In Laughlin zitten we dus op de 7^e etage van hotel Edgewater (voor die $.18,-; maar met tax $.21,-) en ze zijn nog zo braaf ons gratis te upgraden naar een kamer met uitzicht op de rivier (Colorado). Kan even niet nakijken wat dat scheelt, maar toch leuk om nu al 2 x achter elkaar een upgrade te krijgen. Moest maar als norm worden vastgelegd. Bij volgende receptie meteen maar vragen waaruit de upgrade dit keer bestaat.

Weg hierheen biedt saaie uitzichten. Zowel links als rechts en gedurende vele, vele mijlen. Kortom, gedurende pakweg 375 mijl is saaiheid troef, maar dat wisten we al. Ik althans. Helly was verbaasd over het feit dat wij hier al eens langs waren gereden, al was dat in omgekeerde richting. “Herkennen” is hier niet echt het kernprobleem. Het herkennen van een platte pannenkoek met wat heuvels in de vage verte is vermoedelijk slechts voorbehouden aan “Native Americans” met verkennersdiploma. Algehele saaiheid werd gelukkig doorbroken door buitengewoon lange treinen. Soms tot 4 locomotieven met een formidabele sliert goederenwagons er achteraan. Voorts is het hier warm. Heet is wellicht zelfs een betere omschrijving (ruim 35 graden). Airco van de auto hield ons aangenaam op temperatuur, maar dat kan helaas niet worden gezegd van mijn laatste biertje en het restje Chardonnay van Helly. IJsemmer gevuld en handel af laten koelen. Helly is minder geduldig en bij wijn luistert dat ook iets minder nauw. Zij geniet dus al van haar sapje, terwijl Judge Judy via de TV door de kamer galmt. Ik probeer uit te vogelen hoe ik het onderste deel van mijn biertje (dichtst bij het ijs en in principe het koelst) als eerste in mijn ‘glas’ krijg.

Misschien ga ik straks eens even beneden kijken hoe mensen hun zuurverdiende dollars vergokken. Daar kan ik redelijk vrolijk van worden. Met een beetje mazzel zie je ze paniekerig met hun waardevolle spullen richting pandjeshuis snellen om nog meer dollars te kunnen verliezen.

Inmiddels gekeken hoe allerlei lieden met de blik op oneindig vergeefs proberen met “vier op een rij” en soortgelijke spelletjes meer geld uit zo’n apparaat te halen dan ze erin hebben gestopt. Vervolgens even een klein stukje langs de Colorado-rivier gewandeld. Via borden wordt het publiek indringend verzocht de aldaar aanwezige vogels niet te voeren. Je kunt aan de atletisch gebouwde eenden zien dat aan een dergelijke oproep door Amerikanen gezagsgetrouw gevolg wordt gegeven. De op sommige borden met name genoemde duiven heb ik niet eens gezien. Wellicht overgevlogen naar Nederland waar een dergelijk bord meestal tot een vorm van collectieve burgerlijke ongehoorzaamheid leidt. En tot obesitas-duiven.

Vandaag gaat het van Laughlin naar Yuma, zo’n beetje tegen de Mexicaanse grens aan. Ik lees dat daar van januari t/m maart de mogelijkheid bestaat zelf groenten van het land te halen en vervolgens bij een chef aan te kloppen om er wat lekkers mee te laten bereiden. Wie mijn ‘relatie’ met groenten kent, begrijpt hoe onvoorstelbaar spijtig het is, dat het morgen al april is.

Volgens de documentatie is er heden onderweg best veel te bekijken. Al was het maar London Bridge, die vorige eeuw steen voor steen is afgebroken en hier in Lake Havesu City weer opgebouwd.

Tocht naar Yuma ligt nu achter ons en ik heb weer de beschikking over internet. Vreemd hoogtepunt was inderdaad London Bridge in Lake Havesu City. Zal een kiek aan de ‘serie’ toevoegen. Storend is wel dat allerlei neringdoenden met hun stalletjes het uitzicht op deze brug bemoeilijken. Qua landschappelijk schoon is de heden afgelegde route – net zomin als gisteren – een enorme aanrader. Forse mimosastruiken maakten e.e.a. nog wel wat goed en hetzelfde geldt voor de paar stuwmeren, maar in luid gejubel zal men mij niet horen uitbarsten. Bij aankomst in Yuma was prioriteit 1 voor zus om te informeren waar een nieuwe fles witte wijn kon worden aangeschaft. Na aanschaf werd haar ademhaling weer rustiger. Grapje…

Pal naast het wat billijk overkomend motel (toch 7.7 op 10 qua waardering) is een supermarktje + restaurant. Dus kon ik ook al op een vroeg tijdstip naar de ijsmachine en een Canadian Mist inschenken. Knabbelschuurtje was bij de wasmiddelen rechtsaf…

Niettemin best aardig onze buikjes gevuld. De door mij genuttigde ‘fajitas’ bleken knap pittig en ik was blij dat er naast de nieuwe fles witte wijn ook een 6-pack Budweiser was aangeschaft om ‘de brand’ te kunnen blussen.

Morgen via Cactus Organ Pipes naar Phoenix. Weer een pittige rit, maar als dat klusje is geklaard, hebben we qua mijlen een soort rustdag, want er zijn in Phoenix 2 overnachtingen gepland.

O ja, we hebben vanmorgen echt fatsoenlijk ontbeten in een tent in het Edgewater hotel. Met een eitje en zo. Toch nog duiven gezien daar. Mooi slank!