Onze derde overnachting was in Econolodge te Ridgecrest. Met deze keten had ik geruime tijd terug ervaring opgedaan en die was niet daverend geweest. Deze tak van Choice hotels sindsdien vermeden, maar de Econolodge van Ridgecrest had goede recensies via Tripadvisor en die bleken terecht.

Tripadvisor is sowieso een redelijke graadmeter gebleken tot nu toe. Motel 6 is evenmin mijn favoriete keten, maar die in Jackson Hole (2011) en nu in Fresno en in Bishop geven weinig aanleiding tot gejammer. Schone kamers, goede bedden, prima douches en dat de prijs prettig is, speelt ook een rol. Alvorens Bishop te bereiken dienden ettelijke mijlen te worden afgelegd. Ik had een alternatieve route naar Death Valley gevonden. Via Trona en de Wildrose Road. Avontuurlijk. Helly maakt af en toe een aantekening en een daarvan bevatte het woord 'eng'. Beschouw ik maar als een ander woord voor avontuurlijk.

Van overweldigend natuurschoon was nog niet echt sprake. Tenzij je van woestijnachtige landschappen houdt. Maar ik vond e.e.a. best te pruimen. De afstand tot het begin van Death Valley, respectievelijk Zabriskie Point had ik niet paraat en de rit was dusdanig lang dat ik toch blij was dat er een benzinestation opdook. In Ridgecrest weliswaar al de nodige bedrijfssappen getankt, maar naar Bishop was het ook nog een eind en de term 'in the middel of nowhere' is hier bijna overal van toepassing. In totaal heden voor $.72,- getankt, maar nu is de Toyota weer tot de rand gevuld.

Ik wist helemaal niet dat Death Valley een National Park was, maar ik was zo vooruitziend geweest bij Sequioa Nat. Park toch maar weer een jaarpas te kopen, dus over deze entreeheffing kon ik mij niet opwinden. Helly dook kort daarvoor een giftshop in en ik babbelde even met de eigenaar over de resterende afstand tot Zabriskie Point. Hij pakte er een kaart bij en markeerde diverse plekken die ook de moeite van het bekijken waard zouden moeten zijn. De man bleek een goede hand van markeren te hebben. Maar de wandeling naar Badwater over een pad dat aan een winterse ijsbaan deed denken, heb ik toch maar laten passeren. Hoewel het pas vroeg in april is, bleek bij het verlaten van de (uiteraard) van airco voorziene Toyota dat het buitenverre van fris was. Bij Zabriskie Point wel dapper heuvelopwaarts gekuierd en kiekjes gemaakt. Route terug naar de auto is nooit een punt. Eenvoudig de donkere vlekken van mijn eerder geplengde zweetdruppeltjes volgen.

Dat 'pijlsnel terug naar de Sierra', waar ik het eerder over had, bleek een flinke opgave. Maar er waren nogal wat kaarsrechte en doodsaaie wegen en daarop leek mij het risico van het staande worden gehouden door een overijverige diender i.v.m. overschrijding van de max. snelheid verwaarloosbaar. De routeplanner ruimschoots verslagen en voor schematijd bij het motel gearriveerd. Recht er tegenover is een vestiging van Denny\'s en omdat de lunch erbij ingeschoten was, werd het een bescheiden happy hour.Bij het tanken had ikal Budweiser ingeslagen, zodat na de maaltijd nogeen afzakkertje kon worden genuttigd. De als laatste aangeschafte blikjes zijn een slag kleiner dan die van eerder deze week. Het formaat dat nu voor mij staat doet mij bij ander inzien toch meer aan een halve liter denken. (Voor lieden met een omrekentabel bij de hand: 16 fl oz staat er op de verpakking.)

Heden 329 mijl afgelegd en het totaal sinds de start van ons tripje komt daarmee op 1153 mijl. Zus Helly zal vriend en vijand ongetwijfeld op de hoogte stellen van de afgelegde afstanden en het tijdsbestek waarin zich dat heeft afgespeeld. Om van al deze lieden (hoopt zij) te horen te krijgen: Are you guys crazy? Morgen komt er (volgens Google Earth) nog eens 278 mijl bij tot het thuisfront. Google Earth weet echter niets van mijn plannen bij Mono Lake etc.

Helly piepte al verschrikt: En dan komt er nog een tweede trip, dus we zijn nog niet eens op de helft.

Ik knikte haar bevestigend en bemoedigend toe. Maar mij realiserend dat zij in juli de gezegende leeftijd van 80 jaar hoopt vol te maken, ben ik toch ook best trots op haar.