Na een best aangenaam en goed verzorgd ontbijtbuffet (Elena vond het verbouwen van de hoek met knuffels aanzienlijk boeiender) waren de laatste gezamenlijke kilometers aan de beurt en diende er afscheid te worden genomen op de luchthaven van Treviso. Daarna bij de eerste rotonde al eigenwijs gedaan. Dat bleek helemaal zo gek nog niet want de verwachte aankomsttijd in Füssen werd alsmaar vroeger. Vanaf Trento ging e.e.a. redelijk in de pas lopen, maar ergens heb ik het idee dat ik Truus toch maar eens met pensioen moet sturen en een ander navigatiegeval moet aanschaffen. Misschien zo’n stotter-GPS (Tom Tom). Het “herberekenen” was niet van de lucht. ‘Nieuwe’ tunnels, ‘nieuwe’ wegen om centra van plaatsjes heen, een ‘nieuw’ stuk autoweg, een kruispunt wat rotonde is geworden, allemaal overwerk voor Truus. Alvorens Italië te verlaten nog gestopt voor het aanschaffen van Limoncello. Laat ik daarbij nu een oude bekende tegenkomen. Die op Dimple gelijkende fles, maar dan met Italiaanse cognac erin, waar ik in Toscane zo van had gesmuld. Mocht dus de Limoncello gezelschap houden. Voorts bleek de Chivas in de aanbieding. Geprofiteerd. Om het geheel een toeristisch tintje te geven er ook een stukje Pecorino-kaas bij gekocht. Content verder zoeven. Voorbij Innsbruck waren Google Maps (uitgeprinte versie) en Truus het niet met elkaar eens. GM wenste mij via Garmisch te sturen. Truus had dezelfde afslag als op de heenweg voor mij in petto. Kom je over de Fernpass. Vandaag dus niet. Pas is 21/5 afgesloten en zoiets weten Oostenrijkers te melden als je zo’n beetje aan de voet bent. Nog wat trucs proberen uit te halen, maar alvorens theorie om te zetten in de praktijk toch maar even bij een tankstation gevraagd of dit kans van slagen had. Niet dus. Pokkeneind terug en de route via Garmisch P viel mij ook zwaar tegen. Druk. Werd het toch nog een late aankomst in Füssen. Hotel had de sleutel weer in de krantenbak gedeponeerd, dus ik linea recta naar de overburen voor een koel glas bier. Heden dus geen Ruhetag. Ik had meer dorst dan trek, want onderweg op een parkeerplaats van de Oostenrijkse Autobahn terecht gekomen bij het stalletje van Hans Wurst. Daar een curryworst besteld. Met brood? Of misschien liever ‘pommes’? wordt mij in Schrammel-Duits gevraagd. Doe dat laatste maar. Nu werd het stalletje vlijtig bezocht door een internationaal gezelschap aan truckers en dat soort lieden moet je qua portie niet teleurstellen. Als een volleerd trucker zelf ook mijn bordje leeg gegeten. Vandaar dat mijn trek nog niet zo groot was. Bij binnenkomst was een barman/ober al een net formaat biertje aan het tappen. Hoe wist je dat ik dit zou komen bestellen, vroeg ik aan deze tapper. Of is dat soms voor een andere gast, voegde ik er op teleurgestelde toon aan toe. Bleek uiteraard het geval. Hij zou voor mij echter ook zo’n tap plegen. Ik loop met hem mee naar buiten. De gast die het biertje had besteld, zag mijn afgunstige blik en gooide nog wat olie op het vuur door voor te stellen dat ik aan hetzelfde tafeltje zou plaats nemen. Niet om beter zicht te hebben op zijn biertje, maar met z’n tweeën is slap OH-en eenvoudiger. Ottmar uit Regensburg. Hij wist te vertellen dat de keuken prima was en de spijskaart bood inderdaad een avontuurlijke keus. Moest alleen oppassen dat ik niet een bijna jeugdtrauma zou doen herleven. Ik heb – ook al is het bijzonder lang geleden – geen vrolijke herinneringen aan wat – meen ik – Klösen heet. Het is rond en het is van aardappel gemaakt, of dient juist als vervanging daarvan. Kan dus bijvoorbeeld ook een meelgerecht zijn. Iets uitgezocht waarbij dit bijgerecht niet werd genoemd. En ik kon nog voor een senior-portie opteren. Bingo dus. Ottmar had - net als het bier – ook zijn hapje al eerder besteld en was dus (uiteraard) ook eerder klaar met eten. Met het bier was ik weer iets rapper. Na de warme hap was Ottmar toe aan een Schnapps. Er werd geadverteerd met een bierschnapps. Er was een heldere variant en eentje met kruiden. Ottmar gaf een rondje en wij kozen beiden voor de heldere. Niet dat ik meteen de truc met een Fanta-fles opnieuw had willen voorstellen, maar het was niet verkeerd. In een belendend zaaltje (wij hadden op het terras gezeten) zou een dorpsfeest beginnen en dat leek Ottmar wel wat. Mij dus helemaal niets. Tijdens het afrekenen een snelle blik in het zaaltje geworpen. Gaf mij geen aanleiding mijn mening te herzien en/of mij onder te dompelen in het plaatselijk jolijt.

In plaats daarvan nog wat foto’s naar de PC overgezet, enkele aan Reismee toevertrouwd en dit verslag gemaakt. Morgenavond heb ik opnieuw een onbemande slaaphut. Daar hebben ze geen krantenbak, maar sturen ze je de code om de deur te openen per e-mail.