Zoek de zon

Zelfs een van de twee cruiseschepen in de haven gaf het op en zette koers naar zonniger oorden. Het was heden dusdanig betrokken dat een hernieuwde poging om Funchal en de Atlantische Oceaan van grote hoogte en ook van flinke afstand te bekijken op voorhand tot mislukken gedoemd leek.

Kustplaatsje opzoeken waar de zon zou schijnen leek een redelijk alternatief. Kwam opnieuw bij dat uitzichtpunt met glasplaat, maar het bleef qua weersomstandigheden behelpen. Botanische tuin dan maar? Gelukkig kon ik van waar ik arriveerde een aardige eerste indruk krijgen. Veel hoogteverschil en weinig in bloei. Voor mij een minder geschikte combinatie. Koffie met iets van ‘heel Madeira bakt’ besteld en dan maar kijken of daarmee de zon te verleiden zou zijn. Vanaf mijn stekkie was het uitzicht op Funchal best aardig, maar zonder een zonnetje toch wat saai.

Nog een kustplaatsje tussen Funchal en de airport bekeken. Meerdere zelfs. Kon zodoende constateren dat hier toch ook wel projectontwikkelaars vlijtig bezig zijn de kust à la Spanje te verzieken en (te) uit de kluiten gewassen accommodaties neer te zetten.

Men is hier trouwens redelijk verzot op kabelbanen. Hier in Funchal zijn er diverse. Of misschien staan ze wel met elkaar in verbinding. Maar ook zo’n tochtje leek mij bij de heersende weersomstandigheden niet echt spectaculair. Steilte vind ik hier alleszins redelijk. Bij dat ding dat ik vorige week zag, kreeg ik toch wel wat kriebels in de kuiten.

In de buurt van deze B&B is er een wat vreemde attractie. Men neemt plaats op een soort slee en er zijn 3 of 4 kerels met strooien hoedjes op, die deze slee van steile straatjes naar beneden weten te laveren. Soms liften ze een stukje mee en soms springen ze er af en met touwen voorkomt men dat de slee ergens tegenaan knalt. Gewoon op een stukje openbare weg. Ik reed er pal achter.

Mijn pas verworven petje deed stout. Verbindingsstuk om pet stevig op mijn hoofd te houden, was losgeraakt. Gelukkig had ik mijn loc-tite-pen (never leave home without it) bij mij. Voor de niet-kenners. Loc-tite is een soort secondenlijm en tot op dit moment ook goed voor het lijmen van petjes. Gisteren na terugkeer in B&B had ik geen behoefte om er nogmaals op uit te trekken. Een extra whisky en een zak chips voorkwam dat ik zou gaan blaffen (van de honger of zo). Belangrijkste reden was dat ik er nogal tegenop zag de steile wand race van parkeerplek naar B&B te plegen. Met alle bagage tegelijk de omgekeerde weg is geen punt. Omdat het weer redelijk was, heb ik nog vrij lang bij de B&B buiten in het zonnetje met een sudoko vijfling zitten stoeien. Omdat aankomst op Schiphol tegen middernacht (plaatselijke tijd; voor mijn gevoel een uur vroeger) leek het mij toch verstandig voor vertrek iets in vaste vorm te nuttigen. Nu zijn per definitie zo’n beetje alle parkeerplekken bezet in de directe nabijheid van een restaurant als het rond lunch- dan wel dinertijd loopt. Op een niet onaardige plaats vond ik uiteindelijk een parkeerplaats . Zo’n beetje naast de ingang van een eenvoudig, maar voedzaam knabbelhutje. Men had er een dagschotel voor €.5,00, dus ik ging gespannen naar binnen om te kijken wat er nog meer in de aanbieding was.

Tot op dat moment had ik overal redelijk tot goed Engels sprekende Portugezen aangetroffen. In deze uitspanning begon de uitbaatster bij mijn binnenkomst al wat voortijdige opvliegers te krijgen.

Er waren enkele gerechten uitgestald achter een soort vitrine en één daarvan bleek een omelet te betreffen. Doe er maar wat frites bij, roep ik brasserig. Frites moest nader worden uitgelegd. Lukte. Er was zelfs een zeer goed weg te spoelen open rood wijntje. Na het geluid van een koe te hebben gemaakt en daarbij ernstig met het hoofd “Nee” te schudden, kreeg ik een prima expresso en een Licor de Beirao behoefde geen nadere uitleg. Schade? Niemand die €.7,30 heeft geraden, denk ik zo. Nu op de airport moest ik alleen al voor een stevige vaas bier €.4,50 neertellen.

Vannacht nog even onrustig geweest. Vluchten had ik geboekt via een voor mij nieuwe club. Heet Kiwi. Die sturen de boarding card 1 dag voor vertrek. Toen ik – weliswaar vroeg – ging slapen, was er nog geen email binnengekomen. Vanmorgen bleek dat er later op de avond toch iets was gearriveerd en dankzij de zoon van de Slovaakse kreeg ik een print van mijn boarding card en dat scheelt weer tijd bij het inchecken (en zeer waarschijnlijk ook nog wat Eurootjes).

Zou ik nogmaals naar Madeira willen gaan… Absoluut! Hoewel 1 week mij dan lang genoeg lijkt. Maar mensen die de kuierlatten graag onderbinden, dienen beslist een langere periode te boeken. Per bezoek ga ik Portugezen meer waarderen. Vriendelijk, behulpzaam en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. De eerder genoemde serveerster Marcia zou ik graag als model willen zien voor de toekomstige mensheid. Overdreven? Ga naar Porto da Cruz en probeer van mening te verschillen.

