Eerste volle dag Madeira

Na het ontbijt, bestaande uit een bataljon broodjes van diverse pluimage, jam, honing, wat bleke, maar best smakelijke kaas, een bekertje yoghurt, vruchtensap (sinas, erg lekker), koffie een banaan en een sinaasappel, ben ik een eindje gaan sturen. Voorlopige eindbestemming was Porto Moniz. Bepaald geen wereldafstand, maar zelfs op dit kleine stukkie waren er panorama’s zat. De conclusie dat het een prachtig eiland is, ligt voor de hand. Liefhebbers van zandstranden raad ik echter aan elders hun heil te zoeken.

In Porto Moniz, waar ik bij de plaatselijke toeristeninfo een handzaam kaartje van Madeira wist te scoren + een berg aan wellicht waardevolle info, heb ik een aquarium bezocht. Volgens thuis uitgeprinte documentatie klein, maar toch wel de moeite waard. Inderdaad klein en het tweede deel van de omschrijving klopte ook redelijk. Men gaf aan AOW-ers bovendien een fatsoenlijke korting (van €.7,- naar €.4,-). Vervolgens naar een plaatsje (Fanal) in de binnenlanden gereden. Tom Tom kende het niet, terwijl er volgens de toeristenjuf erg oude bomen zijn te bewonderen. Het is er hoog en er waren nogal wat flarden mist of laaghangende bewolking. Dusdanig veel dat de oude bomen door mij dus niet zijn ontdekt. Gelukkig had ik in Oregon en Californië al eens redwoods bekeken en die zijn nog een slag ouder. Overigens betwijfel ik nu of dat Fanal wel echt een plaatsje is, of meer een aanduiding. Wel ergens een wat armoedig aandoend bordje met Fanal gezien, maar het leek mij meer een aanwijzing voor de wandelbrigade en daarvan ben ik geen lid. Na dat bordje werd het overigens zonniger en zoiets heeft op vergezichten een positieve invloed. Op een bepaald moment waren er twee uitzichtspunten vlak na elkaar. Bij het tweede wist ik een ander echtpaar van deze bevinding op de hoogte te stellen. Mijn Engels leverde niet direct een adequate reactie op. Spaans? Nee, meneer bleek Fransman. Toen hij vervolgens hoorde dat ik Nederlander was, ging hij tot mijn stomme verbazing over in zeer acceptabel Nederlands. Redelijk unieke ervaring. Meneer had vrienden in Amsterdam.

Via avontuurlijke weggetjes in Calheta terechtgekomen Daar zou ik een suikerriet molen kunnen bezoeken. En natuurlijk de ambachtelijk gemaakte likeur proeven en kopen. Nu kon ik mij bij een dergelijke molen niet direct iets voorstellen en mijzelf kennend is het onverstandig overdag al aan de likeur en dergelijke te gaan. Ik behelp mij wel met de mij bekende Licor de Beirao. Ook het plaatselijk Art Museum heeft het zonder een bezoek mijnerzijds moeten stellen.

Mijn biertje van het huis is inmiddels verleden tijd. Voorgerecht idem. Betrof een lokale specialiteit bestaande uit een soort broodje, ingesmeerd met o.a. knoflook. Had ik oorspronkelijk solo besteld, maar volgens de staf hier zou een combinatie met een soepje nog lekkerder zijn. Heerlijk bouillon-achtige soep met een spiegelei (gepocheerd?) daarin. Uit de kunst!!!

Pure verwennerij natuurlijk dat er speciaal voor mij iemand in de keuken iets met potten en pannen doet. Nog even en ik ga mij belangrijk voelen. Omdat er toch al werd gekookt, was de baas (Duarte) ook aanwezig. Hij zat aan één tafeltje met 2 al wat oudere dames, waarvan ik veronderstel dat het familie van hem is. (Tante + moeder blijkt inmiddels. Ja, ik kakel wat af.)

Hoofdgerecht was een megaspies met fantastische brokken supermals vlees (espetada). Bibbelebonse berg frietjes erbij, schoteltje vitamientjes en in feite voldoende voor 2 personen. Excellente wijn om de boel soepel richting maag te krijgen (€.12,90 J). Voordat ze het licht uitdoen, zal ik dit verslag nog even op Reismee plaatsen. Morgen zien we wel weer verder.

Een glaasje Madeira my dear?

Bijna weer een sommeliersmes kwijt. Trok de aandacht van de security op Schiphol. Samen met wat straps (van die plastic dingen waarmee je iets samen kunt binden). Die laatste had ik eens gekocht, omdat er iets mis ging met de ritssluiting. Men had een goede bui, of was zo slim te concluderen dat deze oude man met dit gereedschap weinig kans van slagen zou hebben bij het kapen van een vliegtuig.

In een gulle bui had ik besloten een extra stuk bagage mee te nemen. Eigenlijk ook een cabinekoffer, maar 2 van die dingen mag dus niet. Eén in het ruim dus. In die laatste had ik dan ook het sommeliersmes moeten stoppen…

De reis is dus naar Madeira. Daarheen was zelfs een rechtstreekse vlucht mogelijk, maar die vertrok zo rond 6.30 uur en vliegtuigen die op dit onzalige uur het luchtruim kiezen, dienen dat per definitie zonder mij te doen. Wat je eventueel aan vliegkosten bespaart, wordt getorpedeerd door taxikosten richting Schiphol, omdat je met openbaar vervoer niet bijtijds aanwezig kunt zijn. Er bleek een mogelijkheid om op een fatsoenlijk tijdstip met Transavia Holland naar Porto te vliegen en vandaar verder met Transavia France naar Funchal op Madeira. Hoewel beide maatschappijen Transavia heten, dien je in Porto dus zelf je koffertje van de band te halen en opnieuw door de security te gaan. Gaf mij dus ook tijd het sommeliersmes te laten verkassen. Overigens houdt kennelijk niemand rekening met een dergelijke reis, want als je je koffertje van de band hebt gehaald zoek je je drie slagen in de rondte naar de vertrekhal. Wegwijzers naar van alles en nog wat, maar geen vertrekhal.

