Via Capitol Reef, wat zich van haar fraaiste kant liet zien, reden wij over de “24” verder naar Hanksville en vandaar noordwaarts om via de ‘grote weg’ naar Arches park bij Moab te koersen. Nog geen km het park binnen en Helly was (terecht) al enthousiast. Blijkbaar had Pluvius ook in het park huisgehouden, want de afslag naar Wolfsranche en Delicate Arch was afgesloten i.v.m. wateroverlast. Nu vergt met name de laatste ‘attractie’ een ferme wandeling, dus zo’n ramp was dat voor ons niet. Mij met moeite kunnen beheersen niet onnoemelijk veel foto’s te maken, die later aardige kopieën blijken van eerder gemaakte kieken. Het laatste deel van ons bezoek aan dit park hadden we al enkele spatjes regen en de lucht voorspelde weinig goeds. In Moab herkende ik de Chinees waar men 2 jaar terug getracht heeft mij te doen ontploffen door het opdienen van megahoeveelheden heerlijks. Verder naar het zuiden verwacht je mooier weer, maar de hierboven al gemelde voorspelling kwam uit. Een stortbui van Nederlandse proporties. De ruitenwissers op topsnelheid hadden moeite om mij nog enig zicht te verstrekken. Een motorrijder stond als een verzopen kat langs de kant van de weg niet blij te zijn. Bedenk mij nu dat ik nog niet heb gemeld tal van zichzelf kastijdende fietsers te hebben gezien. Ook heuvel-op en dat is in tal van gevallen bepaald geen ‘vals plat’. Maar ook zonder hoogteverschil zijn kaarsrechte wegen m.i. voldoende reden het woord “moedeloos” een nieuwe dimensie te geven.

Goed, we krijgen weer een droog stukje en dat blijft zo tot Blanding. De plaatselijke Super 8 heeft een internet-verbinding uit het stenen tijdperk. Zou door de storm en ‘power failures’ komen volgens de verder ook niet bijster geïnteresseerde receptioniste. Nu hadden we best wel veel bliksems gezien (fraai tegen een donkere lucht!) maar als alles het gewoon blijft doen en alleen internet is constant een ramp, heb ik het idee te worden voorgelezen uit Moeder de Gans. Schrijver dezes vermoedt dat dit muisje voor betreffende vestiging (en receptioniste) nog wel eens een staartje kan hebben. (Ja Wim, ik zal je een kopie sturen.)

Wel prettig van deze vestiging is het feit dat er direct naast een ‘family diner’ is. “Family” impliceert dat geen alcoholische versnapering mag worden geserveerd, maar dat is niet echt een drama. Prima bediening, die mij een Thaise versnapering serveerde en Helly een Red Snapper. Omdat de eigenaar Italiaanse roots had, werd e.e.a. geserveerd met een soort vermicelli/spaghetti. Weet ik veel, slierten, maar geen bami dan wel mihoen. Red Snapper is een zeer stevige vis en Helly dacht even dat zij kip zat te eten. De Langeveldjes uitschelden voor FIJNPROEVERS zie ik niet zo snel gebeuren.

Na het eten nogmaals getracht iets met internet te verwezenlijken, maar het daarbij vereiste geduld was van buitencategorie. Ontbijt was OK en wij togen richting “Natural Bridges”. (Mijn jaarkaart heb ik er inmiddels al zo’n beetje dubbel uit.) Klein maar dapper parkje en best de ‘moeite’ van een bezoek waard. Stukje terugrijden en dan de afslag naar de 261 nemen. Dat is een absolute aanrader. Er wordt bij het begin al gewaarschuwd dat deze weg op een bepaald moment ‘gravel’ wordt en niet geschikt/verboden is voor buitenmodel voertuigen. Als het gravel begint (en er dus geen asfalt meer is; dit voor tennisbaanfanaten) zie je 80 etages lager een piepklein streepje. Je vermoedt dat dat een weg is en naarmate je S- dan wel U-bochten verder bent, wordt dat vermoeden heviger. Net als bij het polderweggetje tussen A-1 en Weesp dien je bij het zien aankomen van tegenliggers een geschikt plekje te vinden zodat je elkaar kunt passeren. Op het passeermoment groet je elkaar begripvol en vriendelijk. Kortom, heerlijk weggetje en briljante utzichten.

