When the pavements ends, the experience begins.

Daar weten wij nu alles van. Het eerste deel van de tocht naar Fly Geiser voerde ons gedeeltelijk over het laatste deel van de trip van gisteren. Maar al rap reden wij aan de andere kant van Lake Pyramid. Geheel volgens plan. Het uitzicht op het meer werd helaas belemmerd door een forse heuvelrug. Voorts heb ik heden mijn record in een rechte lijn rijden verbroken. Het is dat je i.v.m. oneffenheden je handen bij het stuur dient te houden, anders had ik pakweg 5o mijl met losse handen gereden. Besneeuwde toppen maakten het rondkijken aangenaam. Praktisch geen tegenliggers en dat in combinatie met weinig huizen was voor Helly al reden tot lichte ongerustheid. En als er dan al eens een gebouw te zien was, was er geen mens te zien. Wat doen al die mensen? Deze vraag had ik deze vakantie al vaker gehoord. Antwoorden als: 'We zijn een dag te laat, het gras is gisteren al gemaaid' schoten tekort bij het bevredigen van Helly\'s nieuwsgierigheid. Na enkele bochten dook de nederzetting Gerlach op. Aldaar een informatiebord geraadpleegd en ook een gedrukt exemplaar van de afgebeelde kaart ingeladen. Het bevreemdde mij wel dat nergens gewag werd gemaakt van de Fly Geiser. Via Google Earth had ik gezien dat het niet zo gek ver van de (county road) 34 was. Helaas had ik vergeten te noteren hoever ik die 34 op moest om de afslag naar de Fly Geiser te vinden. Maar de redenering dat een dergelijk vreemd fenomeen toch wel fatsoenlijk zou worden bewegwijzerd, leek mij niet vergezocht. Misschien is er wel een bordje geweest, maar dat moet dan van minieme afmetingen zijn geweest. Dat het asfalt plaats maakte voor grind verontrustte mij aanvankelijk niet zo. Past wel bij de term County Road. Maar na een fors aantal mijlen waarbij de wielkasten onbarmhartig gestenigd werden en de borden met afslag Fly Geiser uitbleven, begon zich een zekere onrust van mij meester te maken. Ik had namelijk stiekem een blik geworpen op de jongste aanwinst op het gebied van kaarten en gezien dat er nog heel wat ongeasfalteerd gedoe voor ons lag. De schaal van de kaart was onduidelijk en ik besloot de evenknie van mijn Truus GPS (ik zal haar Vivian noemen) in te schakelen. Vivian vond dat ik door moest rijden om onze eindbestemming van heden (Klamath Falls) te bereiken. Na 8 mijl zou er een nieuwe instructie volgen. 'Sla rechtsaf', maar dat was mij toch een weggetje van niets. En ook nog eens min of meer oostwaarts terwijl Klamath ten westen van ons lag. Dit ezelspad dus niet ingeslagen. Vivian verwaardigde zich niet eens tot 'recalculating'. Weer zoveel mijl de 34 volgen. Alsof er niets aan de hand was. Nog 1 of 2 instructies geweigerd op te volgen en pas overstag gegaan toen er een westelijke route werd voorgesteld. Bij het begin van dat weggetje stond wel iets van 'doorrijden voor eigen risico'. Helly begon in ijltempo allerlei doomsday scenario\'s af te ratelen. Langskomen van de wegenwacht leek mij inderdaad onwaarschijnlijk en de buitenwereld bereiken met je mobieltje leek mij ook uitgesloten. Het feit dat de weg (eigenlijk is de benaming pad al overdreven) zeer redelijk overeen kwam met het beeld op Vivian\'s beeldscherm, vond ik de enige geruststelling. Laat ik samenvatten door te zeggen dat de bereden weggetjes slechts op een zeer gedetailleerde stafkaart van het leger terug te vinden zullen zijn. Na een laatste bocht zouden wij op de fel begeerde (en geasfalteerde) 447 moeten uitkomen. Die zag ik op enkele meters afstand ook liggen, maar een hek met prikkeldraad fungeerde als stoorzender. Het hek met enig geweld los gewurmd, de auto aan de rand van de 447 gezet, hek min of meer weer op zijn plaats weten te krijgen en onder begeleiding van diverse zuchten van verlichting werd het asfalt opgedraaid.

Mijn zus die dagelijks opstaat met de gedachte 'What if' en daar bloednerveus van kan worden, gebruikt medicijn om e.e.a. dragelijk te houden. Zij heeft vandaag dus wel een extra pilletje verdiend. De rest van onze tocht vandaag kon ons niet echt meer opwinden. Het feit inbegrepen dat ons motel voor de komende 2 nachten goed verstopt was. Buurman van het motel is een kleine brouwerij annex restaurant en daar zijn wij weer op krachten gekomen. Avontuurlijk biertje besteld. Vond ik wel bij deze dag passen. Bier met een partje sinaasappel op de rand van het glas valt echter in het niet vergeleken bij onze (bijna) off road ervaring. Morgen verder Oregon verkennen, maar daarbij zullen County Roads zorgvuldig vermeden worden. Door al dat drukke sturen (na dat rechte stuk) weinig foto\'s gemaakt, dus de serie zal niet zo gek veel worden aangevuld.