Na op een zondag geconfronteerd te zijn geweest met de afgesloten A2 en (teveel) uren in onze eigen auto te hebben doorgebracht, bleek e.e.a. qua vermoeidheid mee te vallen. De vage plannen om eens in de Franse Jura rond te kijken, namen vastere vorm aan. Sterker nog, zij werden uitgebreid met bezoek aan de Vogezen en de Alpen.

Fors uitgevallen boek met kaarten van Frankrijk gekocht en routes uitgestippeld over weggetjes, die groen waren gemarkeerd. Dat zou ‘fraai' moeten betekenen. Ik weet niet wie er verantwoordelijk is geweest voor deze markeringen, maar het betrof niet iemand, die maar wat woest om zich heen heeft zitten kleuren. Een vakman, zo heeft de praktijk inmiddels uitgewezen.

Zondagochtend met ruitenwissers aan vertrokken. Deze bleven vlijtig tot aan de Duitse grens bij Venlo. Bij het plannen van de route naar ons eerste overnachtingsadres (in Wasselonne, nabij Straatsburg), is het maar net de vraag van welke routeplanner je gebruik maakt. De een stuurt je via Brussel, weer een ander via Saarbrücken en Michelin gaf zelfs 3 mogelijkheden. Ik heb voor 'Snelste' gekozen.

Voor tanken en koffie met gebak van de autobahn afgeslagen en in Simmern ons geluk beproefd. Zowel de auto als wij konden voldaan onze weg vervolgen.

De eerste pleisterplaats bleek een schot in de roos. ‘De patron' had weliswaar een vreemd staartje aan de achterkant van zijn hoofd, maar keek buitengewoon vriendelijk de wereld in. Aangezien Ineke - zo'n beetje voor de deur - al compleet met rollator het gras was ingedoken, vroeg ik of een kamer op de begane grond beschikbaar was. Staart puzzelde even en besloot ons een soort suite te geven en daar niets extra voor te berekenen. Uit dankbaarheid heeft Ineke haar pyjama daar achtergelaten. Voor het zover was,werd eerst een nette whisky geserveerd. Op het terras zowel van deze versnapering als van het fraaie uitzicht zitten genieten. Het restaurant was die dag gesloten, maar onze vriendelijke gastheer zou iets lekkers op de kamer neerzetten. Meer dan smakelijk 3 gangen menu en een flesje wijn. Hoofdgerecht diende ik even in de magnetron te zetten, maar dat gaat mij inmiddels redelijk goed af.

13/9 Ons einddoel van vandaag is hemelsbreed niet zo gek ver verwijderd van onze eerste stek, maar er zijn in deze buurt nogal wat groene weggetjes en die hebben vaak de gewoonte flink te slingeren. Onderweg de eerste redelijke waterval bekeken (Cascade du Hohwald). Vrij kort daarvoor was ik ook al aan de wandel geweest naar een uitkijkpunt en nu was het weer klimmen om naar vallend water te kunnen kijken. Franse minister van verkeer toch eens vragen of hij de wegen niet dichter bij dit soort fraais kan plannen.

Naar Ste Marie aux Mines was een op de kaart gestippeld ingetekende weg inmiddels gereed en de bijbehorende tunnel dus ook. Was wel aangeduid met 'peage', maar aangezien dat gewandel het tijdschema wat strakjes aan het maken was, leek mij dit niet zo'n punt. Sta je bij de kassa, dien je iets van €.7,90 op te hoesten. Voor zo'n klein pest stukje.. Ik nammijn eerste brasopwelling in heroverweging. Ste Marie dus overgeslagen. Dat ging ook. Routeplanner aangezet en bijtijds in Munster.

Tweede hotel vroeg wel extra muntjes voor een kamer op de begane grond. Geen intern restaurant en naar stad verwezen. In de stad bij hotel tevens restaurant (met terras) Cicogne onze hap naar binnen gewerkt onder het toeziend oog van tal van ooievaars. De francofielen weten al dat cicogne het Franse woord voor ooievaar is. Ik moest dat eerst even navragen ... Naam van het hotel werd er meteen duidelijk door. Munster blijkt al jaren door deze kinderbezorgers bezocht te worden. Geen idee of er enig verband bestaat met Munster kaas. Ik meen mij te herinneren dat deze kaassoort zeer behoorlijk meurt, maar ik heb ooievaars nog nimmer van dichtbij besnuffeld. Het leukste van ons hotelletje was eigenlijk de zelfbediening aan de bar. Je neemt een biertje of een glas wijn en noteert het geconsumeerde in een soort schriftje. Zo'n wijntje als tijdens onze eerste dag leek mij wel wat. Staat er de volgende dag €.21,- op mijn rekening. Herbergierster duidelijk gemaakt dat mij dit aan de pittig geprijsde kant leek voor 1 glas en of zij niet in de war was met 1 fles. Ja dus!

14/9 Derde etappe - wederom met veel vals plat en flink wat col's - bracht ons tot Besançon. Het stuk tussen Col de la Schlucht en Le Markstein kan ik zeer aanbevelen.

Op nogal wat ‘Col's' zie je mensen op een racefiets proberen de top te halen. Waarom zij zich deze inspanning getroosten, is mij niet geheel duidelijk. De meesten van die ‘klimgeiten' kijken er bepaald niet vrolijk bij. Uitdrukkingen als 'waar ben ik aan begonnen' en ‘komt er ooit een einde aan mijn lijden' neem ik frequenter waar. Misschien allemaal lieden in de categorie ‘masochist', die leven onder het motto 'pijn is fijn'. En ‘afzien' is daartoe de eerste stap. Wat mij betreft allemaal kandidaten voor een goed en diepgaand gesprek met een zielknijper.

Het begrip racefiets dient bij het bergopwaarts pedaleren eveneens met een forse korrel zout te worden genomen. Het door mij waargenomen tempo heeft weinig met racen te maken. Afdalen zal best rap gaan, maar dan is in feite elke fiets wel een racefiets. Toch krijg je wel respect voor die renners uit de Tour. Er zijn stukken bij, die ik niet eens lopend zie zitten. Zeker niet als ook de trapleuning nog ontbreekt.

Bij een ‘Belvedere' (Roche du Prêtre, zo,n 60 km ten oosten van Besançon) wijst een oudere heer op een aantal geiten. Ik stop en heb het over agnaux en bedoelde eigenlijk ‘chèvres'. Hij zegt 'chamois'. Ik nog vragen of dat een bepaald ras is. Nee, ze zijn beschermd en wild. Opeens gaat er bij mij een lampje branden en een snelle raadpleging van het zakwoordenboekje bevestigt dat wij naar gemzen zitten te kijken. Die verwacht je in het hooggebergte, al dan niet aan edelweiss knabbelend, maar toch niet op dit niveau. Ik realiseer mij nu ook dat de eenzame geit, die ik iets eerder op de dag had gezien en waarbij ik mij afvroeg waar de rest van de kudde was, waarschijnlijk ook al een gems was. Zou er - net als bij gorillas het geval is - een soort laagland-gems bestaan?????

Besançon is een vrij grote plaats en waarschijnlijk is de grondprijs er pittig. Deze veronderstelling baseer ik op de grootte van de kamer. Voordeel van dit hotel was echter, dat je voor het diner de deur niet uit hoeft.

Ineke weet 's ochtends al leuk uit de hoek te komen. 'Gaan we vandaag nog ergens naartoe?' En 'Komt er vandaag nog iemand?'