Uiteindelijk uiteraard probleemloos gevonden en aldaar iets minder dan een milliseconde in de verleiding gebracht een nieuw exemplaar voor handbagage aan te schaffen. Verkoopster dartelde mijn richting op en ik vroeg haar of ik goed had gelezen dat een bepaald exemplaar €.1.295,- moest kosten. Zij dacht van €.1.395,- Voor een dergelijk bedrag wil ik deze bagage noch in het ruim, noch als handbagage in die klep boven je hoofd. Voor die prijs verwacht ik dat dit ding naast het vliegtuig meevliegt richting luchthaven van aankomst en zich zelfstandig naar de gekozen autoverhuurmaatschappij begeeft.

Op Porto was de temperatuur duidelijk anders dan in NL. Een biertje om het vochtverlies te compenseren leek mij verantwoord. Na het plaatsen van deze bestelling voel je je direct in vakantiestemming. €.2,75 voor een halve liter prima pils steekt toch schril af tegen de €.4,70 voor een kopje koffie op Schiphol. Ook al kreeg ik daar een lekker chocolaadje bij.

Aankomst op Madeira zag er veelbelovend uit. Rotsen, bergen, groen. Duidelijk verschil met Lanzarote. Nette Renault Clio opgehaald en richting nachthok gereden. Wie van tunnels houdt, gaat op Madeira volledig uit zijn dak. Bij voorkeur niet letterlijk, wan dan stoot je je kop aan het plafond van de tunnel. Maar je bent de ene nog niet uit, of e volgende dient zich alweer aan. Tom Tom was pas bijgewerkt, maar was af en toe toch de kluts kwijt. Niettemin redelijk probleemloos mijn ‘estalagem’ bereikt. Het Engels van receptioniste (Milagos) was niet om over naar huis te schrijven (hetgeen ik bij deze dus stiekem toch doe), maar Spaans lukte prima. Niet verwonderlijk gezien haar land van herkomst (Venezuela).

Even slikken was het feit dat ontbijten weliswaar geen probleem zou opleveren, maar dat de keuken voor bereiding van andere maaltijden nog niet op orde was. Nog meer slikken: bar was ook gesloten. Dat laatste probleem was snel opgelost door een nabij gelegen uitbater te bezoeken. Bier was er goed, maar qua warme hap, kwam men niet veel verder dan een burger. Nu heb ik best burgerzin, maar lang niet altijd zin in een burger. Bovendien had ik nog van huis meegebrachte en stevig belegde broodjes bij mij en die zijn ook niet eindeloos houdbaar. Dorst gelest en niet echt hongerig naar hotelletje terug. Vrij vroeg het licht al uitgedaan. Was tenslotte al vanaf 6 uur op de been. TV was volgens mij onverstaanbaar in zwart/wit en al was het in kleur, dan was het ook nog onverstaanbaar geweest. Noopte mij dus niet de oogjes nog lang geopend te houden.

Vanmorgen derhalve al vrij vroeg aan ontbijt. Kennisgemaakt met nieuwe eigenaar. Gaat mijn ‘even slikken’ dus aanpakken. Er zal vanavond bier en wijn zijn en receptioniste, serveerster Milagos gaat iets voor mij in de keuken doen vanavond. Gaan we straks even over overleggen.

Ik tik dit stukje in de ontbijtzaal en heb schitterend uitzicht op de Atlantische Oceaan. Volgens mij ben ik nu de enige gast en men kan zich dus voor 100% concentreren om het mij naar de zin te maken. Biertje vanavond is al op het huis. Volgens mij ga ik het hier naar mijn zin krijgen.

Het oord hier heet trouwens Ponta Delgada.

Lanzarote dag 7, terugreis en terugblik

Laatste dag toch nog even decadent bij zwembad rondgehangen. En gezwommen, of beter gezegd wat heen en weer gedreven. Naturel op laten drogen. Had begrepen dat je ‘speciale’ blauwe handdoeken bij de receptie kan huren. Heb je een 4 sterrenhotel, vertonen ze toch nog trekjes van Ryanair. Nog zoiets. Kijk je op de eigen website van het hotel en je klikt op ‘rooms’ staat er “From €.77,-“. Klik je vervolgens op Book now dan is de prijs opeens €.99,- Houd ik niet van.

Kennis gemaakt met Fraser en Louise uit Sheffield. Leuk stel. Waren al vroeg aan de leg, want hebben al een zoon van 27. Vader van Louise is 74 en die is inmiddels overgrootvader. Om niet het stadium van goed gekookte kreeft te bereiken, ben ik, nadat Sheffield was vertrokken, toch maar even kamerwaarts gegaan. Daar zie ik in de spiegel een witte streep. Ik heb dus onvoldoende rechtop gezeten (in een huidplooi komt geen zon J). Daarentegen wel opgelet dat palmbladeren tussen zon en mij zich niet te buiten zouden kunnen gaan aan het ‘schilderen’ van motiefjes op mijn bast.

