Wie eerdere verslagen heeft gelezen, weet al dat ik niet op de beide bruiloften van de kleindochters van Helly aanwezig ben geweest. Uiteindelijk nog wel besloten om van een “werelddeal” van KLM gebruik te maken. Destijds niet gedacht dat ik nog zou werken, dus voor het verblijf hier in een royale bui een maand uitgetrokken.

Avond voor vertrek kwam Cliff nog even langs. Cliff en zijn vrouw passen altijd op de hut als ik weg ben. Toen Cliff vertrok, was het bijna tijd om op te staan. Ik wilde de trein van 7.08 uur nemen. Wekker driedubbel gezet. Volkomen overbodig, want ik was al iets van 4.35 uur klaar wakker. Ontbeten met een tiramisu, die bij langer verblijf in de koelkast aan uiterste versheiddatum dreigde ten onder te gaan. Auto had op dit vroege tijdstip nog wat ijs op de ruiten en met het subtropisch klimaat van Californië in het vooruitzicht vond ik dit eigenlijk wel een bemoedigend kontrast. Zeer milieuonvriendelijk de ramen bespoten met een vloeistof om het krabben te vereenvoudigen dan wel overbodig te maken. Koffers ingeladen en toen kwam Cliff heel spontaan aanbieden mij naar het station te rijden en de auto weer voor de deur te parkeren. Hij zal dus ook niet al te veel nachtrust hebben genoten. Zelfs eerdere trein kunnen nemen en zeer bijtijds op Schiphol aanwezig. Rustige vlucht, die ondanks verlaat vertrek redelijk op tijd landde op San Francisco. Mij onderweg stevig verbaasd over Groenland. Welke zot deze naam voor dit enorme stuk aarde heeft bedacht, weet ik niet, maar een deal sluiten met Wit Rusland en dat land voortaan Groen Rusland noemen en Groenland omdopen tot Witland lijkt mij een prima plan.

Door mijn laatste ervaring met de immigratiedienst en andere beschermers van de VS had ik bij KLM aangegeven assistentie bij aankomst op SFO wel te waarderen. Het is een flink eind kuieren naar de hal waar de dienstdoende borderjongens zich ophouden en aldaar had ik de vorige keer ruim een uur moeten staan, voordat ik op zoek kon naar mijn koffer. Lange wandelingen en lang staan zijn van mijn hobbylijst geschrapt. De assistentie werd gerealiseerd door een minimeisje met een rolstoel. Zij bleek echter over de gewenste hoeveelheid spierkracht te beschikken mij (zelfs licht heuvel op) naar de immigratiedienst te duwen. En daar was een aparte doorgang voor patiënten zoals ik. Ging dus allemaal zeer voorspoedig. Gemakshalve mij verder laten duwen tot aan de bagage. Mijn koffer stond al braaf naast de carrousel gereed. Duwkabouter regelde snel een karretje, maar toen vond ik het wel genoeg en besloot verder weer ouderwets op eigen kracht verder te gaan. Moest nog wel horde twee nemen (afdeling smokkelwaar), maar dat was zo gepiept. Het feit dat ik twee stukken kaas had ingepakt (en op het formulier braaf had aangegeven) was geen punt en even later kon ik de Skytrain naar het Car Rental Centre nemen. De bestelde Toyota Corolla was weer eens “op” en ik mocht kiezen uit diverse “of gelijkwaardig”-modellen. De auto die het dichtst bij “gelijkwaardig” kwam was een Ford Focus. Er waren nog zat Hyundai-karretjes, maar daarin leek mij toegang uitsluitend mogelijk als iemand mij daarbij met een fors formaat schoenlepel en de nodige duwkracht zou assisteren. Met Focus dus richting zus in Lodi. Dat bleek de nodige voeten in de aarde te hebben. Nog voordat ik de San Mateo brug kon oprijden, was het al file. En wie deze brug kent, weet dat je niet een twee drie aan de andere kant bent. Van vier vijf zes was evenmin sprake. En nadat je de brug over was, was het leed nog allerminst geleden. Over een rit van ca. 1^1/2 uur heb ik ruim 3 uur gedaan en in plaats van de geplande aankomst van uiterlijk 18.00 uur (met nadruk op uiterlijk) was ik pas rond 18.40 uur op mijn bestemming. Hoewel het voor mij ver na middernacht was, leek het mij niet verkeerd de plaatselijke tijd te hanteren en de op Schiphol aangeschafte fles Ballantines te openen. Onderweg nog wel besloten te proberen de Focus in te ruilen voor een Toyota, omdat elke hobbel in de weg mij bijna het plafond uit de auto deed koppen. Verder wel een nette koets.

Redelijk geslapen en vanmorgen van een gebakken ei als ontbijt genoten. De via internet bij Walmart bestelde broeken gepast. Op voorhand wist ik al dat twee exemplaren amper groot genoeg waren om één been te bedekken (foutje bij bestelling) en daarvoor had ik al vervangende exemplaren besteld. Uiteindelijk mochten vier broeken retour naar de plaatselijke vestiging en dat scheelde weer pinnen om de hoeveelheid contant geld aan te vullen. Omdat ik toch bij Walmart was de gebruikelijk Canadian Mist aangeschaft, want met die ene fles Ballentines red ik het niet zo gek lang. Voorts wat hemden, die in de aanbieding waren (4 stuks voor pakweg $.45,-), in mijn karretje gedaan. Bij het belendend perceel van J.C. Penney een (letterlijk) passend colbert voor $.145,- op de kop getikt. Kon ik zus blij trakteren op een kopje koffie met iets lekkers bij Panera (waar ik nog wel eens van de gratis WiFi gebruik maakte).

