Gisteravond al redelijk vroeg het mandje in. Toch iets van 9 uur achter het stuur gezeten en totaal 874 km afgelegd. Zoals al geschreven zijn de plannen voor heden qua kilometers een stuk bescheidener. Ben niet verder gekomen dan 360 km.

De zogenaamde Koningskastelen hebben een zeer hoog Volendam-gehalte. Grote bussen braken horden met Aziatische toeristen uit. Die gaan dan braaf in de rij staan bij een andere bushalte en daarmee kom je bij de kastelen. Met name Neuschwanstein vind ik wel een leuk ogend gebouw, maar om het van binnen te bekijken… Moet ik eerst op les in Duitse geschiedenis, of erger nog alle Habsburgers uit mijn hoofd leren. Ik heb het al niet zo met “burgers”. Al moeite genoeg een gewone hamburger en een cheeseburger uit elkaar te houden. Eenmaal binnen in zo’n kasteel krijg je dan te zien op welke stoel Ludwig de Tweede heeft gezeten. Ga ik niet van uit mijn dak. Dus niet met de “shuttle”, of hoe de Duitsers dat ook noemen, naar boven en dat impliceert tevens dat ik dus ook geen foto heb gemaakt vanaf het punt waar een beetje toerist dat dus wel doet. Wel vanaf enkele andere punten waar slechts een enkele toerist die moeite neemt. Als mooi-weer-fotograaf redelijk gehandicapt, maar ik zal toch een resultaat laten vertonen.

Na dit culturele uitstapje ben ik via een binnenweggetje de grens met Oostenrijk overgestoken. Vlak daarvoor mijn vignette (moet je hebben als je op autobahnen gaat rijden) aangeschaft. Ik was Oostenrijk amper binnen of het weer begon op te klaren. Kreeg zelfs neiging mijn linkerarm alvast in de grondverf te zetten. Kan hij in Kroatië mooi bruin worden afgelakt. I.v.m. het redelijke weer het ommetje naar Längenfeld in het Ötztal gemaakt. Daar kan je wel in, maar je moet er via dezelfde weg weer uit. De pas aan het eind, die toegang tot Italië geeft, is nog gesloten. Op de heenweg weer eens geen weerstand kunnen bieden aan een bordje Wasserfall. Waren wel wat extra kilometers. Gekozen voor de panoramische aanblik. Dat scheelde een paar wandelschoenen. Om nu te zeggen dat het spektakel alleszins de moeite waard was. Nee! Maar zoiets kun je uitsluitend constateren als je die moeite hebt genomen. Alvorens het Ötztal te verlaten heb ik mijzelf verwend met een bakje koffie en een stuk Apfelstrudl. Leek mij wel gepast. Van het natuurschoon hier in Tirol word ik zonder meer vrolijk. Ik snap nu ook hoe die lieden hier tot jodelen zijn gekomen. Tirol strekt zich – zoals de geografisch beter onderlegden onder ons al wisten – uit tot in Italië. Iemand met gevoel voor richting heeft voor dit deel Zuid Tirol als naam bedacht. De fraaie natuur trekt zich van landsgrenzen niets aan.

Rond de klok van 16 uur was ik bij mijn hotelletje. Dienstdoende receptioniste bekeek mij eens goed en besloot toen om mij niet kamer 57 maar 44 te geven. In het bed van 44 heb ik lekker de ruimte. Direct na aankomst zo’n beetje alle beschikbare stopcontacten in gebruik genomen voor het nodige oplaadwerk. Batterijen/accu’s van fototoestelletjes, de iPad en de lap-top lust ook graag stroom. Het is geen mega groot hotel, maar er was gelukkig wel de mogelijkheid een biertje te bestellen. Nuttig ik op de kamer, terwijl ik verslag doe. Voor de gezelligheid (?) kreeg ik er ongevraagd wat chips bij en zelf had ik nog een stuk Goudse van thuis mee. Na het ‘reichhaltiges Frühstücksbuffet’ van hedenmorgen, de forse moot Apfelstrudl en de borrelhapjes is het nog maar de vraag of er van pizzeriabezoek nog wel iets gaat komen. Inmiddels besloten een broodje van het huis te bestellen. Plus een rood wijntje.

Voor de mensen die binnenkort moeten tanken heb ik nog een tip: Moet je in Oostenrijk doen. Prima prijs daar. In Kroatië zou het zelfs nog goedkoper moeten zijn. Kan ik morgen dus controleren, maar eerst naar de luchthaven van Treviso om de Sardijntjes op te halen. Tenminste, als ik niet voor die tijd ben gesmolten. Er staat hier ergens een verwarming aan alsof het woord klimaatopwarming deze streek nog niet heeft bereikt. Vlijtig aan knoppen gedraaid en het raam even open gezet. Dat gaat straks beslist weer dicht, want er komt nu een knap frisse berglucht naar binnen.

Heb ik nog iets vergeten te melden? Ja dus. Tot tijdens het douchen kon ik eigenlijk niets negatiefs over mijn hotel van gisteravond bedenken. Maar opeens was het warme water op en zoiets tempert mijn enthousiasme. Verkortte het douchegebeuren ook aanzienlijk. Stond daardoor zelfs voor opening al aan de deur van de ontbijtzaal te rammelen. Bij mijn tweede poging kwam ik de hotelier tegen. Vroeg of ik mijn kamer had gevonden. Zo’n vraag beantwoord ik uiteraard met “Nee”. Ik voegde daaraan toe dat ik op de trap had geslapen. Duitser met gevoel voor humor, want hij kon deze reactie wel waarderen. Ontbijt was overigens prima de luxe. Vanwege de koud-water-kuur hoefde ik geen kur-tax te betalen. Deze slaaphut nu toch ook maar voor de terugreis geboekt. Kreeg de garantie dat zich dan geen doucheproblemen zullen voordoen.

Tot slot dien ik nog te vermelden dat ik ergens een waanzinnig groot bord met “Zimmer frei” meende waar te nemen. Ook op een rare plaats. Een soort industrieterrein langs de grote weg. Na nogmaals kijken, maar nu met scherpstelling, bleek er “Zimmerei” te staan en keek ik dus naar een timmerfabriek.

Bij dat broodje, wat op zich al lekker was, kreeg ik een rode wijn waarvan ik onmiddellijk een pijpleiding wens tussen de betreffende wijnboer en mijn huis. Eens kijken of ik nog een glas kan bestellen. Gelukt! Nog even gebabbeld met een paar andere gasten van het hotel. Laten ze nu uit California komen. En niet eens zo gek ver van Helly vandaan.