Omdat we de buitengrens met Schengen al hadden gehad, was de grensovergang naar Italië niet eens te merken. Ja, aan de benzineprijzen. Dat had ik vooraf allemaal uitgedokterd, dus in Slovenië de tank nog een keer tot de rand gevuld. Ik had in alle vroegte het vorige verhaal geschreven en daarbij enkele bakken Kroatische oploskoffie ingeschonken. Rest van het gezelschap werd vrij laat wakker. Luca ging met Elena even naar buiten en zij mochten naar kleine geitjes kijken. En er werden ‘bloemen des velds’ geplukt. Die mag Elena dan vasthouden en Luca maakt vervolgens handenvol foto’s. Ik heb er slechts 5 doorgestuurd gekregen, dus misschien overdrijf ik dit keer. De leukste voeg ik aan de fotoserie toe. Wij besloten niet bij het hotel schuin tegenover ons appartement uit te proberen of men nog genegen was met het serveren van een ontbijt te beginnen op een tijdstip waarop alle andere gasten al zijn vertrokken. Onderweg dus maar ergens stoppen voor een broodje of zo. Werd “of zo”, want de uitbater biechtte heel eerlijk op dat het brood van gisteren was. Voor een tosti was er ander brood. Tosti bleek van een degelijk formaat. Zo’n beetje het dubbele van wat ik gewend ben. De etappe was redelijk bescheiden van afmeting en dat betekende dat er voldoende tijd was even de benen strekken en – vooral – om foto’s te maken. Vandaag was ongeveer van hetzelfde laken een kostuum, maar dit keer eindigden we waar we waren begonnen. Het overzetten van de foto’s naar de PC is niet zo’n drama, maar selecteren en uitzoeken waar welke foto ook al weer is genomen, gaat een tijdrovend gedoe worden. Het hotelletje waar ik de dag voor het ophalen van de kids al had overnacht, is nu ook weer geboekt. Twee nachten. Ook Luca en Linda zijn zeer content met mijn keus. Het betreft echter een hotel in de categorie B&B, dus voor de avondhap zijn wij uitgeweken naar Vienna. Niet de stad, maar een gelijknamig restaurant. Zou iets van 10 minuten lopen zijn, maar ik bofte. Het regende namelijk fors en dat was voldoende excuus de auto te pakken. Wie het stratenplan dan wel verkeerscirculatieplan van C. d’Amp. heeft ontworpen, is mij niet bekend, maar een link met het plaatselijk bureau voor toerisme, dan wel een aandelenportefeuille met veel Shell acht ik waarschijnlijk. Je mist een afslag en je wordt door je GPS de buitenwijken van Cortina ingestuurd. Niks blokje omrijden. BLOK. Sterker nog het werden 2 BLOKKEN, want bij de tweede benadering ging er weer iets mis. In de vallei achter het hotel hadden we kort voor vertrek naar Vienna een ree zien scharrelen. Ree stond ook op de kaart (soort goulash) en die was dus voor mij. Het kindermenu voor Elena omvatte m.i. een worst en een soort aardappelkroketje met een (lachend) gezichtje. Bordje ging schoon op. Ook Linda en Luca deden een keus naar hun tevredenheid. Luca probeert graag iets ‘van de streek’. Deed ik vroeger ook wel, maar sinds men Ineke en mij de ingewanden en andere organen van een kalf meende te kunnen voorschotelen, is dat animo wat getemperd. ‘Likeur van de streek’ is – volgens de Belg – een ander paar mouwen. Het schijnt van venkel te zijn gemaakt en ik vind dat een goed plan. Zo goed dat ik heb laten informeren of deze vloeibare lekkernij in een supermarkt te koop is. Zou niet de goeie dan wel de originele zijn. En zeker niet zo lekker als zojuist geproefd. Men was echter graag bereid een lege Fanta-fles onder de juiste tap te houden en deze voor €.20,- te laten volstromen. Deal! Luca was zo brutaal om de rekening voor zijn rekening te nemen en daar stond die Fanta-fles dus ook op. Gaat nog lekkerder smaken!

Het natuurschoon wat de afgelopen dagen over ons heen is gestort, heeft inmiddels dusdanige proporties aangenomen dat er een reëel gevaar van ‘overdosis’ bestaat. Dolomiten hebben al geruime tijd aantrekkingskracht op mij gehad. Puur door afbeeldingen. Nu ik het ‘in het echt’ heb gezien, is mijn enthousiasme nog toegenomen. Ik ben “in” voor een herhalingsbezoek. Graag weer met kleindochter en haar ouders. Laat ik echter niet vergeten dat ik nòg een kleindochter en een kleinzoon heb.

Morgen nog een dagje Venetië en overmorgen na aflevering van de familie op de luchthaven van Treviso weer voorzichtig op huis aan. Ik weet niet wat de weergoden allemaal bedacht hebben, maar het Zwarte Woud is gewaarschuwd. Nogmaals doorkruizen bij zware bewolking en/of regen en zij zien mij daar nooit meer terug. Koekoek toch?