Omdat mijn mijmering rond bikini’s de nodige opmerkingen en reacties heeft veroorzaakt, wil ik daar nog een enkel woord aan vuil maken. In zijn algemeenheid durf ik te beweren dat tal van draagsters zichzelf schromelijk overschatten en al ettelijke decennia de uiterste versheidsdatum van het dragen van een bikini hebben overschreden. Er zijn hier zelfs dames waarbij ik mij verontrust afvraag wat er zou gebeuren als er een bandje knapt. Ik ben bang dat er dan vloertegels beschadigd zullen raken. In feite is het ook hier het gebruikelijk allegaartje en omdat de gemiddelde leeftijd toch wat hoger ligt, is de Wow-factor iets lager. So what? Mijn naam is geen Abel Tasman en ik ben niet op ontdekkingsreis naar nieuwe jachtvelden. Verleden tijd. Maar als er qua uitzicht iets te genieten valt, sla ik de ogen niet neer.

Net weer even op het balkon geweest voor het aflakken. Grondverf zou nu toch droog moeten zijn. Op de rand van de balustrade verscheen een vogeltje. Lijkt op een mus, maar toch anders. Een Canarische mus (of een mussische kanarie?). Niet echt schuw, maar om nu meteen binnen mijn fototoestel te pakken leek mij te optimistisch. Kom je terug met je camera, zit die mus dijenkletsend ergens in het struikgewas (voor zover aanwezig).

Vanavond laatste keer buffetgeknabbel. Buiten de deur eten is er dus niet van gekomen. Maar verhip, gisteren zat ik aan konijn, geit en een stukje kalkoen. Geit was uit de kunst. Dat geldt bijvoorbeeld ook voor de eend van eergisteren. Kortom, ik vind het hier prettig behelpen. Alleen het gebruikelijke door mij bij het eten bestelde rode wijntje doet qua temperatuur wat Amerikaans aan. Daar halen ze dit edele sap ook nog wel eens uit de koelkast…

Mijn biervoorraad heeft zich inmiddels opgelost tot niets. Vanavond ook de rekening van de geplaatste bestellingen nog betalen. Kan ik het nog even over hun website hebben…

En dan morgen op zoek naar de verhuurplaats van Dollar. Is dus een eindje buiten de luchthaven, maar ik denk dat ik e.e.a wel terugvind. Nu eerst een beetje de boel vergaren en deels vast inpakken. Easyjet gaat, als alles volgens planning verloopt, rond 12 uur (lokale tijd) weer richting Amsterdam, waar het temperatuurverschil met hier mij al weer reikhalzend uit doet kijken naar Madeira…

Terugreis inmiddels achter de rug. Dankzij gedegen voorbereiding Dollar probleemloos gevonden. Golf braaf vol benzine weer afgeleverd. Toch nog 410 km afgelegd op dit piepeilandje en dat heeft een benzineschade van zo’n €.28,- opgeleverd.

Op vliegveld had ik meer trek in een biertje dan in koffie. Helaas geen Tropical. Voorts 2^e woordje Baskisch geleerd. Zal er in de praktijk weinig mee opschieten. Het betekent namelijk “gesloten” en daar kom je meestal vanzelf achter.

Bij het boarden ben ik niet zo’n enthousiasteling die eindeloos lang in de rij gaat staan. Je hebt tenslotte gereserveerde stoelen. Kwam dus als één van de laatsten aan boord. Toevallig samen met buurvrouw van heenreis en haar partner. Nadeel is dat je dan aan de beurt bent voor het inleveren van je handbagage en dat deze in het ruim wordt geplaatst.

Op terugvlucht had ik zelfs 2 mensen op de stoel naast mij. James van 10 maanden op de schoot van zijn moeder. Voor mij zat een gemengd stel. Zij Fins, hij Oostenrijks. Plus nakomeling van ruim 2. Iets verder daarvoor nog zo’n piepje en wat verder achter mij was er een derde kandidaat voor het winnen van een regionale krijswedstrijd. James was braaf en dat deelde ik dus ook aan zijn moeder mee. “Wacht maar”, antwoordde zij onheilspellend, “wij zijn nog niet op Schiphol”. En inderdaad, ook James testte even de longen, maar het bleef binnen de perken.

Het was mooi vliegweer, maar dat was zo’n beetje op nadat we de Spaanse Noordkust gepasseerd waren. Netjes op tijd (17.17 uur) op de grond en ondanks het wachten op mijn handbagage uit het ruim, haalde ik de sprinter van 17.54 al. Die was voor een op dat tijdstip vertrekkende trein buitengewoon matig bezet. Zitplaatsen te kust en te keur. Nu vind ik een groot goed van vakantie, dat jij dus lekker kan doen waar je zin in hebt en dat andere mensen hard moeten werken en dan na afloop afgetobd huiswaarts keren. Daar zit ik tijdens zo’n laatste etappe soms stiekem van te genieten. Die pret was mij dit keer dus niet gegund, want kennelijk had half werkend Nederland zich al vroeg uit de voeten gemaakt teneinde thuis pakjesavond te vieren. Voorts had ik een zogenaamde sprinter met een identiteitscrisis. Te Weesp veranderde hij in een Stoptrein. Hij stopte buitengewoon goed, maar vooral lang. Daar viel daarna niet meer tegenop te sprinten. Wel door mijn Epica, zodat ik toch nog op een fatsoenlijke tijd mijn eerste whisky sinds mijn verjaardag tot mij kon nemen. Dat het best verstandig was geweest aan de hotelbar niet met grote regelmaat zo’n Schotse jongen te bestellen, zag ik bij het voldoen van de consumptierekening… Die is, mede door het gegeven dat ik de koelkast op de kamer heb laten werken voor de kost, redelijk beperkt gebleven.

Voor een weekje lekker relaxen leent dit eiland en ook het bezochte hotel zich uitstekend. Die vuurbergen bezoeken beschouw ik als een absolute must en er zijn best nog wat leuke stekkies, maar met een beetje doordouwen zijn die in zo’n dag of drie wel te behappen.

