Tijdens de tocht van Ayna naar Aquadulce niet zo gek veel beleefd. Dit gaat echter ruimschoots gecompenseerd worden door mijn verblijf in dit hotel. Eerst nog even de rit van Ayna naar Aquadulce.

Ik dacht aardig op koers te liggen, maar ‘opeens' constateerde ik dat mijn linkerarm weer werd bijgekleurd. Op zich niet zo'n punt, maar het zonnetje kwam min of meer van opzij. En dat kan niet als je denkt naar het Zuiden te rijden. Bleek ik toch iets niet goed te hebben gedaan. Geen ramp. A; Ik heb geen haast en B: Zo ver om was het nu ook weer niet. Maar een dergelijke gebeurtenis doet zich altijd voor op deels pagina 76 en deels pagina 85. Dat bladert en zoekt lastig. Truus GPS heb ik echter niet alleen voor de gezelligheid bij mij. Aan het werk gezet dus.

Omdat Truus nog wel eens last blijkt te hebben van de Spaanse zon (herberekenen, herberekenen..) en mijn kaarten niet zo erg up-to-date zijn, houd ik haar raadgevingen via mijn wegenkaart nauwlettend in de gaten. Truus stuurde mij ergens naar links en dat stond niet op de kaart. Weg zag er gezond uit, dus ik besloot het te wagen. Gezondheid van weg (zeg maar karrenspoor qua breedte) bleef er gezond uit zien. Op asfalt of bitumen had men weinig bespaard, maar in de calculatie was blijkbaar geen rekening gehouden met de aanschaf van vangrails. En het ging daar niet alleen knap steil omhoog. Naar beneden nog veel steiler. Als Ineke dit traject mee was geweest, zou zij ongetwijfeld bij mij op schoot hebben gezeten. Zelfs ik vond het midden van de weg opeens erg aangenaam en het feit dat er geen tegenliggers waren te bespeuren, heb ik als buitengewoon prettig ervaren. Deze klus uiteindelijk met verve geklaard.

Eenmaal in Aquadulce bracht Truus weer een forse riedel 'herberekenen' in stelling. Diverse uithoeken mogen aanschouwen. Ik heb Truus het zwijgen opgelegd en via gezond verstand het strand benaderd. Dat lukte maar ten dele, omdat er geen mooie doorgaande weg langs het strand is hier. Je rijdt dus steeds een soort kommetje in. ('Kommetje en kwel')

Zeer tegen mijn gewoonte in - na het zoveelste ‘kommetje' - een voorbijganger geraadpleegd. Tweede rechts, eerste rechts. Ik was dus al gloeiend.

Ingecheckt en 9-hoog beland. Zie ik kokosnoten ook eens van boven. Seizoen voor kokosnoten is echter nog niet geopend.

En dan nu het hotel... Na het eten (self service, maar weinig mis mee) met mijn lap-topje het rookterras opgedoken. Nu was mij in de eetzaal al opgevallen dat er nogal wat jaargenoten (en misschien zelfs nog wel ouder) aanwezig zijn. Voor zover ik dat op dit moment heb kunnen inschatten allemaal Spanjaarden. En morgen zullen er nog wel wat busladingen worden gedropt. Ik ben dus in een soort bejaardensoos terecht gekomen. Vandaag nog nergens last van gehad, maar ik acht het niet uitgesloten dat morgen of overmorgen zo'n Spaans 1.50 meter vrouwtje mij bij het buffet met vlijmscherpe, knokerige elleboogjes in mijn maag port om de laatste druif of wat dan ook voor mij te kunnen bemachtigen. Kan haast niet wachten om bij een dergelijk voorval zo'n dame in onvervalst Nederlands toe te bijten dat zij achtentachtig Scheveningse kacheltjes moet vergaren.

Er was ook nog een animator. Na dat optreden heb ik mijn kwalificatie van bejaardenhuis moeten herzien. 'Gesticht' lijkt mij nu meer van toepassing. Een soort live-uitzending van 'Lunatics' meegemaakt. Lichtelijk onpasselijk naar boven gevlucht. Op het balkon even uit zitten hijgen en mijn pas bestelde en keurig afgeleverde asbak ingewijd. Kamer dient rookvrij te zijn, maar balkon is ‘vrij'.

Voor internetverbinding moet ik nog even terug naar het feestgedruis. Wordt ongetwijfeld vervolgd.

Feestgedruis is over. Alle senielen zijn naar bed, Misschien moeten ze morgen vroeg weer aqua joggen. Ik doe niet mee!

Een gin-tonic is hier ‘slechts' €.6,65. Niet te hopen dat ik echt dorst krijg.