Ander voorbeeld: Tijdens mijn bandenpech stopte er een wildvreemde Portugees die iets zoemde, waarbij ik veronderstelde dat het over hulpverlening ging. De brave borst duidelijk gemaakt dat “assistencia” onderweg was. Dit soort onbaatzuchtig gedrag maakt mij warm van binnen.

Op terugvlucht (Transavia) redelijk wat beenruimte en zowaar een stoel bij het raam. Dat leunt wat makkelijker dan tegen de schouder van buurman of buurvrouw. Ondanks zeer forse tegenwind werd er op schematijd geland. Ja, op de polderbaan, dus tel er maar een dikke 10 minuten bij op voordat je aan de pier staat. Op heenweg had ik trouwens een nieuwe ervaring. Kan mij niet heugen op Schiphol ooit eerder met een bus naar het vliegtuig te zijn vervoerd.

Samen met buren uit vliegtuig de trein van 0.24 uur gehaald. Ging niet verder dan Weesp. Buren mochten vandaar verder met een NS-bus. Naar Amersfoort, dus die waren nog een leuk tijdje onderweg. Voor mij evenmin direct aansluiting. Ik had mij dus niet hoeven reppen en de trein van 00.31 uur via A’dam C.S. kunnen nemen. Perron op Schiphol is een stuk minder fris dan dat in Weesp. Auto stond braaf op mij te wachten en thuis mijzelf op een kleine Malt getrakteerd. In eigen comfortabele bed nog heel even naar finale dames enkel van Australian Open gekeken, maar toen bedacht dat het zowel kinderbedtijd was als oude van dagen bedtijd. Dat ik nu definitief tot deze laatste categorie behoor werd mij nog eens ingepeperd toen een dame van ongeveer mijn leeftijd (?) opstond en mij haar zitplaats aanbood. Daar krijg je toch duidelijk spiegelvrees van...

Vanmorgen Roger Federer zijn 20^e Grand Slam titel zien winnen en nu is het tijd om de was te doen. Klinkt voor sommigen wellicht als vermoeiend, maar stelt in mijn geval niets voor. Spullen erin proppen, waspoeder in bakje lepelen en op een knop drukken. Niks met ingewikkeld scheiden en verschillende temperaturen. In een enkele geval kan een bepaald stukje textiel een herhalingsbeurt krijgen.

Niet onvermeld mag blijven dat er hier in Nederland ook aardige mensen wonen. Zo bood mijn buurman aan mij van Schiphol te komen halen, mocht ik mijn laatste trein niet halen. Zo iemand ga je dus niet om 01.11 uur bellen dat je nu uit Weesp bent vertrokken en dat hij dus niet naar Schiphol hoeft te komen.

Ik betaalde in de B&B in Funchal €.28,-/nacht, inclusief ontbijt. En dat de diverse reviews tot een gemiddelde van boven de 8.5 hebben geleid, vind ik volkomen terecht. Van de drie bezochte hotels/B&B’s was mijn laatste bed het lekkerst. Bijgesloten een drietal kiekjes. Die duiventil boven het zwembad hoorde bij mijn kamer…

De mist in.

Men had (in Porto da Cruz) flinke bewolking en mogelijk zelfs regen voorspeld. Almeerders gingen derhalve al vroeg op pad om ook bijtijds weer terug te zijn in het hotel. Met aanzienlijk meer pijn in het hart afscheid genomen van dit hotelletje. Serveerster Marcia was er een om in te lijsten. En dan zeker in een uiterst chique lijst. Ook de receptioniste van de vroege dienst krijgt van mij een 10 plus. En de mannelijke collega van Marcia (Paulo) verdient eveneens een dikke pluim.

Na vertrek op mijn gemak naar Vallei der Nonnen. Bij het wisselen van auto had ik mij uit laten leggen hoe de navigatie van de Clio precies werkte. Groter beeldscherm dan de meegebrachte Tom Tom. Vandaar. Lukte vrij aardig, maar ergens kreeg ik de indruk dat er een loopje met mij werd genomen. Kreeg het ding ook niet echt aan de praat. Moest dus de instructie ergens vanaf lezen. Geen Truus Terminaal, die mij in pittig Vlaams verwittigd dat ik ‘straks’ linksaf moet.

Mij door de navigatie van de Clio één keer in het avontuur laten storten en na de bewoonde wereld weer te hebben bereikt mijn vertrouwde Tom Tom ingeschakeld. In tegenstelling tot nog al wat eerdere keren werd nu de plaats van bestemming herkend.

