Plaatselijk rondje met 3 provincies, hoewel ik er niet zeker van ben of Asturias het ermee eens is “provincie” te worden genoemd. Er staat iets van prinsdom bij de grens. Vind ik ook best. Reisdoel was Cangas de Narcea in de hoop dat de weg er naartoe net zo mooi zou zijn als die naar Cangas de Onis. Dat was wel iets teveel gevraagd, maar beroerd was het zeker niet. En laat ik nu toch langs/door dat plaatsje met die wegopbreking komen. Mij dit keer echter niet laten foppen. Onderweg kwam ik ook nog langs een plaatsje waar alles van een leien dakje gaat. Er is namelijk geen andere soort dakbedekking aanwezig. Hoop dat de foto is gelukt.

Uiteraard voor de terugweg een andere route gekozen. Dat heb ik geweten. Ergens moest ik van Arantxa rechtsaf. Scherp rechtsaf zelfs. Waar die weg heen zou voeren zag ik niet zo snel. Maar ik zou er in ieder geval 16 km op blijven rijden. En de weg had geen naam, nummer of wat dan ook. Ideale plaats voor een nieuwe panne. Zou een boeiend telefoontje met de hulpdienst van Europcar zijn geworden. Waar bevindt u zich? Op een weg zonder naam of nummer. Ik ben kort voor dat en dat plaatsje rechtsaf geslagen. Naar welke stad? Geen idee, maar zeker geen stad. Eerder een dorp of nog minder. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Gaf de Polo ook al een stem in het geheel. Ik moest er maar eens mee ophouden. Leuk voor de chauffeur. Tenminste als hij als vervangende auto een blauwe krijgt. Heeft ie zijn vlag na rood en wit helemaal doorgewerkt. Ik piep dan dat ik eigenlijk familie van de Polo ben. Ik ben Pool en heb aan rood en wit genoeg.

Wie zich mijn reis met mijn zuster door Glacier Nat. Park nabij de grens met Canada herinnert, weet wellicht nog dat daar tussen rijweg en dal ergens diep onder ons een enorme afstand was. Moest ik vandaag duidelijk aan denken. Grote verschil is dat de weg in de VS aan de ‘enge’ kant ruimhartig is voorzien van stenen muurtjes en dat hier tussen peilloze afgrond en rijweg zich slechts enkele grassprieten bevinden. Om te laten zien dat men hier best weet dat vangrails bestaan en dat men zelfs in staat is deze vakkundig te plaatsen, waren sporadisch enkele exemplaren aanwezig.

Iemand die alleen al bij de gedachte aan een tegenligger in zijn handen gaat wrijven, doet dat waarschijnlijk om deze te ontdoen van het angstzweet. En al rijdend natuurlijk stevig van het natuurschoon genieten. Het landschap is hier wat weidser en er groeit meer. Maar wel veel groeisels van hetzelfde. Althans op afstand. Doorgestudeerde botanici onderscheiden wellicht de Asturiaanse eik van andere, meer bekende exemplaren der eikenfamilie, maar ik weet niet eens of een Asturiaanse eik wel bestaat. Laat staan dat ik ‘m zou herkennen. Moet iemand die plant-aardig is mij maar eens verklappen.

De directe omgeving (Os Ancares) is een ideaal oord voor wielrenners die graag afzien. Vuelta is hier ook langs geweest en als ik nu zie welke stijgingspercentages hier overwonnen moeten worden, begrijp ik Geesink extra goed als hij er de voorkeur aan geeft bij zijn zwangere vrouw te vertoeven.

Soms staat er AC op de weg gekrijt of gekalkt. Ik controleer dan meteen of ik de AirCo aan heb, maar het zal wel iets met Alberto Contador te maken hebben. Wil ik het nu verder even niet over hebben.

Heden 252 km gereden. Is niet veel als je dat over de Duitse Autobahn doet, maar deze bergweggetjes verschillen daar toch wel stevig van.

Morgen ga ik naar het Noorden. Bovenste deel van Gallicië ontbreekt nog aan mijn repertoire. Misschien ga ik daar wel gek doen en vis bestellen. Of mosselen. Weet men daar ook wel weg mee.

Hier behelp ik mij op dit moment (tijdelijk) met weer zo’n overheerlijk schoteltje Jamon Iberico. Kost hier amper een drol en is minstens even lekker als in Camargo. Ik ben nog niet eens terug naar huis, maar wil nu al terug. En dat terwijl ik van dochter Linda bericht krijg dat zij in december met z’n drieën naar Hawaii gaan. Ieder diertje zijn pleziertje. Nu even relaxen en straks iets warms genieten.