Vanuit Santander, respectievelijk het plaatsje wat mij onderdak verschafte (Camargo), met zo min mogelijk autopista een stuk naar het Westen. Santilliana de Mar herkende ik aan het forse Volendam-gehalte. Tussen Comillas en San Vincente zag ik af en toe zee. Inclusief surfers, die het nodige geduld moesten uitoefenen om een golf van betekenis te bemachtigen. Een Golf van Biskaje. Na met enige spijt afscheid te hebben genomen van de accommodatie nabij Santander, was ik ook op de hoogte van de prijs van die overheerlijke ham. Zou Jamon Iberico (dus van Wildzwijn) geweest moeten zijn en dan is €.16,- voor deze schotel elke euro meer dan waard. Bij Donna Theresa nogmaals voor onderdak en een voedzame hap aankloppen lijkt mij een heerlijke opgave.

Na San Vincente ben ik zuidelijk gegaan. Aan weerszijde imposante bergen en daar tussenin slingerde ik samen met de Rio Devo ‘stroomopwaarts’. Met de auto goed te doen. Zelfs met een diesel. Soms zie ik inhammen/parkeerplekjes waar mensen met enorme kuiten pogingen in het werk stellen om een gems of berggeit het schaamrood naar de kaken te brengen. Volgens mij een hopeloze opgave en ik verspil aan dergelijke jolijt geen energie. Ik ben wel wat huiverig hier een kaakverrekking op te lopen. Mijn mond valt overmatig vaak open van verbazing bij het aanschouwen van het plaatselijk natuurschoon.

Ergens rijd ik (boven) langs een (ander) riviertje en ik zie met enige regelmaat borden waarop staat te lezen dat het daar verboden is te vissen. Ben ik het volledig mee eens. Er staat veelal dusdanig weinig water in die stroompjes dat de vissen regelmatig ondersteboven moeten zwemmen om uitdroging van hun rugvinnen te voorkomen. Als er dan ook nog gevist mag worden, is dat zielig. Oorspronkelijk plan was om vanuit Potes nog ‘even’ naar Fuente De te rijden. Daar houdt de wereld op, tenzij je met de kabelbaan naar halverwege God wenst te gaan. Met Ineke destijds ook een poging gewaagd. Afgezien van het feit dat Ineke al verschijnselen van hoogtevrees vertoonde bij het eten uit een diep bord, was de berg van aankomst van deze kabelbaan volledig in nevelen gehuld. Wij zijn dus niet naar boven geweest. Onderweg vreesde ik voor een herhaling van zetten en heb derhalve rechtsomkeert gemaakt en ben richting Riaño gereden. Alvorens vanaf deze wereldstad weer noordwaarts te rijden enige litertjes diesel aangeschaft. Met rond de €.1,35/liter is dat erg leuk boodschappen doen. Van Riaño richting Cangas de Onis is een traject van absolute wereldklasse qua natuurschoon. En ik was al aardig verwend.

Onderweg wel enige hinder ondervonden van de uitbarstingen op de zon. Zou o.a. ook GPS en satellieten beïnvloeden. Moest van Arantxa na 80 meter rechtsaf. Vergeten zo’n tunnelboor mee te nemen…. Bij stevige rotswand dus niet rechtsaf gegaan. Had Europcar vast niet leuk gevonden. Zoals voorspeld mijn eindbestemming voor vandaag dus gewoon gevonden. Dorpje met pakweg 24 inboorlingen. Die gaan volgens mij in groepjes van 8 de drie plaatselijke kroegen langs en besteden daar wat Euri. Zo worden deze tenten in stand gehouden en blijft er voor dorpelingen (en toeristen) nog iets te kiezen. Wellicht moet ik het in dat kader zien dat ik naast een kamersleutel ook een sleutel van de voordeur heb gekregen. Voor het geval ik mij in het plaatselijk nachtleven ga storten.

Vanaf het terras is er een adembenemend uitzicht op de omringende bergen. In feite onbetaalbaar fraai, maar het kost dus helemaal niets. Zit het dan in de kamerprijs? Neen. Kamer is van bescheiden afmetingen en de prijs is daar dus op afgestemd. Om de omzet wat op te krikken bij aankomst een whisky (Dewar) en een portie ham besteld. Dewar kan met Passport wedijveren. Ham verliest het van de eerder genoten ham, maar was toch echt wel prettig behelpen.

Mijn kamer is 2 hoog (geen lift) en beschikt niet over airco. Na installatie van de plaatselijke Wifi-code vrij rap weer afgedaald (met lap top onder de arm), want ik kreeg het warm. Zal na terugkeer toch eens mijn huisarts raadplegen. Op het terras aan het bier gegaan en wat met andere tafeltjes geluld. Dat wil zeggen met de mensen die van die tafeltjes gebruik maakten. Goed voor mijn Spaans, want met andere talen kom je hier niet ver. Tik mij suf om het naar boven moeten zo lang mogelijk uit te stellen. Daartoe een schotel met everzwijn chorizo laten aanrukken en dat is nu ook een lekkernij met een hoog rapportcijfer mijnerzijds.

Zowel kindertjes als ‘ouden van dagen’ (zoals mijn leeftijdgenoten) vind ik hier apart. Kinderen staan 24/7 in het middelpunt van de belangstelling zonder dat dit ziekelijk wordt. Aan een belendend tafeltje zat een leeftijdgenoot met ongeveer de helft van mijn gewicht. Samen met echtgenote en bevriend echtpaar (nu) wonend in Pamplona. Terwijl ik al problemen ondervind bij het bestijgen van een molshoop (weer een puntje van aandacht bij mijn volgend huisartsbezoek) huppelt dit viertal vrolijk fluitend echte bergen op (en af). Die lieden zijn nu vast iets sportiefs aan het doen terwijl ik in de bar mijn laptop zit te bepotelen. En dat terwijl Atletico en Real Madrid (inclusief ‘indringend’ Spaans commentaar) op de plaatselijke flatscreen om aandacht vragen. Vorig seizoen was dit de finale van de Champions League waarvoor fanatici forse sommen geld hebben neergeteld. Krijg ik nu gratis in het plaatselijk café.

Aan de plakjes everzwijn chorizo lijkt geen eind te komen. Ook het bier wordt regelmatig aangevuld. Wat een vakantieland!!!!!