Ben je uiteindelijk beneden (valt qua tijd mee, of tegen…), kom je in the valley of the gods. Best OK daar, maar geen hogere machten aangetroffen. Dan volgt niet veel later Monument Valley. Erg veel moeite gedaan daar een fatsoenlijk plaatje te maken. Kan nu even niet zien of ik er al een aan Reismee heb toevertrouwd. Moet bij het plaatselijk hotel (Harrah’s in Laughlin) nl. extra betalen voor internet en ik kan (met moeite) best een dagje zonder internet. Voorts kan ik al verklappen dat we door dit hotel gisteren al waren verwacht. Foutje van FraLa bij het boeken. Omdat het hier een gokpaleis annex hotel betreft, is de schade van een extra nacht betalen zeer goed te overzien en te behappen. (Betreft iets van $.30,- JJJ). Meeste enkele overnachtingen waren duurder dan deze 2 bij elkaar...).

OK via Mexican Hat en Kayenka arriveren wij bij Cameron in Arizona. Daar even gekeken in het plaatselijk souvenirpaleis of hier nog steeds 8 uur tijdverschil met NL was, of, zoals Californië, 9 uur. Bleek 9 uur. Wij hadden dus een uur extra. Besloten Grand Canyon maar meteen te doen en de etappe van maandag in te korten, dan wel anders in te vullen. Voor de kenners: Je komt dan bij Tower binnen en niet bij het “Village”. Bijbehorende wandeling naar de eerste blik op Grand Canyon was voor Helly een hele hijs. Nog wel diverse uitzichtspunten bekeken, maar zeker niet alle. Tijd begon toch te vorderen en tot Flagstaff was het nog wel even sturen. Tijdschema werd nog verder in de war gestuurd door het spotten (en fotograferen) van diverse soorten hert (o.a. Elk). Toen we eindelijk in Flagstaff arriveerden was zowel bij Helly als bij de Toyota de benzine op. Toyota op peil brengen was zo gepiept. Voor Helly was een halve Subway en een flinke nachtrust nodig. Tsja rond 9 uur vertrekken en in Flagstaff (plaatselijke tijd) 19.00 uur aankomen, zal ook bij mensen die jonger zijn dan deze broer en zus best wel eens zwaar kunnen vallen. Bij aankomst in Flagstaff is sinds vertrek uit Lodi op 2/9 een afstand van 4.355 mijl afgelegd . . . Na inchecken nog een leuke knabbeltent opzoeken was aan Helly derhalve niet meer besteed. Zelf vond ik na zoveel uren sturen het boodschappen doen in de vorm van een tonijn-sub niet echt een drama.

Een paar andere vergeten punten: In de eerste plaats heb ik de neiging mij in verbinding te stellen met de mensen van National Forest. Met name in gebieden waar beren voorkomen, hebben wij er honderden gezien. Bleken bij nadere inspectie echter boomstronken en geen beren. Ik pleit – ook uit verkeersveiligheidsoverwegingen – om boomstronken volledig te verwijderen (tot aan het maaiveld). Ook dorre takken aan de onderzijde van bomen zou ik graag verwijderd zien om niet te hoeven denken dat ik een hert zie.

De plaatselijke weergoden dien ik een compliment te geven. Er zijn dan wel wat storende vormen van neerslag geweest, het is op momenten geweest dat dit geen echte ramp was. Toerist-vriendelijk (mits geen hiker

Maandag 16 sept. blijkt de halve ontbijtzaal Nederlands te babbelen. Een vriendelijke dame uit Zoetermeer wenst er net zo uit te zien als Helly op haar tachtigste. Helly is slechts matig tevreden met dit compliment, terwijl zij zeer tevreden zou moeten zijn. Dan blijkt er nog een stel uit Nederland aanwezig. Net als het vorig gezelschap betreft het recidivisten. Ontbijttijd loopt dus gierend uit de hand door al dat geconverseer, maar eigenlijk best wel eens leuk. In Hinton Canada hebben wij Belgen ontmoet. Is ook Nederlands, maar toch enigszins behelpen (hetgeen ik graag doe, zulle). Deze ontbijtzaal (alhoewel “zaal”???) was dus een gevalletje ‘overkill’.

