Op een vreemde manier zie ik dit verslag twee keer opduiken. Om te zien hoeveel lezertjes ik heb gehad, laat ik ze beide maar staan....

Opeens moet ik aan Jerry denken. Jerry is de ververste schoonzoon van Helly. Hij is sheriff geweest, maar om voor mij niet geheel bekende redenen vroegtijdig gepensioneerd. Hij is nu (de 2^e) steun en toeverlaat van nichtje Diane alsmede van zus. Hij was zo vriendelijk mij zijn ‘tom-tom’ (maar dan van Nuvi Garmin) te lenen en vertelde er trots bij dat er wel 4 keer per jaar een update plaats vond. “Vier keer per jaar?”, veinsde ik verbazing. Om er vervolgens aan toe te voegen dat ik soms meerdere keren per WEEK een update krijg. Niet echt om te sarren, maar om duidelijk te maken dat er buiten de USA soms/vaak dingen gebeuren waar men in de VS nog een forse punt aan kan zuigen. Niettemin is zijn GPS-versie een forse vooruitgang t.o.v. de GPS, die mijn zwager aan mijn zus heeft nagelaten. Daarop zijn volgens mij nog oude huifkarsporen te vinden.

Waarin de VS voorlopen zijn m.i. de zogenaamde RV’s, die je hier ziet rondkarren. Formaat stadsbus en groter. Heb zo’n (luxe) ding eens van binnen gezien. Voor chauffeur was er een soort clubfauteuil en achterin bevond zich een kingsize bed. Mensen die zich afvragen of er ook nachtkastjes aanwezig waren, moet ik teleurstellen. De bezichtiging was overdag.

Gisteren onderweg van Laughlin naar Yuma aardig wat van dat soort joekels zowel zien rijden als zien staan. Dat staan valt te onderscheiden in plekken waar een mens de ergst gehate schoonmoeder nog niet wenst te stallen, tot plekken waar in feite hetzelfde voor geldt. De ene plek bevindt zich op een RV-park, waar je met pakweg 100 of 500 soortgenoten leuk moet doen en de andere in de middle of nowhere, waar zelfs een beetje schildpad zo snel mogelijk doorheen ‘zoeft’. Deze mensen heb ik niet gesproken (en heb daar ook weinig behoefte aan), maar ik heb het vermoeden dat er lineair zuidwaarts is gereden om de bittere kou in noordelijker staten te ontlopen. Daar kan ik dus wel inkomen.

Vandaag van Yuma, via Gila Bend zuidwaarts over de Arizona 85 naar ‘de grote meneer cactus show’, alhier bekend als Organ Pipe Cactus National Monument. Als dat dus drie keer niks zou zijn geweest, had ik echt een forse hoeveelheid mijlen voor de kat z’n viool gereden. Vanaf Gila Bend zuidwaarts werd het echter al zeer hoopgevend. En het werd alleen maar beter. Ben nu zo enthousiast over cactussen dat ik thuis een nieuwe ga aanschaffen en pakweg 60 tot 90 jaar ga wachten tot er een zijarm aan gaat groeien. Ik heb alle tijd. Wij hebben in dat National Monument 1 ‘loop’ van iets van 21 mijl gereden. Parkranger vertelde dat deze loop ons toch wel zo’n 2 tot 2,5 uur zou kosten. En – kijkend naar mijn camera – mogelijk meer. Leek mij – gezien mijn stuurmanskunsten - een redelijk stug verhaal. Maar rangertje had het redelijk bij het rechte eind. Top attractie!!!!

Het is door dit allemaal wel een lang dagje geworden. Ochtendkoffie was iets van 9.30 uur op en om 17.45 uur waren we in ons hotel bij Phoenix (Tempe) en de stops zijn beperkt gebleven tot het maken van foto’s en eerder op de dag voor tanken en het consumeren van een dadel-shake (Jazeker, een dadel-shake!). Door zonder (overdreven) morren dit soort afstanden af te leggen, stelt zus zich m.i. kandidaat voor het erelidmaatschap van de ‘ouwe taaie club’.

Via via, lang leve internet, vrij dicht in de buurt van het hotel een chinees gevonden, waar ik het enorm naar mijn zin heb gehad. Bij het afscheid big hug met eigenaar/kok en op z’n Hollands drie keer zoenen met eigenares/serveerster. Zover heb ik het destijds in restaurant Azië in Bussum nooit gebracht. Zus ligt nu bewusteloos en droomt van kortere ritten, maar ik doe plichtsgetrouw verslag…

Ook nog wel het vermelden waard: Zus heeft prima oortjes. “Speld horen vallen” is voor haar geen enkel probleem. Ook niet op hoogpolig tapijt. Airco – ook al is deze fluisterzacht – maakt volgens haar bulderend lawaai. Bij de dienstdoende koud-maker van gisteren was van fluisterzacht geen sprake, dus ik kon het uitzetten van dat apparaat wel begrijpen. Midden in de nacht word ik echter wakker van de warmte, maar zeker ook van het door mijn brave zus geproduceerde en toch echt wel “fors” te noemen gereutel en gerochel. En daar wordt zijzelf dus NIET wakker van….??? Leg uit!

Morgen (nader) met verre familie (woont hier vlakbij) kennismaken.