Voortvarend reeds de dag na het shoppen op pad om fraaie stukken natuur te bekijken. Eerste reisdoel bevindt zich aan de oceaankust. Deze bereiken we na ongeveer dezelfde route in omgekeerde volgorde te hebben afgelegd als mijn laatste etappe op zondag. Dus opnieuw over de San Mateo Bridge, maar deze keer moest er voor dit (on-)genoegen geld worden betaald. We bereiken de kust bij Half Moon Bay (niet zo gek ver ten zuiden van Pacifica (waar Helly vele jaren heeft gewoond en waar ik in 1975 mijn eerste overnachting op Amerikaanse bodem beleefde) en gaan zuidwaarts. De overbekende overcast is zeer plaatselijk. Er zijn stukken geheel in nevelen gehuld en bij andere stukken is er een strak blauwe hemel. Over het geheel genomen is er weinig reden tot klagen. Helly vindt (per definitie) dat er wel langdurig wordt gereden, maar houdt het braaf en zonder gemor vol. Ergens onderweg wordt een redelijke koffie genuttigd met daarbij een soort koek (die volgens mij in Duitsland onder de naam Schnecke wordt verkocht). De Mac Vay waterval die zo\'n beetje op het strand stort wordt gespot en gefotografeerd en nabij onze eindbestemming voor die dag (San Simeon) werpen we een verveelde blik op Hearst Castle. Wij hebben beiden in het verleden dit protserig bouwseltje bekeken en geen enkele behoefte aan een herhalingsbezoek. Het strand waar het net als in 2006 weer bomvol badgasten lag, was andere koek. Niet alleen vanwege het feit dat er weliswaar bossen zeeleeuwen, maar slechts weinig zee-olifanten lagen te zonnen aldaar niet al te veel tijd doorgebracht. Mij was onderweg opgevallen dat het toerisme aardig op gang begon te komen en wij hadden nog geen motel gereserveerd. Met al die potentiële Hearst Castle bezoekers was er toch een zeker risico dat de bordjes met 'No vacancy' zouden verschijnen. Altijd gedoe als je zonder internet zit. OK Helly is van die generatie en was stomverbaasd dat je op een mobieltje telefoonnummers kon opslaan (en zelfs al opgeslagen had).

Met het motel hadden we geluk. Ze hadden nog een stekkie. Maar de jongste tweeling kon niet worden gebeld want het lijstje met telefoonnummers lag thuis...

Het aan het motel grenzende restaurant was niet super goedkoop maar bood waar voor het geld. Door het op de kamer gehouden happy hour was de trek van Helly niet al te groot. Kan ook aan de vele uren bijrijder spelen hebben gelegen.

Omdat het motel (uiteraard) wel over internet beschikte de volgende slaapplaats vastgelegd. Stortvloed van e-mails behandeld. Plaatselijke WiFi achtte het grappig de stortvloednogmaals te laten ontvangen. Mijn bakje verwijderd had het opeens erg druk. Schoondochter van zus geantwoord. Reismee gedaan, zodat er voor het thuisfront alvast iets te lezen was. Op een bepaald moment was de benzine op en smeekte mijn bedje om gezelschap. Helly knorde er op dat moment al lustig op los. Vanavond is zij minder slaperig en zapt steeds nieuwe TV-stations af om mij te storen, al heeft zij dat zelf amper in de gaten. Accommodatie voor morgen en overmorgen is bevestigd.

Heden (3/4)zouden wij van San Simeon in eerste instantie naar Lake Naciemento rijden. Mistige start, maar wel goede (1^e) afslag gevonden. Afslag 2 is letterlijk de mist in gegaan, hoewel deze eigenlijk al opgetrokken was. GPS van zus bleek daarnaast ook beperkt, want kleine plaatsjes staan niet in het register. Na het nuttigen van een prima koffie (uniek toch in de VS...) en een Subway nog een - naar later bleek - zwakke poging gedaan alsnog bij dit meer te geraken, maar ‘opeens\' reden wij weer in oostelijke richting. Niet goed. Ik wilde dit meer niet meer en ben oostwaarts blijven rijden. Dat vergde enig gestaar naar deels barre gronden en grote aantallen zilverreigers, maar geduld werd beloond en vaag in de verte meende ik besneeuwde bergtoppen te zien. Het Sequioa Nat. Park en Kings Canyon N.P.(naadloos in elkaar overgaand) boden hier en daar fantastische vergezichten en overweldigend natuurschoon. Doorgereden naar Fresno en in Motel 6 (knap hoge score op Tripadvisor) getracht de slaapplekken voor de komende nachten te regelen. Dit had - net als ‘gewoon hervatten\' van de verbinding met het net in de ochtenduren - de nodige voeten in de aarde. 'Nodige' vind ik een raar woord in dit verband. Toen alles min of meer gelukt was, werd de missie naar het aanbevolen restaurant door mijn oudere zus afgeblazen. Er was nl. wel ge-happy-hourd en door het gehannes met internet langduriger dan gepland. Bij McDonald (op loopafstand) hebben deze ouwetjes zich op de McWrap gestort. Ik heb daarbij de domheid begaan er een milkshake bij te bestellen en een betere dorstverwekker ken ik amper. Halve liter Budweiser van winkeltje bij de benzinepomp bood enig soelaas. Nadruk dient op 'enig' te liggen, want ik ben zojuist terug gekuierd naar dit station en werd daar besmuikt toegegrijnsd door de knul die daar avonddienst had. Ook Helly meende zich een opmerking over de oorzaak van mijn toegenomen taillemaat te kunnen veroorloven. Maar als de Airco niet aan mag (te koud) en het open raam tocht en dus weer dicht moet, dan maken mijn toch al zeer solide functionerende transpiratieklieren overuren en dienen deze biertjes slechts ter compensatie van het geleden vochtverlies.

Toyota van de firma Alamo doet het prima. Ruw geschat verrijd ik $.10,- per 100 km. Zus is er nog niet echt moe in geworden en ikzelf ook niet, terwijl ik toch al het zware werk verricht... Deze trip samen heeft tot nu toe iets van een kleine 1.000 km onder ons doen wegglijden. Met een dergelijke afstand ben je in Europa dan toch al rap in Bazel, Bretagne of nabij de Pyreneeën. Hier heb je landkaarttechnisch gezien geen deuk in een pak boter geslagen. (Ook weer zoiets waarvan het nut mij volledig ontgaat).

Morgen qua afstand een wat bescheidener plan. Eens zien hoe dat uitpakt.