Bij vertrek uit het flink uit de kluiten gewassen hotel in Laughlin Helly aan de korte lijn gehouden. Na een gloeiend hete koffie bij de inpandige McDonald de auto uit de parkeergarage gehaald en onze spulletjes (in mijn geval inclusief McDonald-koffie) ingeladen. Eigenlijk was deze dag weer een soort verplaatsingsroute. Weg (I-40) door de woestenij van zuidelijk Californië is ‘not my cup of tea’. Route van San Diego naar staatsgrens met Arizona was in 2006 ook al geen dijenkletser. Je kunt wel nostalgisch parallel aan de I-40 hele stukken ‘Route 66’ rijden, maar daar wordt het landschap echt niet ineens aanlokkelijk door. Dat mensen uit louter ellende en verveling opeens foto’s gaan maken van Joshua Trees, kan ik mij ergens voorstellen, hoewel ik het toch ook wel weer een zwaktebod vind, want zo boeiend zijn deze groeiseltjes nu ook weer niet. Tot kort voor Bakersfield heb ik mij in kunnen houden. Maar toen toch een afslag naar iets groens op de kaart genomen. Met een soort weerhaak-manoeuvre op Lake Isabelle aangestuurd. Via Kernville zijn we op Mountainroad 50 beland en daar wordt iemand die van sturen houdt best wel vrolijk van. Doorkarren over intens saaie snelwegen had een aankomsttijd van iets na 3 uur ’s middags opgeleverd en zelfs Helly, die allerlei dagdelen vervroegt en haar consumptiepatroon daarop heeft aangepast, vond dat iets te vroeg. Via omweg door de bergen zou aankomsttijd 17.05 uur zijn. Zelfs met minimaal remmen in (onoverzichtelijke) bochten verschoof de aankomsttijd al snel naar 1 minuut later en iets later weer 1 minuut later, enz. enz. enz. Helly uitgelegd dat Vivian (GPS) het bewijs aan het leveren was dat ik te langzaam reed. Helly was het volstrekt oneens met Vivian en beweerde zelfs dat ik te snel reed.

Ongeacht de snelheid kan ik deze Mountainroad 50 aanbevelen. Zeer fraai. Op een bepaald moment is de koek echter op en kom je weer op de ‘begane grond’. Daar waren kaarsrechte wegen langs onduidelijke vruchtbomen. Ik zag wel bordjes met “Speed checked by radar”, maar nergens een bord met wat aldaar de maximum snelheid is. Welke speed er ‘by radar’ gecheckt zou kunnen worden was mij dus volkomen onduidelijk. Helly mompelde iets dat 75 mph in Californië per definitie de max. snelheid is, dus ik schakelde een tandje terug. Inmiddels diverse minuten terug’verdiend’. Een weg zonder borden, die de gewenste dan wel maximum snelheid aangeven, is volgens mij redelijk bijzonder. Iedereen dus vlijtig richting Visalia. Lamp Lighter Inn, ons nachthok voor deze datum (dit keer correct geboekt), lag vrij dicht bij de freeway, maar dat bleek geen enkel probleem. Prettig pluspunt is het restaurant op loopafstand en daar hebben wij ons laten verwennen. Mijn bestelde tapbiertje maakte Helly wat roekeloos en zij bestelde een Chardonay. Bij mijn tweede tapje werd ook een tweede Chardonay besteld en dat vormde de inleiding voor een dolle avond. Deze wijn is veel sterker luidde de pret voorzichtig in. Uitleg dat wijn wel anders van smaak kan zijn, maar zelden structureel andere alcoholpercentages bevat, had tot resultaat Deze wijn is veel sterker. Schoot lekker op. Wij hebben hoe dan ook erg lekker gegeten (mijn rib-eye was botermals).

Internet bleek weliswaar gratis, maar de kwaliteit zou ik met een kleine “k” schrijven. Raakt een Amerikaan niet van onder de indruk, want die werken met de “q“ als eerste letter voor dit begrip. Na de receptionist te hebben opgepord, die dat op zijn beurt met de verantwoordelijke IT-er zou doen, werd het allemaal wat dragelijker. Dagje van het net af gaf een soort draaikolk-effect. Alle e-mailtjes dringen om de inbox binnen te gaan. Gevolg storing en sommige berichten heb ik aldus een keer of vijf ontvangen. Twee keer hetzelfde (?) verhaal op Reismee plaatsen zal daar ook wel iets mee te maken hebben.

En nu heb ik nog steeds geen melding gemaakt van “Road work” (hooguit zijdelings). Van borden met de mededeling dat er aan de weg werd gewerkt, hebben wij een volledige zondvloed over ons heen gehad. Bijbehorende borden dat boetes verdubbeld worden en dat je er op verdacht moet zijn om te stoppen, waren er ook legio. Wij hebben een hoeveelheid tonnetjes in oranje-wit gezien om de juiste rijstrook aan te geven ( + incidenteel pionnen)… niet te kort. Ik kan mij niet voorstellen dat elders in de VS nog aan de weg gewerkt kan worden, want alle tonnetjes staan hier al. Echte wegwerkzaamheden niet te na gesproken (een zeer duidelijke minderheid) bleek het roadwork nogal eens te bestaan uit een overleg van 2 personen bij een onduidelijke vrachtwagen of semi-truc. Wel vriendelijk dat aan het eind van alles een bordje met Thank You staat….

