Alvorens vandaag op ontdekkingsreis te gaan, heb ik eerst nog enkele gymnastische toeren moeten uithalen om te kunnen douchen. Leuk modern hoor zo’n cabine, maar je dient ze wel van fatsoenlijke afmetingen te hebben. Buurman Benedikt zou hier slechts armen en benen kunnen wassen. Voor zijn torso zou geen plaats zijn geweest. Bij mij ging het nog net. Fijn, want de temperatuur van het water was naar mijn smaak en de waterstraal krachtig.

Vanuit mijn stek ten zuiden van Cangas de Onis vanmorgen eerst nog dieper het binnenland ingedoken. Bij een dusdanig klein plaatsje geweest, dat het op Google Maps niet meer is terug te vinden. Ik heb er auto’s zien staan, maar voor het overige het type plaatsje waar zendelingen best eens de hoofdmaaltijd (geweest) kunnen zijn.

Na dit voorgerecht ben ik via Cangas de Onis naar Covadonga gereden. Voor alle zekerheid deze instructie ook aan Arantxa doorgegeven. Mijn ouwe Truus was dan altijd nieuwsgierig naar welke straat en welk nummer ik wenste te reizen. Arantxa suggereert het centrum en dat vind ik dan best. Nabij dit centrum dat verder gelaten voor wat het was (leek wel een soort bedevaartsoord en daar krijg ik misschien wel uitslag van). Weg vervolgd richting meren. Net zoals de wielrenners in de Vuelta van dit jaar. Dat is dus een dikke 11 km klimmen. En gedurende die klim wist Arantxa mij met regelmaat toe te voegen “Probeer om te draaien”. Haar na de 10^e keer toegebeten dat ik hoofdpijn had, maar dat hielp ook niet. Verder negeren dus, want op dit soort smalle weggetjes met aardig wat tegemoetkomend verkeer allerlei technische handelingen verrichten, leek mij onverantwoord. Onze Schepper nog net niet de hand kunnen schudden, maar hoog was het daar wel. En uitermate fraai.

Bij meer 2 weer afgedaald en Arantxa helemaal in haar nopjes. Weer terug naar Cangas de Onis, een plaats van importantie gezien het aldaar aanwezige (voet-) volk en richting Riaño. Die weg had ik gisteren ook al gehad, maar geen enkel punt deze brokken natuurschoon nogmaals te aanschouwen. Voordat ik bij Riaño was, ben ik linksaf geslagen richting Picos de Europa en om nauwkeuriger te zijn naar Possada de Valdeon aan de LE 271. Ook imposant, maar na hetgeen ik mijzelf heden al had voorgeschoteld, bleek er toch enige verzadiging op te treden. Tegelijkertijd leek het weer iets te betrekken en ik besloot (zonder daartoe aangespoord te zijn) om te draaien. In verband met het heden gepleegde klimwerk besloot ik de VW Polo om te dopen tot VW Contador. Kleur rood past daar ook nog eens goed bij.

Niet zo gek lang na het omkeren moesten de ruitenwissers aan de bak. Zo kan ik ook heden weer mooi bijtijds een sapje nuttigen. Vandaag heb ik wel het probleem dat er afgezien van redelijk wat tapas (ik laat het bier vergezellen door een streekkaas) geen echt warme hap verkrijgbaar is. Als je de dienstdoende bardame vraagt hoe het spijzen in het nabijgelegen restaurant El Puente is, wordt er met een schouderoefening geantwoord. Natuurlijk, mevrouw woont hier wellicht haar hele leven al, maar kent de kwaliteit van de keuken van andere gelegenheden niet. Minpuntje dus.

Vandaag ook weer tal van lieden hun auto ergens zien parkeren om vervolgens met een rugzakje en stevige wandelschoenen de natuur in te trekken en de plaatselijke hoefdieren na te doen. Als ik-hoef-niet-zo-nodig-dier heb ik een tip voor deze uitslovers. Ik heb nog nooit een gems of ander in de bergen levend dier gezien met een rugzakje, dus dat kunnen ze in de auto laten. Als ze toch met alle geweld een rugzak willen meetorsen, laat ze dan in de woestijn gaan wandelen. Kunnen ze desgewenst zelfs twee rugzakken meenemen.

Morgen gaat het noord-, zuid- en westwaarts en beland ik in Piornedo. Het plaatselijk hotel met dezelfde naam beschikt over een conversatieruimte waar je helemaal stil van wordt. Er is daar een raam van een meter of 15 breed en ruim 3 meter hoog. En een bij deze afmetingen passend uitzicht. Een niet onbelangrijk detail.

Intussen ook wat foto’s op Flickr gezet.

www.flickr.com/photos/124805948@N06/sets/72157647185027909/