In het familiebedrijf van mijn laatste hotel had ik alles op de rekening van mijn kamer laten schrijven. Doe ik waar mogelijk altijd. Dat gedoe met portemonnee opdiepen en wisselgeld vind ik verspilde energie. Twee overnachtingen met ontbijt, twee maal diner (met prima wijn) en een mooi aantal consumpties bracht de teller nog niet eens op €.140,- Daar geniet ik nu van.

Bij redelijk mooi weer op pad naar volgende stek in Corcubion. Er konden gezien het weer slingers en andersoortige omwegen worden gemaakt. Bord met 'waterval' deed mij rechtsaf slaan. Bordjes bleven verschijnen, maar nergens daarbij een verwijzing naar het aantal nog af te leggen km's. Uiteindelijk een bordje met pijl naar links, maar dat was voor voetgangers en die dienden bovendien van het type steile wand race te zijn. Of alpinist. De aanblik van het met glibberige steentjes uitgeruste vals plat (en dat is dus een eufemisme) deed mij rechtsomkeert maken. Ik kon mij ook niet voorstellen dat de Soshone watervallen overtroffen zouden worden.

Na deze omweg op eigen initiatief volgde een omweg i.v.m. wegwerkzaamheden. Dat werd een omweg waarvan ik niet vrolijk werd. Ik hoefde nog net niet terug naar Madrid. Niettemin op nette tijd bij hotel gearriveerd. Met de korte broek in de auto kleuren de beentjes niet erg bij. Besloten een korte wandeling langs het water te maken. ‘Voor wie het nog niet wist: Ik heb 1 april mijn (voorlopig of definitief???) laatste sigaret opgestoken. Dat is dus inmiddels iets van 12 weken en ik heb sterk de indruk dat er elke week een kilo is bijgekomen. Vandaar dus ook een korte wandeling, want dat extra gewicht moet ook getorst worden. In het vrij heldere water zag ik flinke joekels van vissen. Aan een meneer op een bankje vroeg ik wat voor soort vissen het waren en of ze eetbaar waren. Nu had ik niet zomaar een meneer. Nee ik had de mazzel de vis-expert van Noord Spanje aan de haak te slaan. Als ik goed keek, zou ik zien dat het meerdere vissoorten waren. Hij kende ze allemaal. Misschien wel persoonlijk. Kon mij nog net inhouden om te vragen of hij ook wist met wie ze in school hadden gezwommen.

Terug richting hotel en de auto naar Fisterrre of Finisterra gepakt. Lang geleden dacht men dat hier de wereld ophield. Mij is niet geheel duidelijk waarom er ook vandaag de dag nog pelgrims naar dit oord kuieren. Alsof Santiago nog niet ver genoeg is.... Maar misschien hebben sommigen zo'n ritme ontwikkeld, dat zij dit stukje nodig hebben om weer in een gewone tred te geraken. Ieder diertje zijn pleziertje, maar ik vind die mensen een beetje zot. Er is aan het eind van het parcours een nette vuurtoren, maar erg opgewonden kon ik er niet van raken. Die zotten, die het tot het eind van de wereld hebben gehaald, hebben ook nog eens de pech dat er geen lijnbus terug is.

Het gebrek aan een simpele 2^e camera vond ik ernstig genoeg om mij in de belendende wereldstad Cee te oriënteren naar een oplaadmogelijkheid, een tweede accu, of welke oplossing dan ook. Afdeling 'simpel' duurde te lang, of was niet aanwezig. Een fractie minder simpel, maar wel snel geregeld was de aanschaf van een nieuw fototoestelletje. Het aangeschafte model was in de aanbieding (tuurlijk) met extra accu (die uiteraard niet in mijn andere camera past). Mooi plat dingetje met niet al te veel onbegrijpelijke knopjes. Verkoopster vond mij een fijne klant.

Mijn vis-expert had mij ook nog weten te vertellen waar ik wel en waar ik niet een vorkje moest gaan prikken. Bij een wel-adres moest ik nog ¾ uur wachten tot de kok wakker zou zijn. In mijn hotel hadden ze echter feest i.v.m. ene San Juan en daarbij geeft men gratis sardientjes weg. Van de BBQ uiteraard, want met verse zou ik toch forse problemen hebben. Op het sardientjes-terras, waar ik in de pauze van de voetbalwedstrijd belandde, moest je even door een rookgordijn. Terras aan de verkeerde kant van het gebouw of een verkeerde wind. De gepresenteerde exemplaren waren zo'n beetje van het formaat makreel en dus volmaakt ongeschikt om in te blikken. Die bliksardines vind ik nu opeens echt zielig. Dat moeten echt kleutertjes zijn. Er was weinig gereedschap en het was dus een kwestie van zachtjes kluiven en/of je handen gebruiken. Nu ben ik niet direct een adept van Amy Groskamp ten Have, maar het met je handen eten zal niet snel een hobby van mij worden. Twee van die kanjers weggewerkt en daarbij dronk ik een voortreffelijk wit wijntje. Glas per vis en dan rol je dus volmaakt voldaan weer de trappen af. De Manschaft had in de tussentijd niet stil gezeten en de stand was 4-1 in hun voordeel. Eind van de partij (net als 1^e helft) in de bar bekeken. TV op kamer is van de afdeling postzegels. Barman wist mij een heel aparte gin-tonic in te schenken. Goocheltruc met citroenschil en voorts dreven er roze pepertjes in mijn (wijde!!!) glas.

Een van de vrouwelijke personeelsleden deed mij denken aan een babysitadres van zo'n 50 jaar geleden. De vrouw des huizes aldaar (zij was een jonkvrouw, maar dat is verder niet zo belangrijk) wist mij eens te melden dat de gemiddelde Nederlandse vrouw zicht voortbeweegt met de elegantie van een schillenpaard. (Geldt m.i. voor meerdere nationaliteiten) Er zijn uitzonderingen. Dames die zich van A naar B verplaatsen met een soort mengeling van trippelen en zweven. Als dat ook nog eens gebeurt met behulp van prima benen is het een genoegen om daar naar te kijken. Ik was dusdanig onder de indruk dat ik de jongedame heb gevraagd of zij iets met mode had gedaan,omdat zij zich zo bijzonder elegant voortbewoog. Vrouwtje helemaal blij. Dit compliment zal nu wel op haar Facebook - pagina staan.

Alvorens de dag van heden te beschrijven en enige foto's over te brengen, ga ik nog maar even barwaarts. Zo'n wit wijntje lijkt mij ook zonder sardine verteerbaar.