De pogingen de Focus om te ruilen voor een Corolla bleken dit keer moeizamer dan de vorige keer. De eerste Alamo-figuur deed iets verkeerd en verbrak de verbinding. De tweede had iets van “niet zeuren, u heeft toch een middenklasser” en gaf mij het advies zelf met hun vestiging op Sacramento Airport te bellen en verstrekte daartoe een (verkeerd) telefoonnummer. Andere afdeling van Alamo (Roadside assistence) gebeld en daar iemand aan de lijn gekregen, die wel begreep wat het begrip “service” inhoudt. Helaas wist ook deze dame geen Toyota Corolla voor mij te regelen. Maar misschien zou het een van de aankomende dagen alsnog lukken. Was een optie, omdat we onze eerste meerdaagse trip pas voor a.s. maandag hebben gepland. Voor de meerdaagse trip zat ik zelfs al aan een upgrade te denken, maar zoiets is vaak duurder dan de oorspronkelijke huurprijs… Ik besloot de Focus nog eens aan een grondige inspectie te onderwerpen en ontdekte inderdaad een handeltje (met schutkleur) waarmee de stoel in de hoogte kon worden versteld. Stond ik licht versteld van. Huurder voor mij moet dus van het formaat lilliputter zijn geweest. Met nieuwe stoelstand was mijn behoefte tot ruilen tot “nul” gereduceerd. En zus Helly vond het verder ook wel OK.

Inmiddels al een uitvoeriger proefrit gemaakt (net geen 600 mijl). Over de “88” richting Lake Tahoe en dan zuidwaarts over de “395” langs Lake Mono naar Bishop getuft. Daar overnacht en de volgende dag terug in omgekeerde richting, waarbij dit keer ook een stukje via de “89” werd afgelegd. Iets minder sneeuw dan 2 jaar geleden, maar daarmee niet minder fraai. De diverse meren (o.a. Silver Lake) waren nu mooi blauw en niet – zoals in 2013 – verstopt onder een saaie laag ijs en sneeuw. Prima geslapen en enige wanklank mijnerzijds had betrekking op de instabiele internetverbinding in het motel. Zus had haar ‘Chardonay’ niet ingepakt en er moest bij een plaatselijke Rite Aid een noodverband worden aangelegd. Vlak voor ons aan de kassa was er een jongedame, die eveneens een wijntje in haar mandje had en of zij zich maar even wilde legitimeren. Ik weet niet of 18 of 21 jaar de grens hier is, maar in beide gevallen leek het mij een compliment, want deze klant had er m.i. al een paar jaar meer op zitten. Ik viste naar een compliment en vroeg schertsend of ik mijn ID soms ook moest tonen. En wie schetste mijn verbazing toen de man dit bloedserieus beaamde. Niemand, want mijn verbazing viel niet te schetsen. Ik kreeg zelfs een drukwerkje waarop stond dat bij aanschaf van een alcoholische versnapering van iedereen een ID ter inzage wordt gevraagd. Over dit toppunt van kadaverdiscipline kan deze supermarktketen een gezellige e-mail verwachten.

Het Mountview Motel verschafte zowaar een continental breakfast en het lijkt wel of de yanks steeds beter begrijpen hoe koffie gezet moet worden. Zoals gebruikelijk dient men zich van e.e.a. verder niet al te veel voor te stellen. De ‘orange juice’ was echter prima. Terwijl wij de obligate cereals etc. naar binnen werkten, vertrok er een auto met op het dak een plastic zak. Dat hield die plastic zak niet lang vol, maar toen was ik al buiten om als een volleerd Kerstman “Ho, ho, ho” te roepen en flink met mijn armen te zwaaien. Auto stopte en een uitstappende passagier was dankbaar en blij. Volgens Helly was het na mijn Ho, ho, ho-geroep onmogelijk dat er nog gasten sliepen J

Voorts kan ik melden dat wij heden (26/3) een vos hebben gezien. Ik baseer “vos” op staart (dik) en formaat (kleiner dan wolf en coyote). Hij had alleen niet, zoals zijn Europese soortgenoten, een fraaie roodbruine jas aan. Experts beweren nu dat het toch een coyote is geweest.

We waren al vrij dichtbij Lodi alvorens toch even te stoppen voor een ‘chicken ranch’. Tussen twee forse sneden brood worden de obligate bladen sla en tomaten gelegd, kipfilet en kaas, mayo en mosterd en wellicht nog wat. Smakelijk en goed vullend. Maar net als bij een hamburger gaan je mondhoeken ervan glimmen, omdat daar de meeste tomaten, kipfilet, kaas, mayo en mosterd naar beneden druipt.

Ford Focus blijkt zeer van de zuinige en dat is met de redelijk hoeveelheid mijlen in de planning een prettige constatering.

Zaterdag geen al te spannende dingen gedaan en deze zondag zijn we bij neef (zoon) Randy en zijn vrouw Carol in Clayton. Laptop meegesjouwd en van zijn Wifi gebruik gemaakt dit eerste verslag wereldkundig te maken. Morgen starten wij onze meerdaagse trip en de meeste motels/hotels hebben wel internet.