Ryanair had weer eens feestdag. Een overspannen Belg was niet alleen de kluts kwijt, hij had ook nog eens zijn papieren thuis laten liggen. Een opgetogen juf van Ryanair was voor €.40,- p,p. wel bereid even nieuwe printjes te maken. Daarmee was voor de arme Belg het leed nog niet geleden. Ook zijn vouchers voor de autohuur en het hotel ontbraken en hij wist ook niet meer welke verhuurmaatschappij het was en de naam van het hotel was hem ook al ontschoten. Man was dus duidelijk aan vakantie toe.

Vlucht naar Almeria verliep soepel en landing zelfs iets eerder dan gepland. Zoals gebruikelijk word je tijdens de vlucht om de haverklap lastig gevallen door reclameboodschappen. Je moet dan van alles bestellen of kopen, maar wat precies is vaak volledig onverstaanbaar.

Dame van de autoverhuur leek wel een complete roman in haar PC te zitten kloppen, maar uiteindelijk kreeg ik een sleutel. Geen Peugeot meer aanwezig, wel een Fiesta met ruim 98.000 km op de teller. Maar hij rijdt mij keurig naar mijn eerste hotel. Accommodatie van kloeke afmetingen en met tal van voorzieningen. Erik Breukink en zijn Rabo-fietsclubje zijn er regelmatig te gast. Er zouden 351 kamers zijn, maar slechts 35 gasten. Ik heb kamer 3102 en dat vergt vanaf de receptie een forse wandeling. Wel dicht bij zee. Dat brengt mij echter niet meteen in de verleiding daar een duik in te nemen.

Bij een welverdiende whisky spreek ik een Brits echtpaar, waarvan de mannelijke helft misschien wel model heeft gestaan voor Kabouter Plop. Hoe boeiend de conversatie ook was, de eetzaal diende nu eerst aan nadere inspectie onderworpen te worden. Geen menu van de dag, maar self service. Was weinig mis mee. Mini-flesje wijn erbij en na de nodige vaste brandstof te hebben getankt retour bar voor een carajillo. Brits stel had mijn terugkeer niet afgewacht, dus met vriendelijke barkeeper mijn Spaans geoefend en hem met een tweetal gin tonics aan het werk gehouden. Niet al te laat naar bed.

Bijtijds wakker en vanaf het balkon even naar de zee gestaard. Leek een beetje heiig. Een berg TV-kanalen afgezapt, douche genomen en vanwege de vakantie maar eens ontbeten. Wederom self-service, maar ook nu weer een royale keus. Hotel om te onthouden. Zeker voor die prijs. Iets na 10 uur stuur ik (globaal) richting Ayna. Mijn variant van de Tom Tom heeft weer eens moeite met het vinden van een satelliet. Gelukkig had ik de route grotendeels al op papier. Ik zie opeens dat de snelheidsmeter van ‘mijn' Fiesta tot 210 km aangeeft. Lijkt mij schromelijk overdreven. Ga ik met zo'n mini-auto ook niet uitproberen. Is op de door mij uitgestippelde route ook volstrekt onmogelijk.

Er is één aardig stuk qua landschap, maar voor het overige vind ik Almeria gortdroog. Lieden die zich ongerust maken of er in de nabije toekomst nog wel olijven verkrijgbaar zullen zijn, kan ik gerust stellen. Iemand bang dat het marmer binnenkort op is? Geen angst meer hebben!

Hoe noordelijker ik kom, hoe groener het landschap. Met name het laatste stukje tussen Elche de la Sierra en Ayna is aan te bevelen. Ik zit nu in Ayna op een zon overgoten terras met magnifiek uitzicht dit stukje verderin te kloppen. Omdat het inmiddels al ruim na 17.00 uur is, is een whisky hier mijn enig gezelschap. Bij aankomst hoefde ik ook niets te zeggen. Ben zeker de enige die vandaag aankomt. Seizoen komt hier dus kennelijk niet zo gek vroeg op gang en dat vind ik prima. Al het personeel voor mij (?) en in ieder geval snelle service. Ik heb geen mensen voor mij in de rij staan bij het plaatsen van een nieuwe bestelling. Dit keer met wat chorizo en een andere worst erbij. Moet wel dooreten, want anders heb ik zongedroogde chorizo.

Kort voor het bereiken van dit hotel de Fiesta nog even van bedrijfssappen voorzien. Metertje stond meer tegen ¼ dan tegen ½ aan, maar ik kreeg er niet meer dan voor €.37,- in. Nu had ik bij de verhuurdame mijn verwondering al uitgesproken over een prijs van €.80,- voor een volle tank. Bij mijn Epica vind ik dat niet ongewoon, maar voor een Fiesta.... Gaan we dus nog kleine verhandeling over houden. Eerst met baliekluivers en als dat onvoldoende ‘werkt' krijgt booking.com respectievelijk hun autoverhuurtak ook nog wel een berichtje. Misschien gebruiken ze een oogdruppelaar om de tank te vullen en betaal je het arbeidsloon?

Bovenop de heuvel/berg tegenover het terras staat een wit standbeeld. Met verrekijker nader verkennend denk ik aan een heilige. Met iets onduidelijks in zijn/haar armen (lijkt wel een poes of een vos). Er is voldoende personeel niets doende, dus ik kan daar eenvoudig mijn licht opsteken. Blijkt de Maagd van de Hoogte (of iets dergelijks) te betreffen en zij is tevens beschermheilige van het dorp Ayna. Vos dan wel poes zou het kindeke Jezus moeten zijn. Wat kan een mens zich toch vergissen. Misschien toch maar eens een beter verrekijker kopen/meenemen.

Er hebben zich inmiddels 2 nieuwe vertegenwoordigers van de ‘homo sapiens' op het terras gemeld. Nadruk dient m.i. op deel 1 te worden gelegd, maar als bejaarde hoef ik mij daarover waarschijnlijk weinig zorgen te maken. Homo's worden hier nog wel eens betiteld als café con leche (koffie met melk) en soms heb ik wel iets met deze uitdrukking. Overigens wordt mijn Spaans elke keer toch weer beter. Om deze trend erin te houden vandaag opgezocht wat vos is in het Spaans. Had ik kunnen weten... Zorro!

Qua flora en fauna ben ik vandaag niet verwend. Wel borden die waarschuwen voor overstekend wild, maar dat komt misschien ook pas als het seizoen is begonnen. Wel een (voorseizoens) platte vos gezien. Borden helpen dus niet voldoende. Een paar verdwaalde kwartels en wat leeuweriken. Ga ik niet van uit mijn dak.

Schoteltje met worsten is leeg, tweede glas is leeg en het is nog veel te vroeg om echt te gaan buffelen. Moet mij wel een beetje aan de Spaanse tijden proberen te houden. 't Zonnetje verdwijnt langzaam om de hoek en in de schaduw kan ik eindelijk zien (zonder weerspiegeling) wat ik allemaal heb zitten tikken. Lijkt mij voldoende.