Om in een diep dal te kunnen kijken - en daarvan zou bij die Vallei der Nonnen sprake moeten zijn - dien je dus eerst op een zekere hoogte te geraken. Soms wist de Clio dat slechts te klaren via de eerste versnelling. Twee gaf gezucht en gesteun en het risico dat de motor zou afslaan. Net als bij dat eerdere hoogtepunt begonnen de wolken zich weer hinderlijk met het uitzicht te bemoeien. Vooralsnog een vrij plaatselijk gebeuren. Soms was het ‘om de hoek’ al een stuk beter. Voordat ik bij het uitzichtpunt van die Vallei kwam, kon ik ergens naar een Pico. Zonnetje hielp mee bij het beslissen eerst die kant op te gaan. Op een bepaald moment zag ik in de verte net zo’n witte bol als bij die eerdere bergbeklimming. Radarstation 2? Niet dus. Exact hetzelfde station, maar nu was ik van een totaal andere richting gekomen. Aldaar dus verder geen tijd verkwanseld aan uitzichten bewonderen. Terug richting Vallei. Onderweg een eenzame Fin nog een slinger gegeven. Was een beetje klaar met kuieren en probeerde ergens een bus te halen. Dankzij mij is dat gelukt. Weer retour richting Vallei. Prompt extra veel mist en wolken. Bij de Miroudor kon je net zo goed naar een verzameling wattenstaafjes gaan turen. Dus eerst maar eens een bakkie, een ‘sinas-cake’ en een plas plegen. Aan de andere kant van het pand waar dit allemaal mogelijk was, bleek er prima uitzicht op de bewuste Vallei. Ik zag ook een pad met de aanduiding dat je er dat plaatsje ver beneden mee kon bereiken. Een zotte taxichauffeur probeerde een echtpaar wijs te maken dat het steil leek, maar in werkelijkheid mee zou vallen. Deze chauffeur moet in de verte familie zijn van Hans Christiaan Andersen. Ik kreeg al kramp in mijn kuiten bij de gedachte alleen dat ik dat pad af zou moeten en bij de gedachte aan weer naar boven zien te komen, ontstond bijna spontane misselijkheid.

Even later bleek ik ook met de auto naar dat dorpje te kunnen afdalen en dat stemde mij weer vrolijk. En het zonnetje scheen er. Overigens niet echt een dorpje dat men gezien moet hebben. Terug naar boven, waar de mist nog steeds heerste en vervolgens afdalen naar Funchal en mijn laatste slaapstee. Blijkt meer een soort B&B. Parkeren was niet echt eenvoudig, maar toch doenlijk. Ontvangst aller plezierigst. Dame in kwestie bleek Slowaakse van origine. Om voor mij niet geheel duidelijke redenen kwamen er redelijk wat passanten de tuin/terras met een bezoek verblijden. Geen idee waar die mensen vandaan kwamen en waar zij heen dachten te gaan. Een station van een kabelbaan schijnt echter in de buurt te liggen. Ik heb mij lekker laten laven en omdat er tot eind van de middag enkele warme gerechten in de aanbieding zijn, daar ook maar gebruik van gemaakt. Tuin/terras is zeer aangenaam. Bloemrijk en fraai uitzicht. Bij mooi weer daar morgen ook ontbijten. En anders in het zaaltje waar ik nu zit te tikken. Het is hier nu zelfbediening. Pakken waar je trek in heb, maar wel even opschrijven wat je hebt gepakt. Zowaar een fles Grant ontdekt en desgevraagd kreeg ik ook aanwijzingen waar de ijsklontjes te vinden zijn. In dit geval is er dus sprake van een slaapmutsje. Kan tenslotte nog melden aan de praat te zijn geraakt met twee Baskische echtparen. Maar dat is lang voordat ik mijn slaapmutsje had. Slovaakse (Stefania) kwam nog even instructie geven hoe dit zaaltje te verlaten. Afsluiten had ik al begrepen, maar Oost Europees zuinig werd mij ook gevraagd alle lampjes uit te doen.

Zal morgen eens suggereren een nieuwe ijskast te kopen. Dit kreng maakt een herrie. Niet normaal meer. Face Time met jongste dochter werd er ernstig door belemmerd.

Morgen laatste volle dag. Maar eerst even knorren nu.

Foei  

Wegen beginnen een beetje op te geraken. Vanuit hoofdstad Funchal is er nog een ritje naar de Vallei der Nonnen in de planning, maar afgezien van wat (voor mij) nutteloze zijwegen heb ik nu de meeste verharde (buiten-)wegen wel zo’n beetje gehad.

Toch even nieuwsgierig geweest en gekeken of mijn gas geven bij Ribeiro Frio wel verantwoord was. Wandeling tussen laurierbomen gemist. Snik, snik. Las ook ergens iets over een forellenvijver. Rij ik in het algemeen ook niet voor om. Aan het eind van de wandeling is er een balkon met fraai uitzicht. Daar heb ik er inmiddels ook al een paar dozijn van gehad. Voel mij dus niet direct geroepen nogmaals die kant op te gaan.

Omdat het heden vrij bewolkt is, ga ik waarschijnlijk naar het zuidelijker gelegen Funchal. Even spieken waar ik morgen terechtkom.

Amper een kilometer of 4 van mijn hotel zie ik een lampje branden. Had ik nog niet eerder zien branden. Iets met een band…??? Ja dus. Even later hoorde ik dat er iets flink mis was. Clio aan de kant op een plaats waar passeren zou moeten lukken. Neerzetten van gevarendriehoek ging redelijk probleemloos. Onder de mat in de kofferbak ontwaarde ik van alles en nog wat. Bovenste deel bleek simpel te verwijderen. Zag daarna nog niet meteen een reserveband. Instructies vond ik niet uitmunten door helderheid. “Assistencia” dus maar eens bellen. Mijn prepaid mobieltje schrok zich rot. Werk aan de winkel. Ging dus niet zoals verwacht, maar dat betrof onkunde en (tijdelijk) geheugenproblemen. Kreeg dus geen verbinding met “assistencia”, maar een Nederlandse stem, die mij wist te vertellen dat dit nummer niet in gebruik was. Had ik dat in Noord Spanje niet ook al eens bij de hand gehad? Ja dus. Je moet het landennummer er wel bij doen, oelewapper. Wat is het nummer van Portugal? Gevonden. Zoemende juf aan de lijn. Graag iemand die Engels kan kakelen, roep ik tegen die zoemende juf. Die komt er. Allerlei vragen beantwoorden en daarna gaan ze je doorverbinden… Krijg je op je dure prepaid leuke deuntjes te horen. Nieuwe juf van vlees en bloed uitgelegd dat zij mij en mijn prepaid op deze manier rap kwijt zou kunnen raken. Juf belt mij terug en dat lucht op.

