Vanmorgen weer richting USA. Navigatie kan ik – tijdelijk - bij het grof vuil parkeren, want wij vertrekken min of meer op de “93” en daar is ook onze eindbestemming. Ik maak kort voor de grens mijn tank vol en – voor zover het Canadese dollars betreft – mijn knip leeg. Aan de dienstdoende Homeland Security snuiter vraag ik of ik in aanmerking kom voor de hoofdrol. Er waren op een afstand van pakweg 30 meter namelijk een zeer fors aantal camera’s aanwezig. Snuiter bleek niet onder te brengen in de categorie ‘lolbroeken’. Is trouwens zelden het geval met uniformrakkers in de VS. Na wat impertinente vragen, heette hij ons echter welcome back in the US. Voor de US hadden wij nog muntjes genoeg en een deel daarvan rap na de grensoverschrijding verbrast aan een tonijn-sub. Alle ‘regular 1 foot sub’s’ zijn deze maand voor $.5,- te koop. In NL betaal je toch al snel iets van een eurotje of 8.

Met frisse moed door naar Whitefish (Montana) waar wij hebben gereserveerd in het Cheap Sleep Motel. Klinkt verdacht, maar op basis van de reviews en de waardering via Tripadvisor leek het mij een verantwoorde keus. Blijkt helemaal te kloppen. Omdat wij al vroeg zijn aangekomen (rond 15.00 uur) besluiten wij alvast een blik te werpen op Glacier National Park. Na het park te zijn ingereden, rijden we eerst langs een meer (het zoveelste, maar dit keer dus een US-meer). Dat langs een meer rijden is wat anders hier dan een ritje langs het Uddelermeer. Zelfs de Friese meren zouden donkerrood van schaamte kleuren bij het zien van de hier ‘gebruikelijke’ afmetingen. Na het meer achter ons te hebben gelaten, gaan we richting Logan’s Pass. Volgens de meneer van Cheap Sleep is het hebben van goede remmen geen overbodige luxe. Bergop nog niet zo’n punt, maar onze aandacht is daarbij vooral gericht op de gapende diepte naast ons. Om dat echt goed tot je door te laten dringen is het aantal mogelijke stopplaatsen beperkt. Misschien maar goed ook. Helly vindt het zonder dit soort stops al redelijk eng. Toegegeven: het niveauverschil tussen waar je rijdt en waar je – uiteindelijk – terecht komt als je niet goed rijdt, is enorm. Bij een forse stuurfout heb je onderweg naar beneden nog tijd zat om afscheid te nemen van tal van familieleden en vrienden. En dan maar wel hopen dat je geen voice mail of “probeer het later nog eens”-bericht krijgt. Zoals gebruikelijk maak ik geen stuurfout en op de top van Logan’s Pass keren wij terug naar Whitefish. Dat blijkt dan plotseling nog een heel eind en we zijn pas tegen 19.00 uur plaatselijke tijd in de gelegenheid een welverdiend slokje tot ons te nemen. Ik had al gezien dat zeer dichtbij een Chinees was. (China Wall, hoe bedenkt men het.) Na de dagelijkse toestanden met verbinding maken, email bekijken, foto’s van fototoestel(len) naar PC overhevelen, deze oosterse keuken met een bezoek vereerd. Door het tijdstip was Helly goedkoop te amuseren. Drie kleine loempia’s. Klaar. Als stuurman wenste ik toch wel iets substantiëlers. Ik had iets erg lekkers met Thaise invloeden. Combo met vleesjes en garnalen. Prijsverschil tussen Heineken en lokaal bocht bleek verwaarloosbaar, dus NL-economie even ondersteund.

Morgen gaan we wederom langs allerlei afgronden naar Logan’s Pass en Helly kan haast niet wachten…. Aan de andere kant van het park ligt St. Mary en vandaar schijnt Many Glacier weer de moeite waard te zijn. Misschien via de “2” terug naar Whitefish. Is iets meer kilometers, maar sneller en minder afgronden (neem ik aan).