Mij rest dit laatste reisverhaal rond Lanzarote te plaatsen en mij te verdiepen in hoe het ook al weer ging met een video naar Flickr verplaatsen en of dat wel de moeite waard is. Opname van het opstijgen vanaf Schiphol is in ieder geval wel aardig geworden. Als e.e.a. verplaatst is volgt er wel een mailtje.

Ajakkes

Officieel is de naam “Monumento Natural de los Ajaches”. En daarvoor moet je dus een kaartje kopen (€.3,-). Je hebt dan al een flinke tijd over een weg gereden, die de kwalificatie weg eigenlijk niet verdient. Maar Karin had geadviseerd om voor zandstranden eens bij Papagayo Beach te gaan kijken. Dus na het kopen van dat kaartje nog enige tijd doorgehobbeld en warempel, er zijn na verloop van tijd allerlei idyllische strandjes te bekijken.

Nu ben ik sinds het overlijden van Ineke niet meer zo dik met ‘idyllisch’ en bovendien was er vanaf mijn observatiepunt een niet onaanzienlijk hoogteverschil met het bewuste strandje. Afdalen is niet zo’n punt, maar je moet ook weer omhoog en aangezien ik het bestijgen van een molshoop al niet leuk vind, heb ik deze exercitie dus maar achterwege gelaten. Kiekje van bovenaf gemaakt en mij bij de plaatselijke uitbater een tweetal carajillos laten brengen. Aldus weer klaarwakker op de terugweg eigenwijs zitten doen tegen Truus Tom Tom. Via ‘buitenwijken’ van Playa Blanca (en over gewoon asfalt) iets om gereden, maar wel comfortabeler.

Vervolgens de weg richting El Golfo dus in omgekeerde volgorde gedaan. Ook bij dat Hervideros weer even gestopt en dit keer wat intensiever gespeurd waar er dan van waterkoker sprake zou moeten zijn. Er bevinden zich inderdaad wat gaten en daardoor is beneden je het kolkende zeewater te zien. Soms best spectaculair.

Het leuke van het van een andere kant komen is dat je soms iets ziet waarvan anderen denken “waar heeft ie het over”. In dit geval heb ik het over het kleine broertje van Ayers Rock. Door een soort Zwarte Piet discussie schijn je dat Australisch fenomeen nu Uluru te moeten noemen. Het zonnetje stond net goed om deze ‘verstandverbijstering’ te koesteren. Het is wel een doperwt met een kokosnoot vergelijken, maar in de verte (letterlijk) was er enige gelijkenis.

Van mijn kamerdame had ik nog de tip gekregen naar de markt in Teguise te gaan. Ik begreep dat – net als in Las Palmas – er daar ook van die afgekeurde negroïde basketballers van 1.95 meter en meer proberen aan argeloos publiek houten olifanten en dergelijke te verpatsen. Maar er zouden ook autochtonen zijn met streekgebonden artikelen. Misschien wel cactuslikeur, maar dat kan ik toch niet meenemen. Weekmarkt dus maar niet bezocht. Als ik thuis zou komen met typisch Lanzarotische broccoli is interventie door GGZ nabij. Ik behelp mij nu maar met mijn biertje (gaat keurig op schema) en heb intussen geconstateerd dat de ‘gepofte meelwormen’ van het merk Frit Ravich een stuk lekkerder zijn dan de ook alhier verkrijgbare Cheetos.

Nog wat van de afdeling “los gestort”:

Al tijdens de heenvlucht bleek dat de compactcamera, die Ineke de hare mocht noemen, weer eens te lang in het zwarte (foto-)tasje had gezeten. Net als de duif van Toon Hermans niet functionerend dus. Maar de camera kan thuis weer gereanimeerd (opgeladen) worden.

Vanmiddag aan een soort pukkel op mijn been zitten krabben en dat gaf een bloedbad. De van hotelwege verstrekte tissues konden even later dienst doen bij een Rorschachtest.

Van het uiterste Noorden tot het uiterste Zuiden is pakweg 70 km. Voor een kilometervreter als ik is dat zwaar behelpen. Aan de keerzijde van deze medaille staat dat het natuurschoon hier niet overdadig is. Daar ben je nu dus lekker snel achter. Stel de afstand is 700 km en je bent meer dan een dag onderweg om achteraf vast te stellen dat het allemaal drie keer niets is… Bovendien zijn er toch echt wel stukken, die of fraai zijn, of – zoals bij die ‘Vuurbergen’ – zeer indrukwekkend.

Moest bij het kijken naar die miljoenen lavastenen af en toe even aan de Daltons van Lucky Luke denken. Die moesten in de gevangenis toch rotsen klein hakken. Zouden ze hier lekker tekeer kunnen gaan.

Omdat dit tripje slechts een week is, heb ik uitsluitend handbagage mee. Dus geen nagelschaartje, want dat pakken ze af. Maar ook clipper verzuimd in te pakken. OK, nieuwe gekocht. Barbier had zich niet aan mijn snor gewaagd en die vond ik iets te lang. Met clipper getracht daar wat aan te doen. Valt tegen…

TV biedt BVN en zo kon ik (met een uurtje vertraging) AZ de tweede plaats in de eredivisie zien verdienen. Zullen Ajacieden wel “Ajakkes” over roepen.

Vrij naar Obelix: Vreemde jongens, die Canariërs

Er zijn grenzen. Als ik €.10,- voor het bekijken van het huis/museum van die César Manrique al een stap te ver vind, zal het geen verbazing wekken dat ik een entreeprijs van €.30,- ook niet sta toe te juichen. Zelfs niet als het een dierentuin betreft, waar een Komodovaraan te bewonderen is. Als het nu een volwassen exemplaar is, die een buffel voor ontbijt wenst, is e.e.a. bediscussieerbaar. Vermoedelijk betreft het echter een recent uit het ei gekropen exemplaar en daarvan ga ik niet uit mijn dak.