Vervolgens mag ik met behulp van mijn onbeduidend wegenkaartje van de VVV in Porto Moniz proberen uit te leggen waar ik mij precies bevindt. Is gelukt, want na verloop van tijd komt er een soort takelwagen. Er bleek echter onder de kofferbak toch een reservewiel verstopt te zijn. Dat vermoeden had ik al, maar toen ik ergens aan trok had ik een of ander los onderdeel in mijn handen en daarom had ik - alvorens het volledig systeem aan gort te helpen – die noodhulp ingeschakeld. Bolle Portugees van middelbare leeftijd en niet gebukt gaand onder een overdaad aan kennis van het Engels heeft zuchtend en steunend het wiel weten te vervangen. Ongebreideld verder de binnenlanden verkennen zonder deugdelijk reservewiel leek mij (en de techneut) een slecht plan. Vliegveld was echter niet zo gek ver. Correct anticiperend auto eerst afgetankt. Kreeg inderdaad een nieuw exemplaar voor deze laatste paar dagen. Mag in NL proberen €.18,30 van de verzekering terug te krijgen… Kosten bandenreparatie.

In Funchal even langs mijn hotel voor de laatste 2 nachten gereden. Soort steile wandrace en parkeren zou een probleem kunnen vormen. Een beetje door Funchal getuft. Gaat geen hobby worden.

Terug bij het hotel een cuba libre besteld (kenden ze niet…) en om niet weer zo vroeg aan het diner te beginnen, een zogenaamde prego. Blijkt een veredeld soort hamburger en vanwege de Portugese maatvoering kan ik verklappen dat het avondmaal bescheiden zal zijn en bovendien niet erg vroeg genuttigd zal gaan worden.

Porto da Cruz en omgeving

Roerend afscheid genomen van Duarte. Hij in zijn koffie met melk, ik in mijn koffie zwart met suiker.

De weg naar Porto da Cruz had ik al eens afgelegd, maar nu deed ik dat bij een stuk mooier weer en dat verandert e.e.a. toch aanzienlijk. Bovendien reed ik nu vrij vroeg in de ochtend en de vorige keer was het al (bijna) middag. Andere stand van de zon etc.

Hotel Costa Linda, waar ik inmiddels mijn eerste etmaal achter mij heb, is een prettige verbetering t.o.v. mijn vorige nachthok. Direct uitzicht op zee. personeel waar elke uitbater jaloers op zou zijn, een prima restaurant en probleemloos werkend internet.

Enig minpuntje tot dit moment is dat ik gisteren na een ritje in de omgeving geen parkeerplaats in de directe nabijheid van het hotel kon vinden. Afstand was echter overbrugbaar. Lokale rit van gisteren bood – verrassing – weer enkele spectaculaire observatiepunten. Op één daarvan hoorde ik zelfs Nederlands. Echtpaar dat wandelend het eiland verkent en de bagage van hotel naar hotel laat brengen. Maakte een zeer contente indruk. E.e.a. werd vanmorgen bij het ontbijt nog eens door hen bevestigd. Wandelpaden schijnen dus inderdaad veel moois te bieden.

Bij mijn lokale ritje kwam ik op een bepaald moment in een plaatsje waar een walvismuseum is gevestigd. Geen idee wat ik mij daarbij moet voorstellen, maar als je toch in de buurt bent… Borden richting museum gevolgd en aldaar geconstateerd dat het op maandag is gesloten. Mazzelpik. Zal het de dag dat ik richting Funchal ga een herkansing geven.

Vandaag ga ik een poging doen weer iets van het ‘binnenland’ te bekijken. Prompt is het weer vandaag een slagje minder dan gisteren, maar daar kan ik verder weinig aan veranderen. Hoop voor de diverse wandelenthousiasten wel dat het droog blijft.

Binnenlanden waren dit keer zonder mist dan wel wolken. Sterker nog, ik keek op een bepaald moment op de wolken neer. Als ik de info mag geloven, was het aldaar aanwezige radarstation op 1.818 meter hoogte. Gaf dus meteen een drukte van belang. Echter lang niet zo erg als het oord Ribiera Frio (spelling niet gegarandeerd). Daar werden busladingen toeristen ‘uitgelaten’. En niet alleen door van die minibusjes, die je hier op tal van plaatsen ziet, maar ook volwassen touringcars. Geen idee wat ik daar gemist heb, maar bij dergelijke mensenmassa’s krijg ik meestal een onbedwingbare aandrang flink gas te geven. Hetgeen ik na de laatste uitstappers te hebben omzeild dan ook gedaan heb.

Omdat de tocht niet zo gek veel tijd in beslag nam, heb ik het walvismuseum nu ook al bezocht. Leuke combinatie van eerbetoon aan vroegere walvisvaarders en studie van deze zoogdieren. Walvissen en dolfijnen schijnen de wateren rond Madeira nog steeds te bezoeken, maar na bijna een half uur met koffie en cake op het aangrenzende terras te hebben doorgebracht, was er geen enkel moment waarop ik “there she blows” heb kunnen roepen.

