Met enig leedwezen het hotel in Portugal achter mij gelaten. Er zijn nog wel eens horeca-gelegenheden, die met een vork schrijven. In dit geval was het dan een vork zonder tanden. Tent om nogmaals te bezoeken.

Vanwege het mooie weer van dinsdag enthousiast de korte broek aangetrokken. Het zag er wel een beetje fris uit, maar het was immers nog vroeg. De weergoden dachten daar anders over. Tijdens de resterende kilometers in Portugal was het nog wel droog, maar daarmee is het positieve wel zo'n beetje op. In Spanje moest de ruitenwisser er met zekere regelmaat aan te pas komen. Via dit staaltje techniek werd ook mijn vraag beantwoord of alles geheel naar wens was. Nee - Nee deden de wissers. Zelfs fraaie (geplande) omwegen op een bepaald moment maar vergeten. Eindbestemming stond niet op de kaart en mijn routeplanner protesteerde ook stevig. Beetje op het geheugen afgegaan en warempel een bordje met de naam van het hotel langs de kant van de weg gevonden. Kamer is drie hoog met uitzicht op zee. Er staat wel een pand recht voor je neus knap hinderlijk in de weg, maar het is ver genoeg om links en rechts voldoende zeezicht over te hebben.

Na een kort tukje te hebben gepleegd (dat ge-Nee - Nee maakt slaperig) kon via een kleine versnapering al met het menu worden gestart. Menu sprak mij niet zo aan en à la carte iets besteld.

Heerlijke fles rioja erbij en de helft voor vandaag overgelaten. Het feit dat ik vanavond hoogst waarschijnlijk aan de tong ga, deert mij niet in het minst.

Wijs geworden heden de lange broek maar weer aan. Zou een beetje half om half worden. Bij het ontbijt leek het zonnig, maar 2 tellen later vielen er druppels. Later bleek dat die vermoedelijk met veel moeite nog uit een wolkje zijn geperst, want de rest van de dag was het dus puur korte- broeken-weer...

Op aanraden van de receptioniste (o.a.) het eilandje Toxa bij O Grove bezocht. Is via een brug met het vaste land verbonden, dus geen gedoe met bootjes. Er mogen volgens de kranten in Spanje wat problemen spelen als met omvallen bedreigde banken en torenhoge werkeloosheidscijfers, dit geldt niet voor de bewoners van dit eilandje. Panden zien eruit alsof zij bewoond worden door lieden met een extreme vorm van claustrofobie. Nog erger is, dat veel van die bescheiden optrekjes er uitzien alsof zij slechts als vakantie-accommodatie dienst doen. Lijkt mij prettig behelpen. Bij de wel bewoonde percelen zie je geen Panda voor de deur staan en als die er toch staat, zal het wel het autootje van de werkster betreffen.

Men heeft hier nogal wat kustlijn. Alles bij elkaar zelfs meer dan Andalucië. En men doet erg veel met mosselen. Die diertjes vangen/kweken ze niet voor niets, dus het leek mij op een bepaald moment wel een goed plan om mij wat exemplaren voor te laten schotelen. Kom ik terecht in waarschijnlijk de enige tapas-tent van Galicië, waar ze geen mosselen hadden. Er werd uitgebreid spijt betuigd en ook de oorzaak van het niet aanwezig zijn van het gewenste werd uitvoerig behandeld. Daarbij werden echter zoveel mij onbekende Spaanse woorden gebruikt, dat dit een raadsel zal blijven. Of men uitsluitend kleine koude hapjes serveerde... Dat zag ik dus verkeerd. Uit een mij in handen gedrukt boekje koos ik voor pinchos murenas. Was vlees, zo verzekerde men mij. Geen woord van gelogen. Ondanks de zeer bescheiden prijs van €.5,- komt mij daar toch een portie... Moest er zelfs een tweede biertje bij bestellen om alles weg te spoelen. Stel je iets van 5 of 6 stokjes saté voor, maar dan niet van die kinderachtige stukjes aan die spiesen. Ik heb er zelfs een foto van gemaakt, maar later op de middag kwam ik er achter toch iets vergeten te hebben. Oplader. Kan dus niets overzetten en de Spaanse margrieten worden dus ook pas na terugkomst bij jullie ‘bezorgd'. Nu één fototoestel minder om in de gaten te houden.

Hoe snel je aan iets went... In Portugal steeds een vers gekoeld bierglas. Hier vond ik het bier (flesje) niet helemaal de juiste temperatuur hebben. Mij zojuist dus maar beholpen met gin-tonic. Gelaafd kan ik nu de laatste hand aan dit verhaaltje leggen. Van autochtonen begrepen dat ik morgen de korte broek kan aantrekken zonder het risico te lopen dat de wolken zich bij het zien van mijn krijtstokken gaan samentrekken. En richting weekeind schijnt het zelfs echt warm te worden. Zielig voor al die Madrilenen, die juist voor de gematigde temperaturen hier naartoe komen. In het hotel hier zitten er (denk ik) ook een paar. Niet het type mensen waarmee je spannende dingen kan beleven. Meer van het slag dat bij thuiskomst proestend weet te melden dat ze bij de thee soms wel 3 koekjes namen. Zal er weinig last van hebben als vanavond Duitsland tegen Griekenland speelt. De andere gasten zijn dan waarschijnlijk druk met het overbrengen van de inhoud van hun botaniseertrommel naar hun herbarium.

Over het hotelpersoneel echter niets dan lof. Ook over de faciliteiten en de kwaliteit van het gebodene valt geen enkele wanklank te slaken. Morgen (iets) verder noordwaarts en als het weer zich gedraagt, zoals mij is toegezegd, zullen er wat ‘bochtjes' in het af te leggen parcours zijn.