Van deze regio had ik samen met Ineke al eens genoten, maar het accent lag destijds op het Baskenland. Dankzij de uitzendingen van de Vuelta was ik al aardig in de stemming gekomen. Ik bleek tijdens de voorbereidingen voor 1 datum 2 hotels te hebben geboekt en voor een andere datum geen hotel, maar dat is bijtijds ontdekt en gecorrigeerd. Op het laatste moment ook nog gezien dat ik een huurauto met mogelijkheid voor 2e chauffeur had geboekt. Zelfde type auto (Seat Ibiza) maar met slechts mijzelf als koetsier scheelde €.52,- Die was ik vandaag al weer kwijt. Mijn slimme parkeerplaats bij het station van Weeze is nu voorzien van bordjes die beletten dat ‘zuinige’ Hollanders daar langer dan een bepaald aantal uren parkeren. Voorts leek het alsof alle taxichauffeurs van Weeze en omstreken vandaag een snipperdag hadden. Dus samen met zo’n taxi naar een net stekkie rijden en vandaar naar het vliegveld was er ook niet bij. Voor het alternatief (bewaakt) parkeren in combinatie met een taxirit bleek ik niet tijdig genoeg aanwezig. In gestrekte draf dus met de eigen koets naar het vliegveld. Meevaller was dat de slagboom van de Kiss en Fly het niet deed. Ook daar in geen velden of wegen een taxi te bekennen. Van mankerende slagboom geprofiteerd door aanzienlijk langer dan toegestaan (= 5 min.) mijn auto daar neer te zetten en mijn bagage voor in het ruim vast in te checken Moest voor 17.00 uur en ik stond rond 16.35 uur in de rij. Maar ik moest mijn auto nog wel naar de lange termijn parkeerplaats rijden en terugkuieren (niet mijn hobby). Wie de spreekwoordelijke service van Ryanair enigszins kent begrijpt al dat van de pakweg 5 balies om ruimbagage in te checken er 1 bezet was. Voor de bezetting van 2 balies of meer heb je namelijk mensen nodig en die moet je betalen. Iets waaraan Ryanair niet alleen een broertje, maar hele stambomen van familieleden dood heeft. Als je de solo opererende jongedame dan met zekere regelmaat via de telefoon om hulp ziet roepen en de rij voor je wordt mede daardoor niet erg snel korter, is dat slecht voor mijn gemoedsrust. Uiteindelijk mijn ruimbagage toch nog bijtijds kwijt geraakt en na nogmaals geconstateerd te hebben dat er geen taxichauffeur te bekennen was, die ik eventueel voor een extra beloning had willen charteren mij de geforceerde mars van parkeerterrein naar vertrekhal te besparen, deze martelgang dus toch moeten ondergaan. Gebrek aan conditie en pijn in mijn rug bleken niet opgewassen tegen mijn ijzeren doorzettingsvermogen. Nabij de gate van vertrek dus een paar liter zweetdruppels achtergelaten. Toen ik klaar was met druppelen, kon ik als één na laatste mijn boardingkaart tonen en ondanks al deze ellende vertrokken wij op tijd. Rustige vlucht met de gebruikelijke commercials en getetteretet als je bijtijds op de luchthaven van Santander landt. Het valies uit het ruim kwam ook bijtijds weer opdagen en de op het laatste moment gewijzigde huurauto bleek zich te hebben veranderd in een VW Polo (een diesel). Net karretje met maar liefst 5 deuren. Voor het openen van de 5e deur (zeg maar de kofferbak) moet je wel enige trucs uithalen. Mij na de landing nog wel over menig medepassagier verbaasd. Zo’n 1,5 seconde nadat het toestel aan de grond staat, beginnen allerlei figuren met twee duimen op hun telefoon te hameren. Zij ontwikkelen daarbij een tempo waar ik bijna niet tegenop kan lullen. Zelfs lieden die nog ouderwets Schoevers hebben gedaan en met 10 vingers een formidabele hoeveelheid aanslagen per minuut bereikten, zouden dit met ontzag hebben gadegeslagen. Wel apart dat ik het op 9/11 over aanslagen heb.

For old times sake heb ik Truus nog even aan gehad op weg naar Weeze, maar zij is niet mee naar Spanje. Haar plaats moeten afstaan aan zo’n stotter GPS (Tom Tom) met ’levenslange’ kaart update. Scheelt de spreekwoordelijke slok op een borrel. Vrijwel zonder problemen bij mijn nachthok gearriveerd. Vochtverlies aangepakt en wat later een schotel allerlei met een heerlijk flesje (halfje) Rioja erbij. Mijzelf nog met een toetje verwend en aan de bar een meer dan voortreffelijke carajillo tot besluit. Bereiding van deze carajillo deed mij denken aan Ibiza (begin jaren 80). Kortom, de eerste uren in Spanje zijn toppie.