Terug bij het hotel dit keer wel een parkeerplaats naast de deur. Receptioniste gevraagd of zij iets aan batterijen had, die onvoldoende kracht hebben voor mijn camera, maar waar bijvoorbeeld een simpele wandklok het nog minstens een half jaar op doet. Moest vanmorgen nog snel even nieuwe kopen, want de reservebatterijen bleken van het type dat wel reserve wil zijn, maar niet te lang. Ondanks het feit dat ik ze uit de blisterverpakking haalde, deden ze totaal niets. Speciale aanbieding van Vomar. Erg speciaal dus.

Er zijn heden ook ‘nieuwe’ Hollanders gearriveerd. Ook nu van ‘de wandelende tak’, maar dat stoort mij niet in het minst. Vanavond gezellig samen gedineerd. Blijken nog plaatsgenoten ook. Dat krijg je bij zo’n wereldstad.

Laatste dag in Ponta Delgada

Inmiddels ben ik zo’n beetje gepromoveerd tot klaagmuur voor Duarte. Hij blijkt trouwens niet de eigenaar. Er is eerder sprake van een soort pacht. De man is m.i. een rasoptimist. Een dergelijke onderneming runnen en zelf in Denemarken gewoon je werk blijven doen. Zag ik niet zo zitten. Gisteren – en vandaag werd dat bevestigd – biechtte hij op dat e.e.a. toch wat problematischer is dan verwacht. Dan kan ik zoiets braaf volmondig beamen, maar – heel vals – je kan zo iemand ook voorhouden dat hij niet moet opgeven na elke hobbel, die hij tegenkomt J. Vooralsnog ziet het ernaar uit dat ik onvoldoende twijfel heb gezaaid en dat opgeven momenteel nog een hogere prioriteit heeft dan doorzetten. Ik heb hem gevraagd mij t.z.t. op de hoogte te brengen van zijn definitieve beslissing, zodat ik niet in ondraaglijke onzekerheid blijf verkeren.

Overigens had ik heden mede-gasten. Portugees stel. Geeft nog niet direct aanleiding mijn volgende accommodatie te annuleren en er hier nog een paar dagen aan vast te knopen. Zeker niet omdat zij slechts één overnachting blijken te hebben geboekt. Voorts kan ik trots melden gisteravond de kleinere ‘Steak Portugese’ volledig soldaat te hebben gemaakt. Had vanmorgen wel wat moeite met het ontbijt J. Hoorde van Duarte dat gefotografeerd exemplaar ruim 500 gram was….

Het weer ziet er veelbelovend uit, maar of het vandaag een lange trip gaat worden, meen ik te moeten betwijfelen. Bij “lang” dient trouwens vooral in termen van tijd te worden gedacht en niet zozeer in afstand. Al die bochten en hoogteverschillen brengen de gemiddelde snelheid in rap tempo naar beneden.

Gekomen tot eerder bezocht Jardim do Mar (tuin van de zee). Wel hier en daar een omweg genomen. Omdat weergoden mij goedgezind waren, bleken deze omwegen de moeite zeer waard. Zelfs mensen in het water gezien. Lijkt op een zwembad, maar e.e.a. staat in directe verbinding met de Atlantische Oceaan.

Mijn planning laat te wensen over. De eerste door mij bestelde fles rode wijn versoepelde avondmaal 2 en 3. Op dag van aankomst is er van avondmaal 1 amper iets terechtgekomen. Fles rode wijn nr. 2 was goed voor 3 diners (o.a. omdat ik mij tijdelijk even wat minder voelde). Ik dacht voor de laatste fles rode wijn (idem als eerste fles) nog 2 dagen te hebben, maar dat is dus een rekenfout. Moet in principe in één dag op en vandaar dat ik Duarte heb gevraagd die fles vast klaar te zetten. Heden dus geen whisky. Aan de slag met sommeliersmes. Is dat tenminste niet voor Jan Doedel mee. Puur genieten geblazen en omdat het (lokale tijd) toch al 17.20 uur is, wens ik verschoond te blijven van commentaar in de geest van “zuiplap”. Terwijl ik dit zit te tikken, verschijnen er berichten van 3 (mij onbekende) lieden, die foto IMG 4667 tot favoriet hebben bestempeld. Mooi, weet ik dat ook weer. Geen idee wat ik met dit soort info moet. Betreffend kiekje is weliswaar van hoog niveau, maar dat slaat dan m.i. vooral op het aantal meters boven NAP. Knieën knikken nog steeds een beetje na.

Terug naar de wijn. Komt van schiereiland Setúbal en is absoluut aan te raden. Niveau in de fles is nu op een voor het diner aanvaardbaar niveau, maar mijn glas is nog redelijk gevuld. Twee keer winst dus. Op de achtergrond zoemen Duarte en zijn familie op z’n Portugees en volgens mij zou een geluidsopname hiervan (of een willekeurige andere conversatie van Portugezen) een prima middel zijn bij een slaaptherapie.

