Dochter Linda en familie hadden een forse meevaller en besloten in December naar Hawaii te reizen. Gaf aanleiding tot veel WOW en zowel het natuurschoon als de plaatselijke bevolking hadden aangename emoties bij dochterlief losgemaakt. Ik vond het een aardig plan al deze verhalen en zeker ook de overvloedig gemaakte foto’s nog eens uitvoerig op Sardinië te beluisteren en te bekijken.

Nu is Ryanair zo onvriendelijk de route Weeze < > Cagliari ’s winters niet in de aanbieding te hebben. Alternatief is van Eindhoven naar Alghero te vliegen. Het verschil tussen Eindhoven en Weeze is qua aanrijtijd verwaarloosbaar. Maar het verschil tussen Alghero en Cagliari als plaats van aankomst zal snel zo’n 2,5 uur sturen zijn. Nu wil ik graag de beschikking hebben over eigen vervoer, dus een huurauto is vaste prik en tegen 3 uur sturen zie ik niet echt op.

Er zijn mensen, die mij vragen of ik regelmatig iets win bij de Staatsloterij of zo. Nee dus. Ik speel niet eens meer mee. “Maar waar doe je dat allemaal van”, luidt de soms de vervolgvraag. Welnu: Auto voor 4 dagen (inclusief afkoop eigen risico) en de heen- plus terugvlucht hebben mij €.112,75 gekost. Daar blijf je toch niet voor thuis…

Afgezien van het weerzien met de familie had ik dat wellicht best kunnen doen, want voor het weer was het dit keer in ieder geval niet echt de moeite waard. Ik ben er wel eens in november en ook in februari geweest en heb bij die gelegenheden in T-shirt rond gebanjerd (in tuin dan wel op dakterras, want een mens moet niet overdrijven). Als ik mij tijdens dit bezoek in T-shirt had vertoond, zouden er wellicht broeders met een dwangbuis zijn verschenen.

Linda en Luca moesten donderdag en vrijdag gewoon werken en kleindochter Elena is niet gaan spijbelen vanwege het bezoek van opa. Beide dagen een stukje de provincie in gereden. Amusant??? Ruitenwissers speelden belerend vingertje. N e e N e e (stond op intervalstand). Maar soms piepte het zonnetje even tussen de wolken door en ik meende ergens zelfs even een kiekje te kunnen maken. Bij het uitstappen verdween mijn petje bijna tot halverwege Rome. Werkt dus ook niet bepaald vakantievreugd verhogend. Petje echter kunnen achterhalen. Een eind verder reed ik door een tunnel en toen ik aan de andere kant weer in de open lucht aankwam, moest ik onwillekeurig aan een zekere Noah denken. Ik keek al vlijtig om mij heen of ergens een plaats te vinden was waar het bouwen van een ark mogelijk zou zijn. Mij voorts afgevraagd of “zondvloed” de verleden tijd van “zendvloed” is en of er ook zoiets bestaat als zond-eb.

Toen de stortbui iets in hevigheid afnam en er zelfs weer een beetje zon om de hoek kwam kijken, was er een meer dan solide regenboog te aanschouwen. Zo solide dat die verhalen over een pot goud aan het eind mij opeens minder onwaarschijnlijk leken. Zelden zo’n fraaie regenboog gezien.

Maar of je daarvoor nu speciaal naar Sardinië moet… Voor het eten dan? Is niets mis mee. De dag van aankomst was er een pizzakoerier iets lekkers komen brengen (keurige timing van zowel vader als dochter – en natuurlijk de koerier). Donderdag had Luca iets met een lekkere kip en voelde ik mij voldaan en kiplekker. Vrijdag zijn we naar een steakhouse in Quartu san Elena gegaan. Had een hoge positie op de ranglijst van Tripadvisor, maar of dat na MIJN “review” nog steeds het geval is… Misschien was het een kwestie van domme pech, maar deze tent zal het in de toekomst zonder mij als gast moeten stellen. Zaterdag was daarentegen een prima bingo. Voor een wat late lunch naar een agriturismo-tent nabij Chia gereden. Agriturismo kan ik zowel voor overnachten als eten van harte aanbevelen. Geen gehannes met een menukaart, die vaak alleen in het Italiaans is, maar gewoon een keur van schotels met van alles en nog wat neerzetten. En dan vrolijk aanvallen en al die lekkernijen proberen. Terwijl je volop in de aanval bent, verschijnen er – als uit het niets – nog meer bordjes met heerlijkheden. Tot besluit was er zo’n smakelijk biggetje. Een specialiteit van Sardinië. Ik had hem al zien rondwentelen aan het spit bij de open haard en was blij verrast toen forse moten op onze tafel belandden. Nog een koffie en limoncello en vervolgens de tent uit ROLLEN, want je hebt je buikje rond gegeten.

Voor liefhebbers van whisky is Italië en dus ook Sardinië een prettig land. Mijn keus was dit keer op Long John gevallen en een klein flesje (0,7 liter) is al aan te schaffen rond de €.8,- Vreemd genoeg is Long John bij Drankdozijn juist een van de duurdere blends.

Ook nog wel het vermelden waard is een speeltje van Luca. Een soort luidspreker-geval waaruit via een blue tooth verbinding met zijn i-Phone zeer aangename klanken komen. Ergens in de heuvels bij een aanlegsteiger voor een koffie iets soortgelijks aangetroffen. Werd er bijna een beetje hebberig van. Totdat ik mij ging afvragen bij welke gelegenheid ik van een dergelijk speeltje gebruik zou maken. Thuis heb ik zat luidsprekers al zullen sommige oudere exemplaren door de huidige generatie amper als zodanig worden herkend. Ook in mijn auto kan ik muziek beluisteren, al gaat dat nog via radio of CD en niet via USB-sticks of iets met blue tooth. Besloten lekker ouderwets te blijven en niet als een overjarige hippie met een soort mini ghettoblaster op mijn schouders te gaan lopen.

Zondag, de dag van vertrek, bijtijds retour naar Alghero. Onderweg nog mogen ‘genieten’ van een soort mengsel van hagel en natte sneeuw. Benzinestation nabij luchthaven bleek gesloten en pas na enig zoeken in Alghero zelf een pomp gevonden, die tegen inlevering van enkele bankbiljetten, de bijbehorende hoeveelheid brandstof vrij geeft. Na het inslikken van €.20,- stond het metertje nog niet op de juiste stand. Nog maar een briefje van €.10,- erbij. Uiteindelijk moesten er nog twee vijfjes aan geloven om de Lancia Ypsilon volledig content te maken.

Tijdens terugvlucht (vervroegd vertrek) voor het eerst redelijk comfortabel gezeten in een kist van Ryanair. Zat bij de nooduitgang boven de vleugel en daar is aanzienlijk meer beenruimte. Voorts kan ik melden dat het aantal reclameblokken zowel op heen- als terugvlucht een stuk minder is geworden en ook het getetter bij tijdige aankomst ontbrak tot mijn groot genoegen.

Hoewel ik die Lancia Ypsilon beslist een prettige auto vind, was de rit naar huis in mijn Epica toch wel weer van een andere orde. Past echter helaas niet in mijn handbagage.