30 augustus

Redelijk geslapen en eigenlijk geen last van enige vorm van jetlag. ’s Nachts nog wel een paar keer wakker geweest, maar daarna toch weer rap de slaap kunnen hervatten. Wel nog wat gepiekerd over de Nissan Versa. Zag niet zitten met deze auto de geplande trip te maken. Zitcomfort leek mij een stuk minder. In de ochtend dus met Alamo gebeld en de dienstdoende dame verteld dat ik een ‘unhappy customer’ was en gevraagd of zij bij machte was mij weer happy te maken door alsnog een Toyota te regelen. Werd doorverbonden met ‘Roadside Assistance’. Bij de plaatselijke Enterprise (Alamo, National en Enterprise maken allemaal deel uit van Enterprise Holding) hier in Lodi kon ik voor omwisselen niet terecht. Wel op de luchthaven van Sacramento (ca. 45 min. sturen). Niet het risico genomen tot maandag te wachten (als we er min of meer langs komen) en dan achter het net te vissen, maar meteen op pad gegaan. Sacramento-man probeerde (uiteraard) mij in een duurder model te kletsen. Slechts vierhonderd zoveel extra. Brave borst uitgelegd dat ik minder dan het dubbele voor de volledige 4 weken had betaald en dat dit dus wel een erg stevige bijbetaling betrof. O, maar als ik al voor een Toyota had betaald (Nissan bleek een compact) dan was de bijbetaling slechts driehonderd zoveel. Ook niet interessant. Met de auto van mijn keus dus braaf retour Lodi. Onderweg diverse Subway’s gespot, maar besloten eerst te overleggen met Helly alvorens met zo’n megabroodje aan te komen zetten. Bleek verstandig, want zus had niet zoveel trek. Derhalve een 6 inch broodje gehaald en bij Wallmart alvast de gebruikelijke Canadian Mist ingeslagen. En bij een stalletje langs de kant van de weg een doosje vers geplukte aardbeien. ’s Middags aan de Budweiser geweest en zowel de Seagram als de Canadian Mist met rust gelaten. Warm hapje gegeten en niet al te laat naar bed.

31 augustus

Vroeg wakker en nog wat gelezen. Met zus ontbeten en start gemaakt met eerste verslag. Rond het middaguur de Toyota laten werken voor de kost en een eindje richting bosbranden gereden. Het weer is aangenaam en zelfs bij het warme af. Lang leve de airco. Onderweg maakte de ingeruilde auto soms een raar geluidje. Alsof er ergens een klepje opengaat en er wind doorheen wordt geblazen. Soms bij een hobbel(tje) maar ook wel eens als er geremd moet worden. Maar niet bij elke hobbel en niet elke keer dat ik rem. Raadselachtig voorlopig. Toch nog maar een keer met Roadside Assistance bellen, want broer en zus zijn niet zo dol op vreemde geluidjes.

Op mijn uitnodiging komt Irene, een goede vriendin van Helly, hier over een dik kwartier een slokje halen en vervolgens gaan we naar de Mexicaan waar we dit voorjaar met ver familielid Dane ook waren. Irene had ons beiden graag op Labor Day zien verschijnen, maar dat blijkt onze eerste autodag te betreffen. 4 Jaar terug op Labor Day deze Irene voor het eerst ontmoet. Als vriendin voor Helly is zij haar gewicht in goud waard. Mexicaan was opnieuw voortreffelijk en als ik mij bedenk dat ik nog best een aardige fooi moest geven om (omgerekend) voor €.33,- 3 personen te hebben kunnen laten smikkelen, dan word ik daar erg vrolijk van.

Van de bosbranden niet al te veel kunnen ontwaren. Maar om nu te zeggen dat de Sierra Nevada duidelijk zichtbaar was aan de horizon. Nee dus! Wel een aantal brandweerauto’s met – letterlijk – uitgebluste spuitgasten aan boord richting de diverse kazernes zien terugkeren.

