Andalusië derde dag
Het kan door het op onze winter afgestelde bloed zijn, maar de temperatuur hier doet veel warmer aan dan de 18 graden, die Weeronline voor Ronda weet te melden. Blouse met korte mouwen, raampje van portier open en alvast proberen de linker arm een kleurtje te geven. Nu is 18 graden nog niet iets waarbij de mussen dood van het dak vallen. Iets wat ik overigens nog nooit heb waargenomen. En stel ze vallen echt een keer dood van het dak, zou er dan iemand zijn die ze opraapt en vervolgens probeert er een ander blij mee te maken???
Vandaag eerst een stukje richting Sierra de Tejada. Opvallend veel huisjes die ogenschijnlijk met de losse pols over de diverse heuvels zijn verspreid. Ik kon er geen patroon in ontdekken. Van op elkaars lip zitten was in ieder geval geen sprake. (Ik blijf dat een knap staaltje lenigheid vinden.) Misschien wonen hier allemaal mensen die op hun privacy zijn gesteld… Iets verder is er dan weer een dorpje van soms redelijke afmetingen. Met moeite onderdruk ik daar dan de neiging ergens een café binnen te stappen en zo’n dorpeling te vragen waarvan men daar leeft. Het zou mij echter niet verbazen als er vervolgens met verwarring wordt gereageerd in de geest van: Goh, goeie vraag. Heb ik eigenlijk nog nooit over nagedacht.
Gisteren deed mijn camera gek. Zeurde weer om verse batterijen, terwijl die pas kort geleden waren vervangen. Het waren nieuwe, maar wel al tijden terug aangeschaft. Hinderlijke bijkomstigheid was dat na aanzetten van het toestel gevraagd werd de datum in te stellen. Elke keer opnieuw. Dat verveelde mij snel, dus reservebatterijen (uit hetzelfde pakket van weleer) erbij gepakt. Hoera geen datum instellen meer nodig. Maar vandaag was het opnieuw feest. Bij benzinestation nieuwe batterijen gekocht. Waarschijnlijk tegelijk met mij gekocht, want na 1 foto werd er opnieuw om verse batterijen (en een datum) gevraagd… Maar goed dat ik niet meteen twee verpakkingen bij dat tankstation heb gekocht… Bij een Carrefour even gezocht naar een broekriem. Het exemplaar dat ik nu heb, lijkt een op Rhodos gepleegde miskoop. Misschien gemaakt van geperst karton? Beetje forse schaterlach en ik zie dat ding in tweeën barsten. Bij Carrefour zag ik slechts broekriemen van formaat enkelband. Moet ik de gehele dag mijn adem inhouden. Wel voor €.6,- nog een best aardige blouse op de kop getikt. En nieuwe reservebatterijen. Extra sterk, dus als die ook kuren gaan vertonen, ga ik mijn camera laten onderzoeken op de aanwezigheid van energievreetkevers.
Zoals gebruikelijk was er op de meest fotogenieke plekken geen mogelijkheid de auto te parkeren, dus erg veel gekiekt heb ik nog niet. Een aanrader is Desfiladero de los Galtanes. Maar ik begon daar toen zo’n beetje de stal te ruiken en heb Tom Tom de laatste instructies gegeven. In tegenstelling tot. busladingen vol lieden daar dus niet gaan speuren naar wat er geologisch allemaal boeiend is. Zonder de ook in deze contreien actieve fietsers uit hun wielrensokjes te rijden mijn hotel in Ronda bereikt. Die fietsers zijn overigens allemaal van de categorie “afzien is lekker”, want er moet met grote regelmaat stevig geklommen worden. Ik bedacht mij dat deze liefhebbers van afzien toch een probleem hebben. Met het toenemen van de conditie moet men steeds grotere afstanden afleggen en steilere bergen beklimmen om nog aan afzien toe te komen.
Na het inchecken eerst maar eens een carajillo genomen. Snelle blik op de kaart leerde mij dat er hier voor weinig geld lekkere dingen zijn te bestellen. Eerst even terug naar de kamer om dit stukje te tikken. Daarbij kom ik ook nog even terug op Vincent, mijn ‘huisbaas’ van de afgelopen 2 nachten. Zoals vermeld, is hij 32 jaar beroepsmilitair geweest. Zoiets laat sporen na. Hij beweert alles met grote stelligheid. Dat geeft soldaten duidelijkheid en houvast. Dus ik snap hem volkomen. Maar net als toen ik nog dienstplichtig was, was ik ook nu weer eens even tegen de draad in. Als de plaatselijke regio de hemel in wordt geprezen als de regio met het beste klimaat van heel Spanje, dan opper ik voorzichtig Gran Canaria als alternatief. Wordt met kracht van de hand gewezen. Zomers knap warm. Nu ben ik daar ooit eens van december tot april geweest, maar dus niet in de zomermaanden. Ga je later toch even googlen, geeft men maximale temperaturen van 28 graden op en staat er ook ergens een kreet van beste klimaat TER WERELD.
Een andere stellige bewering had te maken met vruchtbaarheid. Van de grond wel te verstaan. Die zou daar ook het best van Spanje zijn. Heb ik verder niet nageplozen, maar op basis van de ficus zou dat best kunnen kloppen. Er is in die streek veel teelt (soms onder plastic) van o.a. tomaten. Ik heb onderweg ook tal van barstensvolle sinaasappelbomen gezien. Jazeker, in februari. Volgens Vincent wordt hier 3 x per jaar geoogst en komen er hier mango’s voor ter grootte van een voetbal. Hij ondersteunde zijn betoog door uit eigen tuin een sinaasappel te halen en die was idd twee keer zo groot als wat ik van een netje bij de supermarkt gewend ben. En lekker…. Fenomenaal.
Inmiddels een hapje gegeten in het restaurant van mijn nachthok. Niet echt te vergelijken met het maal van gisteravond, maar als men voor een nette whisky (J&B) slechts €.2,60 verlangt, zal men mij niet horen klagen. De plaatselijke wijn (van Ronda) was duurder en bepaald geen omfietswijn, maar ik heb er evenmin spontaan haaruitval van gekregen. Ter verdediging dient nog te worden vermeld dat het een jonge wijn betrof. Ben ik misschien te oud voor.
Vanmorgen geprobeerd foto’s naar Reismee te krijgen… Jammer dus. Nu douchen en ontbijten.
