Na het prima ontbijt in Irrinovac dus noordwaarts. Ergens een supermarkt ontdekt en daar een fles Slivovic in het mandje gedaan. Ook de bananen met specifiek kleurvoorschrift (niet te geel en niet te groen) werden gevonden. In de buurt van de grens kunnen tanken, maar qua benzine kreeg ik het poppengeld niet op. Er was in dit tankstationnetje 1,5 schap om boodschappen van te doen, maar daarop zag ik een fles Ballentines. Meteen over de grens (waar je ouderwets twee keer wordt gecontroleerd; niet-Schengen en Schengen zo werd mij in accentloos Sloveens verklaard) een vignet voor het gebruik van Sloveense snelwegen aangeschaft en dat kon met de laatste biljetjes van het poppengeld. Zinloos dat te bewaren, want bij een volgend bezoek hebben ze wellicht ook de Euro in Kroatië. Zeker als ik mijn huidige bezoekfrequentie handhaaf. Elena kon het drie keer worst zijn, maar wij vonden alle drie dat Slovenië lieflijker is dan Kroatië. Misschien vanwege een soms keurig getrimd alpenweitje. Met in de verte al besneeuwde bergtoppen was het volop genieten geblazen. Wij hadden een bezoek aan de Zoo van Ljubljana ingepland en naarmate wij dit park naderden, werd het weer steeds aangenamer. Dimensie van deze Zoo bleek voor de vermoeide opa behapbaar en het aanbod qua dieren was tevredenstellend. In de kinderboerderij wemelde het van de kleine biggetjes en dat was voor Elena ‘kat in het bakkie’. Luca is typisch een man van het digitale tijdperk en doet over een foto meer of minder niet moeilijk. Tientallen foto’s van Elena op een springkussen en daarvan beschouw ik er 1,5 als bruikbaar voor een plakboek, dan wel album. Nadeel van zijn knipdrift is dat ik voor het eerst sinds geruime tijd via een foto geconfronteerd wordt met mijn eigen koppie. Nou zeg maar KOP. Ik zou er bijna weer door beginnen te roken. Mits ik daarbij de garantie krijg weer 15 tot 20 kilo af te vallen. Allemaal theorie, want de besparing aan o.a. tabaksaccijns stelt mij in staat dit soort trips te maken.

Na de dierentuin ging het verder naar het wintersportoord Kranjska Gora. Daar lekker kunnen dineren en in het gehucht Podkoren had ik een – naar bij aankomst bleek – goed geoutilleerd appartement geboekt. Schoonzus van verhuurster bleek taaltechnisch van diverse marketen thuis (Engels; Duits; Italiaans en vast ook wel Sloveens en Kroatisch).

Het is nu zondag en wij gaan vandaag weer richting Italië. Hebben daarbij niet echt haast om Cortina d’Ampezzo te bereiken. Meteen over de grens gaan we ‘naar beneden’. Dit keer is panorama weer met de kleur groen verbonden.