Met wat kunst- en vliegwerk weten wij de binnenweg richting Sedona te vinden. Sedona en Cottonwood plus omgeving zijn plaatsen waar ik met Ineke in 2006 ook geweest ben. Motel teruggevonden en na enig informeren ook de Chapel of the Holy Cross waar wij destijds bij toeval in de buurt zijn beland. Later zie ik diezelfde kerk opeens in een serie van bijzondere kerken. Opnieuw bezoeken leek mij dus gepast. Helly heeft een soort steile wandrace volbracht om ook het interieur even te bekijken. Ik moest de auto 2.000 kilometer lager parkeren, dus het interieur zal voor een andere keer zijn. Casa di Pasta, waar ik het lekkerste knoflookbrood ooit heb gegeten, kon ik helaas niet direct terugvinden. Eigenlijk zonde dat ik ben doorgereden zonder vlijtiger pogingen. Via het stationnetje van de excursie Canyon Verde (per trein dus, maar dat hadden de slimmeriken al bedacht bij het woord “stationnetje”) en het plaatsje Jerome (anno 1876, jazeker!), waar slechts genodigden een parkeerplaats kunnen bemachtigen, een bochtig bergweggetje naar Prescott genomen. Route was een stuk fraaier dan ik had gedacht. Het eerste stuk was in feite bekend terrein, maar in 2006 kwamen wij uit de richting San Diego, dus – ik denk bij Prescott – werd het allemaal nieuw voor mij (en voor Helly sowieso). Omweg vanaf Seligman over de fameuze Route 66 hebben we uiteindelijk niet gepleegd. Komen we dus in Laughlin met de al beschreven hotelperikelen. Is echter nog niet alles.

Betreffend hotel heeft 3 torens. Wij zijn uiteindelijk beland in toren 3 op de 12 etage. Nadruk op “uiteindelijk”. Er is een parkeerterreintje waar je je auto mag stallen om in te checken. Na zulks te hebben gepleegd zet ik Helly zo dicht mogelijk af bij de ingang van toren 3. Niet helemaal pal voor de deur, maar met de instructie “voorbij McDonald”. Parkeerplaats voor langere termijn is een flink eind dus ik probeer met de auto ook de ingang van toren 3 te bereiken. Bij de ingang wemelt het van autobussen, die half Sjanghai uitbraken en wat invalide-parkeerplaatsen. Pakweg 15 meter dichterbij dan eerst weet ik het huurkoetsje (opnieuw) te parkeren. Met de koffer van Helly en mijn minstens even zware ‘onderweg-tas’ zeul ik naar de ingang van toren 3. Inwoners van Sjanghai zijn daar ruim vertegenwoordigd, maar grijs duifje is nergens te bekennen. Uiteindelijk ga ik – zonder enig vertrouwen – naar de 12^e etage naar de ons toegewezen slaapstee. “Zonder vertrouwen” blijkt terecht, want ook daar geen zus. Mijn toch al niet traag werkende transpiratieklieren beginnen het enorm naar hun zin te krijgen en als ik vervolgens van 12 hoog mijn zus als een doelloos schaapje over het parkeerterreintje zie dolen, schakelen zij over naar de hoogste versnelling. Terug naar begane grond en parkeerterreintje afspeuren. Zus doet een coyote na en is onvindbaar. Mijn stem, waarmee ik in een grijs verleden complete spreekkoren overstemde, blijkt niet in staat Helly tevoorschijn te toveren. Pas bij een tweede doorbreking van de geluidsbarrière wordt succes geboekt. Haar de resterende spulletjes uit de auto in haar knuistjes gedrukt en bij de liften geparkeerd met uitdrukkelijke instructie niet met vreemde Chinezen mee te gaan en aldaar op mijn terugkomst te wachten. Auto geparkeerd op een plaats waar dat voor langer dan 15 minuten is toegestaan en samen naar onze kamer. Mijn overhemd is inmiddels donkerblauw, terwijl het bij aanschaf duidelijk lichtblauw was. Na opdroging is het weer lichtblauw.

De laatste biertjes – pas dankzij veel ijs op de gewenste temperatuur te krijgen – verdienden nu duidelijk de voorkeur boven een Canadian Mist. Na alle commotie rond haar verdwijntruc was de trek van Helly niet zo groot meer en zij besloot de tweede helft van de hedenmiddag vers aangeschafte mega-sandwich ham/kaas als diner te hanteren. Zo houden wij een dergelijke reis dus goedkoop J. Zelf ben ik, nadat het laatste (2^e) biertje het klokken had afgeleerd, van arrenmoede maar overgestapt op de Canadian Mist. Stuk goedkoper dan afdalen naar het Casino. Mijn broodje is aldus voor morgen bewaard gebleven. Morgen een vrij saaie etappe, hoewel dat – net als vandaag – misschien meevalt. Bedoeling is in pakweg 6 uur sturen de wereldstad Visalia (nabij Fresno) te bereiken. Daar kan ik deze ‘story’ zonder ophoesten van extra muntjes dan wereldkundig maken.