Op dag van vertrek dus al iets van 6 uur wakker. Rustig de tijd kunnen nemen de wekker af te zetten en mijn mobieltje 'uit'. Dat laatste hielp overigens geen zier. Nooit geweten dat die dingen zo plichtsgetrouw zijn. Ergens onderweg naar het vliegveld begon mijn fototas tegen me te lullen. En even later hoorde ik het weer. Bleek mijn mobieltje in de uitstand toch in staat te vertellen dat het tijd was om op te staan. Ik heb een zeer goedkoop dingetje (€.25,-). De vorige was nog goedkoper. Die kreeg ik van Rabobank cadeau. Moest ik wel via hun opwaarderen. Is Rabo niet echt rijk van geworden. Apparaatje heeft zich letterlijk doodverveeld en is nu hemelen.

Misschien dat zo\'n I-phone - waaraan je via Siri (o.i.d.) instructies kunt geven - het overbodig gebabbel had kunnen staken, maar om daar nu zo\'n prijzig ding voor te kopen...

Bij het naar de auto brengen van een deel van de bagage heb ik een stop bij de receptie gemaakt. Vooral voor een kop koffie èn om te melden dat mijn wake-up call niet meer nodig was. Receptioniste keek mij aan of ik van een andere planeet kwam. Had ook geen enkele belangstelling voor mijn kamernummer en van mededogen met het dienstdoende apparaat was dus evenmin sprake. Zo\'n wake-up call gaat tegenwoordig natuurlijk via een computer, maar hoe dat precies werkt... geen idee. Ja, de telefoon zal op de gewenste tijd wel overgaan en als je opneemt, is de computer blij en tevreden. Maar wat als - zoals in mijn geval - de kamer inmiddels is verlaten. Blijft die computer dan manmoedig doorbellen? Worden de buren op den duur gek van dat gebel? Wordt uiteindelijk de receptie gebeld met de noodkreet dat er in kamer 234 niet wordt opgenomen en dat misschien 911 ingeschakeld moet worden. Blijft voor mij giswerk.

Badkamer van laatste motel was vrij kwistig omgesprongen met het aanbrengen van spiegels. Voor het eerst sinds lange tijd werd ik geconfronteerd met mijn achterwerk. Werd ik niet vrolijk van. Is geen zaak van levensbelang, maar dit onderdeel van mijn anatomie heeft betere tijden gekend. Verkeert daarmee waarschijnlijk/zeker in omvangrijk gezelschap. Helly vond dat ik nette voeten had. Nette voeten... Trek je ook geen volle zalen mee.

Vanwege vroeg opstaan dus zeer bijtijds op luchthaven. Het was wel druk op de weg, maar van files was niet echt sprake. Meneer van Alamo snapte iets niet. Hij had mijn huurkoetsje op 2 manieren in zijn handcomputer ingevoerd, maar volgens dat apparaat was de auto niet verhuurd en zou ik dus geen rekening krijgen. Man opgebiecht dat ik de auto op voorhand al had betaald. Moest ik naar een juf in een hokje. Kwam goed uit, want ik had ook nog een autoband te declareren. Probleem 1 was via haar grotere PC vrij snel opgelost. Voor de declaratie moest zij haar hokje uit en verdween zij door een deur uit zicht. Na geruime tijd verscheen zij weer en wist zij mij te vertellen dat ik van het hoofdkantoor een cheque thuisgestuurd zou krijgen. Jippie! Zal een bank hier wel weer de nodige commissiepenningen voor berekenen. Zal hier en daar offerte vragen over inwisselkosten. Van gewoon op mijn bankrekening overmaken hebben ze in die bananenrepubliek van de VS waarschijnlijk nog nooit gehoord.

Richting vertrekhal vervolgens. Horloge mocht om blijven, maar schoenen uit (narcoticahonden en andere snuffelaars naar contrabanden worden angstvallig uit de buurt gehouden) en zelfs je zakdoek moest je uit je zak halen. (Wordt daarmee gewoon een doek.) En natuurlijk je riem af. Als alles weer op zijn plaats zit naar de gate van vertrek. Mij aldaar tegoed gedaan aan de verzamelde restanten chips en aanverwante zoutjes. Van Cheez-it had ik nog dusdanig veel dat dit inderdaad de jaszak in is gegaan. Heb er thuis nog van zitten genieten.

