In vergelijking met de eerdere overnachting in het hotel in Füssen nu achterstevoren geslapen. Kon dit keer bij het ontwaken meteen naar buiten kijken zonder mijn hoofd te draaien. Ik dien mij een beetje met dit soort trivia bezig te houden, want schokkende zaken hebben zich vandaag niet voorgedaan. Onvoorstelbaar dat het alweer 3 jaar geleden is dat Ineke overleed. Vandaag dus druk geweest met terugblikken. Maar mij daarbij vooral ook geconcentreerd op de heerlijke week samen met de Sardijntjes.

Tijdens het ontbijt wandelde zowaar Ottmar de eetzaal binnen. Dit keer kon ik hem dus aan ‘mijn’ tafel noden. Hem laten vertellen wat ik door het niet bijwonen van het dorpsfeest allemaal had gemist. Een dolkomische eenakter, grappen over Schwaben (zullen wel een soort Belgenmoppen zijn geweest) en er was een muzikaal genie. Dit genie ontwikkelde muziekinstrumenten of paste deze aan en speelde er vervolgens vrolijke deuntjes op. Hij deed dat ook met een soort tuinslang… Men begrijpt dat ik na het aanhoren van deze beknopte samenvatting der gebeurtenissen moeite had om de hete tranen niet over mijn wangen te laten biggelen van pure emotie.

Vrij rap na vertrek waren de straat waarop ik reed en de straat waarop ik volgens Google Maps had moeten rijden niet identiek. Fancy adres in Friedrichshafen ingetoetst en Truus aan het werk gezet. Die wilde mij na enige tijd linksaf sturen. Was op zich ook wel de goede weg, maar ik heb een gewone auto en geen helicopter. Weg bevond zich dus enkele meters boven mij. Bodensee niettemin bereikt en op dezelfde manier steeds nieuwe stukjes verder. Het Zwarte Woud heeft keurig zijn best gedaan en het weer viel dus mee. Hooguit wat heiig, dus veel gekiekt is er niet. Bij een Gasthof Krone gestopt voor een koffie en naar ik hoopte een stukje Schwarzwalder Kirsch. Er was alleen Apfelstrudl (beetje warm) met ijs (redelijk koud). Koffie was uit de kunst. Ben bepaald geen fijnproever, maar af en toe heb ik wel eens dat ik denk “Pollens wat een lekker bakkie”. Vandaag was zo’n dag. Voorts had ik bij de jongedame die mij bediende een bierglas geritseld. Het wederom onbemande hotel had wel een soort zelfbediening minibar zo was mij per email bevestigd. Maar ik was vergeten te vragen of dat flesjes of blikjes betrof. Ik vind het niet lekker drinken uit een blikje. Vandaar dat glas. Tijdens de koffiepauze kwam ik er achter een verkeerde plaats te hebben gekozen voor de etappe waar ik mee bezig was. Slordig genoeg geen idee waar ik mij precies bevond. Gasthof lag ‘in the middle of nowhere’. Niet moeilijk over doen. Gewoon goede plaats intikken en doorkarren. Op een bepaald moment was het Zwarte Woud echter op en ging het richting Autobahn. Laat het nabij Karlsruhe nu opnieuw prut met een rietje zijn. File dus. Had ik geen zin in en ik ben bij de eerste afslag de Autobahn afgegaan. Truus voorzien van het commando “Omrijden”. Hielp allemaal geen moer. Volgens mij ligt heel Karlsruhe en omstreken op de schop. Niettemin op redelijk fatsoenlijk tijdstip het hotel bereikt. Het heet “am Flugplatz”, maar vanwege vliegverkeer ga ik geen nachtrust mislopen. Ik kijk uit op een mooi geschoren veld met gras en een soort duiventil als verkeerstoren. In de verte staat op een gebouwtje “Sportfliegerclub Hockenheim” geschreven. Spullen op kamer gezet. Internetverbinding gemaakt en een paar e-mails gelezen/geschreven. Knabbeltent via Tripadvisor uitgezocht en Truus het adres gegeven. Ik was echter amper de hoek om of ik zie Restaurant Dschingis Kahn. Iets met rijst of mihoen sprak mij opeens zeer aan. Zojuist uitgezochte tent zal voor een andere keer zijn. Eerste afslag terug, maar niet voordat ik bij het aldaar aanwezige tankstation 2 blikjes bier heb aangeschaft. Zeul immers niet voor niets dat bierglas uit het Zwarte Woud mee. Veelzijdige Aziatische tent. Je kunt iets van de kaart bestellen, maar er is ook een buffet. Een deel met spul wat je vervolgens kunt laten klaarstomen (of bakken, of wokken) en een deel waar tal van gerechten al kant en klaar op de hongerige gasten liggen te wachten. Zag er allemaal smakelijk uit. Menukaart dus niet uitgespeeld. Balzaal van een gelegenheid, maar nu lekker rustig. Serveerster strikvraag gesteld of het een Mongoolse keuken was of een Chinese. Zij gaf braaf toe dat het Chinees was. Iemand uit Mongolië, die verstand heeft van garnalen, leek mij al stug. Maar Djengis Kahn was volgens mij geen Chinees…. Hoe dan ook, ik heb er erg lekker gegeten en ben zeer voldaan weer hotelwaarts gereden. Jammer dat Elena niet mee is, want bij het parkeerplaatsje wemelt het van de konijnen. Ik heb er (zonder dollen) 2 haasje over zien spelen. Onderweg ook nog een vos gezien. Deze was erg ongeduldig en had niet op de klaar-over gewacht. Ligt nu bontkraag te spelen langs de kant van de weg. Aantal dagen terug heel diervriendelijk een kat gewaarschuwd op te passen met oversteken, omdat hij anders i.p.v. lapjeskat een platjeskat zou worden.

Kamer is voorzien van een balkonnetje (inclusief asbak waarvoor ik geen emplooi meer heb) en daar heb ik net even gelucht. Is geen hotel voor zus Helly. Heel in de verte is een slaapverwekkend gezoem van de Autobahn te horen. Helly zal het wel gebulder vinden. Met de deur dicht hoor ik niets meer, maar dan ontbreekt wel de frisse lucht. Gelukkig hebben de Duitsers van die kanteldeuren. Beetje frisse lucht en geen geklepper. Dat je wat geruis in de verte hoort boeit mij niets. Ga toch ook mijn 2^e blikje maar soldaat maken. Niemand hoort het als ik klotsend mijn mandje induik. Bedenk opeens dat ik morgen nog wat Veterano moet aanschaffen. Kan ik carajillo’s blijven maken.

Ik lees met stomme verbazing de reactie van Wim m.b.t. gefrituurde pizza. Wim is namelijk het prototype van iemand die met moeite is overgestapt van moedermelk naar andere kost. Over wat hij allemaal niet lust zijn boekenplanken vol kookboeken geschreven. Dat was het voor vandaag. Ontbijt is morgen tot uiterlijk 9 uur en ik begin aan dat vroege geknaag te wennen. Zal thuis wel weer afzien worden.