Lokale bevolking heeft vermoedelijk dunner bloed dan deze Hollander en de aanblik van mij in korte mouwen doet de moeder en tante van Duarte knap rillerig worden. Soms ben ik wel eens nieuwsgierig wat ze eigenlijk van deze vreemde Noorderling vinden. Ik heb het nog niet zitten bedenken of ma (of tante) komt met een schoteltje lekkers aandraven. Twee verschillende soorten cake-achtig gebak. Dat is misschien niet het eerste waaraan ik denk bij mijn Setúbal slokkie, maar het is toch vooral de gedachte die telt. Zie mijzelf dus voorlopig niet in een grote kookpot verdwijnen met allemaal dansende Madeirezen (?) er omheen. (En dat terwijl er met mijn gewicht alle reden toe zou zijn).

Batterij van laptopje moet aan de beademing. Stuur dit dus maar weg nu. Mocht de kwaliteit van de tonijnsteak nadere jubeltonen verlangen, dan horen jullie dat wel. Bovendien vindt zelfs deze Hollander het nu wel tijd worden voor een extra laagje kleding.

Overdreven kleinschalig

Op zich prefereer ik kleinere hotels. B&B vind ik ook best. Huidig hotel voldoet aan deze voorkeur, maar aangezien ik hier nog steeds de enige gast ben, kan gesproken worden van “overdreven kleinschalig”.

Met de nieuwe eigenaar weliswaar al heel wat afgebabbeld, maar dat heeft vooral te maken met de twijfel die hem inmiddels heeft overvallen of zijn aanschaf wel een goed idee is geweest. Ook de problemen op het gebied van personeel, waarbij Milargos een hoofdrol speelt, zijn al uitvoerig besproken.

Vanmorgen kreeg ik te horen dat hij overweegt het hotel weer van de hand te doen. Ik zat er aan te denken dat als hij daar op korte termijn in slaagt, ik de geschiedenis in zal gaan als zijn enige gast. Blijkbaar komen er volgende week wat nieuwe gasten, dus die vlieger gaat niet op. Misschien moet ik hun namen opvragen en eens per jaar ergens een reünie organiseren J.

Gisteren de noordkust een stuk in oostelijke richting verkend en ook langs mijn volgende hotel gereden. Onderweg weer een breed scala aan uitzichtpunten voorgeschoteld gekregen. Mijn energieniveau was gisteren echter wat aan de lage kant en ik was begin van de middag al weer terug in Ponta Delgada. Getracht een siësta te houden, maar met weinig succes. Gelukkig later op de middag (bijna begin avond) nog wel voldoende energie om van mijn whisky te genieten, maar het avondmaal op voorhand al drastisch ingekort.

Op internet gezien dat de website van mijn volgende slaapstee ook een Nederlandse versie kent. Daaraan valt nog wel iets te corrigeren. Duarte gisteren nog aangeboden t.z.t. assistentie te verlenen als hij ook een Nederlandstalige versie overweegt. Zal er wel niet van komen…

Bij Reismee aan de bel getrokken dat ik niet meer kan inloggen. Kan zelfs mijn eigen pagina’s niet eens meer bekijken. Nog geen reactie. Zal dit epistel vooralsnog dus ook maar via e-mail verzenden. Kan voorts melden enkele foto’s aan de verzameling op Flickr te hebben toegevoegd.

Voor wie de link kwijt is: https://www.flickr.com/photos/92652238@N05/albums/72157690743803521

Op dit moment zie ik de lucht mooi opklaren en er zijn grote stukken blauw te zien. Noodzaak beter weer aan de zuidkust op te zoeken is er dus niet. Ga dus lekker naar schuimkoppen op golven kijken. Op sommige plaatsen zeer imponerend.

Onderweg een petje voor de verzameling weten te scoren. €.1,- vond ik goed te doen. Als je in de VS zo’n cap koopt en toevallig staat Mickey Mouse of een of andere belangrijke sportclub erop, dan ben je zo $.12,- of meer kwijt.

Eigenlijk van plan voorbij Porto Moniz een stuk door het binnenland te rijden, maar het uitzicht deed mij vooral aan een plafond denken. Wit en oninteressant. Het was ergens 1020 meter hoog en je bevindt je dan zo’n beetje IN de wolken. In de wolken zijn is leuk, maar uitsluitend in overdrachtelijke zin. Waar de weg wat breder was dus rechtsomkeert gemaakt. Onderweg ook mijn voorland gezien. Van die busjes voor pakweg 12 personen en die toeren dan langs de belangrijkste bezienswaardigheden. Daar zitten dus voornamelijk mensen in die nog een slag ouder zijn dan ik en zelf sturen niet meer mogen of eng vinden. Het feit dat ik dus zelf kon beslissen niet langer door die wolkenpartijen te tuffen, stemt mij dan weer buitengewoon tevreden. Heden gemaakte foto’s inmiddels op PC en ook Flickr is weer verwend met een deel van deze nieuwe oogst.

De moeder en tante van Duarte, die nu even op de hut passen, hebben mij van een kopje Nescafé voorzien. Venezolaanse Milargos heb ik vandaag nog niet kunnen ontdekken. Wil misschien de verkoop niet afwachten. Eén grote aflevering van As the world turns. Er zijn – zoals gebruikelijk bij mij – echter ook voordelen verbonden aan deelname in deze soap. Zo kostte die halve koe, die men mij enkele dagen terug serveerde, €.10,- Een forse karbonade stond op het menu voor €.8,00, maar de computer spuwde een prijs van €.5,50 uit en Duarte wist toen nog niet (en misschien nog steeds niet) hoe zoiets te herstellen. Toen ik besloot het aantal overnachtingen hier van 12 naar 7 terug te brengen, was de kamerprijs per nacht ook opeens lager. Niemand hoort mij klagen. Maar ik snap nu beter waarom wordt overwogen de hut weer te verkopen….

