De dag van vertrek heel wat rijen afgewerkt. (Of anderszins tijd verloren.) De eerste rij was redelijk overzichtelijk. Iets langer dan toen ik de eerste keer van de bagage drop-off gebruik maakte, maar het scheelt toch een modezaak vol jassen met de situatie van vroeger toen al het inchecken nog via baliepersoneel verliep. Voor je bij de drop-off balie komt is er nog een blauw geüniformeerde "Cerberus", die waakzaam vraagt of je al een boarding card hebt. Zo niet dan verwees zij je naar een batterij machientjes waarmee dat verzuim rechtgezet kon worden. Prompt had ik voor mij in de rij iemand die aan haar aandacht was ontsnapt en alsnog aan de apparaten mocht.

Mijn ruimbagage (tegenwoordig nog maar 1 gratis koffer op transatlantische vluchten) zou doorgelabeld worden, maar ik moest hem in Minneapolis wel zelf even van de band halen, door de douane loodsen en daarna weer ergens afgeven. Dat had ik in Philadelphia ook al eens moeten doen, dus ik knikte ervaren, dat ik het begreep. Dat moment dien je ook aan te grijpen om je tax-free slokje van hand- naar ruimbagage te laten verkassen, anders ben je die fles kwijt bij de volgende security-check.

Vliegtuig begon mooi op tijd te taxiën, maar moest ook in de rij staan. Wij gingen iets van 13.46 uur de lucht in, maar er werd toch netjes op tijd geland in de VS. Daar moest even gewacht worden op een vrij plaatsje aan de pier. Nu zat er tussen landing en opstijgen met de volgende kist slechts 1,5 uur en tussen landing en beginnen met instappen zelfs maar een krap uur. Dat getreuzel bij de pier begon mij dus toch wat nerveus te maken, want ik weet dat douane- en immigratiebeambten in de VS geen idee hebben wat het woord "opschieten" betekent. En die lieden hebben mijn vingerafdrukken en irisscan al. Nog een keer en ze kunnen "kwartet" roepen. Naarmate er steeds meer tijd verstreek, begon mijn temperatuur aardig op te lopen. Schoenen moesten ook nog uit en deze dus zonder veters vast te maken weer aangetrokken, lap-top in de tas, alles bijeen rapen en als een haas op zoek naar mijn aansluitende vlucht. Die bleek gelukkig redelijk in de buurt te zijn gestald, maar dat weerhield mij niet er een zeer stevig de sokken in te zetten. Temeer daar ik nog 10 minuten minder tijd had, dan ik had gedacht. En mijn stappen werden zo mogelijk nog groter en elkaar nog sneller opvolgend, toen ik meende mijn naam te horen omroepen. Maar ik heb het gehaald en ging kwistig met zweetdruppels strooiend op zoek naar mijn stoel. Ik zat amper, of we gingen de lucht in. Binnen 3 uur bereikten we Las Vegas en mochten we buiten spelen.

Las Vegas heeft best wel een boeiende luchthaven. Zo ga jemet een onbemand treintje naar de bagagecarrousels. Volgens de borden moest ik bij carrousel 7 zijn. Alle mogelijke plaatsnamen kwamen voorbij, maar niet die van Minneapolis. Na geduldig wachten toch maar eens een geüniformeerd individu aangesproken. Ik moest maar naar het kantoortje gaan. Jullie raden het al. Daar stond een rij. Eindelijk aan de beurt kreeg ik te horen dat mijn koffer niet mee was gekomen. Zou later op de avond volgen. Ik was niet van plan daarop te wachten en dat hoefde ook niet, want ze zouden hem bij het hotel afleveren. Als pleister op de wonde kreeg ik een plastic tasje met noodvoorraad. Nu ben ik wel geen slimme meid, maar wel voorbereid. In mijn handbagage had ik al voldoende spullen om deze situatie het hoofd te bieden, maar een geven paard kijk je niet in de bek. Vervolgens op naar Hertz om mijn auto op te halen. De koetsverhuurders bevinden zich echter niet meer in het terminal, maar op een centrale locatie elders. Daarvoor heeft men de shuttlebus.