De jongedame, die mijn kamer ‘doet’ en die ik heden voor haar kroost (2) een chocolade muis dan wel kikker voor in de schoen heb toegestopt, gaf als verklaring voor de toch wat forse entreeprijs van het museum van die Manrique dat het particulier bezit is. Maakte mij extra tevreden deze toeristische trekpleister niet te hebben betreden. Zelf werken voor de kost en niet een beetje profiteren van de inspanningen van mensen die niet meer leven. Entree voor ons aller Rijksmuseum is €.17,50 en met alle respect voor de plaatselijke César, daar krijg je toch aanzienlijk meer cultuur over je heen gestort. Maar dat betreft dan ook geen uitbating door een particulier.

Heden dus inderdaad €.8,- zitten verbrassen bij de plaatselijke barbier. Het knippertje bleek zijn roots in Marokko te hebben. Dat verklaart wellicht ook dat hij niet begreep wat ik met ‘advies’ bedoelde. Achteraf gezien, denk ik dat hij het prima begreep, maar niet het risico wenste te lopen dat er in een later stadium negatief over geoordeeld zou worden en dat hij dan de schuld zou krijgen. Daar houdt de gemiddelde Marokkaan immers niet van.

Met betrekking tot de titel van dit verslag nog het volgende. Via de telefoon iets proberen uit te leggen aan een lokale hotelmedewerker/ster bleek in 1973 een langzamer proces dan in de auto stappen en ter plaatse met potlood en papier iets uit de doeken doen. Bij het hanteren van de diverse entreeprijzen moest ik daar even aan terugdenken. Overigens kunnen de liefhebbers van anti-discriminatie hier ook hun hart ophalen, want voor bewoners der Canarische Eilanden gelden aparte entreeprijzen…

Anderzijds ben ik er inmiddels achter dat het eerder door mij bejubelde biertje uit deze streek komt. Het merk (Tropical) is niet in mijn herinnering blijven steken en op het vaste land van Spanje ben ik het nooit tegengekomen. Dat is buitengewoon spijtig, want het is voortreffelijk. Vandaag zag ik het bij de plaatselijke supermarkt staan. Bovendien kon het ook gekoeld worden aangeschaft zonder dat er sprake is van prijsverhoging (zoals in sommige supers in de USA wel het geval is). Bovendien verkrijgbaar in een aangenamer maat, want met die babyblikjes van 33 cl. blijf je dus heen en weer draven tussen zitplaats en koelkast. Bier brouwen kunnen ze hier dus weer wel prima. Op Sardinië trouwens ook.

Qua arbeidsmigratie toevallig ook nog een ontdekking gedaan. In de eetzaal huppelen soms alleraardigst ogende serveersters rond. Komt wel vaker voor, maar mijn nieuwsgierigheid werd gewekt door het feit dat het merendeel blondines betrof. Dus vraag je zo’n schoonheid of dit toeval is, of een genetisch ‘grapje’ van Lanzarote. Geen van beide dus. Schoonheid verklapte mij Hongaarse te zijn. En hoe zit het dan met al die collega’s die ook blond zijn… Ook Hongaars. Op naar Boedapest en omstreken dus.

Vanmorgen tijdens het ontbijt een heel klein beetje marktonderzoek gedaan. Speciaal voor Jan Bulthuis, die het maar niets vindt dat op gewone benzine wel belasting wordt geheven en op kerosine niet. (zie zijn reactie). De luchthaven van Lanzarote is niet bepaald ver verwijderd van het hotel hier. Tijdens het ontbijt zie ik een toestel naderen voor de landing. Het landingsgestel is al uitgeklapt. Een paar tellen later vraag ik een onschuldig Brits echtpaar of zij een vliegtuig hebben gehoord. Niet dus. Vloog het erg laag, was de wedervraag. Niet dus. Ik schat 400 meter max. Wel een heel stuk lager dus dan die 1.800 meter waarover allerlei toeteraars zich druk maken en waardoor ik dan weer een ‘stevig stukkie’ kan schrijven.

Vanmorgen ook nog eens gekeken hoe het hier met het strand zit. Het hotel heeft een achteruitgang en een hek met een toegangscode, zodat je er ook weer in kan. Zoals vermeld, ben ik niet extreem nieuwsgierig en zelfs vanaf de boulevard vind ik het tot zee nog een flink eind (en wat moet ik daar dan? Ja zwemmen, maar dat kan ik hier ook). Die mening wordt kennelijk door menigeen gedeeld, want je ziet amper een kip. Nu zou dát mij juist weer bijzonder vrolijk stemmen, want ik maak mij sterk dat als er wel een kip op het strand zou zijn, de plaatselijke bevolking als een veredelde rugbyclub alles in het werk zal stellen deze kip tot avondmaal te promoveren.

Heden voornamelijk op kamer dan wel balkon gebivakkeerd. Even bakken en weer even schuilen is daar eenvoudiger. Kwestie van enkele stappen. Is gewoon nodig en als ik in de spiegel kijk, lijk ik te weinig te hebben geschuild, want ik begin al iets op een garnaal te lijken. Het feit dat ik sinds ik niet meer rook heel wat meer vel heb om bruin te laten worden, is voor mij nog geen reden het zwembad te mijden. Er bevinden zich onder de gasten figuren die een compleet dienblad op hun pens kunnen plaatsen. “Kan ik ook”, zal nu menig slanke den repliceren. Maar vervolgens opstaan en met het hele dienblad aan de wandel gaan zonder dat er een glas naar beneden kukelt, is toch weer een ander verhaal. Zover ben ik dus ook nog lang niet.

Maar het wegwerken van de ingeslagen biervoorraad vereist wel een bepaalde planning en daarbij speelt nabijheid van die betreffende voorraad een duidelijke rol. Mensen zetten hun koel/vriescombinatie toch ook meestal in de keuken en niet ergens in een tuinhuisje, of op zolder.