2 en 3 september (want 1 september is er weinig gebeurd)

Al vroeg wakker en bijtijds hang ik (opnieuw) bij Roadside Assistance aan de lijn om (opnieuw) de auto om te ruilen. Hinderlijk dat het ‘moet’ maar prettig dat ik bij een nette club als Alamo heb geboekt. Er wordt geen garantie gegeven dit keer, maar de kans dat er op de luchthaven van Sacramento een Corolla aanwezig is, is groot. De inleverjongeman (leuk woord voor galgje) doet iets niet goed met zijn zakcomputertje. Man bij de balie weet mij namelijk te vertellen dat ik $.72,- voor benzine en aftanken moet betalen. Daar stond ik toch wel paf van, want ik had het in te leveren koetsje net volgepropt. Terug naar inleverstation. Nieuwe inlezing geeft $.0,00 aan kosten. Met nieuwe Toyota zonder vreemde geluidjes en ook nog eens minder kilometers op de teller op pad.

Even terug richting Sacramento en dan via de I 80 richting Reno. Ik wil nl. via beboste wegen richting Klamath Falls. We zijn amper de I 80 op of er begint een hoeveelheid water naar beneden te vallen… Niet normaal meer. Wij dobberen verder richting afslag (89) naar het noorden. Ook deze 89 krijgt een flinke portie nattigheid te verwerken. Omdat we al redelijk vroeg op pad waren en ondanks het feit dat deze eerste etappe een forse is, besluiten wij aan te leggen voor een koffie en een hapje. Specialiteit van de dag is een pannenkoekje met een spiegelei en – naar keuze – een plak ham, een plak bacon of een worstje. Wij zijn beiden dapper en willen dit wel eens in het echt zien. Is helemaal zo gek nog niet. Bij het betreden van het restaurant dienden al enkele vermetele stappen te worden gezet om geen natte voeten te krijgen. Zeker door mij aangezien ik enthousiast slippers aan had. Bij het verlaten was de hoeveelheid water voor de deur aanzienlijk in omvang toegenomen. Zwemdiploma C leek geen overbodige luxe. Slippers of gewone schoenen maakte geen enkel verschil, want het water stond minstens tot je enkels. Terug naar de auto zoals wij waren gekomen zou kletsnatte voeten betekenen. Een soort hippie wist ons via toiletten naar een ietwat drogere route te voeren en zelfs met slippers was het niet nodig droge sokken uit de koffer te halen.

Helly begon zich m.b.t. vakantieplezier toch wat ongerust te maken. Ruitenwissers bij hun ondankbare taak bekijken is ook niet bepaald mijn invulling van een vrolijke vakantie. De aanhouder wint bleek opnieuw een terechte uitspraak, want het weer klaarde aanzienlijk op en het werd zelfs uitgesproken zonnig. Lassen Volcanic Nat. Park hebben we dus bij fraai weer kunnen aanschouwen. Aanrader! Richting Klamath Falls ging het op een gegeven moment verder via een weg met een naam, niet met een nummer. Maar even rechttoe rechtuit als menige weg met slechts een nummer. Vond Helly maar niets. Je ziet geen of amper tegenliggers en/of ander verkeer. Volgens Helly ideaal om panne met de auto te krijgen. Volgens mij ideaal om de verwachtte aankomsttijd op de bestemming naar beneden te brengen, want hier zie je zeer weinig (geen) cops. In het Maverick Motel, waar wij ons (opnieuw) hadden aangemeld werden wij blij herkend. Aankomst was een slordige 11 uur na vertrektijd vanuit Lodi. 476 Mijl afgelegd en Helly vond het wel welletjes. Wenste geen energie meer te steken in het naar binnen werken van een warme hap. Zelf ook wel een beetje doorgezaagd. Canadian Mist en Cheez-it als alternatief avondmaal. En vervolgens de zondvloed ten gevolge van diverse dagen geen internetverbinding over mij heen laten komen. Het off line gemaakte verslag on line gezet, hier en daar op e-mail gereageerd, maar rond 22 uur was de koek toch wel op.