem opgelost (na te hebben gekeerd).

Royal Holiday Motel heeft betere tijden gekend. Geruime tijd terug naar ik aanneem. Maar prima service en ’s ochtends een puik ontbijt, waarbij voor mij zelfs zo’n wafel werd klaargemaakt. Ook Wifi deed het perfect. Er is wel een moment geweest waarbij ik mij vaag iets herinnerde dat bepaalde zaag- dan wel snijwerkzaamheden met water onder hoge druk werden uitgevoerd. Dat moment was tijdens het douchen. Na controle bleek echter alles er nog aan te zitten.

Oorspronkelijk hadden we meer New Mexico (en ook Colorado) in de planning, maar Helly raakte toch wel wat vermoeid. Route ingekort en streep gehaald door verblijf in Narrow Bridge Railroad Inn in Antonito Colorado. Met deze horecaffers had ik via e-mail al contact gehad, mitsgaders een korte uitwisseling van ideeën m.b.t. marihuna. (Google dit motel maar eens.) Kreeg tijdens nadere contacten echter toch een beetje de indruk dat deze lieden met bepaalde regelmaat zo stoned als een garnaal waren. Ik stel mij dan het volgende voor: Je belt de receptie omdat de waterleiding is gesprongen en je krijgt als reactie: “Gaan we iets aan doen”. Na enige tijd rinkelt de telefoon. “Can both of you swim?”, wordt er gevraagd en bij een bevestigend antwoord hoor je nooit meer iets.

Van Gallup dus vrijwel loodrecht omhoog via de 491 (gecheckt bij receptie) en dat was de beste noord-zuid tot op dat moment. In Cortez (= Colorado) bij Visitor Centre geïnformeerd welke korte route (heen en terug gezien de nog in Utah af te leggen afstand) hij het meest geschikt voor ons vond. Is de “145” geworden tot Rico. Naar deze buurt wens ik dus terug te keren. Zeer fraai landschap en ook de fauna wist zich aan ons te vertonen. Arendsoog (dat ben ik dus) wist zelfs Elk te spotten en (dankzij telelens) te kieken. Keurig op tijd in Blanding beland. Waren wij in 2013 ook, maar toen bij Super 8. Met mijn olifantengeheugen dus niet naar teruggekeerd (hoewel ik verder altijd redelijk tot goede ervaringen met Super 8 heb gehad).

In Blanding een vorkje geprikt bij Homestead Steak House. Perfecte ober. En ook nog lekker gegeten.

Voor liefhebbers van een wijntje of een biertje bij de maaltijd is Blanding geen lustoord. Bij de vorige trip aten wij in een 'family diner' en dan kan ik mij het verbod op alcoholische drankjes best wel voorstellen. Maar kennelijk ligt geheel Blanding droog. Zal een hartverzakking hebben veroorzaakt bij de schoonmaakploeg van onze kamer. Voor vertrek naar het restaurant had ik 1 klein biertje gedronken. In Gallup hadden wij onze voorraad whisky en wijn op peil gebracht via de plaatselijke Walmart (was daar een aparte afdeling). Kon slechts een kleine Canadian Mist scoren. Helly had een fors formaat van haar favoriete chardonay kunnen bemachtigen. In Blanding mijn aanschaf bij de nog aanwezige Canadian Mist gestort en lege fles in prullenmand naast leeg bierblikje gestort. Helly had nog 1 glaasje in haar oude fles en ook die kon dus daarna in de prullenmand. ’s Avonds flink lang bezig geweest en mijn laatste blik Budweiser (ca. 0,5 l) weg geklokt. Prullenmand vol…..

Onze etappe van heden (7/4) is ook niet geheel van smetten vrij, maar dat wordt een ander verslag.