Andalusië eerste dagen
Het werd weer tijd. Na bijna 3 maanden thuis zitten, ben ik afgelopen woensdag weer op pad gegaan. Met de trein van 08.21 uur naar Schiphol. Bij eerder vertrekkende treinreizen viel mij vaak het hoge percentage gekleurde medelanders op. Op deze trein was het aantal bleekscheten een stuk hoger. Overigens maakte dat qua telefoon bepotelen weinig uit. Zo’n 98% gluurt op zijn/haar telefoon en soms wordt er met verrassende snelheid (zeker in aanmerking genomen dat slechts 2 duimen in het spel zijn) ergens op gereageerd. Behalve mijn persoontje was er nog iemand aan boord, die niet met de telefoon aan het stoeien was. Ik heb mij echt in moeten houden om geen foto van de betreffende jongedame te maken. Zij las namelijk een boek. Van papier!!!! Dus geen e-reader.
Aangekomen op Schiphol bleek ik zelfs iets TE op tijd te zijn. De bagage-drop-off was nog niet open. Om mijn in Tarragona aangeschafte trolley (te groot voor handbagage) toch nog wat airmiles te gunnen, had ik dit keer ruimbagage bijgeboekt. Kon dus lekker relaxed met uitsluitend fototas richting security. Niet dus. Laptop en iPad moesten eigenlijk als handbagage. Ik toon de baliekluifster van Easyjet mijn fototasje en vraag om tips hoe daar een laptop en een iPad in te vervoeren…. Easyjet vind ik in vergelijking met Ryanair 897 keer zo klantvriendelijk. Ook service aan boord is prima. Er werd netjes op tijd naar Malaga gevlogen en ook geland. Voor het aldaar rondspartelen had ik bij Thrifty een huurauto besteld. Verhuurstation bleek zo’n beetje naast de bagagebelt te zijn, dus ik werd snel geholpen. Maar niet zonder het min of meer gebruikelijke gehannes met zaken als “zou je niet liever in een Audi A-4 gaan scheuren”. Ik wil niet eens vouwen, laat staan scheuren.
Uiteindelijk vertrokken met een Kia Stonic en die bevalt tot op heden prima. Mijn Tom Tom kende het plaatsje Torrox wel maar de straat van mijn hotel niet. Mijn alternatief van “doe dan maar centrum Torrox” bracht mij in een doodlopende straat. Vervolgens neus achterna en proberen te herinneren hoe het er ook al weer uitzag toen ik Google Maps op dit adres had losgelaten. Geen overweldigend succes, dus ergens een inboorling geraadpleegd. Na dit zo’n keer of 4 te hebben gedaan, arriveer ik op mijn eindbestemming. Ik parkeer de auto en vraag mij vervolgens af wat de snelste weg naar de receptie is. Ik stoor een TV-kijkende mevrouw en een roedel hondjes. Allemaal van het soort dat dapper wil bewijzen dat zij kunnen blaffen. Om niet meteen in het diepe kopje onder te gaan, begin ik in het Engels en vertel de dame dat ik gereserveerd heb. Engels bleek niet in haar studiepakket te hebben gezeten, of zij had slecht opgelet. Spaans bleek ook matig en ik bespeurde een Duits accent. Door vervolgens over te stappen naar Duits werd de communicatie een stuk helderder. Ik bleek dus niet op mijn eindbestemming te zijn, maar het was nu niet ver meer…. Bij ‘nieuwe’ eindbestemming de auto zo’n beetje in de receptie geparkeerd en zekerheid gevraagd dat ik nu wel op de juiste plaats was. Dat werd mij in vloeiend Nederlands bevestigd. Uitbater Vincent bleek een voormalig beroepsmilitair, maar dat stond zijn gastheerschap niet in de weg. “Eerst bier”, gorgelde ik vervolgens met uitgedroogde keel en ingewanden. Dat bleek via selfservice te functioneren. Mooi systeem! Na het droppen van de koffer in een zeer nette kamer, terug naar selfservice, want na al dat moeizaam gezoek (ik ken heel Torrox nu op mijn duimpje) is één zo’n pijpje bier de bekende druppel op een gloeiende plaat. Via slingerweggetjes afzakken naar het ’dorp’ en na het eten opnieuw – maar nu in het donker – proberen terug te komen op mijn slaapplek, leek mij riskant. En stond een biertje niet gelijk aan ‘x’ boterhammen? Vrouw van Vincent, Saskia, kwam er ook gezellig bij, alsmede nog een NL-stel. Na nog een paar ‘bammetjes’ het mandje opgezocht en uitstekend geslapen.
Het ontbijt bleek ook van de categorie ‘prima’, dus deze tent (Cortijo Amaya) gaat hoog scoren qua review voor Booking.com. En dat ondanks die ca. 65 kilometers die ik hier in deze buurt extra heb gereden. Maar goed dat ik een diesel heb.Tijdens het ontbijt kon ik ook nog even wat woorden wisselen met een stel uit Wales. Zij waren bezig met de aanschaf van een appartement. Of Brexit hun daarbij eventueel nog parten zou kunnen spelen, vroeg ik. Het antwoord was een diepe zucht, die alle eventueel op zee aanwezige zeilschepen had doen kapseizen. Men is volslagen murw.
Na het ontbijt een rondje achterland over ‘groene’ weggetjes (= landschappelijk fraai). Eerste deel vrij strak langs de kust. Nerja is best aardig, maar heeft m.i. wel een redelijk Volendamgehalte. Het plaatsje Almuñecar kon mij meer bekoren. In het binnenland vielen mij de dorpen Lanjaron en Ovriga in positieve zin op. De rest mocht geen naam hebben, al hadden ze die meestal toch wel.
Landschappelijk was e.e.a. best in orde, maar toch ook weer niet dusdanig dat de camera’s spontaan uit mijn fototas wipten en voor zichzelf begonnen met kiekjes maken. Onderweg heel wat vruchtbomen met bloesem gezien. Maar van welke (vrucht-) boom? Een passant vragen? Moet je wel weten wat “bloesem” in het Spaans is. Bloem is Flor. Dat wist ik. Maar bloesem… Uiteindelijk opgezocht in mijn inmiddels redelijk antieke zakwoordenboekje. Ja hoor. Is bloesem in het Spaans dus ook “Flor”. Vincent denkt dat ik naar amandelbomen heb gekeken. Over bomen gesproken. Er staat hier in de tuin een zogenaamde rubberficus. Kennen wij wel als kamerplant. Wie dit gewas uit deze tuin als kamerplant wenst, dient over een vertrek van immense afmetingen te beschikken. Balzaal paleis op de Dam maakt misschien een kans(je). Zal proberen een foto op Reismee te zetten. Effe geduld.
