Opeens ontdekte ik dat het beeldscherm van mijn GPS-ding bevroren was. Uitzoomen ofeen opdracht invoeren, lukte niet. Ik was Santiago al voorbij, maar volgens mijn GPS-beeldscherm mooi niet. Ik zat (nog steeds) op een Rua del Horreo en zou 52 km/uur rijden. Niet dus! Truus had met de ogen open de geest gegeven. Leek een gevalletje van acute chip-stilstand. Reanimatie via aan/uit mocht evenmin baten. Kloppen, vegen, zuigen, niets hielp en niets had enig effect. In gedachten was ik al een necrologie aan het schrijven. En wat moest ik met het stoffelijk overschot. Na zoveel kilometers samen kun je Truus toch niet zomaar het raam uit kieperen. Truus losgekoppeld van de verbinding en zorgzaam uit de zon onder mijn petje neergelegd. De situatie van Santiago nog op haar netvlies.

Zou het een soort wraak zijn, omdat ik niet helemaal aardig ben geweest voor de pelgrims? Is zo'n heiligdommerikje buiten zijn/haar boekje gegaan? Prima timing dan, want met alleen de kaart werd het vinden van bepaalde ‘objecten' en weggetjes een lastig karwei. De waterval die ik via Google Earth had ontdekt en volgens de receptioniste wel de moeite was, bevond zich op basis van de foto's op verschillende plaatsen, maar die bevonden zich redelijk dicht bij elkaar. In die buurt de autopista verlaten en de ontvangster van mijn financiële bijdrage nadere instructies gevraagd. Ging een tijd goed, maar toen vertrouwde ik het niet meer. Passant geraadpleegd en die wist mij te vertellen, dat ik de afslag had gemist. Zij refereerde aan een spoorweg en die herinnerde ik mij. Daar ergens een piepklein bordje gevonden. Alsof men voor de buitenwereld geheim wil houden, dat er verderop een waterval is. Onverharde weg gevolgd, maar op een bepaald moment de auto toch maar aan de kant gezet en de benenwagen gebruikt. Het ging gematigd bergafwaarts en dat kuiert vrij relaxt. Ik realiseerde mij echter terdege dat het omgekeerde traject ook nog moest worden afgelegd en het ontbreken van geruis maakte mij toch wat ongerust. 'Nog ongeveer 2 kilometer' luidde de informatie van een achterop komend stel bij een splitsing. Vooruit dan maar. Waterval was zeker OK en terugweg was goed voor mijn persoonlijke waterval. Volgens mij ettelijke liters aan zweetdruppels achter mij gelaten. Terug naar de bewoonde wereld met fatsoenlijke borden en de weg vervolgd. Er was ook een soort canyon die ik wenste te bekijken. Wordt 1 keer keurig aangegeven. Daarna zoek je het maar uit. Truus zelfs even onder mijn petje vandaan gehaald, maar het beeld was onveranderd. Reden tot het ondernemen van deze weinig succesvolle poging, was weer een nieuwe splitsing en geen van de daar in de aanbieding zijnde plaatsnamen kon mij bekoren. Flink stuk terug en ergens een afslag genomen, die mij iets meer vertrouwen inboezemde. Nadruk op 'iets', want toen ik iets verder een fietsend echtpaar passeerde en zag dat zij kaarten op hun stuur hadden, heb ik ze wat verder opgewacht en gevraagd of hun kaart meer details toonde dan de mijne. Conversatie verliep stroef. Na vaststelling van hun Zwitserse nationaliteit kwam er schot in. Hun kaart bleek echter ook niet zo gek gedetailleerd. Ingeslagen weg maar verder gevolgd. Uiteindelijk nog gekomen waar ik wilde komen en mogen genieten van enkele fraaie uitzichten. Daar heb ik echter heel wat bochten voor moeten nemen en ik was toe aan eenvoudiger trajecten. Daar begon het op te lijken, maar de stand van de zon maakte mij weer argwanend. Kijk ik onder mijn petje, is het bevroren beeld weg. Aan/uit-knop doet het ook weer. Truus GPS was dus slechts schijndood. Haar blij gemaakt met een instructie en ik moest meteen een U-turn maken. Zijnze hier opeens borden in volmaakt nieuwe kleurstelling gaanhanteren. Vandaar dat ik een afslag had gemist. Ergens onderweg nog wel eens de borden (die nu weer gewoon waren) gevolgd en niet de instructie van Truus. 'Herberekenen' bleek zij dus ook nog te kunnen. Om de laatste kilometers naar het hotel te vinden, was zij weer van onschatbare waarde. Anders had ik toch echt ergens een padvinder moeten ontvoeren.

Bij het hotel hier hebben ze varkens en die schijnen de nabije rivier boeiend te vinden. De beesten later aanschouwd en ze zagen er inderdaad verrassen schoon uit. Ze badderen daar dus echt, of men heeft ze door een wasstraat gehaald. Nader onderzoek volgt.

Overigens ben ik inmiddels van mijn flesje Portugese Rujo af. Aangeboden aan 2 vriendelijke heren, die voor het hotel zaten. Dorpelingen, die zo'n meevallertje wel kunnen gebruiken, dacht ik. Tijdje later stapt de man, die zich onder dankzegging over het flesje had ontfermd, in een levensgrote Mercedes...

Over Portugal vond ik nog een aantekening. Er is ergens een afslag richting snelweg. Staat keurig aangegeven. Wie dat echter probeert op een woensdag, heeft een probleem, want die dag is er markt.