Op een gegeven moment gaat de slurfdeur open en komen er passagiers uit. Zou een vlucht uit Atlanta betreffen. Er komt mij toch een zootje ongeregeld naar buiten. Herinner mij vaag dat de NS lang geleden nog een derde klas had. Met houten banken, waar wat plastic overheen was gespannen. In 1^e klas had je nog echt pluche. Vliegen is al lang geen elitair gebeuren meer, maar dit waren echt lieden die de huifkar hadden gemist op weg naar het Wilde Westen. Opvallend vond ik ook dat flinke plukken passagiers een hele tijd later pas uit de slurf kwamen. Die moesten zeker de film nog uitkijken, of kregen zonder hulp hun riem niet los. Veel vreemde snoeshanen en snoeshennetjes. Met mensjes kijken had ik toch een topdag. Zo\'n beetje naast mij zat een jongedame ook klaar voor vertrek. Naar haar schoenen kijkend dacht ik eerst dat ze in een pudding was gestapt, maar het bleken ‘gewoon\' roze schoenen. Haar verschijning was ‘bijbehorend\'. Toen uiterlijk schoon werd uitgedeeld, heeft zij niet in de rij gestaan, maar gewoon genomen wat er overbleef. Aan in de rij staan bleek zij een hekel te hebben, want zij nam met haar platina handbagagelabel een forse voorsprong op mij bij het instappen. De dame die de check-in verzorgde, deed mij denken aan een omgekeerde buikspreker. Bij een goede buikspreker hoor je wat er wordt gezegd en zie je de mond niet bewegen. Bij deze dame zag je haar mond bewegen en je hoorde geluid, maar wat er werd gezegd was volmaakt onduidelijk. Haar zuster werkt mogelijk als purser bij de KLM (of de bij kinderstoel 23K behorende speaker was defect, maar de KLM-gezagvoerder verstond ik duidelijk, dus trek jullie conclusies maar).

Delta verzorgde de eerste etappe naar New York (JFK) met een m.i. wat oudere 757. Raampje zat ter hoogte van mijn kin. Als je iets van je poppenmaaltijd laat vallen (kon niet tijdens eerste etappe, want er was geen maaltijd) en je wilt dat oprapen, moet je met mijn toch niet exorbitante lengte ongeveer met je hoofd in iemands kruis hangen om dat voor elkaar te krijgen. Uit een dergelijke situatie voortvloeiende gesprekken heb ik weten te voorkomen door alles wat ik heb laten vallen (was vrij weinig) gewoon te laten liggen.

Delta vertrok ruim een uur na schematijd, maar dat was volgens de gezagvoerder geen punt, want we zouden rugwind hebben. I.v.m. late vertrek en door de 3 uur tijdsverschil met NY voelde ik mij niet bezwaard de stewardess om een whisky te vragen. Of ik Dewar lustte. Ja dus. Dat is $.7,- Wilt u er 1 of 2? Doe maar 2. Misschien val ik beter in slaap. Het offer van $.14,- mocht niet baten. Had ook geen effect op etappe 2. Wel ogen dicht gedaan, maar niet geslapen. Doordat ik wakker bleef geconstateerd dat rugwind er inderdaad was. Snelheid liep op tot flink boven de 1.000 km/uur. Dus mooi op tijd geland op JFK. Nu had ik daar 3 uur de tijd om over te stappen, dus erg hard hoera voor de rugwind heb ik nu ook weer niet geroepen. Naar de KLM-gate (ander terminal) vergde een ritje per bus, maar voor je aan dat ritje toe was, diende een etappe van de avondvierdaagse te worden afgelegd. Zowel bij aankomst als vertrek was de aanblik van een verlicht New York de moeite waard.

Moest er geen moeite voor doen trouwens. Al helemaal niet bij vertrek, want raampjes KLM-toestel (747 combi) zaten een stuk hoger.

In wachtgebied voor de bus bevond zich ook een drietal vrolijke meiden uit Orlando. Zij gingen naar Barcelona en zouden meer dan 25 uur onderweg zijn. Blij dat ik dit soort jeugdige overmoed ver achter mij heb gelaten. Betreffende dames waren van de dunnere soort. Een op den duur met uitsterven bedreigde variant van de VS-burger. Resistente types zullen t.z.t. waarschijnlijk door een brigade obesitas-figuren op scootmobiels bijeen worden gedreven om een verplichte hamburger-kuur te ondergaan.

Zowel de (vlieg-) afstand San Francisco > New York als de afstand New York > Schiphol moest het afleggen tegen de door mij per auto overbrugde afstand van ruim 4.000 mijl. Ook de KLM-kist profiteerde van rugwind (1.054 km/uur op een gegeven moment) en dit had een landing van ruim 1 uur voor schematijd tot gevolg. Na taxiën teruggebracht tot precies 1 uur. Geen gedoe om Nederland binnen te komen. Pier afwandelen en meteen aan de dienstdoende marechaussee-er je paspoort tonen. Niks wachttijden van rond de 2 uur zoals in San Francisco. Het is dat ik kerels zoenen maar niks vind anders zou dit een goede gelegenheid zijn geweest. Koffer was er ook, al bleek deze bij thuiskomst doorzocht te zijn. Kaartje met die boodschap bovenop de overhemden gevonden. I-pad etc. is echter niet in beslag genomen. Voor de (mooiweer-) zeilers onder jullie: 23 april was een prima dag om op de Noordzee te zeilen. Geen golfje te bekennen.

