Onderstaand verslag en het hierna volgende zal een aantal mensen bekend voorkomen. Anderen zullen zich hebben afgevraagd waarom er geen nieuws meer te melden was. Beheersomgeving van Reismee was onbereikbaar in verband met onderhoud. Er konden dus geen verhalen en/of foto's worden toegevoegd.

Vandaag een aantal uren op pad geweest met de Fiat Punto. Eerst naar ‘kantoor' om het vorig verslag weg te krijgen. Luca had eerst elders iets te doen, maar bij het in gebruik nemen van zijn bureau werd mij geen strobreed in de weg gelegd. Afgezien van Reismee verzorgen kon ik niet nalaten een ontvangen e-mail met fraaie herfstbeelden aan hem door te sturen. Verzonden vanaf zijn eigen bureau en met behulp van zijn eigen kabeltje. Vond ik humor.

Toch al vrij vroeg op pad naar het Oosten. De weg naar Muravera was geen weg voor lieden die haast hadden. Nu schijnen Italianen dat per definitie wel te hebben en ik ben talloze malen getuige geweest hoe iemand alle risico's van de wereld nam - daarbij groot licht en veel getoeter voor lief nemend - om vervolgens 1 auto verder te wachten op de volgende gelegenheid een poging tot zelfmoord te ondernemen.

Zeer tot ongenoegen van navigatie-Truus is er nu een nieuwe weg naar Muravera. De SS 125, die uiteindelijk tot ver in het Noorden doorgetrokken zal worden, krijgt er regelmatig nieuwe trajecten bij en daar weet Truus dus niets van en herberekent zich helemaal suf. Dat heb ik bewaard voor de terugweg. Op de heenweg rustig de oude slingerweg genomen. Door de aanleg van de nieuwe weg is het verkeer op de oude nu gezapig of volledig afwezig en dat maakt het ontspannen genieten van de omgeving zeer eenvoudig. Met Ineke ook diverse keren deze route gevolgd en vandaag dus in gedachten weer even samen genoten. Dat impliceerde dus ook weer een kort bezoek aan een botanisch parkje. Het weggetje daarheen is niet zo best voor de banden, maar dat zijn overwegingen... Nee bij een huurauto zijn dat geen overwegingen.

Hoewel dit parkje nog redelijk jong is, zijn diverse borden met uitleg al stevig aangetast en soms nog amper leesbaar. Een vooruitstrevende geest heeft eens bedacht ook brailleborden aan te brengen en daarbij heeft men op kwaliteit niet beknibbeld. Nog even gedacht dan maar een foto van het braillebord te maken en later aan een blinde Italiaan (met kennis van braille) te vragen wat de boodschap was. Bijtijds het ridicule hiervan ingezien.

Niet meteen in hoongelag uitbarsten of licht betraand denken dat het toch wel snel bergafwaarts met mij gaat, maar bij dit soort tripjes wil ik nog wel eens tweegesprekken met mijzelf houden. En daarbij wil één van die twee (weet nooit precies welke) nog wel eens verrassend uit de hoek komen.

Toen ik het niet-goed-voor-de-banden-weggetje insloeg, zag ik daar iemand werken. Op de terugweg zag ik diezelfde werker en bedacht mij toen dat ik had overwogen die meneer op de heenweg een vraag te stellen. Maar wat had ik hem dan willen vragen, vroeg ik mijzelf bijna hardop af. Geen idee. Of ie worst lust... was zo'n beetje de instant reactie.

Muravera uiteindelijk links (of rechts) laten liggen. Had ik ervaring mee. Eén keer niet gedaan, maar dat heeft geen geweldige indruk gemaakt. Richting Tertenia en Arbatax dus maar. Aan dat laatste plaatsje kleefden wat vage, maar wel positieve herinneringen. Aangenaam terras bij de haven staat mij bij. Nu dien ik op te biechten dat het heden geen terrasweer was. Zwaar bewolkt en zelfs af en toe regen. En het feit dat op een terras lekker gerookt mag worden, is voor mij (nog steeds) een gepasseerd station. Tertenia dus als voorlopig eindpunt genomen en met het zakwoordenboekje als back-up een barretje binnen gewandeld waar men met 'Snack' adverteerde. De dienstdoende senorina snapte 'espresso', maar keek nogal glazig bij het beluisteren van het woord snack. Voor haar het woord 'uniglot' bedacht (of misschien bestaat het al). Uit de keuken kwam echter al snel een man en die kende het woord snack wel. En zonder al te veel taalproblemen waren wij het al snel eens over een warm broodje met voortreffelijke rauwe ham en kaas. Volgorde van de consumptie is discutabel, maar ik heb ook nog een campari besteld. Omdat de man weer verdwenen was en ik mij met de vlijtig poetsende senorina moest behelpen, had ik in mijn zakwoordenboekje opgezocht wat 'ijs' was. En dan opletten dat je vervolgens geen consumptie-ijs bestelt. Campari met aardbeienijs lijkt mij helemaal niets. Bereider van mijn broodje kwam weer tevoorschijn en gokte dat ik toerist was. Bijna goed. Hem op de een of andere manier duidelijk gemaakt hoe de vork in de steel zat en dat ik hier niet uitsluitend voor de fraaie stranden was gekomen. Bautista - zo stelde hij zich voor - leek onder de indruk. Lieve en aardige mensen die Sardijnen.

Maar ook wel apart. Even een ommetje gemaakt en ik zie een automobilist met een lekke band. Die wordt dus ter plaatse vervangen (de band, niet de automobilist). En als ik zeg 'ter plaatse' dan mag dat zeer letterlijk worden genomen. Midden op de weg knipperlichten aan, driehoekje erbij, krik onder de auto en aan de slag. Drukke weg? Jammer dan! En dan valt het getoeter opeens reuze mee.

Voorts is mij opgevallen dat er niet of nauwelijks controle is op handsfree bellen. Handsfree bellen lijkt mij trouwens voor de doorsnee Italiaan dan wel Italiaanse een bijna onmogelijk en toch in ieder geval onmenselijke opgave. Het feit dat bij de meeste telefoons de gesprekspartner het driftig gesticuleren niet ziet, weerhoudt slechts een enkeling al dat gewapper achterwege te laten.

Het wordt nog spannend waar vandaan dit verslag wereldkundig wordt gemaakt. En of. Het is - zeker voor Sardinië - redelijk noodweer. Donder en bliksem en forse hoosbuien. Afwachten of de bestaande voorzieningen hier tegenop gewassen zijn en dat er zich niet spontaan verzakkingen in de ons omringende straten voordoen.

Luca kwam gisteren thuis met een nieuw modem en is uitermate technisch in de weer geweest om het ding aan de praat te krijgen. Ondanks het uitblijven van het gewenst resultaat was er geen krachtterm te horen. Soms een zucht van teleurstelling en dat was het dan. Nu is er nog geen contact geweest met de provider en dat zou volgens mij wel moeten. Straks nieuwe poging. Na iets van 30 minuten muziek te hebben beluisterd heeft Luca het opgegeven. Niet verwonderlijk dat hij er nu over denkt van provider te wisselen. Eerst had hij nog een ander telefoonnummer en daar kreeg hij een bandje met de boodschap dat hij een ander nummer moest bellen. Als je dat dan doet, krijg je een soortgelijk bandje, maar dat verwijst dan naar het nummer dat je kort daarvoor hebt gebeld. Om knettergek van te worden. Kortom, een provider die verantwoordelijk is voor de bezetting van toch minstens een halve psychiatrische inrichting.

Aanhouder Luca heeft gewonnen en dat scheelt een tripje naar kantoor.