Bezettingsgraad van het hotel begint iets af te nemen. Het vinden van een plaats om te eten wordt er eenvoudiger door. Is geen dag echt een probleem geweest, maar bij volle bezetting zullen hier toch snel een dikke 400 mensen aanwezig zijn. Kennelijk kent men hier ook all-in arrangementen, want ik zie regelmatig lieden met zo’n vlooienbandje. Ik heb geen enkele wanklank over dit hotel. Het tegendeel is eerder waar. En toch… als ik zou moeten kiezen tussen het simpele hostal in de Spaanse Pyreneeën en dit 4 sterrenhotel, kies ik voor dat eerste. En dat heeft dan €.0,0 te maken met het prijsverschil. Prettig gestoord? Absoluut. En dat wens ik zo te houden.

Indrukwekkend

Conform eerder verslag heden dus Nationaal Park Timanfaye bezocht. Tegen de tijd dat je in de buurt van dit park begint te komen, worden de velden met lavastenen forser van formaat. Als iemand ooit nog eens ontdekt dat er iets zeer bijzonders met lavastenen kan worden gedaan en die ontdekking maakt ze waardevol, dan zijn de mensen op Lanzarote opeens schathemelrijk. De belangrijkste vulkanische activiteiten hebben maar liefst een periode van 6 jaar in beslag genomen.

Over de rondrit met een grote touringcar heb ik toch wat bedenkingen. Redelijk beperkt qua omvang (tijdsduur) en hoewel er geen blauwe folie op de ramen zat geplakt (had ik ergens gelezen) is de weerspiegeling knap hinderlijk. Of je maakt een nette kiek van iemands handen, terwijl die net een tablet omhoog houdt. Maar het is wel OK. De truc met een kannetje water in een gat in de grond gooien en een soort steekvlam van stoom zien ontstaan werd braaf vertoond en ook het spontaan ontbranden van wat takkenbossen is best ‘spannend’. Ook kippenboutjes consumeerbaar zien worden door het gebruik van enkel aardwarmte. Maar om ’s ochtends rond 11.00 uur al in een kip te moeten happen stuit mij toch iets tegen de (kippen-) borst.

Een eindje voorbij de ingang van het Nationaal Park was er een bezoekerscentrum (gratis) met veel boeiende uitleg via borden en foto’s. Ook een fraaie film, maar uitsluitend voor Spaanstaligen. Ik heb er wel iets van begrepen, maar zeker niet alles. Tweede film ging over het ontstaan van leven na de vulkanische uitbarstingen. Je hebt het dan uiteraard niet meteen over nieuwe apensoorten en aparte zebra’s, maar de invloed van water (en zelfs waterdamp) in combinatie met wat er van het Afrikaans continent is komen overwaaien werd mooi duidelijk gemaakt. Ze hebben hier unieke insecten. ’t Is maar dat jullie het weten.

Vervolgens koers gezet naar El Golfo. Leuk intiem plaatsje vond ik. Ik meen dat daar veel surfers hun sport beoefenen, maar heden hadden ze zeker een snipperdag.

Na El Golfo ergens een afslag genomen naar iets met de naam Hervidores. Opgezocht. Betekent waterkokers. Zag er veel mensen ingespannen naar iets turen. Ik ook turen, maar geen idee waar ik precies naar moest kijken (had de vertaling ook nog niet gelezen). Deed mij in de verte een beetje denken aan de film Papillon met o.a. Steve McQueen en Dustin Hoffman.

Fatsoenlijke kustweg met fraaie uitkijkpunten bracht mij tenslotte bij Playa Blanca. Wederom een speurtocht naar wit zand. En wederom noppes. Nabij een net hotel was er iets wat nog ergens op leek, maar het had ook veel weg van dat donderdagstrand in Costa Teguise. Via streetview van Google Maps is er echter nog wel iets te ontdekken. (Playa Flamingo?) Mochten jullie deze kant opgaan, dan zou ik emmertje en schepje gewoon thuis laten.

Tot slot een blik geworpen op de rest van Puerto del Carmen. Heeft duidelijk mijn voorkeur boven Costa Teguise. Maar of ik 'in het dorp' inderdaad nog vreemd zal gaan qua knabbelarij, is nog maar zeer de vraag. Zag de kandidaat restaurants niet een, twee, drie, maar daar weet Tom Tom wel raad mee. Buffet alhier noopt mij echter nog geenszins tot verkassen. Variatie voldoende tot op heden. Poolbar heeft vandaag wel omzetverlies, want ik heb bij de plaatselijke Spar enkele blikjes bier gescoord. Mijn kamer beschikt nl. over een koelkastje en om dat ding gedurende mijn verblijf een beetje niks te laten doen… Vind ik zielig.

Morgen schijnt het weer zonniger te zijn. Qua excursies moet ik trouwens ijverig gaan studeren. Belangrijkste trekpleisters inmiddels afgewerkt of bewust terzijde geschoven. En om nu van een plaatsnaam beginnend met een E naar een andere plaatsnaam beginnend met een E te karren, omdat je toevallig een huurauto hebt, vind ik ook wat zot.

Ik zag in het dorp (Puerto del Carmen) trouwens een kapper. Niet schrikken, maar misschien dat ik daar even heen ga. Eens een nieuwe coupe bespreken. Iets à la Bruce Willis? Of misschien gewoon eens ECHT fatsoeneren. Is voor het laatst op 10 december 1976 gebeurd (mijn trouwdag). Ik tel dan die ene keer dat een thuiskapper werd ingeschakeld niet mee. Gaat dus afzien worden voor de plaatselijke barbier. Weet ook niet of hij met een dergelijke verantwoording wel om weet te gaan.