Trein van 11.56 uur richting Weesp, daar overstappen en bij het station kijken of mijn eigen karretje nog wilde starten. Probleemloos. Linkerbeen laten ontwaken uit winterslaap, want er moest weer ontkoppeld en geschakeld worden. Dat laatste zal zelden met linkerbeen worden gedaan en zeker niet door mij wegens gebrek aan lenigheid.

Tijd genoeg om nog voor het krantenwerk de koffer naar boven te zeulen (pakweg 2x zo zwaar als op heenweg) en uit te pakken. In de woonkamer vond ik nog diverse herinneringssporen van het bezoek van dochter + kleindochter kort voor mijn vertrek naar de USA. Het raam van de schuifpui met de duidelijk zichtbare vingerafdrukjes (zeg maar handafdrukjes) van Elena wordt voorlopig niet gewassen. Overblijfselen van ‘leuk\' speelgoed als indianenveren en plakdiamantjes (nooit van gehoord, maar spellingscontrole ziet geen aanleiding dit woord te onderkringelen) vind ik op tal van plaatsen. Indianenveren hebben grote affiniteit met het tapijt en vergen een robuustere stofzuiger. Of je moet langer zuigen en een klein mondstuk gebruiken. Knikkers uit ‘de loop\' gehaald. Hap uit zak met speciaal voor kleindochter aangeschafte spekkies genomen. Ietsje hard geworden, maar nog goed eetbaar. Instructie aan Linda om overtollige etenswaar (en speelgoed) mee te nemen naar haar zuster in Landgraaf, of anders de vaste huisoppassers voor de keus te stellen e.e.a. te consumeren of weg te doen, bleek niet te zijn opgevolgd en diverse etenswaren kwamen bijna spontaan zelf de ijskast uitspartelen. Over eten gesproken. De vrijdagavond voor vertrek met beide dames een bezoek gebracht aan de naburige Italiaan. Toen Elena blij in het Italiaans een liedje begon te zingen, spoedde de eigenaar zich rap in de richting van het geluid. Om een lang verhaal kort te maken: I.p.v. rond 20.15 uur waren we kort na middernacht thuis en was de voorraad limoncello in Ristorante Musica aanzienlijk geslonken. Of het gezellig was? Wat dachten jullie zelf...

Terugblikkend op deze vakantie en mede gezien de reactie van zus Helly mag geconcludeerd worden dat het een succes is geweest. Niet bepaald veel cultuur opgesnoven. Afgezien van het feit dat ik op dit gebied vaak last heb van een chronisch verstopte neus, is Amerika ook niet de meest ideale bestemming als het om oude gebouwen, musea en wat dies meer zij gaat. Bij het 200-jarig bestaan van de VS wist Wim Kan destijds fijntjes op te merken dat onze Staatsloterij ouder was. Bij het cultureel erfgoed van dit land denk ik aan hoofdtooien van Indianen, strijdbijlen en vredespijpen. Of aan een oude huifkar, de hoed van een pelgrim en cijfers over bijna uitgeroeide bizons. Het gebrek aan cultuur werd echter ruimschoots gecompenseerd door het overweldigend aanbod van natuurschoon in tal van verschijningsvormen. Hoewel diverse reacties t.a.v. het door mij gefotografeerde bemoedigend waren, is het mij onmogelijk gebleken de echte schoonheid adequaat vast te leggen. Ik zou zeggen: Ga zelf maar eens kijken. Hoewel de Canadese Rockies nu nummer 1 staan op mijn wensenlijstje, zou ik het geen enkel probleem vinden diverse van de deze vakantie bezochte gebieden nogmaals te bekijken. Dat onverharde gebeuren in Noord Nevada wordt gegarandeerd overgeslagen.

Is zo\'n 500 km/dag niet veel zullen velen zich afvragen. Vind ik niet. Broer en zus zijn een beetje klaar met lange afstandswandelingen maken. Veel fraais was vanaf Viewpoints dan wel Vistapoints te bekijken en daarvan slijten je schoenen niet. En je blijft toch ook niet een half uur lang naar een schitterend meer staan gluren. Het na 4 uur sturen voor gezien houden, vind ik niet echt een optie. Zelfs als je 10 x 10 minuten pauze houdt (lijkt mij zeer veel), zou je rond de klok van 15.40 uur al in je motelletje zitten. Of nog vroeger als je eerder vertrekt. En dan? TV kijken op de kamer? Een wandeling in de buurt van het motel maken en proberen het verschil te ontdekken met de omgeving van het vorige motel (hetgeen om den drommel niet mee zal vallen)? Laat mij maar sturen.