OK, na het diner nog weer even spelen met internet. Helly verdwijnt richting dromenland en gezien het genuttigde was die bestemming m.i. snel bereikt. Ik had van het e-mail-gedoe intussen weer dorst gekregen en meende in de knabbeltent nog een bestelling voor een pilsje te kunnen plaatsen. Onze (zeer vriendelijke) bedienende jongedame deed nog wel even de gesloten deur voor mij open om te vertellen dat de hut gesloten was en dat ook het door mij gewenste pilsje er niet meer in zat (en dus ook niet meer uit de tap kwam). Jezelf dan behelpen met een blikje Pepsi uit een automaat is vervolgens afzien. (Was nog een vrij klein blikje ook.)

Lamp Lighter Inn had geen ontbijt bij de prijs inbegrepen en om opnieuw lollig te gaan doen in de tent waar wij gedineerd hadden en waar de tap op een te vroeg tijdstip al dicht was, zagen wij niet zitten en dus togen wij na de kamer-koffie op pad naar Sequioa Nat. Park en het aangrenzende King’s Canyon. Bij het tanken Helly van een Snicker-reep voorzien (zelf houd ik het op Twix) en voort gaat het richting park(en).

Bij de ingang informeer ik bij de loketbediende hoeveel tijd het afwerken van de verschillende zijwegen in beslag neemt. Er zijn geen zijwegen, slechts één doorgaande weg. Ja, en ik ben gekke Henkie en kan niet kaartlezen (kaart van april 2013 had ik thuis bekeken). Om de rij toegang wensende automobilisten niet tot aan Visalia te laten aangroeien, besluit ik door te rijden tot het Visitor Centre en daar een tweede poging te wagen. Ranger in Centre weet waar hij het over heeft en het wordt volkomen duidelijk dat wij nog een overnachting in de buurt zullen moeten plegen. En ik moet zelfs nog een keer terugkomen, want ik heb nog niet alles gezien!!! Scenic route 180 is ook een aanrader en wij hebben deze weg niet eens helemaal tot het eind gereden.

Zal deze versie later nog aanvullen en wijzigen, maar i.v.m. de bij zus in Lodi ontbrekende internetverbinding plaats ik dit deel van onze avonturen nu maar vast. Morgen nog even naar een plaatselijk (Fresno) dierentuintje en dan richting Lodi. Per jaar rijd ik met mijn eigen ‘oude schicht’ minder kilometers dan hetgeen inmiddels in deze vakantie achter ons ligt. Zeker gezien hetgeen hier in april ook al aan kilometers is ‘gevreten’ lijkt het mij buitengewoon fair als kameraad Dijsselbloem de door mij opgehoeste penningen voor wegenbelasting aan zijn Amerikaanse collega overmaakt.

Na terugkeer van de “180” en de beide Nationale Parken meende ik te kunnen overnachten in het eerder bezochte Motel 6. Probleem is dat er van deze keten 3 vestigingen in Fresno zijn. Iets met North zou de ‘goeie’ moeten zijn, maar toen we daar aankwamen was er geen enkele herkenning. Op naar South. Grote twijfel en iets van “zou eventueel kunnen”. Aan de derde in eerste instantie niet meer gedacht, omdat deze zeer dicht bij een freeway zou liggen. Achteraf blijkt dat dus degene waar we eerder hebben overnacht. Nu dus de vestiging op Blackstone South. Geen topper, maar we zijn ook niet weg gebeten door ongedierte of van ons stokje gegaan door vieze badkamer of zo. Zoals de naam al zou kunnen doen vermoeden een rapportcijfer 6. Niet meer en niet minder. Na inchecken gezocht naar een eetgelegenheid. Wij zien Denny’s, maar kunnen er in eerste instantie niet bijkomen. In plaats van na de kruising sla ik bij de kruising al linksaf. Wil je een zijstraatje naar rechts vinden, zit je op de oprit naar de freeway. Niet blij. Zonder GPS en puur op (resterend) richtingsgevoel weg retour richting Denny’s (of wat anders) gezocht. Dat ik exact op het goede kruispunt terugkeer, is eerlijk gezegd wel een beetje mazzel, maar maakte de grenzenloze bewondering van Helly alleen nog maar groter. Nu dus wel de parkeergelegenheid bereikt en ik zie tot mijn intens genoegen boven de ingang een lichtreclame van Bud Light. Blijkt men dus ook te serveren. Yes!!! Wij nemen een ‘seniorenhap’ en gaan voldaan retour Motel 6.