De internetperikelen bleven niet beperkt tot de woning. Toen ik bij Luca op kantoor kwam... O nee, wacht even. Tijdens het parkeren zag ik al dat de voordeur gesloten was. Halve kantoor bleek bij buurman van een aantal deuren verderop aan de koffie. Op zich weinig mis mee, want daarmee verdient die buurman als uitbater van een horecazaak zijn geld. Goed, ik ook koffie en vervolgens kreeg ik te horen dat de Wifi op kantoor ook kuren vertoonde. Er was als alternatief echter een kabelverbinding en daarmee meende ik het eerste verslag richting Reismee te kunnen verzenden en zo mijn trouwe lezertjes te verblijden. Zoals enkele volgers hebben kunnen constateren, leverde het aanklikken van de gebruikelijke link weinig lezenswaardigs op. Zelf kon ik ook niet inloggen bij Reismee. Later op de dag heeft men daar blijkbaar de problemen weten op te lossen.

Volgende etappe ging richting Mario en Angela, de schoonouders van Linda. Daar wordt prima Italiaans gesproken, maar daarbuiten wordt het iets lastiger. Aangezien ik toch mijn laptop bij mij had, bedacht ik gebruik te maken van Vertalen.nu en dan doorklikken naar 'zinnen'. Moet je echter wel de code van het plaatselijk modem weten. Mario kwam met een notitie van aanzienlijke lengte. Leek mij buitengewoon lang, maar na ruggespraak met Luca zou dat toch moeten kloppen. Na 3 vergeefse pogingen samen richting modem gewandeld en aldaar geconstateerd dat het geheel zelfs nog 2 tekens langer moest zijn. Nagenoeg vlekkeloze communicatie was vervolgens mogelijk. Ik tikte Nederlands en Vertalen.Nu maakte daar braaf Italiaans van en Mario + Vertalen.Nu deden het omgekeerde. Later overgestapt op het vertaalprogramma van Google. Mario daarna naar een zeer forse hoeveelheid vakantiefoto's van de VS laten kijken. Maar er diende natuurlijk ook een lunch genoten te worden. Uitgelegd dat ik het begin van de dag een matig tot zeer matig eter ben. Of ik dan toch wel een beetje pasta en een worstje zou blieven. Bevestigend geantwoord en niet veel later krijg ik een hoeveelheid breiwerk op mijn bord waar een hele kudde schapen wol voor heeft geleverd. De spaghetti die mijn lieftallige echtgenote mij placht voor te schotelen, heeft mij nooit in staten van opperste verrukking gebracht. Maar Italië is pasta-land en voor ik er erg in had, was de pastaberg in mijn binnenste verdwenen. Heerlijk! De worst, een mega-ui en een tomaat waarmee je iemand een serieus gat in zijn hoofd kon gooien, waren eveneens erg lekker. En vanavond moeten we daar ook nog dineren. Ontploffingsgevaar dus.

Kort nadat ik thuis was gekomen, kwamen Linda met dochter en een vriendinnetje daarvan binnen. Leeftijdsverschil van 3 jaar valt geen moment op. Grote harmonie. Beide kleine meisjes hebben vervolgens serieuze pogingen ondernomen het wereldrecord speelgoed uit kasten rukken te verbeteren. Er staat nu zelfs een soort tent middenin de kamer. Ik waad voorzichtig en tot mijn enkels in kleurstiften naar de keuken voor mijn dagelijkse medicijn van Schotse komaf. Linda verbaast mij wederom met haar geduld en inlevingsvermogen. Eigenschappen die zij beslist van haar moeder heeft. De vanzelfsprekendheid waarmee zij de kids instrueert de gehele handel weer op te ruimen, heeft zij van mij (hoop ik).

Moeder van het vriendinnetje arriveert terwijl het grut, schoon gewassen, aan - verrassing - de pasta zit. Het eerder in bescheiden mate genuttigd borrelvoer (een tussenvorm van Nibbit en nog zo'n zoutje) vormt weinig belemmering de bordjes leeg te eten. De onverwachte assistentie bij het wegknabbelen van deze zoutjes zal herhalingsbezoek aan de supermarkt tot gevolg hebben.

Voor hedenavond is ook het weerzien met de nieuwe hond van Mario & Angela iets om mij op te verheugen. Hun vorige hond - (niet) luisterend naar de naam Full - was een toonbeeld van gehoorzaamheid vergeleken met het huidig exemplaar. Ook deze hond heeft een naam (Pipo), maar geen idee waarom. Rechtstreeks weggelopen uit een aflevering van de Dogwhisperer, maar dan uit de fase voordat Cesar Milan verschijnt. Onzekerheid en ongewenst gedrag er stevig in aaien. Echt lachen.

Er is al een ‘collega' van Cesar Milan besteld. Die zou dan de hond moeten trainen en opvoeden. Als adept van Cesar heb ik Linda al gewaarschuwd dat als deze ‘collega' zich niet vrijwel onmiddellijk tot Mario en Angela wendt de geïnvesteerde penningen boekhoudkundig in de categorie ‘weggegooid geld' kunnen worden ondergebracht.

Ontploffingsgevaar is geweken. Op miraculeuze wijze na een flinke portie lasagne ook nog eens vis met gebakken aardappeltjes verorberd. Ik geef aan strak in 't vel zitten een geheel nieuwe betekenis. Pipo kwam ook nog even langs en beantwoordde geheel aan mijn verwachtingen. Bij talloze gezinnen zou een dergelijk huisdier als hopeloos geval worden bestempeld. Pipo is van dit vooruitzicht nog niet geheel gevrijwaard. Heden begrepen dat er tussentijds nog een konijn als huisdier heeft rondgehuppeld. Volgens de overlevering een agressief en voor Angela zelfs angstaanjagend konijn. Schijnt zelfs lelijk te hebben gedaan naar ons aller kleindochter en dat is voor zo'n wortelknabbelaar niet bepaald een recept voor het bereiken van de bejaardenstatus. Er wordt - heel verstandig - wat vaag gedaan hoe het verder met deze langoor is gegaan.

Bij thuiskomst heeft Luca met behulp van een schroevendraaier een blik willen werpen op de ingewanden van het modem. Het resultaat: er branden nu zelfs geen lampjes meer. Ik verwacht bij de plechtige uitvaart nog aanwezig te zullen zijn. Morgen dus weer naar kantoor om dit ‘stukkie' richting Reismee sturen.