“Ga je nu al weer naar Amerika?”, luidde de vraag van sommige volgers. Anderen weten nog van niets en worden nu opgeschrikt door het feit dat van “gaan” niet langer sprake is, omdat ik inmiddels al in Californië zit.

Onder het motto “Stel niet uit tot morgen wat je heden nog kunt doen” heb ik besloten reeds nu opnieuw deze kant op te gaan. Zus Helly heeft inmiddels de gezegende leeftijd van 80 jaar vol gemaakt, maar niemand kan garanderen dat zij volgend jaar nog opbrengt wat zij afgelopen voorjaar redelijk probleemloos wist te volbrengen. Het is in april eigenlijk zo goed gegaan dat ik ambitieus plannen heb gemaakt voor een 18-daagse trip per auto naar o.a. Banff & Jasper in de Canadese Rockies, het Glacier Nat. Park in Montana, Yellowstone in Wyoming, Arches en Monument Valley in Utah, de Grand Canyon in Arizona en tenslotte nogmaals Kings Canyon en Sequioa Nat. Park in Californië.

Planning van de trip, inclusief de vlucht, de huurauto en overnachtingsplekjes heeft de afgelopen weken flink wat tijd in beslag genomen. Maar wie voor een dubbeltje op de eerste rang wenst te zitten, moet daar de tijd voor nemen.

Door toeval (een korting van €.100,-) raakte het boeken van de vlucht in een stroomversnelling. Het is Arkefly geworden. Die vliegen naar Oakland. Voor de geografisch minder onderlegden: dat is aan andere kant van de baai van San Francisco. Dat komt mij echter goed uit, want ook Helly woont aan die kant, dus dat scheelt weer bruggen oversteken. Maar eerst wordt er van Amsterdam naar Las Vegas gevlogen. Daar mogen passagiers die (met hetzelfde toestel) doorvliegen naar Oakland als eerste het vliegtuig uit. Mensen met Las Vegas als eindbestemming als tweede. Las Vegas is een zogenaamde Port of Entry (Oakland niet) en daar zitten die jongens die vingerafdrukken en foto’s van je maken. Ging een stuk sneller dan in San Francisco International. Vervolgens moet je met zowel handbagage als je koffer uit het ruim door de douane. Daarna mag je je koffer op een band zetten zodat deze weer naar het ruim kan waar hij net is uitgehaald. Wel oppassen dat je de ruimbagage verrijkt met eventueel op Schiphol aangeschafte drank. Hou je die in je handbagage dan is het einde oefening voor een dergelijke fles, want je dient namelijk ook weer door de security te gaan. Daar was ik in eerste instantie zowel mijn laptop als mijn iPad kwijt. Did you forget to put something through the machine informeert een juffrouw bij mij. No the machine forget to spit it out, antwoordde ik. Mijn afdeling elektronica bevond zich dus nog aan de andere kant van de scanner. Werd opgelost. Schoenen aan, riem om, horloge om, pennen terug in borstzak, computers in tas, enz. enz. Ik krijg het altijd erg warm van dit soort gymnastiek en zweet als een otter. Iets wat ik overigens nooit heb waargenomen bij deze diersoort.

Kom je na een dik uur weer terug bij je stoel (die je verplicht en tegen betaling hebt gereserveerd) zit daar iemand anders op. (Iemand die van Las Vegas via Oakland terugvliegt naar Amsterdam). Een stewardess die aan mijn gezichtsuitdrukking zag dat het vliegtuig te klein dreigde te worden, loodste mij snel naar een andere stoel en suste mij met de mededeling dat het naar Oakland nog slechts een klein stukje was. Mij niettemin door een collega van haar later nog eens op dicteersnelheid laten uitleggen hoe de vork precies in de steel zat. Dien haar relaas nog te controleren. Tijdens de vlucht van Amsterdam naar Las Vegas, die een week eerder al om 8.15 uur van start was gegaan, maar nu 45 minuten na schematijd, dus 9.15 uur, zat ik naast een dame uit Las Vegas. Toen zij haar zonnebril afzette, ontwaarde ik 2 uitgebrande hondenhokken van waarachter zij mij vermoeid aankeek. Conversatie is beperkt gebleven. Rond 12 uur ’s middags zou de warme hap al worden geserveerd en aangezien het met plaatselijke tijd toch een rommeltje zou worden, ben ik rond 11.15 uur richting pantry gekuierd (was vanaf rij 7 nog best een eind tot helemaal achterin het toestel) en daar 2 miniflesjes Johnnie Walker gekocht. Glas met ijsklontjes was bij de prijs inbegrepen. Zelden (nooit) zo vroeg aan het happy hour gezeten. Via de ‘entertainment’ (waarvoor je ook moest betalen) constateerde ik dat onze machine moeite had met tegen de wind in vliegen. De 800 km/uur werd soms niet eens gehaald.

Ondanks alles waren we toch zo’n beetje op schematijd in Oakland, maar daarbij had men met een uitermate forse vliegtijd tussen Las Vegas en Oakland gerekend, terwijl daar in werkelijkheid een dik uur voor nodig bleek te zijn. Koffer kwam keurig van de band en vervolgens kon ik op zoek naar de bus richting car rental centre. Bus net gemist, maar binnen enkele minuten kwam er een nieuwe bus. Zo’n beetje alle passagiers sloten aan in de rij voor de balie van Alamo. Ik dus ook. Bij Alamo stond meer volk dan bij alle andere verhuurclubs bij elkaar. Nieuwe busladingen sloten eveneens aan in de rij van Alamo. Een afro-amerikaanse dame, die bij nadere inspectie de manager bleek te zijn, voelde misschien toch wat nattigheid bij het zien van deze file. Zij was bezig mij te helpen, maar deed die taak over aan een andere medewerker. Kom ik op het terrein waar mijn 4-drs Toyota Corolla klaar zou moeten staan, weet de plaatselijke stalknecht mij te vertellen dat de Toyota’s op zijn. Er was nog een Kia en een Nissan Versa. Vervolgens huppelde hij richting nieuw aankomende huurders. Ik was huiverig dat ik even later de mededeling zou krijgen dat de manager erin geslaagd was een nieuwe lading mid-size auto’s (waaronder enkele Toyota’s) aan te laten rukken, maar dat dit nog even kon duren. Ik was 4.30 uur wakker geworden en volgens NL-tijd was het voor mij nu iets van 1.30 uur ’s nachts. Ben dus toch maar snel in die Versa gestapt. Vond ik een beetje proppen en vanaf de start geconstateerd dat deze auto qua comfort minder was dan de Toyota. Rond de luchthaven nog zitten hannesen en met de kaart van Californië geprobeerd van de luchthaven in de juiste richting te komen. Vlotte niet echt. Bedacht mij opeens dat ik de route had uitgeprint. Toen ging het een stuk beter, maar de weg naar het huis van zus was knap druk. Regelmatig kwam het verkeer geheel tot stilstand. In plaats van de verwachte aankomst ergens tussen 16 en 17 uur plaatselijke tijd, werd het na 18 uur. Mijn vertraagde aankomst had de gemoedsrust van zus Helly geen goed gedaan. Het restant Seagram was sinds mijn vertrek in april nog keurig intact en dat drankje ging er prima in. De boontjes die zus zorgzaam had klaargemaakt, vond ik gezien het gevoelsmatige tijdstip van 4 of 5 uur ’s nachts minder geschikt voor consumptie.