Omdat men hier laat gaat dineren, ben ik vroeg met happy hour begonnen. Die consumpties zijn dan uit ‘mijn systeem’ tegen de tijd dat ik richting knabbelpaleis ga sturen. Volgens Vincent (en ook via Tripadvisor) zou El Desvan een goede keus zijn. Routebeschrijving van Vincent geprobeerd te onthouden en voor alle zekerheid ook nog een keer via Google Maps gecontroleerd. Op een gegeven moment meen ik ‘gloeiend warm’ te zijn in mijn speurtocht, maar ik zie geen El Desvan. Ik moet even wachten voor een auto met knipperlichten en vraag in de tussentijd aan twee meisjes of zij El Desvan kennen. Ja. Ik sta er ongeveer voor. Nergens een reclamebord of wat voor een aankondiging dan ook te bekennen. Althans niet zonder daglicht… Bij vertrek zag ik ergens een A4tje met openingstijden opgeplakt. Schiet lekker op. Maar wel erg lekker zitten knabbelen. Ik kan mij bijzonder goed voorstellen dat men daar veel herhalingsbezoek heeft. Probleemloos terug naar nachthok en nu eens kijken of ik dit op Reismee kan droppen. Morgen gaat het via via naar Ronda en daar overnacht ik ook 2 keer.
Rhodos 3
Maandag (29/10) een soort rustdag. ‘s Morgens even in het dorp gespeurd naar een trolley. Dat in Spanje gekochte exemplaar was te groot, zoals menigeen zich nog herinnert. Eerste winkel zou over 10 minuten opengaan, werd mij door een Griekse dame gezegd. Nu vind ik 10 minuten wachten niet zo’n probleem, maar het moet wel ergens toe leiden, dus ik vraag of men trolleys verkoopt. Niet dus Dan heeft wachten niet zoveel zin meer. Dus ik vraag: Enig idee waar ik mijn geluk kan beproeven? Niet in de verste verte. Loop ik bij de buren naar binnen, zie ik een trolley staan. Was niet 100% hetgeen ik zocht, maar uiteindelijk ben ik over stag gegaan. Vanwege de vriendelijke uitbaters. Ik heb ze dan ook maar de groeten van de buurvrouw gedaan J
Inmiddels begrepen dat niet alleen de hotels gaan sluiten, maar de meeste winkels, kroegen en knaagpaleisjes vinden het na 7 maanden eveneens welletjes. Ik snap nu beter hoe dat met die Griekse crisis zit. Als je maar 7 van de 12 maanden werkt…Op Mallorca, de Costa Blanca en nog wat andere stekken in Spanje wordt lekker overwinterd. Qua temperatuur zou dat hier ook moeten kunnen. Maar ja, een siësta van 5 maanden is toch ook wel lekker.
‘s Middags nog even terug het dorp in geweest. Er zou ruimte moeten zijn voor een extra aanschaf. Is er niet van gekomen. Prijstechnisch niet bepaald interessant. Zelfs niet met einde seizoen korting.
Dinsdag (30/10) was de laatste volle dag. Vlijtig op pad naar de diverse straten waar ik nog niet eerder was. Omdat Rhodos niet zo bar groot is, was dat stevig zoeken. Het weggetje naar de vlindervallei heb ik overgeslagen. Volgens de plaatselijke deskundigen zouden de vlinders er nu van tussen zijn. Ik ga dus ook niet naar een aquarium als de vissen weer richting wereldzeeën zijn gaan zwemmen
’s Middags rondom het hotel vertoefd. Ingewikkelde sudoko’s opgelost, stukje gelezen. Mijn hebben en houwen over 2 trolleys verdeeld. Niet onvermeld mag blijven dat deze jongen zich heeft laten verleiden tot deelname aan een soort karaoke-gebeuren. Artiest van dienst vroeg of er nog Nederlanders in de zaal waren. Dat heb ik luidkeels beaamd. Vervolgens wordt een Hazes-song gestart (Een beetje verliefd) en artiest van dienst komt met microfoon mijn kant op. Helaas (of gelukkig) ken ik van dit lied alleen de tekst “een beetje verliefd” en waar dat ongeveer ingepast moet worden.
Dit ‘gastoptreden’ en enige gin tonics resulteerden in een nieuw optreden (dit keer ‘on stage’) van de song “Besame mucho”. Daarbij geholpen door een laptop die de teksten projecteerde. Valse bescheidenheid volledig van mij af werpend heb ik gevraagd of de Sinatra-song ‘Strangers in the night’ ook op die PC stond. Ja dus. Volgens diverse aanwezigen moet ik niet raar opkijken als de aanbiedingen binnen gaan stromen. (Linda en Anke: er zijn nu nog vrijkaartjes beschikbaar.)
Tot slot enige losse opmerkingen.
Het hotel bood een avond à la carte eten aan. Niet onaardig en prettig om bediend te worden (al kreeg ik in eerste instantie een verkeerd voorgerecht), maar niet echt een reden om de resterende dagen het buffet te laten voor wat het is en verder à la carte te gaan eten (tegen betaling).
Bij één van de twee eetzalen moet ik steeds aan de brug van Starship Enterprise denken. Het verstrekken van dit soort informatie zullen de warme gevoelens bij de lezers niet doen toenemen, maar ik meende het toch even kwijt te moeten.
Het wordt hier nu per dag leger. Van de 323 kamers zijn er misschien nog een dikke 50 bezet. Toestel voor de terugvlucht komt volgens mij leeg deze kant op. Maar zo zullen er deze dagen meer van dat soort vluchten zijn. Het begint nu op vakantie vieren in een spookstad te lijken. Prettig qua parkeren, maar verder hoeft het van mij niet zo. Half oktober lijkt mij leuker.
Via Flightradar24 geconstateerd dat onze machine al voorbij München is. We gaan dus op tijd vertrekken. Na thuiskomst kan ik mij gaan bezighouden met het uitzoeken van een volgende bestemming. Laat ik nog wel weten.
P.S.
Bij het verlaten van het hotel werd ik in de lift nog even aangesproken door iemand die mij had horen kwelen. Hij zong zelf in een bandje en gaf mij de indruk graag met mij van stem te willen wisselen. En bij het sleutel inleveren begroette de receptioniste mij met Hello Frank Sinatra……
En toen hield internet in het hotel ermee op en nu stuur ik dit verslag dus van huis, waar ik weer zelf mijn drankjes moet inschenken.
Rhodos 2
Inmiddels aardig geacclimatiseerd. Het weer was vandaag redelijk en gisteren uitgesproken mooi. Sinds vrijdag kan ik sturen in een mooi rode Suzuki Baleno. Om dat voertuig te bemachtigen moest ik eerst met de bus naar Rhodos en van daar door naar het vliegveld. Nog geen €.5,- voor neergeteld.
