Duur dagje

Commentator Jan Bulthuis is op zijn wenken bediend. Toen we richting ontbijt dachten te gaan, werden we aangesproken door een meneer die ons erop attendeerde dat het linker voorwiel een zeer zachte band had. Lek dus. Gecontroleerd of er een thuiskomertje in het achteronder aanwezig was en toen dat het geval bleek even ontbeten en vervolgens deze donut (zo heet zo\'n ding hier) gemonteerd. Op naar het bandenpaleis. Het was daar niet druk, maar de klussen voor mij vielen allemaal tegen. Eerst nog maar een koffie van de firma genuttigd. Nergens suiker te bekennen. Bleek er al in te zitten. Leuk voor mensen die de koffie echt zwart drinken....

Lek was piepklein, maar zat op een plek waar reparatie niet mogelijk was. Nieuwe band dus. Volgens de huurovereenkomst zou ik daarvoor verzekerd zijn en een telefoongesprek tussen bandenpaleis en Alamo bevestigde e.e.a. Ik kreeg een nummer voor een Purchase Order. Moest wel ruim $200,- voorschieten. Met aanzienlijke vertraging (het was ruim na 11 uur) retour motel om Helly op te halen. Een beetje gehaast vertrokken dus. Van bandenboer de tip gekregen naar Salt Creek Falls te gaan, maar het kan (achteraf) ook Fall Creek betreffen. Omdat dat iets van 2,5 uur (enkele reis) in beslag zou nemen, hebben wij ons bedacht en zijn richting Crater Lake gereden. Zo\'n 30 - 40 mijl voor aankomst bij Crater Lake constateer ik dat ik vergeten ben te tanken. Lampje brandde al. En nu maar hopen dat er bij Crater Lake getankt kan worden. Niet dus. ‘s Zomers wel, maar nu niet. Bij het Visitor Centre meende men te kunnen volstaan op een kaart aan te geven waar het dichtstbijzijnde tankstation zich bevond. Leek mij te ver. Of er nog iets anders te bedenken was. Ja, als ik lid was van AAA. Ook een gevalletje 'Jammer maar helaas'. Uiteindelijk werd er een doortastender uniform opgetrommeld. Ik stelde mij voor als Mr. Stupid. Er bleken al enige familieleden voor mij langs te zijn geweest. Voor $.160,- kwam er uiteindelijk een reddende engel met 2 gallon bedrijfssap. Hiermee van visitor centre naar (bijna) rand van het meer gereden en - i.p.v. dichtstbijzijnde pomp - zelfs Klamath Falls mee gehaald (al brandde het lampje toen opnieuw, maar nog niet fanatiek).

Crater Lake zelf was zeer, zeer fraai. Ik miste alleen de dode boom, die ik in 1979 (analoog) gefotografeerd heb. Het water was nog steeds apart blauw. Om dat waar te nemen moest er nog wel een besneeuwd talud worden beklommen. Zus wist ook deze hindernis te nemen. Zeer trots op haar.

Door al dat gepruts weinig kilometers gemaakt vandaag. Extra rondje om een alternatief restaurant te vinden, zette ook weinig zoden aan de dijk. Wij zijn beland bij een Mexicaan. Helly aan de enchillada en ik had een voortreffelijk kipschotel. Het mag duidelijk zijn dat wij door tegenslag ons vakantieplezier niet laten vergallen. Sterker nog: wij hebben alhier een nachtje bijgeboekt. Of wij zaterdag in een ruk retour zuidwaarts naar Lodi rijden (saai over Interstate 5) of nog wat slingeren via oost en west, is een kwestie van afwachten.

Op de fotogallerij zal Crater Lake gaan prijken alsmede een kiek van broer en zus.