3/9

Niet echt laat op pad. Na de lunch op 2/9 was er een lampje op het dashboard gaan branden. Had bij ingeruilde auto ook al gebrand. Betreftbandenspanning. Bij droog weer al geconstateerd dat het geen ‘leegloper’ betrof. Zag mij al komen aanzetten bij dezelfde bandenboer als in april en opnieuw gedoe met thuisgestuurde cheque(s). Banden oogden echter gezond en dat was de ochtend van 3/9 nog steeds het geval. Lampje brandt zich maar suf.

Besloten niet op zoek te gaan naar de plaats waar een nette foto is gemaakt (iets met Roque River Gorge). Direct richting Crater Lake. Bleek een slim plan. Crater Lake was in april al indrukwekkend, maar nu helemaal. Leek ook groter op de een of andere manier. Bovendien kon nu de Rim Drive bereden worden. Zowel de westelijke als de oostelijke. Voor laatste gekozen en Crater Lake van meer dan een camerastandpunt kunnen bewonderen en fotograferen. Na het verlaten van Crater Lake N.P. verder noordwaarts. Een mens raakt snel verwend m.b.t. natuurschoon. Voor 17 uur ingecheckt bij Econolodge te Prineville (Oregon). Net als die in het voorjaar een nette variant van een doorgaans niet zo geweldige keten. Niet zo gek lang voor aankomst in Prineville ergens een Subway gescored. Helly was al vergeten dat wij ons aan dit broodje in april ook al eens hadden bezondigd (ikzelf al tig keer) en was voor het avondmaal weer voordelig te onderhouden. Zelf ben ik toch maar even naar het belendend perceel gewandeld en daar een kleinigheid genuttigd. Helly maakte van mijn absentie gebruik de airco uit te zetten. Bij terugkomst van het geknabbel had ik dus het idee dat ik een sauna binnenstapte. Een tweede handicap bij het schrijven van deze verslagen is het feit dat ik naast een constant naar een andere zender weggezapte TV zit. Zus is echter 80 en heeft het bij die leeftijd passend inlevingsvermogen. Straks gaat zij slapen en het zal mij niet verbazen als zij even later klaagt over het lawaai van mijn toetsenbord. Vind ik allemaal humor. Na het bekijken van Crater Lake en omgeving zal men van zeer goede huize moeten komen om mijn vakantieplezier van vandaag te vergallen. Maar ook Helly neemt alles per dag. Morgen dus een nieuwe etappe en geen kleintje.

Wij besluiten de plastic ontbijtrituelen een keer over te slaan en fatsoenlijk te ontbijten in de tent waar ik de avond daarvoor was. In de categorie een ontbijt dat staat in de maag een prima deelnemer. Alleen al het woord lunch zou bij ons beiden redelijk spontane braakneigingen tot gevolg hebben gehad.

Wij gaan van Prineville voornamelijk oostwaarts richting Baker City. Onderweg spot ik (opnieuw) een roedeltje pronghorns en tot twee maal toe een coyote. Bij het tweede exemplaar ben ik omgedraaid om hem/haar te fotograferen, maar nergens meer een coyote te bespeuren. Zijn die krengen goed in. Voorts nog een slangenarend met (nog kringelende) prooi zien vliegen. Zo’n arend moet volgens mij stevig aan de bak als het op vangen aankomt, want veel vlees zit er meestal niet aan zo’n slangetje.

Voor een bak koffie hadden wij nog wel plaats en bij Dayville of iets dergelijks zien wij een aantrekkelijk café. Moet je bijtijds stoppen anders ben je het plaatsje al weer uit. Vriendelijk meisje vraagt welke taal wij spreken. Blijkt dat de uitbaters van deze tent de achternaam Van Texel dragen.