Vanaf verhuurstation een stuk naar het Zuiden langs de kust. Fraai. Vervolgens gaat er een lampje op het dashboard branden. Minder fraai. Ik herkende het van de lekke band op Madeira. Rechtsomkeert naar Alamo. Heb ik zonder problemen gehaald. Het probleem bleek dit keer minder erg. Bandenspanning deugde niet. Werd ter plaatse verholpen en óf men heeft het lampje stuk gemaakt, óf de band blijft netjes op spanning.
Op basis van hetgeen ik via Google streetview al van het eiland had gezien, viel de werkelijkheid mij niet tegen. En als ik dan ergens een bordje zie, waarmee men poogt mij belangstelling te doen krijgen voor het bijenmuseum, ja dat lezen jullie goed “het bijenmuseum”, dan ben ik helemaal in mijn sas. Het moge duidelijk zijn dat ik na het zien van dit bordje niet meteen in de aangewezen richting ben gehuppeld. Ik ben toch al niet zo’n megaliefhebber van musea, maar wat ik mij bij een bijenmuseum moet voorstellen… Geen idee.
De plaatselijke bevolking hier is overigens best bezig met bijen houden. Heel wat van die kasten zien staan. Een ander dier dat hier veelvuldig opduikt betreft familie van Professor Sickbock. Volgens mij moet geitenkaas hier zeer goedkoop zijn. Het is wel een grappige variant, want van verkeer trekken zij zich amper iets aan. Zo van “Wij lopen hier al rond sinds de tijd dat er nog helemaal geen auto’s bestonden”.
Uiteraard ben ik naar Rhodos Stad geweest. Moet van een ieder. Nu had ik tijdens het ritje met de bus al indrukwekkende stadsmuren en transen gezien. Helaas blijkt mijn wandelcapaciteit er niet op vooruit te zijn gegaan. Ik ben dapper begonnen aan een voettocht door de slotgracht. Zonder natte voeten te krijgen, want de gracht was leeggelopen of anderszins van water ontdaan. Eigenlijk best jammer. Met water en een brave Griekse gondelier had dit tochtje mij ongetwijfeld minder pijn in de rug veroorzaakt. Nu gaat die pijn na een korte zitpauze wel weer over, maar aangenaam is toch anders. Dapper ook even langs de haven geslenterd en zowel met menukaarten wapperende obers als scheepsmaatjes, die mij aan boord van hun vaartuig wensten, heb ik eenvoudig af kunnen wimpelen. Maar om ook nog door de smalle straatjes van de oude stad te gaan kuieren, was helaas iets teveel gevraagd. Op naar Lindos. Ook een must. Ongetwijfeld een lustoord voor wandelaars. Leuk langs witte huisjes lopen (rijden mag dus niet, of hooguit als je er woont). Er is bovendien een enorme puist en voor lieden met klapkuiten is er na het beklimmen van die berg de beloning van het van dichtbij kunnen bekijken van echte Griekse Oudheid. Ik heb een verrekijker en een camera met een redelijke zoomlens, dus ik heb mij niet aangesloten bij de spontaan opborrelende wandelclubs.
Over het hotel niets dan lof. Ik vind de lay-out zeer geslaagd. Prima kamer en qua eten is er ruime keus. Ook kwalitatief weinig mis mee, hoewel ik het knabbelen op Lanzarote toch nog iets hoger inschat. Personeel hier is top. Er is ’s avonds ingehuurd jolijt en dat kan dan best wel eens niet helemaal je smaak zijn. Er wordt echter dapper gestreefd de gasten te vermaken. E.e.a. speelt zich af nabij de bar. De bartenders hebben inmiddels aan mijn verschijnen voldoende om de gewenste whisky in te schenken. Zijn dan ook helemaal van slag als ik na het eten zomaar een gin tonic bestel.
Als ik het goed heb begrepen, mag het voltallige personeelsbestand begin november met winterslaap en sluit het hotel. Geen idee tot wanneer. Blijkbaar is het klimaat (nog) niet helemaal geschikt voor overwinteraars (of de reiswereld doet te weinig moeite).
Het moge duidelijk zijn dat de eetzaal per dag minder druk is. Vreemd genoeg heb ik op de derde dag van mijn autohuur de meeste moeite gehad mijn karretje te parkeren. Voor erg stoute mensen heb ik ook nog wel een tip. Het is dus een all-inclusive hotel, maar in tegenstelling tot wat kennelijk gebruikelijk is, wordt men gevrijwaard van het dragen van zo’n vlooienbandje. Wij dienen de sleutelkaart te tonen. Welnu, dat heb ik nog geen enkele keer gedaan en niemand heeft mij iets gevraagd.
Vermeldenswaard is ook nog dat hier nogal wat leeftijdsgenoten verkeren. Maakt het uitzicht er niet fraaier op, maar ter compensatie zijn er ook wat erg kleine kinderen en die zijn vertederend onschuldig en blij. Er was deze week een leeftijdsgenoot, die 50 jaar getrouwd was. Niet met de fiets stokbroden halen, maar gezellig met de hele familie naar Rhodos. Er werd op een fraaie manier inkleuring gegeven aan wat ‘hechte familiebanden’ kunnen betekenen.
Voorts kennis gemaakt met een Belgisch stel. Weinig mis mee, ware het niet dat ‘hij’ Vlaams Belang nogal hoog heeft zitten. Maar ‘amai’ je kunt niet alles hebben.
Na 2 cuba libres is het nu tijd even richting kamer te gaan. Laptopje stallen en maken dat ik weer beneden kom, want 18.00 uur gaat de bar open. Ik kan op mijn huidige stekkie ook wel een Schots dingetje bestellen, maar ik zit hier met 6 personen op een plaats waar er conform een ruwe schatting toch rap 300 mensen een zitplaats kunnen innemen. Goed om even een eindje weg te tikken, maar gezellig geroezemoes moet ik zo’n beetje in mijn eentje verzorgen.
Hoewel ik geen enkele aspiratie heb om Grieks te leren, vind ik het uiten van enkele kreten in deze taal (althans gedurende de vakantie) niet verkeerd. Het resultaat is een berg blije en goedkeurend knikkende obers. ’s Morgens word ik verwelkomd met de kreet ‘kalimera’. Even gedacht te maken te hebben met het zusje van kuikentje Calimero, maar het is Grieks voor ‘goedemorgen’. Schiet lekker op. Het uitspreken van de Griekse vorm van “bedankt“ (efcharistó) kost mij al de nodige moeite.
Gaat verder nergens over, maar de meloen vanavond zou door Joep heerlijk zijn gevonden. Door mij dus ook.