Chauffeuse vond dat ik aan "traveling light" deed. Haar uitgelegd, dat zulks niet vrijwillig was in dit geval. Bij de Hertz-balie stond dus ook een rij.... Gelukkig trof ik uiteindelijk een zeer geduldige en begripvolle jongedame, die mijn afwimpeling van up-grading naar een SUV, allerlei aanvullende verzekeringen en een Never Lost geval (soort Tom Tom) ‘als een flinke vent' accepteerde. Sterker nog: ik kreeg (zonder meerkosten) een full size wagen (Nissan Altima). En een kaartje van Las Vegas, want aan de uitgeprinte routebeschrijving had ik door de verandering van de verhuurlocatie niet zo gek veel meer. Ik kon dus eindelijk rijden en heb zelfs het hotel weten te vinden. Bij de receptie geen rij. Dienstdoende dame verwittigd dat er nog een koffer zou worden nagebracht, maar dat ik met het bekijken daarvan rustig kon wachten tot de volgende morgen. Het zal tegen 6 uur Nederlandse tijd zijn geweest, dat ik mijn pyjama aantrok. Het weerstand bieden aan de eenarmige en andere bandieten ging mij uiterst gemakkelijk af. Niet in één ruk de volgende ochtend (Nevada-tijd) gehaald en ook wel even zitten piekeren van "wat als die koffer niet is gebracht?", maar toch een flinke ruk kunnen maken. Geboekte kamer bood geen sprankelend uitzicht (eufemisme), maar daar had ik ook niet zo gek veel behoefte aan. Na het douchen koffie gezet met een voor mij knap ingewikkeld apparaat en toen richting receptie voor mijn koffer. Moest ik voor naar de bell-boy. Bell-boy kwam niet erg rap opdagen. "Heeft hij heden een vrije dag?", vroeg ik de volmaakt ongeïnteresseerde receptioniste. Niet dus, want daar kwam de man, die forse tijd terug "boy" was aan. Koffer bleek er te zijn. Ook op terugweg naar mijn kamer moest ik min of meer door het casino, waar het voor dat tijdstip - naar mijn idee - best al druk was. Twee dealers van Black Jack (of een soortgelijke tak van sport) zaten aan lege tafels. Bij de tweede dealer heb ik voorgesteld: " May be you can play with him", daarbij over mijn schouder naar zijn eveneens werkloze collega wijzend.

Koffer leek redelijk compleet, hoewel ik nog wel een kleinigheid mis. Mijn fles had het avontuur echter overleefd.

Met wat extra bochtjes en wendingen de juiste freeway gevonden en de juiste richting ingeslagen. Altima rijdt als een zonnetje en dat komt weertechnisch goed uit. Het begin van de langste etappe (451 mijl) doet mij niet uit mijn dak gaan, maar met een lekker zonnetje lijkt het nog wat. Betrekkelijk lage begroeiing waar zelfs een jong olifantje zich niet achter zou kunnen verstoppen. Nu komen die beestjes hier niet voor, dus daar liggen die struiken niet zo wakker van. Het wordt echter steeds aangenamer qua landschappelijk schoon en tegen de tijd dat ik Arizona achter mij heb gelaten en Utah bereik, wordt het uitgesproken boeiend. Al een beetje besneeuwde bergtoppen in de verte. Gaaf! Toen ik er al rijdend een kiek van probeerde te maken, had ik enkele tellen later een auto met een heleboel verschillende kleuren lampen in mijn spiegel. Een "Trooper" heet dat hier, geloof ik.

Nu schijn je op die ontstoken feestverlichting te moeten reageren door naar de vluchtstrook te rijden en daar te stoppen. Als ex-reserve-agent zat ik echter op het bordje "stop politie" (en daar dan een soort vertaling van) te wachten. Trooper had dus al snel door met een vreemdeling van doen te hebben. Aardige man. Legde mij uit dat ik niet strak genoeg in mijn rijstrook had gereden en dat ik voor het maken van foto's een andere tactiek moest volgen. Liet het bonnenboekje voor mij blanco. Zoals gemeld: aardige man. Overigens wel ‘vals' dat zij met ‘blinde' auto's rijden en derhalve niet te herkennen zijn als "politie"...

Voor mijn avontuur met de trooper had ik al ergens een afslag genomen om een Subway te scoren en bij Walmart even te snuffelen en wat kleine snoepjes (Canadian Mist) te kopen. De toch best wel enerverende dag na vertrek van Schiphol heb ik sigaretloos afgesloten. Ja ik had er nog een paar, maar niet aangestoken dus. Pas nadat ik de tonijn-sub (1 foot) achter mijn kiezen had, ging ik voor de bijl. Plaats des onheil is digitaal vastgelegd, maar moet ik nog overzetten.

Op redelijk tijdstip Clearfield bereikt. Days Inn verrassend snel gevonden en mij door de receptioniste naar een belendende knabbelgelegenheid (voor de kenners: Wingers) laten sturen. Goede tip geweest. Overheerlijke combo van steak en kip voorgeschoteld gekregen. Bedienend meisje van Wingers de volgende Nederlandse volzin geleerd: Dit was erg lekker. Vond zij leuk! Nog een (gratis) mega-dessert met cake, ijs, slagroom etc. naar binnen weten te werken en toen licht achteroverleunend de terugweg naar het motel gewandeld.

Zo en nu eerst de route van morgen eens volkomen duidelijk maken. Ja, ik weet dat Twin Falls eerst komt en dat ik in Idaho Falls eindig. Maar ik moet wel oppassen dat ik niet iets belangrijks oversla. Al kan er natuurlijk niet elke 3 kilometer een waterval van het formaat Soshone zijn.

Op naar internet dus. Jullie zullen het voor vandaag met het vorenstaande moeten doen.