Bij de Italiaan in Kennewick was Helly eergisteren een beetje teleurgesteld dat er geen pizza op het menu stond. Betreffende tent was dit stadium (gelukkig) echter al ruim voorbij. Het gebrek aan pizza in Kelowna trachten te compenseren. Via Tripadvisor een nette pizzaboer gevonden en derwaarts gereden. Kom in een levensgrote bar terecht waar de bardame, mijn torso bekijkend, mij buitengewoon hartelijk welkom heette en mij aanbood plaats te nemen om de omzet op te schroeven. Ehhh, sorry, maar ben ik hier ook op het juiste adres voor pizza?, repliceerde ik. Deden ze niet meer aan. Er was verderop in de straat een afhaal-pizzaboer. Aldaar dus geen dunne bodem pizza maar origineel Amerikaanse dikke bodem. Toch redelijk OK en je krijgt er mooie bierdorst van. Als dan de ijskast onder handbereik van je laptop staat is er sprake van een welbestede avond.

Bedacht mij afgelopen nacht dat er wel eens tijdverschil tussen Alberta en British Columbia zou kunnen zijn. Bijtijds wakker om e.e.a. te controleren. Als je pakweg 9.000 tot 10.000 km (of meer) van huis een afspraak maakt, is een uur te laat aankomen acceptabel, mits je van huis bent vertrokken. Dat excuus kon niet gehanteerd worden. Het tijdverschil (1 uur) was er inderdaad, dus al iets van 8 uur plaatselijke tijd op pad om Marijke & Eugene te ontmoeten in het per internet geprikte café.

Marijke was bij mij eerste baan (start in 1966) de directiesecretaresse. Eugene studeerde toen nog medicijnen, maar ik kan mij zijn afstuderen nog herinneren. Er staat mij nog vaag een door mij gemaakt gedichtje/versje bij op de wijs van Toon Hermans’ “Mien waar is mijn feestneus?” om dit heuglijk feit te onderstrepen. Met forse tussenposes contact gehouden en nu dus een ontmoeting ver van huis. Bij het kruispunt waar ik rechtsaf moest slaan, zie ik een witte Chevrolet Malibu voorbij komen en jawel, daar zaten zij in. Komen dus exact gelijk aan. Heeft iets aparts om vrienden in den vreemde te ontmoeten. Hoewel Eugene zijn huisartspraktijk inmiddels vaarwel heeft gezegd, werd op doktersvoorschrift een ontbijt genuttigd. En van de rekening moesten we ook afblijven. Het was heerlijk, Marijke en Eugene, dank jullie nogmaals.

Bij het verlaten van de ontbijttent zag Eugene toch wel een wat zwakker gevulde band bij mijn Toyota. Het zich suf brandend lampje had eerder een dag vrij genomen. Dacht al even aan een krom voltje i.p.v. te lage bandenspanning. Maar naderhand was de branderij weer begonnen. Bij plaatselijk benzinestation een poging gedaan de band op de gewenste spanning te brengen. Misschien omdat het gratis was (?), maar na gehannes met de aldaar aanwezige apparatuur was het resultaat verwaarloosbaar. Lampje brandde weer/nog steeds. Marijke & Eugene gingen richting Moraine Lake en wij draaiden de Icefield Parkway op. Deze weg is van absolute wereldklasse en dan heb ik het niet over de kwaliteit van het asfalt of de belijning. Ik kan mij daar eenvoudig vanaf maken door te schrijven dat het hier onbeschrijfelijk fraai is. Door er toch iets over te schrijven pleeg ik contradictius in termino of hoe de latinisten dat ook precies noemen.

Gedurende de eerste kilometers (geen mijlen meer dus da’s weer omschakelen hier in Canada) was het redelijk bewolkt. Majestueuze bergtoppen hadden fraaie witte sjaaltjes om. Of ze ook petjes op hadden was vaak niet te zien. Alle bergen waren maatwerk. Geen enkel stukje confectie te bekennen. Bosrijke stukken werden afgewisseld met meertjes, die bij iets helderder weer (en naarmate wij verder naar het Noorden reden was er steeds minder bewolking en steeds meer zon) soms een smaragdkleur hadden. Voor de dimensies hier dienen nieuwe maten te worden bedacht. Een soort lichtjaar, maar dan voor natuurschoon.

Ergens halverwege Jasper was er een soort nederzetting met jolijt. Onderdak, voer, benzine en nog veel meer leuks. Omdat ik toch de afslag had genomen een hernieuwde poging met een luchtslang ondernomen en verdomd, lampje bandenspanning brandt niet meer!!!

Bij schitterend weer de resterende kilometers afgelegd. Bezienswaardigheden waarbij “hikers” dan wel wandelaars waren afgebeeld, meenden wij te kunnen overslaan. Sterker nog: wij hebben ze overgeslagen. Maar een tweetal zelfs voor deze hulpbehoevende wandelaars bereikbare watervallen zijn uitvoerig bekeken, gefotografeerd en zelfs gefilmd. Van dat laatste moet ik geen gewoonte maken anders wordt Spielberg nog zenuwachtig.

Jasper is qua accommodatie knap aan de prijs. Vandaar onze reservering in Hinton. Omdat de benzineprijs hier in Canada rond de €.1,10/liter ligt, zijn een ‘paar’ extra kilometers geen punt. Onze slaaphut van heden heeft ook een inpandig restaurant(je). Dit kan de goedkeuring wegdragen van de aandeelhouders van Canadian Mist. Plaatselijke kok is geen minkukel. Heeft echter een gulle hand van opscheppen. Zit nog steeds amechtig uit te buiken. Morgen doen we de afgelegde route in omgekeerde volgorde en bovendien een stukje van Banff Nat. Park. Kan haast niet wachten. Ga dat toch doen en gooi er zelfs een tukkie tegenaan. Zeg maar TUK. Morgenochtend kijken of we ondanks de 8 uur tijdverschil Skype-contact met Sardinië kunnen maken.