Van Jackson naar Green River was een zeer fraaie reis. Het ontbijt bij Motel 6 stelt helemaal niets voor, maar daar lig ik niet zo wakker van. Wel apart was, dat ik ijs op mijn ruiten had. Niet veel, maar toch teveel. En dan helpt je pas gekochte sponsje ook niets. Huurauto's, die je in Nevada meekrijgt (hoewel ik een kenteken van Californië heb), hebben een krabbertje ook niet als standaarduitrusting.

Even op soldeerstand gezet en de ventilator in zijn hoogste stand.

Op het voor mij buitengewoon matineuze tijdstip van 7.15 uur reed ik de 89 op. De route Jackson uit bleek een stuk fraaier dan Jackson in en dat was niet alleen een kwestie van het weer.

Nadeel van bergen is, dat zij in de weg liggen als je (in dit geval) van noord naar zuid wilt. (Omgekeerd trouwens ook.) Je komt uit Wyoming, dan even Idaho, dan weer Utah, dan weer Wyoming en tenslotte weer Utah. Maar misschien heb ik ergens wat staten door elkaar gehusseld.

Vordering verliep keurig op schema. Af en toe een minuutje tijdverlies om wat foto's te maken en de benen te strekken.

Onderweg wel vrij veel verkeersslachtoffers gezien. Kleine herten, grote herten en wasberen. Bij die laatste soort dacht ik meteen: Was wasbeer (nu niet meer). Voorts een flink aantal pronghorns gezien. Zij zagen mij ook en toen ik binnen een bepaalde afstand kwam (best ver nog) lieten zij zien dat Usain Bolt een sukkelaar is. Maar dankzij de telelens toch nog opnamen kunnen maken.

Verder niets beleefd, want alleen foto's  en geen verslag gezien , kreeg ik al snel via e-mail als vraag voorgeschoteld. Jazeker wel. En hoe!

 Bij een van de grensovergangen met Utah (ergens op zo'n rest area) besloot ik het aldaar aanwezige Visitor Centre eens binnen te stappen. Misschien hadden ze daar wat tips over wat te doen in Green River. Dat bleek (uiteindelijk) een uitermate slechte ingeving. Een oudere dame van het grootmoedertype legde bij mijn binnenkomst haar breiwerkje neer en vroeg mij waarmee zij mij kon helpen.  Van Green River zelf had zij niet zo veel, maar aangezien ik toch langs Price kwam, zou ik de uiterst interessante 9 Miles Canyon eens moeten doen. Kreeg er zelfs een apart foldertje over. In dat foldertje ook een kaartje en daaruit bleek dat er wel een redelijke aanloop nodig was om die canyon te bereiken. En je moest ook weer terug, want anders was het toch wel een flink stuk om.

Iets voorbij Price was de afslag naar de canyon. Het was pas 15.15 uur en volgens schema was Green River nog ongeveer een uurtje sturen. Twee keer 9 mijl + 2 keer aanloop, dat moet te doen zijn, dacht ik. Na amper 1 mijl werd asfalt ingewisseld door een soort grind. Dat bleek niet even een stukje, nee het werd steeds beroerder. 'Ach straks wordt het wel weer beter' stelde ik mijzelf gerust. Niet dus. Maar ik was nu al zover, die canyon zal zo wel beginnen en dan wordt het dus genieten volgens oma.  De aanloop bleef echter maar voortduren. Nu was de te realiseren snelheid bijzonder laag. Bordjes met 'speedlimit 20 miles' deden mij wensen dit te kunnen realiseren. Het ontwijken van sleuven en ‘potholes' van ongehoorde proporties vergde de nodige stuurmanskunst. Ik begon oma ervan  te verdenken dat zij erg veel aandelen heeft in Monroe schokbrekers en/of Goodyear banden. Ergens en op enig moment zal ik de fameuze canyon wel bereikt hebben. Het heeft geen overweldigende indruk op mij gemaakt. Ik besloot voort te hobbelen naar het eind en dan toch maar omrijden over de grote weg, want nogmaals spitsroeden rijden... Never!

Toen ik volgens schatting bijna aan het eind was, stond er plotseling een meneer met een stop-bord voor mij. Ik moest oppassen, want iets verderop waren ze aan het ‘blasten' geweest en er kon nog wel eens een stevige steen of erger op de weg liggen. Brave borst uitgelegd dat ik de afgelopen 1 uur en 3 kwartier niets anders had gedaan dan opletten. 'Hoe lang ben k nog bezig om weer op een weg te komen, die die naam werkelijk verdient?, vroeg ik de man. 'Ïk schat een half uur', kreeg ik als antwoord.  Dat kon volgens mij nooit kloppen, maar dat deed het dus wel. Er was ter verhoging van de feestvreugde namelijk ook nog eens een ‘detour', die mij helemaal in the middle of nowhere bracht.  Toch binnen het half uur een normale weg bereikt en na 1.5 uur was ik bij dezelfde afslag richting 9 Miles Canyon. Totaal dus 4 uur en een kwartier aan dit uitstapje kwijt geweest. Het was dat het zo'n eind rijden was, anders was ik terug gegaan naar oma en had haar breiwerkje uit elkaar gehaald. Maar waarschijnlijk is zij er in 1950 voor het laatst geweest, dus zij zal het ook wel niet kunnen helpen. Door al dat ‘gedoe' toch wel een beetje vermoeid geraakt en extra pauze ingelast, want ik begon tunnelvisie te krijgen. Rond 20.30 uur bereikte ik de Super 8 en na het parkeren van mijn bagage ben ik in sneltreinvaart naar restaurant Tamarisk (of zoiets) gescheurd om fijn romantisch aan de oever van de Green River te kunnen spijzen. Als je je neus tegen het venster drukte zag je met een beetje mazzel wel iets wat op water leek. Is dus meer een tent voor overdag. Wel een prima rib-eye naar binnen gewerkt en ik vond bovendien dat ik wel een glaasje merlot had verdiend. Was geen verkeerde, maar je kreeg het niet cadeau.

Ondanks het afleggen van 587 mijl en iets van 13 uur en 15 minuten onderweg te zijn geweest, was ik vanmorgen al weer redelijk vroeg uit de veren.

Van Green River naar Moab is een dik uur en deze dag heeft voornamelijk in het teken gestaan van het Arches Nationaal Park te bezoeken. Dat is fenomenaal. Iets van een dikke 150 foto's gemaakt (incl. enkele van een ritje langs de Colorado rivier).  Helaas ook vandaag weer stevig de benenwagen moeten gebruiken, want bij het aanleggen van de wegen heeft men verzuimd die dichter bij de diverse bezienswaardigheden te plannen. Na het bezoek aan Arches verzuchtte ik dan ook aan vakantie toe te zijn.

Na Arches-bezoek bij (wederom) Super 8 ingecheckt en daarna een ritje langs de Colorado rivier. In Moab een nette Chinees gevonden en mij daar flink vol laten stoppen. Medium portie haaienvinnensoep werd in een soort wastobbe geserveerd. Bij large komen ze waarschijnlijk met een badkuip op wieltjes aan. Bijna geheel weggewerkt en vervolgens aan de Szechuan(?) beef. Kogelrond terug naar Super 8. Foto's downloaden, selectie maken voor reislog (deel is al doorgesluisd; rest volgt) en mijn avonturen inkloppen.