Halve eiland rond…

Halve eiland rond…

Het downloaden van foto’s voor Reismee blijkt keer op keer een tijdrovende geschiedenis. En als ik dan op een bepaald moment kijk hoeveel mensen naar die met bloed, zweet en tranen gedownloade foto’s hebben gekeken, is dat soms best een tegenvaller. Nu kan ik mij echter ook wel voorstellen dat als je zojuist je dikke winterjas aan de kapstok hebt gehangen en de thermostaat op een behaaglijker temperatuur hebt gezet, je niet direct zit te wachten op kiekjes van verre oorden waar de temperatuur van een aangenaam gehalte is.

Van de voorgeselecteerde foto’s is nu het merendeel bij Reismee terecht gekomen, dus ga alvast lekker tekeer. Ik zit na een – in vergelijking met gisteren - wat eenvoudiger maal vandaag al te smikkelen van een Licor de Beirao. Wat men hier al niet doet om deze grijsaard blij te maken…

Vandaag een vrij forse route afgelegd. Wederom eerst richting zuidkust. Ik kom dan uit bij Ribeira Brava en dat is al een geinig plaatsje. Zeker voor lieden die toeristische kitsch wensen aan te schaffen lijkt het mij een lustoord. Voor dit soort aankopen heb ik weinig interesse en bovendien zijn de parkeerplaatsen hier dus ver van de aankoopplaatsen verwijderd en zulks verhoogt mijn animo niet echt.

Vandaag zitten peinzen over eventueel DNA-onderzoek van de lokale bevolking. Het zal mij niet verbazen als daaruit zal blijken dat er ook DNA van mollen en van zwaluwen wordt aangetroffen. Mollen i.v.m. al die tunnels hier en zwaluwen, omdat enorme hoeveelheden woningen tegen heuvels, rotswanden en ander steile wand spul lijken opgeplakt. Ik snap nu ook waarom Christiano Ronaldo zo goed kan voetballen. Vast ook opgegroeid in een dergelijke woning en als je dan de bal over de heg schoot, moest je meteen een slordige 300 meter naar beneden om je bal weer terug te krijgen.

Mensen die van een fraai uitzicht houden en dat bij voorkeur vanaf woonkamer of terras doen, zijn hier in het algemeen goed aan hun trekken gekomen. Je wordt hier echt doodgegooid met bordjes “Miradouro” en dat wil zoveel zeggen als “uitzicht fraai” (hoewel ik dat ‘fraai’ er zelf heb bij verzonnen). Weer flink wat afgekiekt. Kleine stops voor een versnapering en sanitair gedoe en ruim 6 uur onderweg geweest. Blijk je bij terugkomst amper 150 km te hebben afgelegd. Maar van slechts weinige daarvan heb ik spijt. Het is echt een beeldschoon eiland. De bijnaam ‘bloemeneiland’ is nog niet iets om voor in de mond te nemen, maar het is januari en dan roepen wij in NL ook niet dat wij een land vol tulpen zijn. Hetgeen overigens echt niet wil zeggen dat het hier een dorre boel is. Het groen, waaraan in Lanzarote een schromelijk tekort is, blijkt hier meer dan voldoende aanwezig.

Inmiddels de vluchtweg van Flickr ingeslagen. Binnen redelijke termijn een aanzienlijk grotere hoeveelheid foto’s op een te raadplegen plek gekregen. Wel wat minder kritisch geweest en vandaar een grote hoeveelheid prentjes.

https://www.flickr.com/photos/92652238@N05/albums/72157690743803521

Nog steeds de enige gast in huis hier. Vandaag ontstond er discussie of ik al dan niet wenste dat mijn kamer werd schoongemaakt. Het blijkt dat er op de “do not disturb”-kaart ook een keerzijde is hier. En daar staat iets op van “graag schoonmaken” Nieuw fenomeen voor mij. Had intussen al bedacht dat een gesprekje met Venezuelaanse Milargos een vrij zinloze exercitie zou worden. Heeft iets met lichaamstaal te maken. Door schoonmaakperikelen toch even met haar van gedachten kunnen wisselen en ik kreeg de indruk dat zij mij goed begreep. Van lichaamstaal naar lichaam is slechts een kleine stap. Roots van Milargos liggen m.i. in Afrika. Zoals je dat wel vaker ziet bij vrouwen die van dat continent afkomstig zijn, is van een welving waar rug overgaat in het achterwerk geen sprake. Ik zou dat eerder een balkon noemen. Heb wel eens overwogen stiekem achterop te springen en te kijken of dat gemerkt wordt. Eén bil van haar bevat volgens mij meer calorieën dan de complete kadettenverzameling van onze Oranjeleeuwinnen. Maar zij is best aardig en kookt prima. Gisteren een Steak Portugees voorgeschoteld gekregen. Zal intimi via e-mail een foto sturen. Mijn hemel wat een lap was dat. Ben nog aan het herkauwen…

Plannen voor vandaag zijn nog wat vaag. Het is (wederom) bewolkt, maar in ieder geval droog. Misschien stiekem alvast een kijkje nemen bij volgende accommodatie.

