Over het laatste deel van de thuisreis valt weinig bijzonders te melden. Het onbemande hotel was ’s ochtends wel degelijk bemand en het ontbijt was goed. Het weer iets minder en de ruitenwissers moesten aan de bak. Zo halverwege mijn te bezoeken Eifel-adres begon het droog te worden en kon ik de aankomsttijd van Truus weer eens aanvallen. Deze vakantie ergens op gedrukt bij Truus en er verscheen een schermpje met diverse data. Top van 211 km/uur zag ik ergens staan en dat deed mij wel grijnzen, want volgens het boekje kan ‘ie’ maar 209. Zal wel vals plat naar beneden of sterke wind mee zijn geweest.

De “Gastfreundlichkeit” van mijn “Eifelvrienden” kennend en wetend dat er ’s middags warm wordt gegeten, had ik vooraf al verzocht geen bijzondere dingen uit te halen en aangegeven dat ik met een kop koffie al tevreden zou zijn. Dus wordt mij meteen na de koffie gevraagd of ik asperges lust. Blijkbaar weet men dat bij dit soort situaties een natte vinger al genoeg is, want men had ook al een bedje voor mij gespreid. Dit keer weerstand kunnen bieden en als compromis werd een broodmaaltijd geregeld. Met dusdanig veel lekkers erbij dat ik voor mijn diner in Almere af kon zeggen. Voor de grens nog even getankt en bij Lidl (o.a.) Veterano ingeslagen. Rond 19.45 uur thuis en geconstateerd dat alle aangeschafte flessen heel waren gebleven. Dat scheelde een slok op een borrel en die heb ik dus meteen maar ingeschonken. Had ik wel verdiend. Vrij vroeg de koffer in, want zaterdagmorgen meteen weer aan de slag. Brokjes verdienen voor de volgende reis.

Inmiddels ben ik al weer ruim een week thuis en kijk met genoegen terug op deze trip. Vooral kleindochter Elena heeft mij buitengewoon aangenaam verrast. Er is samen 1.890 km afgelegd en bij nog geen centimeter daarvan heb ik een wanklank gehoord. Er werd gespeeld met kleurtjes, of met vader of moeder. Soms werd er een liedje gezongen (Hallo meneer de Uil) en er werd regelmatig een tukkie gedaan. Uit het feit dat de teller totaal 4.743 afgelegde kilometers aangaf, mag geconcludeerd worden dat heen- en terugreis 2.853 kilometers in beslag hebben genomen. Dat is inclusief omrijden i.v.m. Zwarte Woud bekijken en omweg via vrienden in de Eifel.

Waren er minpunten? Ja, twee. Het weer bij de meren van Plitvice liet duidelijk te wensen over. Het tweede minpunt was het pinnen bij de Erste&Steiermärkische Bank (bij de Pin-automaat staat \"Erste\"). Op het scherm had ik al een heel verhaal gelezen (en dat staat ook op je bonnetje) dat je “agreed” met de wisselkoers. Nu zijn er dagen dat ik de correcte wisselkoers tussen Euro en Kroatische Kruna niet bij de hand heb, dus ik dacht bij het lezen van deze boodschap: “Zal allemaal wel, maar ik moet toch van dat poppengeld hebben om mijn eerste pivo mee te betalen”. Na de tweede keer pinnen (bij een nette bank) en een verschil van bijna €.13,- constaterend (€.275,51 eerst en nu €.262,67) voor hetzelfde bedrag aan Kruna besloten deze Oostenrijkse/Balkanse mafiabank NIET aan te bevelen en er zelf in de toekomst ook nooit meer gebruik van te maken. (Via “currency converter Oanda” thuis de wisselkoersen op de pin-data gecheckt. Verschil zou een centenkwestie geweest moeten zijn!)

Om mij thuis wat op te vrolijken, zijn Luke en vervolgens ook Joost gearriveerd. Of jullie die moeten kennen? Nee dus. Het zijn de schilders, die de buitenboel van een nieuwe verflaag komen voorzien. Komt allemaal door buurman Arjan. Tijd terug moesten “we” (inclusief buurman aan andere kant van Arjan) allemaal een nieuwe dakgoot hebben. Of we nu ook weer meededen met verven. Het idee zelf niet meer op een ladder te hoeven, sprak mij zeer aan. Bovendien is mijn ladder niet lang genoeg om ook de ramen van de tweede verdieping te doen. Ingehuurde professionals zijn vroege vogels, die 7.30 uur een normale tijd vinden om aan te bellen en aan de slag te gaan. Dat het op zaterdag rond die tijd al licht is, weet ik uit eigen ervaring met de krant. Blijkt op andere dagen van de week dus ook het geval.

Linda had goede redenen de vakantie te laten plaatsvinden op de nu gekozen dagen en niet een week later, zoals ik oorspronkelijk van plan was. Voordeel is dat ik nu ook de eerste speelweek van Roland Garos heb kunnen volgen. Zie tal van spelers in oogverblindende ‘pech-onderweg-shirts’. Dusdanig oogverblindend dat een nieuw ongeluk mij onvermijdelijk lijkt. Heeft ook uitwerking gehad op mijn TV. Was nog een ouderwetse. Zo eentje waar je een vorkheftruck voor moet inhuren om hem te verplaatsen. Ouwe trouwe begon erg rood beeld te vertonen en nu viel dat beeld ook nog eens elke tig seconden weg. Kijkt niet ontspannen, dus internet op. Niet zo waanzinnig lang geleden een platte Sony voor op de slaapkamer gekocht en dat vind ik een braaf toestel. Het betreffende typenummer intoetsen, leverde helemaal niets op. Volgens mij veranderen ze de typenummers zodra je met een toestel de winkel verlaat. Sony met ander typenummer doet het echter ook goed.

Mijn ‘tweede stem’ (ik heb hier al eens een voorbeeld van gegeven bij een van de Sardinië-avonturen) had vanavond ook weer babbels. Tijdens de avonddis dacht ik “ik mis iets”. Waarop mijn tweede stem opperde: broccoli? Nu hebben groenten en ik al sinds mensenheugenis een soort haat-liefde-verhouding, maar sinds Ineke er niet meer is, vind ik de kleur groen iets voor de tuin en niet voor op mijn bord.Tweede stem is dus voer voor psychologen.

Mensen die zich zorgen maken over de vitamientjes, kan ik gerust stellen. Ik heb zowel op de begane grond als één hoog bussen met Karvan Cevitam staan en die zijn regelmatig aan vervanging toe. En ik heb de afgelopen dagen zoveel aardbeien gegeten, dat ik risico loop weer jeugdpuistje te krijgen.

Tot slot nog een aantekening gevonden, die ik hier dan maar aan vast plak. Wat is een Chinees gerecht voor in bed? Een loempyjama.