Even voordat ik het vergeet: Vrijwel dagelijks worden foto\'s aan de bestaande serie toegevoegd. (Mits wij op pad zijn geweest en ik verbinding heb met internet.)

Na de afgelopen dagen was het nu toch wel weer tijd voor een gewone vakantiedag zonder averij en omdat gisteren het aantal mijlen op iets van 140 was blijven steken, hebben wij er vandaag een flinke snok aan gegeven. Helly is nu bewusteloos.

Heden ging het in eerste instantie verder noordwaarts (over de 97) en daar was slechts een miniem stukje een beetje saai aan. Het eerste stuk langs een van de meren nabij Klamath is zeer van de fraaie. Dat wij dit stuk voor een belangrijk deel gisteren al van de andere kant hadden gezien deerde onsniet in het minst. Op een vrij groenig stuk land had ik gisteren al een soort prairiehonden gespot. En op het asfalt een plat exemplaar. Vandaag reden wij dichter bij het groene landje (2 rijstroken), maar wij konden een kleine afslag nemen en toen wij daar stopten, was het resultaat diverse prairiehonden in gestrekte draf richting talud waar zij hun holletjes hadden. Wat verder weg was er een zeearend. Of die daar gewoon wat zat te zitten of zojuist aan tafel was gegaan met prairiehondenschotel... Geen idee.

Klein stukkie saai dus, maar zeker niet dor en akelig. Gewoon veel van hetzelfde en wij waren nu verwend. Verwennerij zette zich voort op de 58 die ons in oostelijke richting voerde. Salt Creek Falls zouden wij moeten gaan bekijken. Zal voor een andere keer zijn, zunne. Deze ons door de bandenboer aanbevolen waterval zal er best zijn geweest en de loopafstand van 100 tot 150 meter van parkeerplaats tot kijkplaats zal ook wel geklopt hebben, maar de bewegwijzering ter plaatse liet zwaar te wensen over. Nog juister geformuleerd: deze was er - behalve een eerste verwijzing vanaf de 58 - eigenlijk niet. Nu kom je met trial and error vaak een heel eind, maarals de wegen niet van ferme lagen sneeuw zijn ontdaan en de wegen die min of meer sneeuwvrij zijn worden plotseling onverhard, steeds smaller en verdwijnen schuin omhoog, dan zakt het animo drastisch in. Van onverharde en steeds smaller wordende paden hadden wij ons buikje nog meer dan vol. Verder ging het op de 58. Richting Eugene. Bij Flat Creek zou ook nog een waterval te bewonderen zijn. Wel het meer van Flat Creek gezien, maar de waterval vergde een wandeling van ongeveer een kilometer door dedder. Hebben we van afgezien. Overige aanblikken onvoorstelbaar fraai. Ik had al aangename herinneringen aan deze staat en die zijn alleen maar versterkt. Dingen die ik heden (en eerder) om uiteenlopende redenen niet heb gezien, zijn volop reden nogmaals deze kant op te gaan.

Vlak voor Eugene zij wij via de I-5 afgezakt tot Roseburg. Oorspronkelijk was ik van plan mijn tank bij elke benzinepomp weer tot zijn kraag te vullen. Al moest ik er een pipet bij gebruiken om hem echt vol te druppelen. Dat uiteraard toch maar niet gedaan. Bij Roseburg zouden wij weer wat minder bewoond gebied doorkruisen en tanken leek mij gepast. Iets van 6,6 gallon verbruikt op 246 mijl. Volgens mij is deze Toyota braaf. Bij het tankstation Helly en mijzelf blij gemaakt met een ‘galapeño‘. (Voor fans van Jef Dunham: Not on a stick). Een soort hotdog met obesitas, die aan alle kanten uit zijn broodje puilde, en volgens mij zat er ook iets van kaas in plus iets heets. Wat mij betreft voor herhaling vatbaar. Na dit naar binnen te hebben gewerkt, de 138 opgedraaid. Deze weg kan ik iedereen enorm aanbevelen. Ik heb toch al heel wat ‘groene weggetjes\' afgewerkt, maar dit is echt een topper. En dan te bedenken dat sommige afslagen en viewpoints onbereikbaar waren i.v.m. sneeuw.

Om zo snel mogelijk van het tankstation bij de juiste afslag naar de 138 te komen had ik Vivian even aan het werk gezet. Ik schrok toch wel iets van de geplande aankomsttijd van een plaatsje halverwege. Hoe zou dat dan met Klamath zijn??? Vivian opnieuw geraadpleegd en die dacht mij min of meer rechtsomkeert te kunnen laten maken en mij weer de I-5 op te sturen. Geen kwaad woord over de I-5. Zeer fraaie Freeway maar het blijft een Freeway. Vivian dus het zwijgen opgelegd en mijn weg over de 138 vervolgd. Helly heeft het richtingsgevoel van een draaitol dus die zal het allemaal worst zijn (of Jalapeño). Na verloop van tijd opnieuw bij Vivian naar verwachte aankomsttijd geïnformeerd. Ik was toen te ver om terug te sturen naar de I-5. Kwam praktisch overeen met eerder vermeld tijdstip via snelwegen....

Daar nog iets op ingelopen door max. snelheid te overschrijden. 55 Mijl/uur op redelijk brede en overzichtelijke weg. Kaarsrecht en amper verkeer. Doe even! Na onze/mijn pech/stommiteit van de afgelopen dagen was de kans op een bon gevoelsmatig klein. Zus piepte niet eens erg hard, want die wilde graag voor donker thuis zijn. Waren we!

Morgen gaat het via het Great Cats World Park in zuidelijk Oregon naar de kust bij Eureka (highway 101). Die zakken we zondag nog een stukje af en dan gaat het voorlopig even naar Lodi voor een adempauze. Morgenavond nog een verslag (al dan niet met aanvullende foto\'s) en dan ben ik weer enige tijd van de planeet.