Wij karren door een steeds afwisselend landschap door tot Baker City en nemen daar de Interstate 84 naar het Noordwesten. Nogal wat wegwerkzaamheden, maar geen vertraging. Via de Interstate 82 belanden we in de staat Washington waar we in Kennewick overnachten. Het straatje van ons motel werd door de GPS niet herkend en met een belendende straat van de plattegrond op de bevestiging wist Vivian (lees verslagen eerdere VS-reis) ons op een volmaakt onlogische (en onjuiste) plaats af te zetten. En vandaar moet je dan toch je stekkie weten te vinden. Zus krijgt per dag meer respect voor (o.a.) mijn padvinderscapaciteiten, want niet veel later staan wij voor de deur van ons motel. Kamer is fors aan de maat. Naast 2 queens bedden is er ruimte voor een forse tweezitsbank. Daarnaast is er een soort keukentje met volwassen ijskast en ik zit mijn verslag zeer comfortabel aan een tafel annex buro te tikken. Motel draagt de naam Kennewick Suites, dus dat zal de ruimte wel verklaren. Morgen in British Columbia (Canada) hebben we ook al iets met “suites” in de naam. Ik word nog deftig op mijn ouwe dag.

Op mijn laptop heb ik de plattegrond van onze omgeving ondersteboven waardoor de zoektocht naar het vooraf uitgekozen Thaise restaurant op een mislukking uitdraait. Het behelpen bij de Chinees is echter uitermate prettig. Aan de porties moeten we (zus eet niet zo vaak meer buiten de deur) flink wennen. Van hetgeen er bij ons vertrek in de rubriek “krijgen we niet meer op” werd achtergelaten, kan een hongerig echtpaar zich tegoed doen zonder ontevreden het pand weer te verlaten. De gebruikelijke procedure om de restanten in een styropor doosje te doen en later nog eens op te warmen, is aan ons niet besteed. Vind ik trouwens ook wel weer humor. Onze “suite” heeft wel een magnetron (zie je op de meeste motelkamers trouwens wel), maar een bord, pannetje, bestek etc…. Jammer, maar helaas. Maar misschien komt dat omdat ik gewoon een ‘dubbele kamer’ heb geboekt.

In Baker City hebben we een Safeway bezocht. In eerste instantie omdat de Chardonay van Helly aan vervanging toe was. Omdat we er toch waren, een tweetal blikken Budweiser voor grote dorst en een sixpack voor middelbare dorst (16 fl. oz.) aangeschaft. Plus wat kaas voor bij de borrel en een rolletje Mentos (jazeker van ONZE Van Melle uit NL). Het sixpack is tijdens mijn computertijd gereduceerd tot een threepack en de kans dat ik zonder toiletbezoek de ochtend haal, acht ik gering. Zaklampje dus maar vast standby zetten.

Morgen zullen we Canada bereiken. Ben benieuwd of de Canadian Mist daar goedkoper is dan in de VS. Niet dat ik risico loop droog te vallen (ik ben geen polder), maar gewoon nieuwsgierig. Uitgerekend dat er sinds vertrek uit Lodi 1.111 mijl zijn afgelegd. Niet gek voor 3 dagen. Helly mompelt af en toe dapper dat Ed (mijn te vroeg overleden zwager) mij op een dergelijke mijlverslindende trip niet vergezeld zou hebben. Zus is dus een stuk dapperder. Ik maak haar blij door haar ons tweedaags verblijf nabij Glacier Nat. Park in het vooruitzicht te stellen. En ook overmorgen betreft het een korte etappe. Maar morgen is het toch weer zo’n 6 uur sturen. ‘So far so good’. Het weer (m.u.v. eerder omschreven hoospartij) is uitstekend. Heden ruim 30 graden en redelijk zonnig.

Voor fanatieke volgers die zich afvragen of er van Prineville naar Kennewick geen slimmere route was te bedenken: Jazeker wel, maar bewust niet voor gekozen. En dat heeft dus niets met de hierboven vermelde aanschaf te maken. Safeway zie je (bijna) overal.