1987. Wij mogen gebruik maken van het 2e huis van mijn neef. Pand bevindt zich in een piepklein plaatsje in Bourgondië. Voor stokbrood dienen wij naar de bakker in Saint Gengoux Le National te karren. 2018. Een jong stel vraagt of ik naar Rhodos stad rijd. Richting is OK. Zij blijken Frans en woonachtig in Montpellier. Maar hij is afkomstig uit Bourgondië. En raad eens waar zijn wiegje stond. Inderdaad…. Saint Gengoux Le National.
Gisteren werd het muzikaal amusement verzorgd door een drietal donker gekleurde mannen met roots in Zuid-Afrika. Stemmen als kerkklokken en minstens even luid. Microfoon werd op minimaal 1 meter van hun mond gehouden. Met het klassieke repertoire had ik weinig moeite. Gaat men over op songs van Frank Sinatra en Tom Jones dan ondervindt men wat meer weerstand bij mij. Manager van dit drietal bleek ook aanwezig en heeft kennis genomen van mijn opinie. Volledigheidshalve ook de zangers ‘bijgepraat’. Konden zij wel wat mee. OK, afwachten. Of niet.
Wegens enorm succes heden op herhaling. Zanger van Rhodos en zangeres uit Engeland. Dat haar stem naar mijn mening een 9 scoort en de stem van hem een 7, heb ik in eerste instantie alleen aan haar verklapt.
Ik hoop dat er morgen een goochelaar komt optreden, want daar heb ik echt de ballen verstand van..
Rhodos 1
Rhodos oktober 2018
Sinds de Olympische Spelen van 2004 had ik al iets van: leuke mensen die Grieken. Moet dat land misschien toch eens bezoeken. Daar ben ik – met zo’n 14 jaar vertraging - nu dus mee bezig. Rustig aan begonnen met Rhodos. Had ook Kreta kunnen zijn. Naar verluid zijn er op het vaste land ook tal van fraaie plekjes. En uiteraard zijn er een heleboel kleinere eilandjes. Sommige genieten nu wereldfaam i.v.m. de opvang van vluchtelingen. Maar dat idyllische en romantische van kleine eilandjes is niet langer zo goed aan mij besteed. Rhodos leek mij, om een beetje rond te toeren, van voldoende formaat. Eilandjes waarvan je de uiterste grens bereikt voordat je naar de derde versnelling hebt geschakeld, boeien mij niet zo.
Oorspronkelijk was ik bezig met een los vliegticket, een plekkie om te overnachten (appartement) en een huurauto. Bleek goed te doen. Maar omdat ik met de Griekse keuken niet zo bar veel ervaring heb, leek een hotel waar men in buffetvorm voorkomt dat de gasten de hongerdood sterven en mijn ervaring met deze manier van foerageren op Lanzarote mij prima was bevallen, ook diverse hotels de revue laten passeren. Zo ook het hotel waar ik straks mijn moede hoofd ga neervlijen. Dat bleek echter niet geheel beschikbaar gedurende de gewenste tijd. Via, via bij Corendon terecht gekomen en mij daar zelfs laten verleiden tot het boeken van een all-inclusive arrangement in hetzelfde hotel. Scheelde een mega-slok op een borrel met een TUI-arrangement.
Helaas waren de vergelijkbare vluchten van Corendon de afgelopen weken geen toonbeeld van punctualiteit. De vlucht van vorige week had zelfs bijna 4 uur vertraging. Omdat het personeel van de autoverhuurmaatschappij op een bepaald moment ook naar huis wil, achtte ik het risico achter het net te vissen en aansluitend ook nog de transferbus te missen onverantwoord hoog. Auto zou i.v.m. verlate aankomst aan andere lieden verhuurd kunnen zijn. En of ik de vooraf betaalde muntjes ooit nog terug zou krijgen, was mij ook niet 100% duidelijk. Uiteindelijk besloten de huurkoets te annuleren. Ga wel dapper doen met lokaal vervoer naar Rhodos (stad) en vandaar naar luchthaven en haal vrijdag mijn karretje wel op. Prompt komen we zo’n beetje op schema aan. Jammer dus. Met de door Corendon geregelde bus naar het hotel. En het nadeel van zo’n pakketreis met bustransfer is dat je hotel nr. 5 of 6 bent en best al veel van het eiland hebt gezien, voordat je je koffer hebt uitgepakt. Het was echter al knap donker bij aankomst en bovendien regende het, dus veel te kijken was er dit keer niet. Partij van de Dieren kan hier leuk komen doen. Het barstte onderweg van de katten.
Mooi hotel (Calypso Beach te Faliraki) en wij waren bijtijds genoeg aanwezig om nog te kunnen knabbelen van het diner-buffet. Attente en vriendelijke mensen in de bediening, die voor een eetplekje zorgen en met het gewenste drankje aan komen snellen.
Vervolgens richting bar en daar een whisky besteld. Bij veel van die all-inclusive aanbiedingen krijg je dan een of ander lokaal gebrouwen bocht. Hier zijn ook de bekende merken inbegrepen. Gisteren dus maar eens aan de Ierse Jameson gegaan. Even buiten gespeeld en met een gul ingeschonken 2e Jameson richting kamer. Daar is als welkomstgebaar een flesje wijn. In de koelkast nog diverse andere drankjes aangetroffen. Allemaal gratis.
Op kamer begonnen aan dit verslag, maar eerst even kijken naar email etc. Heb ik wel verbinding maar geen internet… Zou te maken hebben met grote hoeveelheid gasten, die al ingelogd hebben. Kan kloppen, want toen ik een nachtelijke plaspauze gebruikte nogmaals de internetverbinding te controleren, bleek ik te zijn verbonden.
Verder als een dooie geslapen en vanmorgen van een prettige douche genoten. Bij de receptie werd naar mijn voorkeur voor douche of bad gevraagd, maar toen ik “douche” opperde, meende de receptioniste mij te moeten waarschuwen dat de kamers met douche slechts over een douchecabine van beperkte omvang beschikten. Kijkend naar mijn torso adviseerde zij mij toch maar voor ‘bad’ te kiezen (waarbij ook een douche aanwezig is). Dit advies opgevolgd, want een complete vakantie klem in een douchecabine zitten, lijkt mij geen pretje.
Ontbijtbuffet bleek een ruime keus te bieden, maar ik heb volstaan met wat jus, een koffie en een omelet. Vervolgens de stallen bezichtigd. Vrij uitgebreid complex met een meervoud aan zwembaden. Strand direct aansluitend aan tuin. Om 11 uur welkomstbijeenkomst Corendon en daar aangehoord welke plekjes ik op dit eiland vooral niet moet overslaan.
En nu is het alweer tijd voor een lunch.