Als het doorgaat, laat ik wel een kiekje van het resultaat maken. Nu eerst even de heden gemaakte kiekjes aan die van gisteren toevoegen. Ja, ik blijf geen nieuwe series maken…

Spatjes

“We hebben toch geen spatjes huh”, was lang geleden een uitdrukking om aan te geven dat men niet brutaal moest zijn. Zo’n opmerking moet je echter niet tegen een wolk maken. Zelf ben ik onschuldig, maar iemand heeft het bescheiden wolkendek geprovoceerd en er vielen wat druppels. Zwembad leger qua badgasten en een heel klein beetje voller qua water.

Hoewel ik mijn zwembroek al aan had, is te water gaan er dus niet van gekomen. Onafgemaakte sudoko op balkon voltooid. Bij het zwembad ook een beginnetje gemaakt met het opnieuw lezen van “Gesprek met morgen”. In dit boekje vertelt hoogleraar Fred L. Polak aan journalist H.F. van Loon wat de toekomst ons zoal brengen kan. Polak is futuroloog. Het is een boekwerkje uit 1968 en veel toekomst van toen is inmiddels al verleden tijd. Polak zelf nu ongetwijfeld ook

Om niet te snel door mijn voorraad sudoko’s heen te zijn, de Golf maar even aan het werk gezet. Primair doel Museo Lagomar in het plaatsje Nazaret. Heeft weinig karakteristieken van een museum. Ik heb er dan ook naar hartenlust gefotografeerd. Bizar gebeuren. Steeds weer nieuwe hoekjes en doorgangen.

In Teguise, de voormalige hoofdstad van dit eiland, zou zich het Castillo de Sta Barbare moeten bevinden. Of zich daarin nu een museum over emigratie of over piraterij bevindt, kan ik niet verklappen. Bij geen van beide onderwerpen zag ik mijzelf als geboeid toeschouwer dan wel toehoorder. Maar er werd ook een fraai uitzicht beloofd en daar ben ik wel voor te porren. Kasteel moest ik wel eerst nog zoeken. Of eigenlijk meer de weg er naartoe, want voor een fraai uitzicht moet je iets hogerop zijn. Eerste poging eindigde bij het begin van een onverharde weg. Eerst maar eens iets nuttigen. Kas Bitter kon men mij in de gevonden uitspanning niet serveren. Carajillo dan maar. Kreeg ik een beetje dorst van. Heerlijk biertje van de tap. Aanzienlijk beter dan hetgeen men in het hotel hier serveert. Een lokale deskundige mij uit laten leggen hoe ik bij dat kasteel zou moeten komen. Knap antiek pand, maar entreeprijs uitgespaard voor eventueel nog zo’n lekker pilsje. Foto van uitzicht kreeg ik niet gedownload bij Reismee. Hebben jullie dus even pech. Uitbaatster van kroeg ook. Geen tweede biertje gehaald. Wel nog een blik geworpen op plaatselijk gemeentehuis. Grappig pand. Deed mij aan westerns met Mexicaanse/Spaanse invloeden denken.

Teguise is ook de naam van de nabije Costa. Aan nadere inspectie onderworpen. Ik zal wel weer de verkeerde straatjes hebben doorgereden, maar volgens mij hebben slechts de projectontwikkelaars daar reden tot vrolijkheid. Wellicht dat sommige hotels een privéstrand bieden. Het enige strandje dat ik vanaf de openbare weg kon zien, was verre van imponerend. Als op een woensdag alle badgasten een theelepeltje geel zand meenemen, is er donderdag geen strand meer. Geen bestemming voor mij, hoewel het ontbreken van strandjolijt mij nu nog maar weinig deert.

Door deze ontdekkingsreis kwam ik vlakbij de haven van Arrecife terecht en daar lag een kleine kudde met cruiseschepen. Kon je vrij dichtbij komen. Kiekje gemaakt met 2 van die bakbeesten.

Op kamer begonnen foto’s naar laptop over te zetten en te bewerken. Zoiets maakt dorstig, dus klus afgemaakt nabij poolbar.

Voor dit verslag echter weer uitgeweken naar mijn kamer. Deur van balkon staat wagenwijd open. Temperaturen zijn voor jullie achterblijvers jaloersmakend. Maar het is licht bewolkt (morgen kennelijk ook) en dat maakt e.e.a. weer dragelijk. Morgen maar naar dat park met actief vulkanisme.

Dat had ik dus ook vandaag kunnen doen, maar ik had ergens gelezen dat je bij voorkeur vroeg ter plaatse moet zijn, omdat je anders je auto weer zo’n beetje moet parkeren waar je vandaan kwam.

Vanavond bij receptie gevraagd of die drukte nog steeds van kracht is. Er zijn tenslotte aanzienlijk minder toeristen. Hangt zeker ook af van de aanwezigheid van cruiseschepen, kreeg ik als reactie. Die zouden inmiddels allemaal vertrokken moeten zijn, dus mijn timing laat weer eens weinig te wensen over.

Ober in de eetzaal trakteerde mij op een extra wijntje. Hij had door dat ik mij redelijk kan behelpen in het Spaans. Zou ik een hele fles aangeboden krijgen als ik doorga met oefenen tot ik het echt vloeiend spreek? Zal ik nooit achter komen, maar dat vind ik verder geen punt.

Hedenavond treedt er weer een muzikant op. Misschien dezelfde als tijdens mijn eerste avond. Maar zelfs als het Rosenberg trio hier aan de slag zou gaan, zal het geen latertje worden. Niets doen en toch een beetje moe worden. Lekker toch?