Voor de vaste volgers: Inloggen bij Reismee lukte vandaag (7/2) pas weer

Regen op dag twee

Dat was schrikken tijdens het ontbijt. Laaghangende bewolking en neerslag. Nu had ik al begrepen dat als het hier regent, je daar vooral aan de noordkust last van hebt en ‘mijn’ Ponta Delgada ligt daar dus. Waar ik ook last van heb is een niet al te stabiel internet. Er is geen Wifi op de kamer en dus zit je in de eetzaal, of een ander vertrek waar zich een grote TV bevindt, met internet te stoeien. Tafeltje in eetzaal is wel handig.

Van Duarte hoor ik dat hij voor deze service een stevige duit betaalt. Onterecht naar mijn smaak, maar de aanbieder schijnt op dit moment nog een soort monopolypositie te bekleden. Hij heeft meer van dit soort problemen. Mijn sfeerproeforgaan rinkelde al alarmerend m.b.t. de Venezuelaanse Milargos. Werkt een beetje op de automatische piloot en doet bij voorkeur geen stap teveel. Straalt weinig vreugde uit. Zij maakt echter zo'n beetje deel uit van de inventaris en is blijkbaar bij de overdracht van het hotel meegenomen. Duarte is pas enkele dagen de nieuwe eigenaar en er zijn dus wat startproblemen.

Nu ben ik meestal niet van het zuchtende type, maar bemoeizucht is een ondeugd waardoor ik soms toch wel geplaagd wordt. En dat vind ik nog lekker ook. Duarte dus al geheel ongevraagd advies gegeven. Prettig te constateren dat wij redelijk op één golflengte zitten. Ik ben ook van plan een keer met die Milargos te gaan babbelen. Baat het niet, schaden zal het ook niet. Ik heb zo het angstige vermoeden dat als zij haar werkethos niet bijstelt, de dagen van het dienstverband de uiterste houdbaarheidsdatum zeer dicht genaderd zijn. En volgens mij is dat te voorkomen.

De discussie over (o.a.) het dienstverband nam voldoende tijd in beslag om het enigszins te doen opklaren buiten. Dus toch maar een rondje maken. Aan de andere kant van het eiland bleek het inderdaad een stuk helderder en zonniger. Je start met je fleece-jack aan en na verloop van tijd heb je de pest in dat je een t-shirt onder je blouse draagt. Ook heden weer enkele fraaie ‘viewpoints’ gezien. Eén daarvan (Cabo Girão) was deels ludiek voorzien van een bodem met glazen tegels. Daaronder een flinke diepte en er werd door het verzamelde publiek dus flink wat angstig afgegiecheld. E.e.a. is gekiekt en als internet een beetje zijn best doet, zal het deel gaan uitmaken van de fotoserie. Maar enig geduld wordt gevraagd.

Hoewel Tom Tom dus pas kort geleden ge-update is, werden er door Truus soms instructies opgehoest die doen vermoeden dat zij terminaal ziek is en mij mee wenst te slepen. Stuurt mij bij een stenen trapje richting volkstuin vrolijk die kant op. Gelukkig ben ik standvastig eigenwijs en realiseer mij terdege dat ik in een auto zit en niet op de rug van een muilezel. Na verloop van tijd ontvang ik vanzelf wel weer bruikbare instructies.

Op de terugweg de laagste regenboog ooit gezien. Nog lager en hij zou in één van de vele tunnels zijn verdwenen. De spreekwoordelijke pot met goud moet voor het oprapen zijn geweest, maar zoals bekend ben ik niet hebberig. Dus ook geen tijd aan zoeken verkwist.

Hoewel er t.a.v. de te tappen versnaperingen ook de nodige startproblemen waren/zijn, zal dat vanaf morgen tot het verleden behoren. Whisky zal dan ook consumeerbaar zijn en omdat ik Licor de Beirao ook al genoemd en geroemd heb, zal zeer waarschijnlijk de maaltijd morgen kunnen worden afgesloten met zo’n lekker slokje. Gisteren en vandaag is het niet onaangenaam behelpen met een lokaal biertje en niet te vergeten de wijn van gisteren waarvan ik nog zo’n beetje een halve fles over heb. Jammie.

Voor mij van duidelijk ondergeschikt belang, maar surfers kunnen de zuidkust vrolijk vergeten. De oceaan ziet er daar uit als een meer van erg forse omvang. Hier aan de noordkust zijn er soms golven van formaat en het lijkt mij handig over voldoende ervaring te beschikken om niet op een rots te worden gekwakt. Zoiets lijkt mij de surflol ernstig te schaden.

De vijf zat in de klok en ik heb mijzelf op een biertje getrakteerd. Regen is nu gestopt en ik zie hier en daar blauwe lucht. Ik mag hopen dat er tussen deze twee zaken geen oorzakelijk verband bestaat, anders loop ik het risico de rest van de vakantie met regelmaat een pilsje te moeten consumeren om de hoeveelheid neerslag in toom te houden. Er zijn akeliger klussen, maar toch…

Voor het diner hetzelfde soepje als gisteren besteld. I.p.v. de megaspies gekozen voor een eenvoudige karbonade. Iemand waarschuwde mij al op mijn gewicht te letten, maar dat zijn zaken om na de vakantie in ogenschouw te nemen. Het type accommodatie waarin ik normaliter vertoef is in het algemeen ook niet voorzien van een weegschaal op de kamer. Lijkt mij marketingtechnisch ook niet verstandig.

Ik heb nog zo’n 1,5 tot 2 uur tot aan het diner en het wordt hier toch wat fris. Amper de helft van de voorgeselecteerde foto’s op Reismee kunnen zetten, maar ik blijf het proberen… Nu eerst even richting fleece jack en warme(re) kamer.