Er waren vandaag momenten dat ik mij stuurman van een onderzeeër waande. Vandaar deze titel. Dag begon trouwens prima. Hotel in Fisterra had het ontbijt niet inbegrepen in de kamerprijs. Zou €.5,- voor betaald moeten worden. Geen onoverkomelijk bedrag, maar om dat neer te tellen voor wat houten plankjes (het heet geroosterd brood, maar het verschil met houten plankjes vind ik miniem) waar je wat obligate jam op kan smeren, vind ik onzin. Had mij al verzoend met de gedachte als ontbijt slechts een carajillo te nuttigen. Een schuine blik in de eetzaal bracht mij op andere gedachten. In Duitsland is dit soort ontbijtbuffet redelijk normaal en biedt soms zelfs nog meer keus dan wat hier werd aangeboden, maar voor dit geld was het gebodene vorstelijk. Lang geleden dat ik mij zo vroeg op de dag al aan zoveel zaken tegoed heb gedaan. Zeer tevreden dus over dit hotel. Enig minpunt is de afstandsbediening van de Airco. Wirwar van knopjes en een mini beeldscherm waarop allerlei onbegrijpelijke tekens gaan knipperen. De avond ervoor had ik plotseling een goede combinatie en koele lucht stroomde mijn kamer binnen. Door op de aan/uit knop te drukken kon ik op gezette tijden een herhaling van zetten plegen. Vanmorgen echter eerst op een verkeerd knopje gedrukt en het geknipper begon weer. Bij receptie de suggestie gedaan de kamer te voorzien van een kleine handleiding. Vond men een strak plan, maar men verbaasde zich wel dat ik mij in deze tijd van het jaar met airco druk maakte. Uitgelegd dat ik wellicht een verstoring heb in de huishouding van mijn chromosomen en dat ik het net als vrouwen van rond de 50 op de meest vreemde momenten warm heb. Heb ik al bij de gedachte dat ik niet zo snel weet wat de vertaling is voor “opvliegers” in het Engels of Spaans.

Bij vertrek was het droog, maar niet fanatiek. Donkere wolken keken mij dreigend aan. Ik keek dreigend terug. In het eerste plaatsjes waar ik door reed, was ik in 2012 te gast. Was daar destijds verwend met forse en bovendien gratis sardines, omdat een of andere heilige jarig was of zo. Mogelijk is dat een gewoonte geworden en er zijn nogal wat heiligen in Spanje. Ik meen ergens gelezen te hebben dat de tent verbouwd zou worden, maar volgens mij leek het er meer op dat de zaak over de kop was gegaan.

Ondanks de donkere wolken besloot ik toch een stuk langs de kust te rijden. Boven het water leek de zon zelfs te schijnen en mijn ruitenwissers hoefden hun nachthok nog niet te verlaten. Ik reed in feite over een smalle droge strook, maar ik ben snel tevreden te stellen. De eerder gemelde problemen met weinig zichtbaarheid (het behelpen met het opvangen van glimpen en weinig tot geen parkeergelegenheid) speelden vandaag totaal niet. Helaas werd het droge strookje steeds smaller, de dreigende wolken steeds donkerder en van zonneschijn op het water was ook steeds minder sprake. Net als in 2012 afgeweken van het plan de kustlijn te volgen. Ter oriëntatie eens laten berekenen hoeveel tijd ik kwijt zou zijn om direct naar Chaves (Portugal) te rijden. Met of zonder tolwegen, wordt er dan gevraagd. Ik heb geen haast en klik “zonder” aan. Vervolgens heeft Arantxa de impertinentie te melden dat er geen route berekend kan worden. Dom Dom van mijn Tom Tom. Overigens willen ook wegennummers wel eens niet kloppen.

In eerste instantie globaal de richting van Ourense aangehouden en daarna Arantxa weer aan het werk gezet. De OU 531 kan ik ten zeerste aanbevelen. Je komt dan bijvoorbeeld ook door het plaatsje Celanova en daar zijn ze nog aan het sparen voor een rondweg. Je rijdt dus strak langs alle bezienswaardigheden van dit oord. In een ander plaatsje had ik het idee dat ik bijna door een huis reed.

Ondanks het feit dat ik heden flink had ontbeten, heb ik ergens gestopt voor een versnapering. Is een Bitter Kas (lijkt op Campari maar is alcoholvrij) en een portie Serrano ham geworden. Bij het verlaten van deze tent viel mijn oog op zo’n gebruikelijk aquarium, waarin wat kreeften zitten te wachten tot ze aan tafel mogen. Mogen ze niet. Ze mogen er wel OP. Mits voorheen goed gekookt. Ik vraag mij dan opeens af wie ooit bedacht heeft dat je deze beesten kunt eten. Zijn dat schipbreukelingen geweest, die weinig keus hadden? Betreft het vissers die deze bijvangst door een dronken scheepskok hebben laten klaarmaken? Als je niet beter zou weten en je ziet zo’n beest voor het eerst, dan denk je toch niet direct: Ha lekker.

Jullie merken wel: Het gaat weer helemaal nergens over. Schaam ik mij niet voor. Ik ken mensen, die daarvan hun carrière hebben gemaakt. En daar zelfs nog trots op zijn.

Ik ga nu AAN tafel voor wat Portugees knabbelwerk. De patroon en één medewerker herkende ik van 2 jaar terug, maar als de nieuwe mensen net zo goed hun werk doen als de collegae van weleer, is mijn omweg terecht geweest.

Geen enkele wanklacht mijnerzijds. Eten is uit de kunst. Van de bestelde wijn uit Alejento (?) is geen druppel in de fles gebleven en toen ik naar de bar ging voor een kopje koffie stond de “patron” daar al met een Portugees cognacje klaar. Die andere medewerker van weleer wenste niet achter te blijven en serveerde mij (ongevraagd, maar niet ongewenst) iets met de smaken chocolade en toffee. Alvorens ik last ga krijgen van “improviserende tred” en onbedoeld tegen tafeltjes aan waggel, vlucht ik even naar mijn kamer voor het afmaken van dit verslag. De bar is hier open tot 24 uur, maar aangezien er een uur tijdverschil is, is terugkeer naar de bar (zeker in theorie) nog mogelijk. De praktijk zal wel weer anders zijn, want discussies over de trieste rapporten over de economie en jeugd-werkeloosheid in Portugal enerzijds en de bepaald niet trieste tafelbezetting in het restaurant anderzijds zouden wel eens langdurig en vruchteloos kunnen worden. Zeker met mijn kennis van het Portugees (nagenoeg nihil) en de kennis van de gemiddelde Portugees van vreemde talen (nagenoeg nihil).

Op weg naar dit oord heb ik mij suf zitten peinzen wat het equivalent van een carajillo in Portugal ook al weer was. Het heeft een aantal kilometers gekost, maar ik ben er op gekomen. Vertel ik dat vol trots aan die Portugese pygmee achter de tap (moet nog zien dat zij de 1.56 meter haalt), kent zij dat drankje niet… (Personeel van tegenwoordig…)

En door die aangeboden drankjes (ga ik vanuit tenminste) ben ik nu niet eens aan een carajillo (cafe souriño (?) = koffie met een glimlach) toegekomen. Lig daar niet wakker van. Tegendeel lijkt mij logischer. Morgen retour Spanje en volgens weer-on-line is het weer dan OK.