Het begon vanmorgen vrij heftig. Het regende flink, dus dat liedje van It never rains in California kan in de prullenmand. In de lobby stond een man te klagen over het slechte internet. Laat ik nu toevallig ook problemen hebben gehad. Maar door een andere ‘ingang\' te kiezen was ik daar uiteindelijk uitgekomen. Man was al van plan zijn gepland verblijf van 1 week ter plekke te beëindigen, maar dankzij mijn tip werd de annulering nog even uitgesteld. Even stond ik niet op te letten of hij staat hand in hand met mijn zuster te bidden. Man bleek over speciale gaven te beschikken en was Healer/Pastor. Hij ‘voelde\' dat Helly last had van haar rug en zou haar daar via gebed wel even van afhelpen. Geschaad heeft het in ieder geval niet.

Achteraf spijt dat ik hem niet meteen heb gevraagd te bidden voor zonniger weer, maar dat heeft hij (met kleine vertraging) wellicht alsnog gedaan. In zijn nadeel spreekt dat de plaatselijke weerman al had voorspeld dat het \'s middags beter weer zou worden.

Avontuurlijk de GPS alternatieve opdrachten gegeven en de regenachtige freeway laten verlaten i.p.v. praktisch door te rijden tot Bakersfield. Rijden op een freeway is al saai, maar in de regen nog saaier. Nu kwamen wij langs sinaasappellanderijen in diverse stadia, hier en daar een wijngaard en het weer werd ook steeds beter. In de verte werden (opnieuw) sneeuwbedekte bergtoppen waarneembaar. Omdat het heden een vrij korte etappe qua aantal mijlen zou worden, werd in een piepklein plaatsje (Glenville voor de Googlers) gestopt voor een versnapering. Omdat het ontbijt verwaarloosbaar was (is het bij mij per definitie) werd iets stevigs besteld. Toen het bestelde arriveerde heb ik gevraagd of er ook kamers beschikbaar waren, want het aangerukte zou de nodige tijd vergen om te verorberen. Vreemd genoeg bleek dit tentje niet alleen op ons een enorme aantrekkingskracht uit te oefenen. Nu was het niet alleen de eerste fatsoenlijke gelegenheid die wij tot op dat moment hadden waargenomen, maar het gebouwtje straalde ook een zekere originaliteit uit en dat is in een land vol met knabbelketens een verademing. Eigenares/serveerster onderbouwde haar betoog dat er veel bezoekers uit diverse windstreken stopten door te wijzen op een kaart van onze planeet en daaraan het verzoek koppelde een speld te steken op onze plaats van herkomst. Nederland zat al vol spelden en ik moest behoorlijk wringen. Tijdens ons verblijf streek ook een Fins koppel neer. Voor hun speld was er plaats genoeg. Boeiend stel. Was bezig aan wereldreis en hadden o.a. Australië. Nieuw Zeeland, Fiji en Hawaii al achter de rug.

Omgeving van Greenville was niet te versmaden. Maar om er te wonen... Helly vroeg zich dan ook af wat dit soort mensen bezielde in de middle of nowhere te gaan wonen en hoe ze dit met boodschappen deden. Zij zou graag eens met zo\'n plaatselijke bevolker babbelen. Haar wens vrij rap in vervulling doen gaan, want op het gebied van aanpappen weet ik mij redelijk staande te houden.

Onze autochtoon wist niet alleen de nieuwsgierigheid van Helly te bevredigen, maar verklapte ook dat het op het gebied van neerslag een rampjaar was. De economie is daar voornamelijk op de vleesverwerkende industrie gericht. Diverse kalveren moesten nu op transport naar Colorado en Oregon om daar de voor de slacht benodigde kilo\'s te vergaren. Mals gras was daar wel en in deze omgeving onvoldoende aanwezig. Vanwege het gebrek aan neerslag (er was van de winter ook weinig sneeuw gevallen) bleek de natuur rond ons voorlopig einddoel (Lake Isabella) ook niet echt overweldigend en wij kregen sterk de indruk dat dit (stuw)meer betere tijden heeft gekend.

Na het wat verpieterde meernieuwebetere tijden te hebben gewenst, zijn wij naar Red Rock Canyon gereden. De evenknie met dezelfde naam in Nevada (niet zo gek ver van Las Vegas) heeft mijn voorkeur, maar spijt van dit bezoek heb ik evenmin. Na het bezoek aan deze canyon was het tijd voorhet happy hour in Ridgecrest.

Op de muur van het aan ons motel grenzende pand had ik gelezen dat er ontbijt, lunch en diner werd geserveerd. Een extra slokje kon dus makkelijk. Jammer dus. Betreffende horeca-gelegenheid viel (net als Lake Isabella) in de categorie 'heeft betere tijden gekend'. Van Lake Isabella was nog best het een en ander over, maar van deze tent was dat niet waar te nemen. Maakte bij de ingang (die er dus niet meer was) de indruk al geruime tijd te zijn gesloten.

Wij hebben ons - eigenlijk best prettig - beholpen met een pizza uit de op loopafstand gesitueerde Pizza Factory. Dat wij na de genoten lunch überhaupt nog een bestelling hebben weten te plaatsen, is eigenlijk wonderlijk.