De weersverwachtingen verder Kroatië in en rond de meren waren nat tot zeer nat. Nog even aan ijverig schuiven met data en accommodatie gedacht, maar dat bleek niet echt een haalbare kaart. Het beste ervan hopend in eerste instantie oostwaarts gekoerst. Dat bracht ons nabij de kleinste stad ter wereld. Hum luidt de naam en het is redelijk goed verstopt. Naar later bleek had de juf van het houten hokje voor het innen van parkeermuntjes zich verslapen. Wij hebben dus gratis geparkeerd en daarvan raak ik in mijn hum. Ik vind het sowieso wel een aanrader. Stad stamt uit de 11^e eeuw, is buitengewoon overzichtelijk (hetgeen van de kleinste stad ter wereld verwacht mag worden) en kende ook weinig hoogteverschil. Elena vond het ook een ‘wereldstad’ want er liep een alleraardigst rood katertje rond en die had een hoge aaibaarheidsfactor. Dag kon voor Elena dus al niet meer stuk. Fotogeniek stadje en weinig opdringerige kooplui. Wij boften dat het tijdens ons bezoek droog was. Onderweg al aardig wat gespetter gehad. En dat natte gedoe werd vrijwel onmiddellijk hervat na het verlaten van Hum. Truus GPS kent Kroatië niet of nauwelijks, dus wij waren op kaart en thuis al uitgeprinte routebeschrijvingen aangewezen. Toch ergens een afslag gemist. Parkeerterrein van ingang 2 was niet bepaald bomvol. Uit het achteronder (de kofferbak dus) 2 paraplus opgedoken. Voorts een oude regenjas en het bovenstuk van een regenpak voor Luca. Mijn verzameling baseballpetjes kwam ook goed van pas. Kassajuf wist ons te vertellen dat wij het best met een bootje naar de overkant konden gaan om daar met wandelen te beginnen. Om bij dat bootje te geraken kwam bij mij echter al over als een soort etappe van de Avondvierdaagse. En dan ging het nog heuvelafwaarts. Maakte mij ter plekke al zorgen over de terugweg. Mensen die niet snappen waar ik het over heb, raad ik aan eens een wandeling heuvel op te maken met 15 tot 20 pakken suiker omgesnoerd. Dus tijdens de boottocht al driftig geïnformeerd naar alternatieve mogelijkheden om mijn oude schicht te bereiken. Ondanks de regen waren wij tijdens dit korte boottochtje al flink onder de indruk van hetgeen er aan natuurschoon werd geboden. Eenmaal aan land werd het eigenlijk steeds fraaier. Dat kon van de te bewandelen paden echter niet worden gezegd. Modder, dedder, plassen en meer van dat soort ongein. Piassen met een wrang gevoelvoor humor hadden hier en daar wat boomstammetjes neergelegd om de bezoekers niet tot ver over hun enkels in de ellende te laten zakken. Over enkels gesproken… de doodenkele bank waarop ik sterk had gerekend, was (uiteraard) ook zeiknat en bevond zich op enkelhoogte. Mijn onderrug begon flink op te spelen, mijn fleecejack begon aardig doorweekt te raken en ik begon het balanceren op los gestorte stammetjes ook zat te worden. Kortom, ik besloot terug te gaan. Vanwege het toch wel erg matige weer ondervond dit besluit bij de jongere garde niet zo gek veel weerstand. Terug bij het bootgebeuren nog eens uitvoerig gecontroleerd of de eerder ontvangen informatie correct was. Dat bleek niet het geval. Bemanning duidelijk gemaakt dat ik niet van plan was aan de steile wandrace richting parkeerplaats te beginnen en voorzichtig gevraagd of zij wel vaker toeristen van de kant van de weg moesten pulken. Ook nog gevraagd of het mogelijk was Luca naar de parkeerplaats te laten gaan en de auto tot bij de aanlegsteiger te rijden. Er werd wat “Yes” gekoeterwaald en er werd (kennelijk) overleg gepleegd. Hoe dan ook bij het uitstappen werd mij gezegd dat de auto er binnen een paar minuten zou zijn. Nu is Luca best fit, maar het was mij wel duidelijk dat hij het over een andere auto dan de onze had. En verdomd, er verscheen een soort busje. Wij met zijn viertjes en nog een drietal ploften neer op zalige droge banken. Het feit dat de chauffeur parkeerplaats 2 keihard voorbij reed, deed mij in eerste instantie totaal niets. Ik riep nog wel iets van parkeerplaats 2 en kreeg als antwoord “special tour”. Wat mij betrof kon hij via Rome rijden. Ik zat prima en mijn rug deed geen pijn meer. Deze speciale behandeling voor grijze oude mannetjes met aanhang bleek nog eens een keer gratis te zijn ook. Kon echter niet nalaten de chauffeur een biljetje van het plaatselijke poppengeld in handen te drukken. Vervolgens naar onze slaapstee van die avond. Bevond zich in de wereldstad Irrinovac (Rakovica). Schitterende accommodatie. Bij het flink openzetten van de douche zullen lichtgewichten best wel eens de badkamer uitgespoten zijn.

Het via Tripadvisor uitgezochte restaurant gelaten voor wat het was en het aangrenzende alternatief van onze klandizie voorzien. Zelf al voor de meute uit die kant op gestrompeld en mij op een Balantines getrakteerd. Was al aan het bier toen de rest van het gezin arriveerde. Eten was er niet daverend, maar vast wel voedzaam. Ik heb het nog tot rond de klok van 23 uur weten te redden met het schrijven van mijn vorig verslag en toen was ook de reservetank zo’n beetje leeg. Zaterdagmorgen prima ontbeten (met o.a. een stevige omelet) en bij de receptie met Euro afgerekend. Het resterend poppengeld (Kuna) bewaard om nog een keer (zeer) goedkoop te tanken en nog wat boodschappen te doen. Daarover en onze reis in Slovenië meer in het volgend verslag. Laat ik hier besluiten met de vaststelling dat toen de klinkers aan de diverse talen werden uitgedeeld, de Kroaten en de Slovenen niet vooraan hebben gestaan. Ter compensatie hebben ze wat vreemde leestekens ontvangen en die worden dan bovenop een “c” of een “z” geplaatst. Overigens hebben ze de klinkers wel, maar ze gebruiken ze weinig tot zeer weinig. In ieder geval onvoldoende naar mijn smaak.