Van Porec zelf herinnerde ik mij het hotel “op de hoek”. Palazzo zou het nu heten. In 1967 misschien ook wel. Toevallig kwam er een Nederlandse reisleidster met een horde volgelingen en deze dame wist haar kudde (en ons als ongeplande bijvangst) te vertellen dat dat hotel op de hoek het oudste hotel van Porec is. Ja FraLa, de jaren gaan tellen als blijkt dat je over dit soort zaken mee kunt praten (wat ik trouwens niet heb gedaan, want reisleidsters hebben het vaak al moeilijk genoeg).

Timing was niet onaardig, want er ging al rap een bootje naar ‘mijn’ vakantie-eiland van weleer. Kleindochter vond dit boottochtje “leuk”. (Klein-)kinderhand is gauw gevuld, want de oversteek nam amper 5 minuten in beslag. Ik kon mij niet aan de indruk onttrekken dat het veerbootje aanzienlijk groter is gegroeid. Vast veel King Corn gegeten. Zowel op heen- als terugreis met ontzag gekeken naar de pieren in de nabijheid van de haven en vanaf het eilandje. Vanaf het vaste land is er eerst een flink stuk niets. Gewoon water dus. Dan een doorgang en vervolgens weer een pier die tot aan het eiland doorloopt. Het ontzag gold niet zozeer deze pieren, maar het feit dat ik na het missen van het laatste veerbootje mijn kleren met mijn broekriem op mijn hoofd heb gebonden en zwemmend het eilandje meende te kunnen bereiken. Uit het feit dat ik er nu verslag van doe mag worden afgeleid dat dit avontuur goed is afgelopen. Geen truc die ik heden ten dage nog graag eens zou herhalen. Aangekomen op het eiland keek ik tegen een knots van een hotel aan. Zag er te groot en vooral te luxe uit om daar destijds mijn schamele spaarcentjes aan te hebben besteed. In een soort bouwval meende ik de eetzaal van weleer te herkennen. Bleek te kloppen. Er scharrelde een Duits paar rond en tenminste ‘hij’ (maar zij misschien ook wel) kende het eilandje ook van pakweg 40 jaar terug. Zij hadden bovendien ergens een autochtone bejaarde gevonden, die dit allemaal had bevestigd. Ook de aanlegsteiger was verplaatst. Elena vond het ook een fijn eiland, want er woont een konijn en daar huppelde zij zielsgelukkig achteraan.

Daarna was er het bezoek aan de grotten van Barredine. Nu ben ik eigenlijk wel een beetje klaar met grotten, maar deze oogde op de plaatjes erg fraai. Bij de kassa was ik echter zo oplettend ergens te lezen dat er 270 treden waren en dat er zo’n 50 meter moest worden afgedaald. Dat is een redelijke kerktoren. Nu vind ik afdalen niet zo’n drama, maar je moet ook weer omhoog. Je kunt dan wel leuk proberen te doen en vragen of er een lift is, maar dat is een vorm van humor waar je geen volle zalen mee trekt. Niet eens op Rottum. Alternatieve oplossing: Laat het jonge spul het even zonder mij stellen. Er mocht ‘beneden’ niet worden geflitst, maar Luca heeft een telefoon, die zonder te flitsen toch alles redelijk in beeld heeft weten te brengen. Ik kon dus precies bekijken wat ik allemaal had gemist. Qua tijd zaten Pula, Opatija en Reijka er eigenlijk ook al niet meer in, dus nog meer gemis. Op de kaart van Kroatië had ik tijdens het molletje spelen van de familie een weg gevonden, die fraai groen was gemarkeerd. Ging langs de kust richting Umag. Is echter geen aanrader. Later bleek dat de kaartenmaker niet kleurenblind was, maar dat - om voor mij volslagen onduidelijke redenen – op deze kaart de kleur rood wordt gebruikt om panoramisch fraaie wegen mee aan te geven. Bij de grotten waren wij aan de praat geraakt met enkele zuiderlingen en die waren best enthousiast over Rovinj. Na de tegenvaller van de weg naar Umag dus via de snelweg die kant op. Wij kwamen eerst bij de haven van deze wereldstad. In de diverse havens, die wij inmiddels hebben gezien, dobberen jachten, die allemaal mee kunnen doen in reclamefilmpjes over de Staatsloterij en zo. Ik ben geen expert, maar verwacht niet dat je met een getal van minder dan 7 cijfers erg ver komt. In een wat billijk ingericht tentje een tosti weggeknabbeld. Aan de overkant van de haven zagen wij het oude centrum op een soort heuvel. Na diverse pogingen niet kunnen constateren of de straten breed genoeg zijn om met de Epica doorheen te rijden. Het is een voetgangersgebied. Dat is Hum, de kleinste stad ter wereld ook, maar veel overzichtelijker en nagenoeg gelijkvloers. Zie verslag “Afzien etc”. Het centrum van Rovinj, ongetwijfeld rijkelijk voorzien van winkeltjes met prullaria, dus gelaten voor wat het is. Terug naar onze stacaravan was het nog maar een klein stukje. Imponerend is de fjord waar je langs komt. Ben zelfs teruggelopen over een vluchtstrook van enkele decimeters en dat is met mijn buik nu een riskante onderneming. Iets verderop was een uitkijktoren. Je zag de flord wel, maar het was niet overweldigend. De stabiliteit van deze toren (pakweg 10 meter hoog) was van bedenkelijke kwaliteit. Linda besloot haar kind in veiligheid te brengen en niet te wachten tot het ding om zou kieperen.

Terug bij de stacaravan gingen Luca en Elena nog even aan de wandel. Het duurde niet lang of er werd geroepen dat Opa Frank zich diende te melden. Na de gespotte eekhoorn van de dag ervoor, was Elena nu op een egel gestuit. Daar breek je op Sardinië niet bepaald je nek over, dus het enthousiasme van Elena was groot. Eerder op de dag al een konijn en nu weer een egel. Topvakantie! Zoiets maakt hongerig en wij hadden weinig reden de gastvrijheid van het eerder bezochte restaurant niet nogmaals op de proef te stellen. ‘Onze’ ober zag ons parkeren en begon al enthousiast te wapperen met zijn armen. Op het laatste moment rechtsaf slaan en het aangrenzend restaurant bezoeken, was een voorstel wat het niet haalde. Was ik zelf best blij om, want er opnieuw prima gegeten. Wij zijn nu zelfs opgenomen in de rijen der tevreden gasten en op Facebook vereeuwigd. https://www.facebook.com/photo.php?fbid=628916247186627&set=pb.473255419419378.-2207520000.1400187617.&type=3&theater

Dom genoeg wel vergeten een kurk te bietsen. Bij het boodschappen doen hadden wij ook een flesje merlot in het mandje gedaan. De stacaravan bleek niet uitgerust met een kurkentrekker, maar deze opa gaat zelden zonder dit gadget van huis. Nadere inspectie leerde echter dat deze fles was afgesloten met een kroonkurk. Restant wijn in de wasbak of het toilet laten stromen valt bij mij onder het hoofdstuk “Drankmisbruik”. Bij gebrek aan goede afsluiter de inhoud nu overgeheveld naar een waterflesje met afsluitbare dop.

Het is nu tijd om te douchen en te ontbijten. Na elkaar en niet gelijktijdig. Het verhaal over de regenachtige dag van gisteren, waarbij het flink afzien voor deze grijsaard was, zal later volgen.