Vanwege deze (in verhouding) kleine etappe is het vanavond een latertje geworden. 01.30 uur plaatselijke (Mountain Time) is niet de gebruikelijke ‘ga naar bed tijd’, maar nog een dag vol indrukken en daar samen met de voorafgaande dagen een verhaaltje over maken… Wordt te gek.

Het weer zou nog een fractie beter kunnen, maar woorden schieten eigenlijk tekort om het aanschouwde natuurschoon te omschrijven. Zou cijfers iets zijn….

8.5.20. 9.19. 8.9.5.18. 15.14.22.15.15.18.19.20.5.12.1.1.18. 6.18.1.1.9.

(Tip: A = 1 en Z = 26)

Cheap Sleep blijkt ook nog eens een redelijk ontbijt te verstrekken. Aldus gesterkt op pad. Het feit dat ik pas 1.30 uur naar mijn mandje ben gegaan in combinatie met een hernieuwd bezoek aan Logan’s Pass maakt zus Helly licht ongerust. In slaap vallen op dit traject zou inderdaad het eind van de reisverhalenserie betekenen. Kan ik jullie niet aandoen. Er waren nogal wat wegwerkzaamheden in het park. Forse wachttijden hebben wel een slaapverwekkend effect, maar onvoldoende om fataal te worden. Bovendien is de ‘opwinding’ van Helly over dit soort vertragingen prima medicijn om wakker te blijven. Zus wenst graag dat e.e.a. NU wordt geregeld.

Vanaf de top bij Logan’s Pass was alles nieuw voor ons. Fraai tot zeer fraai, maar dat is langzamerhand ‘gewoon’. Tot op heden (slechts) iets van 250 foto’s gemaakt. Het schieten is het probleem niet. Het later uitzoeken wel. En dat begint ’s avonds al bij het bekijken welke foto’s aan de serie Reismee toegevoegd kunnen worden. (Laatste foto’s door wel 3 mensen bekeken. Foei allemaal behalve deze 3 kijkers…)

Een foto die ik graag had gemaakt, maar niet heb kunnen maken was bij het laatste stukje Glacier NP dat wij bezochten (terugkomend van Many Glacier). Ik had het te druk met remmen en de zwarte beer die ik graag had gekiekt, moest een sprintje trekken om niet in mijn motorkap te verdwijnen. Kort daarvoor hadden we twee keer een berggeit gezien. Eén keer van knap dichtbij en één keer van grotere afstand. Berggeiten vallen onder “wild” en hebben dus niet zoals (o.a.) onze koeien een nummer in hun oor voor betere herkenbaarheid. Vervolgens dus de beer en niet veel later zag ik een wolf met iets wits in zijn/haar bek. Ik denk ‘wolf’, want het beest was wolliger en forser dan een coyote. Bij het “wits in zijn bek” denk ik aan een kip of ander gevogelte. Heb het beest niet tot zijn/haar eettafel kunnen volgen.

I.v.m. de eerder al vermelde wegwerkzaamheden en de bijbehorende wachttijden, maar ook omdat Helly toch wel had laten doorschemeren het hoogteverschil tussen waar wij reden en waar wij naartoe konden ‘vallen’ niet op prijs te stellen, besloot ik een (forse) omweg te maken. Meer mijl, maar i.v.m. hogere te behalen snelheid korter. Tot mijn grote vreugde en tot hevige irritatie van Helly bleek een deel van deze omrijroute (heerlijk) bochtig te zijn. Zoals al eerder vermeld betekent een bocht per definitie “remmen” voor een Amerikaan. In een enkel geval is dat wel eens terecht. Maar dan volstaat een korte beroering van het rempedaal en niet het constant de voet op dit pedaal houden. Gelukkig geen irritante voorgangers. Pas bij East Glacier en na een koffie staakte Helly het aan gort knijpen van de stoelbekleding. Na East Glacier waren de wegen van moeilijkheidsgraad 0,0 en Helly was weer in haar nopjes.