Niet veel – sterker nog: veel te weinig – mensen kennen het Parque de Caberceño. Officiële naam is nog een fractie langer. Als dierentuinfanaat was dit in 2002 een ‘must’ en ook toen al overtrof het mijn stoutste verwachtingen. Het park – een soort kruising tussen een safaripark en een ‘gewone’ dierentuin – heeft in de tussenliggende jaren nog enkele uitbreidingen ondergaan. Zo is er een onderkomen voor gorilla’s bijgekomen. Heden was de familie in het binnenhok, maar dat kan te maken hebben gehad met de aanwezigheid van 2 jonkies voor wie het buiten wellicht te fris was. (Watjes!)

Zelf geen enkele last van “te fris”. Je rijdt weliswaar van diersoort naar diersoort, maar ter plaatse moet je je toch uit die Polo pellen en je er daarna weer in opvouwen. Voor mij reden genoeg de airco aan te zetten.

Bij de neushoorns zag ik een auto van het park aankomen en ik besloot te vragen waarom de breedlip neushoorn in het Spaans “witte neushoorn” wordt genoemd. Er bleek een (ook bij het park behorende) neushoornexpert aan de andere kant van de auto op een bankje te zitten. Echt een expert, want hij wist het antwoord. Het is inderdaad een vertaalfout, die is terug te voeren op de Nederlandse taal. De bredere bek werd door de boeren in Zuid Afrika “Wijd” genoemd en de Engelstaligen hebben daar vervolgens “white” van gemaakt. Hij wist ook nog te vertellen dat één van de mannetjes van het park nu in Nederland was om daar voor nageslacht te zorgen. Ik heb het nog steeds over neushoorns.

Het is dus een flink uit de kluiten gewassen park, waarin de dieren veel ruimte hebben. Dat heeft soms als nadeel dat je het maximale van je telelens moet vragen om het thuisfront te overtuigen dat je de betreffende diersoort echt hebt gezien. Bij de beren heb je daar weinig last van. Van een stel Nederlandse dames, die volgens mij een knipkaart voor dit park hebben, hoorde ik dat men niet 100% zeker is van het aantal beren op het berenterrein, maar dat een aantal van boven de 60 wordt genoemd, verbaast mij niet in het minst. Bij beren denk ik niet zo snel aan ‘wemeldingen’, maar hier toch wel een beetje. Regelmatig zie je ergens opnieuw weer iets bewegen en blijkt er weer een nieuwe beer de heuvel af te komen zakken. Globaal tellen bracht mij op 48.

Om de een of andere reden vandaag wat minder fanatiek en het reptielenhuis (waarvan ik mij meen te herinneren dat ze daar voornamelijk forse exemplaren aan de bezoekers presenteren en weinig in de categorie ‘ventielslangetje’) en de roofvogelshow niet bezocht. In plaats daarvan een stukje door de directe omgeving gedwaald. Dwalen is met de nieuwe Truus, laat ik ‘haar’ i.v.m. de Spaanse vuurdoop eens leuk Aranxta noemen, een stuk gecompliceerder, maar je moet geen tikfouten maken. Binnen het park brassend 1 biertje genuttigd en het lessen van de rest van mijn dorst verschoven naar de accommodatie waar ik gisteren ook al gastvrijheid genoot. Aldaar keurig rond (Nederlandse) borreltijd gearriveerd. Bij het tweede biertje en dus net voor de 1^e whisky (Passport, een merk dat mij aan de vakantie in de Algarve deed denken) gevraagd of er een portie rauwe ham geregeld kon worden. Ik denk dan aan een schoteltje met enkele plakjes. Mijn hotel dacht daar compleet anders over en komt met een soort pizzabord waarvan de bodem niet viel te ontdekken, omdat deze bedekt was met plakken ham. Moest ik even van uithijgen. Stukje zitten tikken, klein uiltje geknapt en toen toch nog maar even terug voor een kleinigheid aan vast voedsel. Als er al een Spaans woord voor “kleinigheid” bestaat, dan kennen ze dat hier in ieder geval niet. Zeevruchtensoep was niet beschikbaar. Of ik niet voorafgaand aan het stukje kalfsvlees iets op het gebied van salade wenste. Niet echt, maar door het ontbreken van Karvan Cevitam moest ik een alternatief voor de vitamientjes bedenken. Werd een salade met tonijn, paprika in het zuur en ansjovis. Zit nu tot mijn kruin vol vitamines. Stukje kalfsvlees bleek weliswaar dun, maar behoorde duidelijk ook tot de familie der bodembedekkers. Toetje leek mij derhalve onverantwoord i.v.m. ontploffingsgevaar. Carajillo zou nog moeten kunnen. Uitbuiken op het terras (rond 22.00 uur) met een gin tonic idem.

Het grootste respect voor de waardin (chef) van deze toko. Zal qua leeftijd niet zo waanzinnig veel met mij schelen, maar dit mini-dametje is mij toch een brok dynamiek, fenomenaal. Trip Advisor gaat een positief verhaal over deze tent ontvangen.

Jan Bulthuis adviseerde mij cantharellen te eten. In de jaren 90 heerlijk van gesnoept dankzij Tsjechische plukkers en Erna als kokkin. Vandaag de dag nuttig ik soms wel eens een kop bospaddenstoelensoep. Kwestie van opwarmen en dat kan ik wel. Dat de paddenstoelen uit het bos (zouden) komen, vind ik een geruststellende gedachte. Volgens mij is daar de variatie groter. Soep van heide- of weidepaddenstoelen heeft weinig aantrekkingskracht op mij. Om van dorpspleinpaddenstoelen nog maar te zwijgen. Kies toch maar voor de plaatselijke ham.

Het weer was redelijk vandaag, maar onvoldoende helder voor fraaie panoramafoto’s. Slechts 1 foto in de serie Noord Spanje 2014 dus. Er zullen echter meerdere foto’s op Flickr verschijnen. Link gaat nog gemaakt worden en die ontvangen jullie t.z.t. nog.

Gisteravond wat glazen kraanwater gedronken en ik denk dat dat de reden is geweest dat ik middenin de nacht spuitwater produceerde. Vandaag dus een fles mineraalwater naast mijn lap top.

Morgen gaat het richting Fuente De (hoewel ik bij troebel weer bij Potes richting Riano rijd) en uiteindelijk naar een plaats waar mijn Tom Tom moeite mee heeft. Maar ik kom er echt wel. Al was het maar vanwege het feit dat men mij daar twee nachten onderdak verschaft (incl. ontbijt) voor €.40,-

En nu jullie weer!