Het is vandaag weliswaar droog, maar het waait dusdanig dat Ineke geroepen zou hebben “ik tocht uit mijn slip”. Dit doet mij eraan denken dat ik deze vakantie toch eens moet proberen uit te vinden of in Griekenland de naam “Papalamelullos” nu echt bestaat.
Laatste dag in Catalonië en terugreis
Terwijl ik gisteren het verslag van dag 6 aan het verzenden was, arriveerden er een zestal Britten, die dit land + flink stuk Frankrijk per fiets aan het doorkruisen zijn. Vertrokken vanuit Bordeaux en na het bedwingen van diverse ‘cols’ in de Pyreneeën is men nu aan de laatste twee dagen toe en gaat het vandaag ‘naar beneden’ naar Barcelona.
Niet lang na deze mini-invasie was het tijd voor mijn hereniging met die heerlijke wijn in Tony’s Pizza. De naam is Nits de Boira. Via een leverancier in Rosmalen ook in Nederland verkrijgbaar voor €.8,95> en met ietsje korting bij aankoop van 6 flessen. Bij Tony betaalde ik €.8,50 en voor die prijs bewaren ze ‘m desgewenst ook nog voor je. Bovendien is het daar zeer aangenaam knabbelen. En – niet te vergeten – zij serveren er ook een nette vaas whisky (€.2,50 J). Kreeg ik bij mijn eerste bezoek een schoteltje olijven, deze keer werd ik verrast met iets uit de oven. Geen idee wat precies, maar erg lekker en volledig gratis. Het comfort van het hotel en de keuken van Tony zijn goede redenen hier ooit nog eens terug te komen.
Vandaag met een ferme omweg naar Barcelona en daar een blik werpen op de Sagrada Familia en dit keer inclusief het interieur.
Hoewel het zweet al weer van mij af gutst, bestel ik alvorens te vertrekken toch nog maar een carajillo. Ik heb immers alle tijd vandaag, want mijn vlucht vertrekt pas later op de avond. De dame die de tent hier zo’n beetje runt, is nogal een fan van iemand aanraken. Krijg regelmatig haar hand op mijn arm. Geen idee waarom. Misschien om te controleren of ik het nog doe. Om te voorkomen dat ik het over enige tijd niet meer doe, of als een plasje gesmolten mens bij de tafel lig, ga ik nu snel terug naar mijn kamer, waar de airco de afgelopen 2 dagen overuren heeft gemaakt. Inpakken. Spul in de auto doen en bij de lokale super nog een flesje water of ander sap scoren voor onderweg,
O ja, toch nog een minpuntje voor dit hotel. Mijn instapkaart kon niet worden geprint. Moet ik toch nog in de rij gaan staan…
Ondanks omweg redelijk bijtijds in Barcelona. Op Tom Tom iets ingetikt met Sagrada Familia erin. Laat men in die buurt nu zeer omvangrijke wegwerkzaamheden plegen. Weliswaar niet vandaag, want het is opnieuw feestdag, maar de wegen waren evenzogoed afgesloten. Nu munt Barcelona uit door rechte straten, dus als je ergens niet rechtsaf mag, rijd je een eind door en slaat daar rechtsaf. Zo stond ik op een gegeven moment dus netjes met mijn snufferd voor de S. F. En op fatsoenlijke afstand was er een nette parkeergarage met plaats voor mijn brave Seat. Wel zo prettig, want aan een parkeergarage die vol is, heb ik niets. Die had ik kort daarvoor al gezien.
Mij werd snel duidelijk dat men de voorbije jaren niet stil had gezeten, al vraag ik mij af of dat ding ooit af komt. Kameraad Gaudi heeft wel voor werkgelegenheid gezorgd. Voorts waren er aanzienlijk meer mensen aanwezig dan in mijn tijd als excursiegids. Zal ook wel iets met de feestdag te maken hebben gehad. Om e.e.a. ook van binnen te bekijken, bleek ik in het bezit te moeten zijn van een entreekaartje. Kan mij niet heugen ooit te hebben moeten betalen om een religieus pand van binnen te bekijken, maar zeer ervaren kan ik mij op dit gebied niet noemen. Kaartjeskantoor was aan de andere kant van het gebouw. Daar aangekomen bleek de eerstvolgende entreetijd een wachttijd van bijna 4 uur te betekenen. Over 4 minuten valt te praten. Over 4 uur niet. Wegwezen dus. Maar waarheen? Zelfs Castelldefells bleek op deze feestdag onfatsoenlijk druk. Een beetje dom wat kilometers zitten maken, want een stilstaande auto wordt heet. Auto parkeren en fijn wandelen. Slecht plan. Zeker als nergens een parkeerplaats is te vinden. Bij eerder bezocht uitkijkpunt enige tijd met mijn vers aangeschafte 1,5 liter mineraalwater en wat chips gespeeld. Op de wegenkaart nog ergens een ‘groen’ weggetje gevonden. In een verder onbelangrijk plaatsje een koel biertje gedronken. Alsmaar water drinken gaat ook vervelen.
Ondanks al deze vertragingstactieken toch aanzienlijk (te) vroeg op de airport. Kan nog niet eens mijn instapkaart oppikken. Geen enkele balie van Transavia open… Voordeel van een luchthaven is, dat men er airco heeft. En ik heb nog water en chips. Plus een zitplaats om dit gezwam te tikken.
Dat was dus lang wachten tot de balie open ging. Er was ook een Transavia-vlucht naar Eindhoven en daarmee vlogen uitsluitend mensen met koffers waarin een piano past. Dan schiet inchecken niet echt op. Maakte mij al zorgen over mijn eigen vlucht. Ben geen liefhebber van lang in een rij staan. Stiekem bij de juf van de vlucht naar Eindhoven geïnformeerd of zij wist welke balie er open zou gaan voor de vlucht naar Amsterdam. Zou dezelfde balie zijn. Omdat ik geen passagiers voor Eindhoven meer zag komen, heb ik hetzelfde meisje gevraagd of zij mij niet kon matsen en een boarding card kon regelen. Was geen probleem en zonder één tel in een rij te wachten, kon ik naar mijn favoriete afdeling op luchthavens: security. Al geruime tijd terug deze horde genomen, maar ondanks vlijtig happen in een cerveza grande, ben ik zo vochtig als een dweil. De tapper van mijn biertje bekeek mij met enig medelijden en verstrekte mij een flinke dosis servetjes. Voor het inchecken had ik al met ongenoegen geconstateerd dat de vlucht naar huis ruim een half uur vertraagd is. Moet niet echt veel meer worden, want dan is er geen trein meer naar huis….