Eerste volle dag Lanzarote

Prima geslapen en dito ontbeten. Ontbijt is bij mij typisch iets voor tijdens vakanties, hoewel ik mij ook dan vaak behelp met een glas melk of een carajillo. Hier was er een zeer ruime keus. Mijn keus was een omelet waar je “U” tegen mag zeggen. Ik doe daar trouwens niet aan mee, want ik vind kleppen tegen een ei, op welke manier dan ook klaargemaakt, volslagen onzin en om er dan ook nog eens “U“ tegen te zeggen…

Prima sapjes (3 x nagevuld), uitstekende koffie (het gebrek aan carajillo was daardoor geen enkel probleem) en ik heb zelfs een bak yoghurt aangevuld met vruchten naar binnen gewerkt.

Gesterkt de Golf ingestapt. Het brave ding heeft maar liefst 6 versnellingen. Fijn toch als de hoogst toegestane snelheid 100 km/u is. Zowel de 5^e als de 6^e versnelling kan men er dus eigenlijk wel uitrukken.

Heden richting Mirador del Rio (fraai uitkijkpunt). Da’s ongeveer het halve eiland over, maar je doet er recht toe recht aan iets van 45 minuten over. Misschien dat de andere helft van het eiland qua landschap meer heeft te bieden (denk het niet), maar voor de kleur groen moet je hier geloof ik een kikker inhuren.

Het boerenleven is hier volgens mij hard. Men stapelt wat van die lavastenen op elkaar (daar zijn er hier meer dan genoeg van) en binnen zo’n ommuurd stukje grond verbouwt men dan iets. Wijnranken had ik via mijn voorbereiding al gezien. Voorts cactussen. Als ik het goed heb begrepen, wordt daar op de een of andere manier zelfs likeur van gemaakt. Ik ben niet gestopt om te proeven. De wijnranken zagen er in het algemeen ook niet supergezond uit, dus aan de lokale wijn zal ik mij niet zo snel wagen. (Alhoewel…) Tot slot was er nog een gewas, dat ik door mijn beperkte botanische kennis maar ‘kreupelhout’ noem. Zoals bekend maakt men daar wiebelende tafeltjes van. Waarvoor men het werkelijk verbouwt, zal de toekomst wellicht leren, maar ik zal niet in barensnood geraken als ik het noot te weten kom.

Waar die van lavasteen gemaakte muurtje precies voor dienen, ben ik ook even kwijt. Bescherming tegen de wind die anders de vruchtbare grond wegblaast? Tot op heden weinig van wind gemerkt. Geiten springen makkelijk over die muurtjes heen, maar aangezien ik hier nog geen enkele geit heb gezien, is dit een zonnesteekredenering.

De huizen of om het even welke andere bouwwerken zijn hier allermaal (verplicht?) wit. Het lijkt mij geinig om een huis knalgeel te verven. Heb je geen adres meer nodig. Hooguit de plaatsnaam. Veel andere beslommeringen had ik niet richting Mirador del Rio. Ja het doorhalen van toeristische hoogtepunten in de vorm van grotten. Ik heb mijn portie daar inmiddels van gehad. Na het bezoek aan Mirador del Rio (absoluut aan te bevelen) ben ik bij het plaatsje Haria op zoek gegaan naar het huis annex museum van de plaatselijke grootheid César Manrique. Een tientje entree vond ik als cultuurbarbaar iets te gortig. (Zijn wel 2 whisky in het hotel) Bovendien had ik een verzameling ansichtkaarten bekeken en daar raakte ik niet opgewonden van. Er was wel een fraaie tuin bij en dat heeft een nette kiek opgeleverd. Vrij rap dus door naar de Cactustuin. Net zomin als bij dat uitkijkpunt, werd hier een overdreven entreeprijs gevraagd. Hoewel niet mega-groot, viel er genoeg te genieten en hier zou ik best een tientje voor over hebben gehad, maar als er minder wordt verlangd, vind ik dat uiteraard ook best. Een aantal aldaar gemaakte foto’s aan de serie toegevoegd.

Bij de poolbar 2 biertjes weggekloekt en inmiddels ben ik overgestapt naar een gin tonic. Maar het meeste is beschreven, dus dat kan geen kwaad.

Omdat de gemiddelde leeftijd hier dik boven de 40 ligt, zie je niet complete volksstammen al op hun mobieltje koekeloerend het zwembad induikelen. Wel jammer eigenlijk. Lijkt mij een prima ‘wake up call’. Ik heb mij trouwens af zitten vragen wat de gemiddelde mobielbezitter zo nodig moet bekijken. In de trein naar Schiphol zit de helft van de passagiers op hun beeldschermpje te staren. Bang dat ze iets hebben gemist. Onaangekondigde wedstrijd Ajax – Feijenoord? De meest gluurders lijken mij niet het type dat nog een snelle blik op de aandelenkoersen werpt om te kijken of zij wellicht voortijdig met pensioen kunnen.

Poolbar impliceert dat ik uitzicht heb op het zwembad. Klotst nog niet over door de vele badgasten. Er is een andere ‘oppasser’, maar die heeft het dus niet druk. Aangenamer type dan die hoofdafhapster van gisteren dunkt mij. Over de dienstverlening en het personeel dat zich daarmee bezig houdt, ben ik zeer content. Hotel heet Lanzarote Village. (“Luistert naar de naam” vind ik geen adequate formulering. Luisteren doet een hotel namelijk niet).

Tenminste één stukje informatie ben ik nog schuldig: Het buffet rond de avonddis gaf mij gisteren geen enkele aanleiding tot klagen. Na het rondje met de Golf (piepklein rondje) mijn verjaardag kracht bijgezet door een J&B te bestellen (2 zelfs). Voor de niet-kenners: J&B is een merk whisky). Glaasje tinto om de buffethap weg te spoelen. Kortom, het gaat mij goed.