De gate van mijn vlucht naar Amsterdam is in de tussentijd omgetoverd in de gate voor een vlucht naar Stuttgart. Zo houdt men het spannend voor mij. De geschatte nieuwe vertrektijd (22.20 uur) werd op een gegeven moment vervangen door 22.55 uur. Zelfs de door mij opgezochte laatste trein van 01.24 uur zou nu wel eens problematisch kunnen gaan worden. Als er dan én in Barcelona én in Amsterdam ook nog eens 10 – 15 minuten aan taxiën wordt besteed, is het over en sluiten maar. Bij het verlaten van de slurf derhalve mijn buurman uit zijn bed gebeld en om hulp gesmeekt. En niet vergeefs. Wereldgozer!
Vanochtend ging mijn telefoon al vrij vroeg. KPN had een SMS van Transavia ontvangen over vertraging. Bij nadere inspectie bleek dat de oorzaak van de 13 gemiste gesprekken, die ik vannacht al had zien voorbijkomen.
Bij een andere nadere inspectie bleek die door mij opgezochte laatste trein uitsluitend op zaterdag te rijden. Ik mag dan redelijk handig zijn geworden als het over vliegtickets etc. gaat, als het over openbaar vervoer in Nederland gaat, ben ik duidelijk van nul en generlei waarde. Sorry Cliff!
Dag 6 in Catalonië
Pizzeria was bommetje, maar veel afhalers. Of ik kon gaan zitten waar ik wenste. Niet dus. Allemaal gereserveerde tafels. Oeps. Omdat deze grijsaard alleen was, bleek er nog een klein tafeltje bij een pilaar vrij. Geen punt. Megaveel personeel zorgde voor een prima doorstroming en ook mijn bescheiden bestelling kwam redelijk vlot door. Ik had de wachttijd wat trachten te bekorten door alvast een biertje tot mij te nemen. Zat ook aan een lekker wijntje te denken, maar een complete fles in mijn eentje leeglurken, achtte ik wat heftig. Misschien vandaag een helft en morgen de rest??? Op zich een goed plan, maar ik meende gezien te hebben dat ze op maandag gesloten zijn. Even gecontroleerd. Klopte op zich wel, maar deze maandag is een feestdag (geen idee welke, maar boei) en men zou open zijn. Truc met wijn over 2 dagen uitsmeren kon ook. En daar ben ik achteraf erg blij mee. Hemelse wijn. Ga vanavond aandachtig het etiket bestuderen en opschrijven wat ik lees. Kan ‘m nu al bijna proeven, maar zal toch nog bijna 5 uur moeten wachten.
Gaan we eerst naar het ontbijt van vanmorgen. Omeletje, flesje perziksap en een carajillo. Nog geen €.4,- Van het beneden zijn gebruik gemaakt om email te bekijken en nog wat foto’s te downloaden. Ook naar Reismee. Voorts route voor heden gepland. Bescheiden qua omvang. Achteraf toch nog 199 km zitten sturen en met het kwantum aan bochten is dat best veel. Hoogtepunt vond ik een zeg maar lokaal weggetje van de categorie landweg. Betrof de L 401. Had ook een dieptepunt, maar dan letterlijk, kunnen worden. Op echt linke plaatsen waren er solide ogende vangrails. Op andere plaatsen waren er muurtjes en bij sommige daarvan was de deugdelijkheid al eens op de proef gesteld. Oppervlakkig beschouwd leken het ook ter plaatse verzamelde rotsjes, die met zwaluwspuug bij elkaar werden gehouden. Schijn zal ongetwijfeld bedriegen. Om er te komen moest ik eerst terug naar de C-14. Dat is de weg, die van Andorra zo’n beetje rechtstreeks naar het Zuiden loopt. Ik ging dus een klein stukje richting Andorra en bij de wereldstad Coll de Nargo (staat niet eens bij mij op de kaart) rechtsaf. Als je dat hebt gedaan, kom je uiteindelijk uit bij Berga (staat wel op mijn kaart). Toch verbindt deze weg in feite niets met nogmaals niets en ik heb alle tijd mij af te vragen waarom deze weg ooit is aangelegd. Woonden er toen al mensen? Of zijn die er pas gaan wonen, nadat de weg was aangelegd. Je komt voorbij wat dorpjes, die soms zelfs deze benaming amper verdienen. “Negorij” lijkt mij van toepassing. Zo kom ik op de aloude kip en ei-situatie. Was de weg er eerst, of eerst de mensen? Als er eerst al mensen woonden hebben die de aanleg van deze weg misschien wel met lede ogen zien plaatsvinden. Hun weldadige rust werd hierdoor ernstig verstoord. Omgekeerd lijkt de vraag gerechtvaardigd waarom je dit type mensen weer dichterbij ‘de beschaving’ zou willen brengen…
Wegenbouwer, steekpenningen en ambtenarij zouden e.e.a. kunnen verklaren. Het is overigens niet een simpele kwestie van de boel een beetje gelijk harken en er een asfalteermachine overheen sturen. En als er nog geen mensen woonden, waartoe dan de aanleg van een weg?
Geen idee. Ben het ook niet gaan navragen en blijf een ieder het antwoord op al deze vragen schuldig. Maar het is er wel genieten. Prachtige natuur en weldadige stilte. Deze wordt af en toe wreed verstoord door weer eens een roedel motorrijders. Bij nogal wat van deze figuren vraag ik mij af of zij een wedstrijdje hebben wie zich het eerst aan gort rijdt. Soms zie je een motor met een passagier achterop. Als die nu een kop groter is dan de bestuurder van de motor, is er verder weinig aan de hand. Vaak is dit echter niet het geval. Vader stuurt en moeder moet maar om de nek van vader heen kijken, of genoegen nemen met een beetje opzij kijken.
Met enige regelmaat staat er een auto nabij de rand van de weg geparkeerd. Ergens in ‘the middle of nowhere’ en verder niemand te zien. Wellicht paddenstoelen zoeken, want daar is het nu de tijd voor. Of ‘gewoon’ aan het wandelen. Daar is in deze contreien weinig ‘gewoon’ aan. Volgens mij moet men toch minstens het wandeldiploma voor gevorderden hebben en zelfs dan lijkt het mij nog flink afzien.
Mij voorts nog afgevraagd waarmee de bewoners hun tijd doden. Ben ik ook niet uitgekomen. Ik ga dat ook niet vragen, want dan loop je het risico daarover dusdanig geïnformeerd te worden dat je er een week later nog zit. Soms is het echter simpel, want ik vond er een horeca-tent. Daar hoorde ik dat er ’s winters flink sneeuw viel. Of ze dat zelf op moesten ruimen, vroeg ik. Gelukkig stuurde men echter vanuit de bewoonde wereld sneeuwschuivers en strooiwagens hun kant op. Het alternatief leek mij het houden van een winterslaap.
Een eind voorbij dit carajillo-paleis (met een batterij aan brandschone toiletten) zag ik een flinke verzameling lieden met jerrycans stoeien. Die haalden daar water uit de berg….
Alvorens het eerder genoemde Berga te bereiken, is er een plaats met de welluidende naam Sant Llorenc de Morunys. Daar barstte het m.i. van de tweede woningen of appartementen. Nu was hier in dit oord wel enige reuring, maar niet dusdanig dat ik het forse ‘tweedehuisbezit’ kon plaatsen. Laat er nu een toeristenbureau zijn. Ik naar binnen om mijn nieuwsgierigheid te bevredigen en weer eens Engels te kunnen babbelen. Dat deed de dienstdoende dame best tof en zij vertelde dat een verblijf in de bergen en bovendien de nabijheid van een fors stuwmeer voor veel lieden reden voldoende is daar een extra hut te kopen. En ’s winters was het helemaal tjokkie, tjokkie. Nu is mij al vaak opgevallen dat Spanjaarden zeer sportief van aard zijn. Men fietst, men holt, men wandelt dat het een lieve lust is. En dan heb ik het dus alleen nog maar over activiteiten, die ik vanuit de auto kan waarnemen. Het zou mij dan ook niets verbazen als zij ’s winters langlaufend de meest steile hellingen bedwingen. Het met de lift naar boven en met een rotgang, al dan niet slalommend weer naar beneden, zag ik niet zo snel.
Ga dit stukkie nu beneden even op Reismee zetten.
Dag 5 in Catalonië
Gisteren niet in slaap gevallen en braaf een driegangen menu weg zitten werken. Half flesje Sangre de Torro erbij en geïnformeerd naar de herkomst van de mij bedienende jonge deern. Zag er namelijk niet echt Spaans uit. Klopt, zij is Boliviaanse. Vandaag begrepen dat er daarvan heel wat in Spanje zijn. Ook uit Argentinië vindt men hier van alles. Tijdens het diner was mij opgevallen dat het in de eetzaal geproduceerde volume prettig bescheiden was. Ik herinner mij wel gelegenheden waar Fransozen en Spanjaarden een wedstrijd leken te houden wie het meest lawaai kon maken. Ook tijdens het ontbijt was het heerlijk rustig. Het meeste kabaal vanmorgen kwam van een Franse buurman die op een plankje triplex zat te knagen. Soort toast uit een cellofaantje. Ook nog even met 2 Britse ‘bikers’ (van minstens middelbare leeftijd) gesproken. Mij werd aangeraden een dirtroad te pakken, die zich ergens in een soort woestijn tussen Zaragoza en Pamplona zou moeten bevinden. Ik raakte van deze suggestie niet bepaald opgewonden. Geen stof tot nadenken. Letterlijk waarschijnlijk.
In Les zou het vandaag wel eens kunnen gaan motregenen en dus is het lichte verkassen naar het Zuiden volledig verantwoord. Omdat ik meer dan voldoende tijd had, eerst nog even stout een klein stukje F. rankrijk in gereden. (andere grenspost dan gisteren). Onderweg terug bedacht ik mij dat er iets niet met de rekening klopte. Gestopt en inderdaad was wel het halve flesje wijn berekend, maar niet het diner zelf. Omdat ik toch weer langs het hotel kwam, de baas van mijn bevinding in kennis gesteld. Hij kon het zich niet voorstellen, maar moest toegeven dat ik gelijk had. Ondanks dit geringe oponthoud nog steeds voldoende tijd voor een omweg. Stukje door Aragon. In Castejon de Sos een carajillo besteld en bij de buurvrouw (zus van de uitbater van de bar ernaast) een flesje mineraalwater. Piepklein ZB-winkeltje, dat op zondag toch gewoon open was. Geen idee hoe deze mevrouw in werkelijk heette, maar Sra Ratelder Maaroplos lijkt mij goed passend. Een spraakwaterval zou zich schamen in haar nabijheid. Redelijk uitgeput mijn gekozen omweg vervolgd. Een stukje daarvan had ik in juni in omgekeerde richting gereden. Ik herkende zelfs het tentje in de plaats Graus, waar ik toen een carajillo heb genuttigd. Omweg bleek verder een prima idee qua geboden natuurschoon. Leek op enkele plaatsen zelfs wat op Asturië. Ik stopte op één daarvan achter een auto met 2 knullen uit Tsjechië. Een ervan sprak net voldoende Engels, maar ik vermoed dat de telefoon voor deze jongens een redelijk onmisbaar stuk gereedschap zal blijken. Toen ik weer in wilde stappen, bleek ik het lenskapje van mijn camera niet meer te hebben. Zoiets had ik al eens eerder meegemaakt en daarom zit er aan mijn lenskapje nu een dun nylon draadje, waarmee het aan de camera is vastgemaakt. Mij suf gezocht en het uiteindelijk tussen de stoel en het portier teruggevonden. En dan met mijn dikke vingers vrolijk hannesen om het draadje opnieuw te bevestigen. Het weer hield zich zeer redelijk. Op sommige plaatsen hooguit een beetje heiig, maar ik vermoed dat de fotocollectie op Flickr weer een uitbreiding gaat krijgen.
Na zo’n 332 km in Solsona aangekomen. Meer dan schitterende kamer toegewezen gekregen. Probleem met Wifi. En met Airco. Airco bleek een kwestie van sensoren aan het raam. Staat dat open, dan doet de Airco het dus niet. Wifi was een hardnekkiger probleem. Leek opgelost door een andere kamer (ook zeer fraai) uit te proberen, maar even later was het weer huilen met de lamp op. Omdat de airco de kamertemperatuur nog niet op het gewenste niveau had gebracht, besloot ik vandaag maar eens vroeg te gaan eten. Dat kan je dus vergeten. Er is hier om de hoek een prima pizzeria, maar die gaat pas om 20 uur open. Uitwijken naar het centrum en proberen wat tapas te scoren, was ook een fiasco. Cuba Libre (waarbij de hoeveelheid rum zo’n beetje wedijverde met de hoeveelheid cola) voorkwam uitdroging en opgemonterd keer ik terug naar mijn hotel. Op de inmiddels wat koelere kamer mijn verslag zitten tikken. Ga nu proberen of de Wifi beneden mij in staat stelt Reismee te bereiken. Laat ik op dit moment even besluiten met de mededeling dat de provincie Lerida zeer beslist de moeite van een bezoek waard is.
Hier beneden doet Wifi het meer dan uitstekend. Zelfs foto's kunnen downloaden naar Reismee....